Σαρανταπέντε κατασκευαστικές εταιρείες, μια τράπεζα και δύο λόμπυ εκπροσώπησης των κατασκευαστικών πιάστηκαν να έχουν συστήσει καρτέλ. Τι πάει να πει “καρτέλ” εν προκειμένω; Ότι αυτά τα μαγαζιά προσυμφωνούσαν πως θα μοιράζονται τα (δημόσια) έργα στους σχετικούς διαγωνισμούς, και πως θα φουσκώνουν, ύστερα, τα κόστη κατά βούληση: ως το σημείο, κατά τον αείμνηστο κυρ Γιάνη τον Πολιορκητή (ο πιο ένδοξος υπ.οικ. στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους) τα δημόσια έργα στην ελλάδα να πληρώνονται σε τριπλάσια (Χ3) τιμή απ’ όπου οπουδήποτε αλλού στην (τρισκατάρατη…) ευρώπη. Όπου επίσης (ειδικά στο νότο) παίζουν με τρέλα οι μαφίες στα δημόσια έργα… Με δυο λόγια αυτά τα αφεντικά των κατασκευών είχαν κανονίσει πως να τα χοντροκονομάνε σε βάρος του περιβόητου «δημοσίου».
Μέσα σ’ αυτό το σκυλολόι περιλαμβάνονται τα μεγαλύτερα μαγαζιά του λαού και του τόπου (ενδεικτικά: ελλάκτωρ, j&p άβαξ, γεκ τερνα, αεγεκ, intracom – μέσω της θυγατρικής της intrakat – κλπ…), καθώς και οι κατά καιρούς ξένοι συνεργάτες τους (ενδεικτικά: vinci, hochtief, siemens, alstrom, κλπ…). Το όνομα της ελληνικής τράπεζας το αγνοούμε. Δυστυχώς…

Πόσα χρόνια έπαιζαν το παιχνίδι τους τα συγκεκριμένα αφεντικά; Σύμφωνα με το κατηγορητήριο απ’ το 1989. Μέχρι το 2016… Εικοσιεφτά ολόκληρα χρόνια, που έγιναν (από δημόσια έργα) της «παναγιάς τα μάτια»…
Ως εδώ έχουμε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που προέρχεται απ’ την επιτροπή ανταγωνισμού, μια «ανεξάρτητη αρχή» (πανάθεμα τους κωλοευρωπαίους με τις ιδέες τους!), που έκανε την σχετική έρευνα για λογαριασμό του θρυλικού «ελληνικού δημόσιου». Και απ’ τα τρανταχτά στοιχεία που έδωσε στην επιτροπή μια «μαρτυριάρα» απ’ τις εταιρείες του καρτέλ, για να πέσει στα μαλακά.
Θα υπέθετε κανείς ότι ήρθε η ώρα να μάθει το πόπολο τι σκατά πληρώνει εδώ και 27 χρόνια στα «δημόσια έργα». Αμ δε! Τουλάχιστον 12 απ’ αυτά τα αφεντικά, τα μεγαλύτερα, προχωρούν σε «εξωδικαστικό διακανονισμό» με την «ανεξάρτητη αρχή». Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναγνωρίζουν την ενοχή τους και θα παζαρέψουν τα πρόστιμα που θα πληρώσουν. Πρόστιμα που ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ δεν πρόκειται να είναι αυτά που θα πλήρωναν αν γίνονταν κανονικά οι δίκες. Ας πούμε ότι θα είναι «κάπου στη μέση». Υποθέτουμε ότι σιγά σιγά θα μπουν όλες οι υπόλοιπες στον «εξωδικαστικό διακανονισμό». Και το πράγμα θα πάει όμορφα κι ωραία.

Τι κόλπο είναι αυτό; Αν δεν κάνουμε λάθος είναι αμερικανοαγγλικής έμπνευσης. Αν τα κατηγορούμενα μαγαζιά, σε τέτοιες κραυγαλέες περιπτώσεις βλάβης του δημόσιου συμφέροντος, αναγνωρίσουν την ενοχή τους, απαλλάσοντας το κάθε φορά κράτος απ’ τις μακρόσυρτες δίκες και τα έξοδα απόδειξης της ενοχής τους, τότε, έναντι αυτής της καλοσύνης και όψιμης τιμιότητάς τους, πληρώνουν μεν, αλλά ως εκεί που «το σηκώνουν». Με ό,τι σημαίνει κάτι τέτοιο.
Κομψό ακούγεται. Αλλά στον πυρήνα του ο «εξωδικαστικός διακανονισμός» σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πολιτικό όπλο μαζικής καταστροφής. Απαλλάσει τις εταιρείες απ’ το να εκτεθούν τα κόλπα τους δημόσια, στη γνώση του πόπολου· απαλλάσει τα στελέχη τους απ’ τον κίνδυνο να πάνε στην μπουζού ή (σίγουρα) θα μπουν στη χλεύη του πόπολου· απαλλάσει το κράτος και την δικαιοσύνη (των αφεντικών) απ’ το να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις δημόσια βάζοντας υπό κρίση τον ρόλο τους να προστατεύουν, σε τελευταία ανάλυση, αυτά ακριβώς τα αφεντικά.
Το πόσο σημαντικός είναι ο «εξωδικαστικός διακανονισμός» αποδείχθηκε εκεί που εφευρέθηκε. Στις ηπα, σε σχέση με τον ρόλο τρανταχτών στο όνομα τραπεζικών μαγαζιών και των στελεχών τους στον χρηματοπιστωτικό αρμαγεδώνα που η κορύφωσή του άρχισε το φθινόπωρο του 2008. Ο (τρελά καλοπληρωμένος) ρόλος τους ήταν ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Κι εκεί κάποια «ανεξάρτητη αρχή» έψαξε και βρήκε σημεία και τέρατα. Ε, οι «αμαρτωλοί αναγνώρισαν την ενοχή τους» εξωδικαστικά, και πλήρωσαν τα ανάλογα πρόστιμα. Στο τέλος ούτε γάτα ούτε ζημιά. Οι μαλάκες υπήκοοι έμειναν μαλάκες. Ποτέ δεν θα μάθουν πόσο βρώμικα είναι τα εντόσθια του καπιταλιστικού συστήματος. Ή, έστω, σε καμία περίπτωση δεν θα μάθουν «ονόματα και διευθύνσεις, τακτικές και κέρδη» αυτής της βρώμας.
Το ίδιο πρόκειται να συμβεί και με το ντόπιο καρτέλ των εργολάβων. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα δις παντελόνιασαν απ’ το 1989 και μετά… Ποτέ δεν θα μάθουμε με ποιον τρόπο τα κατάφεραν… Πότε δεν θα μάθουμε τι έκαναν (δηλαδή πόσα τσέπωναν) οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις που, τάχαμου δήθεμου, έπεφταν στις παγίδες του καρτέλ… Ποτέ δεν θα μάθει κανείς καν και καν τον ρόλο που παίζουν τα «διόδια» για την κερδοφορία αυτών των μαγαζιών, που έχουν βγάλει πριν τα εγκαίνια και τα κοψίματα των κορδελών πολλές φορές το κόστος της κατασκευής των δρόμων… Ποτέ δεν θα μάθουμε το φαγοπότι που έγινε με τα «ολυμπιακά έργα»… Και οι εργολάβοι, όπως όλα τα αφεντικά, θα μείνουν «φίλοι» μας… Μια ωραιότατη «συμφωνία σιωπής»…

Ομερτά δεν λέγεται στην αργκώ των μαφιών; Αυτό.

Αυτό είναι που εξελίσσεται τώρα: για να μείνουν όλα αυτά εκεί που βολεύει, στα δ.σ. των εταιρειών και στα «τραπέζια» του ντόπιου βαθέος κράτους, δώσε κάτι… δώσε κανά πεντακοσάρικο…
(Χρειάζεται να πούμε ότι όταν ολοκληρωθούν αυτοί οι «εξωδικαστικοί διακανονισμοί», αν τύχει να είναι στο γκουβέρνο οι φαιορόζ ή κάποια παραλλαγή τους, θα ρίξουν απεριόριστη καυχησιά για την πάρτη τους; Ότι «τσάκισαν την διαπλοκή»; Όχι δεν χρειάζεται…)

https://bluebig.wordpress.com