Ενώ η Ελλάδα διανύει αισίως το έβδομο έτος χρεοκοπίας – να τα χιλιάσει -, ξεπουλάει τα πάντα και σε λίγα χρόνια δεν θα έχει μείνει ούτε χαλίκι στα Ψαχνά Ευβοίας σε ελληνικά χέρια, ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από τα Θρησκευτικά στα σχολεία και τις κοντρίτσες μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που πάνε ντουγρού για συγκυβέρνηση.

Κι επειδή όλα αυτά είναι εντελώς στο μουνί οποιουδήποτε σοβαρού και αξιοπρεπούς ανθρώπου, ας ασχοληθούμε με τίποτα πιο σημαντικό, όπως το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ελβετία.

Βαρετό ε;

Εντάξει, τι να κάνουμε, τώρα που πατήσατε κλικ, θα το διαβάσετε με το ζόρι.

Για όσους δεν γνωρίζουν, στην Ελβετία πραγματοποιήθηκε ακόμα ένα δημοψήφισμα, στο οποίο οι πολίτες ψήφισαν ΝΑΙ στις παρακολουθήσεις τηλεφωνημάτων τους, e-mail κτλ. από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας – στο πλαίσιο της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας – και ΟΧΙ στην αύξηση κατά 10% των συντάξεων.

Μπάμπη Παπαδημητρίου, ιδού ο λαός σου!

Για όσους επίσης δεν γνωρίζουν, στην Ελβετία υπάρχει η δυνατότητα συλλογής 65.000 υπογραφών από τους πολίτες για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, το αποτέλεσμα των οποίων είναι δεσμευτικό για την εκάστοτε κυβέρνηση.

Μόνο τα τελευταία 5 χρόνια έγιναν στην Ελβετία 47 δημοψηφίσματα.

Τι πιο (αμεσο)δημοκρατικό και προοδευτικό από αυτό;

Κι όμως, η Ελβετία υπήρξε το τελευταίο κράτος της πολιτισμένης Δύσης που έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες μόλις το 1973, ενώ ένα μικρό καντόνι αντιστάθηκε στο αυτονόητο αυτό δικαίωμα μέχρι το 1994.

Δηλαδή, μέχρι το 1973, οι Ελβετοί αρνούνταν το δικαίωμα ψήφου στις γιαγιάδες, μητέρες, αδερφές, συζύγους και κόρες τους – κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην αρχαία Αθήνα με τις γυναίκες, τους δούλους και τους μέτοικους.

Για 2.500 χρόνια μετά, δεν μου φαίνεται και πολύ προοδευτικό αυτό.

Επίσης, οι Ελβετοί έχουν ψηφίσει κατά του βασικού εισοδήματος στα 2.500 φράγκα, κατά του κατώτατου μισθού στα 22 φράγκα ωριαίως, κατά της διευκόλυνσης στην εισροή μεταναστών και χορήγησης ασύλου και κατά πολλών άλλων φιλολαϊκών μέτρων, ενώ δεν έχουν γίνει ποτέ δημοψηφίσματα για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, οποιονδήποτε έλεγχο στις ελβετικές τράπεζες και σχετικά με το αθρόο τύπωμα χρήματος που έχει βαρέσει κόκκινο.

Με λίγα λόγια, ακόμα και το πολυποίκιλο περιεχόμενο των δημοψηφισμάτων είναι, κατά κάποιο τρόπο, ελεγχόμενο, αφού, όπως και να το κάνεις, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να μαζέψεις 65.000 υπογραφές.

Παρόλα αυτά, με περίπου 10 δημοψηφίσματα κάθε χρόνο, κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι Ελβετοί δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για τις τύχες τους – έστω και για συγκεκριμένα «εύκολα κι ανάλαφρα» ζητήματα – αλλά το ερώτημα είναι, αποφασίζουν σωστά;

Δηλαδή, έχει ο ελβετικός λαός και ο κάθε λαός τα εφόδια να αποφασίζει για τα δικαιώματα και τις ζωές των πολιτών που τον απαρτίζουν;

Ή μπροστά στην κάλπη λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι, καλοκουρδισμένο από το «σύστημα»;

Μπορεί, για παράδειγμα, ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για ένα περίπλοκο ζήτημα νομισματικής πολιτικής, όπως η παραμονή στο ευρώ ή η επιστροφή στη δραχμή και να αναλάβει την απόλυτη ευθύνη των συνεπειών του αποτελέσματος της ψήφου του;

Μπορεί μια αμεσοδημοκρατία σήμερα να είναι πραγματικά αμεσοδημοκρατική;

Όλα αυτά τα ερωτήματα με βασανίζουν – καλά μη φανταστείτε, ζμπούτσαμ κιόλας – κάθε φορά που διαβάζω για τα δημοψηφίσματα στην Ελβετία και υπεύθυνη απάντηση δεν μπορώ να δώσω.

Πάντως, τείνω προς το ΟΧΙ, δεν μπορεί.

Βέβαια, εγώ τείνω προς το ΟΧΙ όποια κι αν είναι η ερώτηση, οπότε μη μου δίνετε και πολλή σημασία.

Δεν λέμε καλύτερα για τα Θρησκευτικά που βγάζει περισσότερο χαβαλέ;

Έτσι όπως ξεγλιστράω, έτοιμος για πολιτικός είμαι ο πούστης.

Ψηφίστε με!

Πηγή