Ήταν σαν χθες που καθόσουν στη διπλανή γωνία του κρεβατιού. Με κορόιδευες, ως συνήθως, για τις ιστορίες που είχα ξεκινήσει να γράφω. Ποτέ δεν σʾ άρεσε η ιδέα να με βλέπεις να σπαταλώ το χρόνο μου γράφοντας ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι, για να το διαβάσει ο κάθε πικραμένος, όπως έλεγες.

Δεν είχα δώσει σημασία κι άφηνα το κεφάλι σου να πλάθει τις λέξεις που χτυπούσαν πάνω μου. Το προσπερνούσα σαν να μην είχε ιδιαίτερη σημασία η γνώμη σου για μένα. Δε χρειαζόταν να μπω στον κόπο να σου φέρω αντίρρηση. Μου έφτανε μονάχα κάθε φορά που τελείωνες το παραλήρημα να με κοιτάξεις για να σου δώσω ένα φιλί.

Σαν ειρωνεία δεν ακούγεται; Εσύ να με κρίνεις με καυστικό τρόπο; Ίσως γιʾ αυτό να μη με πείραζε και να το θεωρούσα αστείο. Σαν σε παραμύθι ήρωες νιώθαμε και παραβλέπαμε ό,τι κακό έκανε την εμφάνισή του.

Μήπως, όμως, δεν ήταν αρκετά καλό όπως στα παραμύθια; Μήπως, ξεχάσαμε να ζυγίσουμε την αλήθεια; Θα μου πεις και τι σημαίνει «αρκετά καλό»;

Αρκετά καλό είναι κάτι, όταν καλύπτει εσένα ολοκληρωτικά. Όταν δε φοβάσαι να εκφραστείς απέναντι στον άλλον. Όταν λες και κάνεις οτιδήποτε σου έρχεται στο κεφάλι χωρίς τη σκέψη μήπως κριθείς. Όταν τα θέλω του ενός προσιδιάζουν στου άλλου. Όταν ο ένας στέκεται δίπλα στον άλλον και προχωρούν μαζί χωρίς να παραβγαίνει κάποιος. Όταν δε χαϊδεύεις τʾ αυτιά του άλλου και του λες την αλήθεια δίχως, όμως, να κάνεις κριτική. Κάπου εκεί το χάσαμε.

Ο έρωτας τυφλώνει, λένε. Ανοησίες. Τα μάτια σου είναι εκεί που ήταν και βλέπουν τα πάντα. Απλά εσύ διαλέγεις τι θα επεξεργαστούν και τι όχι. Είναι επιλογή σου αν θα εντοπίσεις τα σημάδια που χαρακτηρίζουν κάποιον ελλιπή για σένα. Λέμε ελλιπή, διότι όλοι έχουμε κάποιες προδιαγραφές, υψηλές κατά προτίμηση, για εκείνον που θα προτιμήσουμε ως συνοδοιπόρο.

Αυτός ο συνοδοιπόρος, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι ο καταλληλότερος δέκτης των συναισθημάτων σου. Εκείνος που επιλέχτηκε σε μια σειρά από ανθρώπους που πέρασαν για λίγο και έφυγαν. Έμεινε, αφού κρίθηκε απʾ τα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Τα καθημερινά πράγματα που εκ πρώτης όψεως δε χρήζουν σημασίας, όμως, καθορίζουν αν το δικό σου κομμάτι του παζλ θα ταιριάξει με του άλλου.

Εσύ να είσαι το αυτοκίνητο που έχει σταματήσει να κινείται κι εκείνος να είναι αυτός που θα έχει όλη την καλή διάθεση να σε σπρώξει για να ξεκινήσεις.

Τα μάτια ήταν πάντα ανοιχτά, δεν άνοιξαν τώρα. Η οπτική άλλαξε μόνο. Βλέποντας τα πράγματα από άλλη μεριά συνειδητοποιείς ότι για καιρό ήσουν πρωταγωνιστής σε μια πλασματική οθόνη που είχες εσύ δημιουργήσει για να καλύψεις με εικονικό τρόπο τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου. Την παγίδα εσύ την έφτιαξες κι έπεσες μέσα διότι υποτίμησες τον εαυτό σου.

Κάπου εδώ ήρθε η ώρα να κάνεις τη δική σου κριτική. Να μπεις στην διαδικασία να ζυγίσεις τις αλήθειες και τα ψέματα. Τα κεκτημένα και τα προσδοκώμενα. Αυτά που ήθελες να έρθουν, αλλά κάπου καθυστέρησαν στο δρόμο. Αυτά που θα ήταν αυτονόητο να είχες, αλλά μετατράπηκαν κι αυτά σε γρίφους.

Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να λύσεις το γρίφο με τον πιο εύκολο τρόπο. Η απάντηση είναι ακριβώς δίπλα σου. Ανοίγεις το κουτάκι και μέσα έχει ένα χαρτί που γράφει την λύση. Διαλέγεις και παίρνεις. Ανοίγεις το κουτί και αλλάζεις οπτική; Ή το αφήνεις κλειστό συνεχίζοντας να αισθάνεσαι ανικανοποίητος;

Μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως η κριτική σου ήταν ανούσια και βλαβερή. Γιʾ αυτό τη γωνιά δίπλα μου την άδειασα.

Την έκανα και την κριτική μου. Αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα δεν ήταν αρκετά για μένα από μεριάς σου. Συνεχίζω να γράφω τις ιστορίες μου, έχοντας τη γωνιά στο κρεβάτι που καθόσουν άδεια.

Έτσι είναι καλύτερα. Όπως το ίδιο καλύτερα γράφω πια τις ιστορίες μου.