Άπνοια… Πράγματι. Ψάχνεις με το φανάρι να βρεις διατυπωμένη μια πρόταση, μια πρόταση προοπτικής διεξόδου αυτού του ατέρμονου και βασανιστικού κοινωνικού αδιεξόδου. Δεν υπάρχει.

Τα αναμασήματα δεν τραβάνε. Οι παλιές «συνταγές» δεν έχουν πέραση κι ούτε ανταποκρίνονται στην υπέρβαση της πραγματικότητας. Οι πολιτικοί σχηματισμοί εκτιμούν με εργαλεία σκέψης παλαιάς κοπής και μπόλικο συντηρητισμό ότι «μπόρα είναι θα περάσει» και δεν μπορεί κάπου θα ανοίξει μια χαραμάδα να ξαναστήσουμε τα πανό και τις σημαίες σε παράταξη στο Σύνταγμα. Στο τέλος- τέλος που θα πάει δεν θα γίνουν εκλογές; (να ξεδιπλώσουμε τις επαναστατικές μας προσκλήσεις ανάθεσης και τις ανέξοδες κορώνες).

Εν τω μεταξύ, η κοινωνική ισοπέδωση εντείνεται με συγκεκριμένη στρατηγική και τακτική, διαμορφώνεται ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικό ιστορικό γίγνεσθαι από τα προηγούμενα, η κοινωνία αφήνεται να παραδοθεί αμαχητί κι ακόμα χειρότερα να αποδεχτεί τα νέα τετελεσμένα που καθημερινά επιβάλλονται. Χωρίς καμία αντίσταση, κι ακόμα χειρότερα, εκπαιδεύεται να ζήσει με αυτούς τους νέους όρους.

Έτσι και οι μισθοί θα μειώνονται προοδευτικά μέχρι την απόλυτη κινεζοποίηση και οι συντάξεις θα οδεύουν στα τάρταρα μιας και το χρέος θα πολλαπλασιάζεται και τα «δανεικά» θα στερέψουν και τα τρωκτικά θα θέλουν όλο και περισσότερα. Κόλαση.

Αυτή η πραγματικότητα που διαμορφώνεται καθημερινά πράγματι δεν προσφέρεται για κανενός είδους πολιτική διαχείριση. Δεν στέκονται «προτάσεις», ούτε «αντιπροτάσεις» για «μεταρρυθμίσεις σε λαϊκή κατεύθυνση». Δεν υπάρχουν επιμέρους διεκδικητικοί στόχοι με προοπτική νίκης. Δεν έχουν νόημα. Σέρνονται πίσω από το κάρο.

Η ολοκληρωτική κατάρρευση και του συνδικαλιστικού κεκτημένου /κατεστημένου, μπροστά στον ολοκληρωτικό καπιταλιστικό οδοστρωτήρα ήταν προφανής και αναμενόμενη.

Να περισώσουμε τον αέρα όταν δεν θα έχουμε νερό; Να συγκρατήσουμε τη κάθετη πτώση μισθού/ημερομίσθιου με εκατομμύρια ανέργους που θα πεινάνε; Τι να περισώσουμε όταν πλησιάζουμε με απίστευτη ταχύτητα στο κενό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» οδεύοντας στο αδιέξοδο Ζάλογγο του ατομισμού;

Προφανής όμως και η ερώτηση. Τι να κάνουμε;;;

Εάν δε ματώσουμε τίποτα δεν μπορούμε να περισώσουμε. Δεν υπάρχει τίποτα επιμέρους στους νέους σχεδιασμούς που να μπορούμε να το αλλάξουμε. Ή θα αποδεχτούμε την προσχεδιασμένη και προδιαγεγραμμένη πορεία στην απόλυτη ισοπέδωση μας ή θα αποφασίσουμε να τα κάνουμε «πουτάνα όλα» κι όπου βγει. Όπως έλεγε ένα παλιό αλλά εξαιρετικά επίκαιρο σύνθημα «Ντου από παντού». Οι «συνταγές» τέλος. Αυτή είναι μια διέξοδος που μπορεί να δημιουργήσει αδιέξοδα στον αντίπαλο. Αδιέξοδα που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί όπως τα είχε υπολογίσει καλλιεργώντας το συντηρητισμό, φόβους και ανασφάλειες. Τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει πραγματικά για κάτι καλύτερο με αδούλωτη ψυχή κι ελευθερία.

Όσοι καλλιεργούν ακόμα ψευδαισθήσεις για ανατροπές «με μέτρο» και «βήμα-βήμα» σίγουρα δεν έχουνε να χάσουνε μόνο τις αλυσίδες τους …ή στην καλύτερη περίπτωση τρέφουν αδιέξοδα και τις δικές τους αυταπάτες. Οψόμεθα.

Πηγή