ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μήπως είμαι μαλάκας; (μη σπεύδετε να απαντήσετε καταφατικά ορισμένοι – σας βλέπω, ρητορικό είναι το ερώτημα). Πλην όμως δεν μπορώ να αισθανθώ αλλιώς, όταν βλέπω όλην αυτήν την ορδή να αγορεύει επί των ερειπίων που δημιουργεί, λες και δημιουργεί Παρθενώνες.
Πουλάει ο κ. Τσίπρας το Ελληνικό και πανηγυρίζει, λες και θα πάει ο κ. Φλαμπουράρης να πιάσει δουλειά κρουπιέρης στο Καζίνο. Που θα χτίσει ο κ. Σπίρτζης με τα χεράκια του. Και τα δάκρυά του.

Ετοιμάζουν ομαδικούς τάφους για ομαδικές απολύσεις από Σεπτέμβριο και η κυβέρνηση μας διαβεβαιώνει ότι θα υπερασπισθεί ό,τι έχει απομείνει από την εργασία, «ακριβώς όπως υπερασπίσθηκε τις συντάξεις και τα σπίτια από τα κόκκινα δάνεια» – δεν εξηγείται αλλιώς, με έχουν για μαλάκα.

Ήδη μιλούν για μικροεργασία, – οι νάνοι – αλλά παινεύουν ο ένας τον άλλον, όπως ο Ρονάλντο τον εαυτόν του. Έχουν κρύψει τα χίλια δόντια του Δράκου μέσα σε κάθε δόντι του Κόφτη, αλλά θα μας αλείψουν τις δαγκωματιές με ζιπέλαιο να γιάνουν – σαλεύουν οι φρένες μου όταν τους ακούω να μιλάνε για την αναθεώρηση του Συντάγματος (που έχουν παραδώσει λάφυρο στα χέρια των Γερμανών) μόνον και μόνον για αποπροσανατολισμό, μόνον και μόνον για να «αλλάξουν την ατζέντα» – ποια ατζέντα; σημειωματάριο εκτέλεσης εντολών για αλλεπάλληλους φόνους είναι.

Λένε μπαρούφες για δημοψηφίσματα κι ύστερα τις ανακαλούν, λες και δεν τρέχει τίποτα. Έχουν τους Έλληνες για μαλάκες – δεν εξηγείται αλλιώς. Αμολάνε κοτσάνες για την ανοχή του Συντάγματος (του ποιου;) στις διαδηλώσεις (έστω) κατσαρόλας κι ύστερα χωρίζονται στα δύο: σ’ αυτούς που υποστηρίζουν τη μαλακία που ελέχθη και σε εκείνους που διακηρύσσουν ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει μαλακίες – μας έχουν για ζωντόβολα, δεν εξηγείται αλλιώς.

Το 50% των νέων είναι άνεργοι, σε όλο και πιο πολλά σπίτια δεν έχουν να φάνε και ο κ. Τσίπρας έχει αναστήσει την οικονομία από το Πάσχα, ενώ από Σεπτέμβρη πάμε για την ανάληψη (του Μήτσου στους ουρανούς). Μαλάκας κι ο Μήτσος. Αλλά όχι ο CoscoΔρίτσας.

Έχουνε βρει παπά (ότι είναι Αριστεροί) και θάβουνε πέντε – έξι εκατομμύρια Ελληνες. Από πέντε – έξι φορές τον καθένα. Τριάμισι μέτρα κάτω απ’ τη γη. Αν αυτό είναι Αριστερά, να της κάνουμε ευχέλαιο να συνέλθει! Πλην Πολάκη. Αυτός χρειάζεται εξορκισμό! Μπας και καταλάβει ότι όταν το ΚΑΤ δεν έχει ούτε ναρθηκάκια για σπασμένα δάκτυλα, δεν φταίνε όσοι δεν καταλαβαίνουν πόσο λεβεντιάς είναι ο παλικαράς απ’ τα Σφακιά, αλλά ο ίδιος που νομίζει ότι είναι λεβεντιάς.

Μας έχουν για μαλάκηδες – τι το θέλει το ούζο, τον καφέ και τα τσιγάρα ο μαλάκας; Να τα μετριάσει! Να τα κόψει! Γιατί διαμαρτύρεται για την αύξηση του ΦΠΑ και την καθιέρωση του ΕΝΦΙΑ; ο Μητσοτάκης θα ήταν καλύτερος; – νιώθω μαλάκας…

Εγώ (ο μαλάκας) που δεν καταδέχθηκα σαράντα χρόνια τώρα να διαλέξω ανάμεσα σε δύο κακά, ακούω όσους πίστευα ότι σκέφτονται το ίδιο, να μου βάζουν το δίλημμα της Σκύλλας ή της Χάρυβδης. Ή έχουν σαλέψει ή με έχουν για μαλάκα με περικεφαλαία (διότι μάλλον με έχουν και για εθνικιστή μαλάκα, επειδή δεν μάσηξα να θεωρώ αυτοπροσδιορισμό των εθνικισμό των Σκοπιανών και πολυπολιτισμό την Οθωμανική βαρβρότητα).

Όμως χάνω τα λόγια μου, όταν ακούω τον σύντροφο Γκρέγκορ Γκίζι να μιλά στη Γερμανική Βουλή για Γενοκτονία των Ποντίων (εθνικιστής κι αυτός;), ενώ εδώ οι Φίλης, Λιάκος και το κακό συναπάντημα δεν βάζουν καν στη διδακτέα ύλη της ελληνικής (αλλά και της παγκόσμιας) ιστορίας τέτοια ακανθώδη θέματα.

Και γιατί να βάλουν; εδώ οι άνθρωποι εξαίρεσαν από τη σχολική ύλη τον Επιτάφιο του Περικλέους, μαλάκες είναι να μην κάνουν ό,τι γουστάρουν; Έντρομοι είναι, σου λέει, οι Έλληνες, γονατισμένοι είναι, σιγά που θα ασχοληθούν οι κακομοίριδες με τις δολοφονίες που κάνουμε.

Αλλά, αν μας θεωρούν μαλάκηδες, το μέγα ερώτημα είναι μήπως είμαστε. Δεν θα μιλήσω για τους άλλους (ουδένα θεωρώ μαλάκα), αλλά θα μιλήσω για τον εαυτόν μου – που μάλλον είμαι η χαρά του Καρανίκα. Δουλεύω σαν σταχανοβίτης από 18 χρονώ, ποτέ δεν θεώρησα τη δουλειά καριέρα, άρα στα ματάκια αυτού του σημαιοφόρου της Αριστεράς είμαι το ισοδύναμο της χολέρας.

Καλά να πάθω κι ας μη σείονται τώρα οι φρένες μου, όταν οι Αμερικανοί επαινούν τον κ. Τσίπρα, όταν το ΔΝΤ σχεδιάζει να μετατρέψει τον δημόσιο τομέα σε έναν «παράδεισο» που θα δουλεύει με ιδιωτικά οικονομικά κριτήρια (εις όσα αφορούν την εργασία) διότι, κατά τα άλλα, η διοίκηση του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα δούλευε πάντα προς χάριν των κρατικοδίαιτων του ιδιωτικού τομέα.

Ελπίζω, όσο διαβάζετε αυτό το κείμενο να μη νιώθετε μαλάκες – αν είσθε Συριζάκηδες βεβαίως και όχι, αν όμως είσθε Συριζαίοι, κάποιο φιδάκι θα σας ζώνει.

Το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, η μάχη κατά της διαπλοκής (να σκοτώνεσαι με έναν και να σε υποστηρίζουν τέσσερις), οι offshore Ιμαλαΐων, η κυρία Τζάκρη να κάνει δύο βήματα πίσω κι ένα μπρος (όταν χορεύει φοξ τροτ), τα γεμιστά της κυρίας Φωτίου με τα οποία ο Ιησούς τάισε τους πεινώντες στο παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, η έξοδος του κ. Καμμένου απ’ τα μνημόνια (η…απομνημονιοποίηση – μνημειώδης έκφραση!), το ταξικό κωθώνι που θέλει να βάλει ταξικό πρόστιμο στην άποψη, τα γαρίφαλα του κ. Τσίπρα στον Ερντογάν, το αμίμητο τιρμπουσόν Τρύφων, η ρουφιάνα η θάλασσα που δεν έχει σύνορα, όλα αυτά και άλλα τόσα, η αναίδεια, η αλαζονεία, η μεγαληγορία, η δημαγωγία, η εξαπάτηση, η μετάλλαξη, ο παχυδερμισμός, ο αμοραλισμός, όλα αυτά και άλλα τέτοια με κάνουν να νιώθω μαλάκας, διότι με νομίζουν μαλάκα.

Μάλιστα με κρυφοτρώει η θλίψη εκείνου που υποψιάζεται ότι, εν τέλει, μπορεί να είναι και μαλάκας…