Ποτέ δε έκανες τίποτα σωστό κι εγώ σαν άνθρωπος έκανα πάντα λάθη.

Σε κάθε έρωτα μπροστά μου έπεφτε πυκνή ομίχλη και έχανα πάντα το σωστό μονοπάτι.

Ο έρωτας μου γινόταν θάνατος ανελέητος με χέρια που μου έσφιγγαν τον λαιμό και αναγκαζόταν να με αφήσει όταν τα δάκρυα μου καυτά, του έκαιγαν τις παλάμες. Η ψυχή μου τον άγγιζε μέσα από τα δάκρυα μου και υποχωρούσε.

Τα βράδια έσβηνα όλα τα φώτα μπας και συμμαχήσω με κάποιο όνειρο. Τακτοποιούσα τα πάντα γύρω μου για να βολευτούν και να κάτσουν μαζί μου.

Τους κερνούσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο και την πιο ζεστή αγκαλιά μου, μου έκαναν για λίγο παρέα και έδιωχναν την θλίψη και την μοναξιά μου.

Όταν έφευγαν άδειαζε το κρεβάτι μου και ξαφνικά βρισκόμουν αιωρούμενη σε ένα κενό έτοιμη να πέσω.

Θεέ μου … μια αγάπη ζητούσα.. γιατί με δοκίμαζες τόσο;

Έσταζε πόνος από τα μάτια μου και προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου, ακόμα και από το πάτωμα, που είχε γίνει ο καλύτερός μου φίλος.

Κάποια άλλα βράδια προσπαθούσα να ξεκολλήσω το πετσί μου από πάνω μου για να πονάω τόσο ώστε να μην νιώθω τον πόνο της ψυχής μου.

Δεν ξεχώριζα πια τη μέρα από τη νύχτα. Το σκοτάδι μου με είχε ερωτευτεί.

Τραβούσα πάντα τους πιο ακατάλληλους έρωτες. Σκοτάδι, απόγνωση, θλίψη και μπόλικη υγρασία από το κλάμα.

Γιατί παραπονιόμουν για μοναξιά …;

Συνεχώς υποσχόμουν στον εαυτό μου να αλλάξω, να γίνω μια γυναίκα σκληρή και αδυσώπητη που δεν την αγγίζει τίποτα… Αστείο… Τα πάντα με άγγιζαν σαν ηλεκτροσόκ και δυστυχώς πάντα ερχόμουν πίσω στη ζωή..

Ξεκινούσα πάντα για το νησί ..χωρίς χάρτη..

Με αποκαλούσαν λάθος και με κοίταζα με μάτια δακρυσμένα προσπαθώντας να ανακαλύψω τι ήταν σωστό.

Το σωστό όμως είχε χάσει πια το νόημά του..

Με αγκάλιαζα σφιχτά με τα δυο μου χέρια τυλιγμένα γύρω μου, καθόμουν κάτω και μου έλεγα “σταμάτα..εσύ ξέρεις να αγαπάς”..

έγραψε το πιτσιρίκι

ΔΗΛΩΣΗ ΣΟΚ ΑΠΟ ΦΙΛΗ: “ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΗΤΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ;