Ενα νέο Ομηρικό ζήτημα γεννιέται. Θα πλακώνονται στο μέλλον οι ιστορικοί για το «πώς ακριβώς το είπε ο φιλόσοφος Γιαν Φαμπρ Μπαλτάς;». Είπε (αναφερόμενος στο ξεπούλημα του Ελληνικού) ότι πάθαμε μια ήττα στο δημοκρατικό δρόμο του σοσιαλισμού; Ή μήπως είπε ότι πάθαμε μια ήττα στον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό; Ή μήπως εν τέλει είπε ότι πάθαμε μια ήττα στον δρόμο προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό; Ούτε
αλληλοσπαραγμός χρειάζεται ούτε αλληλοξυλοδαρμός. Ο φιλόσοφος μπορεί να είπε ένα και να τα εννοεί όλα! Ο φιλόσοφος (δις) μπορεί να τα είπε όλα και να εννοεί άλλα.

Αλλωστε, και ο άλλος φιλόσοφος, ο κ. Φλαμπουράρης (της σχολής των Περιπατητικών της Παραλίας) δήλωσε ότι είμαστε κατά του ξεπουλήματος του Ελληνικού, αλλά υπέρ της αξιοποίησης. Ο μεθερμηνευόμενον εστί: α) Φλαμπουράρης (Τσίπρας και λοιποί): είμαστε κατά του ξεπουλήματος του Ελληνικού όταν το ξεπουλούσαν οι άλλοι. β) Τώρα το ξεπουλάμε εμείς, με τη συναίνεση των άλλων. γ) Οταν καταψήφιζε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ξεπούλημα. δ) Οταν υπερψηφίζουν το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ και ο κυρ Λεβέντης, είναι αξιοποίηση. ε) Μια αξιοποίηση που περιέχει μια ήττα στον δημοκρατικό δρόμο (κατασκευής Καλογρίτσα) προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό (με άρωμα Τζάκρη).

Η κλινική εικόνα της τρέλας που μας πουλάνε είναι ίδια με την εικόνα της τέλειας ξεφτίλας, προς την οποίαν κατατείνουμε.

Εχει καμιά αξία να θυμηθούμε τον Τσίπρα να ωρύεται στον κ. Σαμαρά ότι δεν μπορεί «να ξεπουλήσει το Ελληνικό»; Οτι το Ελληνικό δεν είναι «αμπελοχώραφα που τα βρήκε (σ.σ.: ο Σαμαράς) απ’ τον πατέρα του»; Οχι, ουδεμία αξία έχει πλέον να θυμόμαστε τι έλεγε ο Τσίπρας.

Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει στη Βουλή φτύνοντας στα μούτρα του όσα έλεγε ο ίδιος πριν, είναι μια κλινική εικόνα της παρακμασμένης Δημοκρατίας.

Οχι, το Ελληνικό δεν είναι αμπελοχώραφα που τα βρήκε ο κ. Σαμαράς απ’ τον πατέρα του, είναι βοσκοτόπια που τα βρήκε ο Τσίπρας απ’ τον δικό του.

Η χώρα είναι υπό κατοχήν. Δεν έχουμε Σύνταγμα, έχουμε Μνημόνιο. Στο Κοινοβούλιο παρωδείται από όλα τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα (πλην ΚΚΕ) κάθε έννοια κοινοβουλευτισμού. Αλλά και λογικής. Και ηθικής. Οι άνθρωποι βγάζουν τα μάτια του πολιτεύματος ελαφρά τη καρδία εις όσα αφορούν και τα τελευταία του υπολείμματα, έστω τα τελετουργικά.

Οσο για την ουσία, η τρέλα πλέον είναι η πρυτανεύουσα δύναμη της διάβρωσης και των πολιτικών και των κοινωνικών πραγμάτων. Πρέπει πλέον να παίρνουμε τα χάπια μας, όταν βλέπουμε την Αριστερά να αγορεύει υπέρ Καζίνων και Βοσκοτόπων. Οταν τη βλέπουμε να συναλλάσσεται φόρα παρτίδα με κριτήριο την πορτοφόλα, μάλιστα σε παραλλαγές για το «νόμιμον και το ηθικόν» το ίδιο αισχρές με εκείνες των πρώτων διδαξάντων.

Πολλοί απ’ τους αριστερούς βλέπουν να ατιμάζεται η ίδια τους η ζωή από τα καμώματα πρώην συντρόφων τους, που τώρα ισχυρίζονται ότι ο γάιδαρος πετάει – για τα μνημόνια, για τις συντάξεις, τους μισθούς, τα βοσκοτόπια και Κύριος οίδε τι άλλο.

Αίφνης η Αμυγδαλέζα δεν είναι Νταχάου και ο Γκράμσι είναι τα άπαντα του Ούγκο Τονιάτσι. Αίφνης η «Αυγή» κάνει συμψηφισμό σκανδάλων.

Μετά τη στροφή (διά του γονατίσματος) του ΣΥΡΙΖΑ, το αδιέξοδο της χώρας έγινε το ίδιο όπως ήταν επί ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στον νεόκοπο (στη θέση του παλαίμαχου) δικομματικό μονοκομματισμό σκοτώνει την ελπίδα (που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε) για έξοδο της Ελλάδας από την παγίδα των μνημονίων.

Ομως, αυτή ακριβώς η έξοδος είναι η μόνη ελπίδα για να σταματήσει ο αργός, ώσπου να γίνει οριστικός, θάνατος της χώρας…

Πηγή