Mπάρακ θέλω να εξαντλήσεις όλη σου την επιρροή στην Μέρκελ για να υπάρξει μια ρύθμιση του ελληνικού χρέους…

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Μπαράκ Ομπάμα άκουγε αυτή την “προσευχή” από τον Ελληνα πρωθυπουργό στην διάρκεια της 24ωρης παραμονής του στην Ελλάδα…

Λίγο πριν επιβιβασθεί στο Air Force One θα μιλούσε έξω από τα δόντια στον συνομιλητή του:

-Aλέξη μόνο τα κόκκινα δάνεια στις ελληνικές τράπεζες ξεπερνούν τα αντίστοιχα στεγαστικά που είχε δώσει η Lehman Brothers. Για την ακρίβεια η χώρα σου είναι δύο Lehman Brothers. Πως να σε βοηθήσω;

Στην συνέχεια απόγνωση. Σιωπή. Η οδυνηρή πραγματικότητα.

Νοέμβριος 2016. Λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη πλατεία Συντάγματος από τις 4 το απόγευμα ώρα Ελλάδος ως τις 4 τα ξημερώματα οι εκπαιδευμένοι υπάλληλοι της εταιρίας μιλώντας άψογα αγγλικά διακανονίζουν στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια Αμερικανών πολιτών τους οποίους καλούν τηλεφωνικά από την Αθήνα. Η Αμερική στην πραγματικότητα ακόμη δεν έχει συνέλθει εντελώς από την Lehman Brothers. Κατάφερε όμως να αντιμετωπίσει το πρόβλημα γιατί το κοίταξε στα μάτια και στην συνέχεια εξήγαγε εκτός ΗΠΑ ένα μεγάλο μέρος του.

Η Ελλάδα βρίσκεται λίγο πριν το χείλος της καταστροφής_μην έχετε καμμία ψευδαίσθηση. Ετοιμασθείτε για τη μέρα που όλα θα καταρρεύσουν ξαφνικά.

Τα Κόκκινα Δάνεια είναι μία από τις 2 πυρηνικές βόμβες που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Η άλλη είναι το Φαύλο Διεφθαρμένο Κράτος. Μπαίνουμε στον 7ο χρόνο των Μνημονίων και ακόμη οι διαχρονικά κρατιστές κυβερνώντες δεν λένε να τις ακουμπήσουν. Μοιραία λοιπόν το τελευταίο μεγάλο δώρο του Τσίπρα στους δανειστές θα είναι το κούρεμα των καταθέσεων.

Αυτή τη στιγμή, από τα συνολικά δάνεια ύψους 240 δισ. ευρώ που έχουν δοθεί, μη εξυπηρετούμενα θεωρούνται τα 108 δισ. ευρώ, δηλαδή ποσοστό 45%. Τα στεγαστικά δάνεια αποτελούν το 41,8% των δανείων, τα καταναλωτικά το 55,3% και τα επιχειρηματικά το 44,7%.Τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια αναλύονται ως εξής: επαγγελματικά 67,5%, μικρομεσαίων επιχειρήσεων 59,9%, μεγάλων επιχειρήσεων 29%, ναυτιλιακά 27,4%, χρηματοοικονομικά 29%.

Οι κ.κ. Σαμαράς και ο Βενιζέλος προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μην ακουμπήσουν με γυμνά χέρια τα πυρηνικά απόβλητα. Οτι είχαν κάνει και οι προκάτοχοί τους κ.κ. Παπανδρέου και Παπαδήμος. Ολοι τους έσπρωχαν τον κίνδυνο στο μέλλον. Ωσπου το μέλλον έφτασε. Για την ακρίβεια το μέλλον είναι τώρα. Το προδίδει η μυρωδιά του αίματος που είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Κι αν διαβάζετε μια εισαγωγή-θρίλερ συγχωρέστε μας την αδυναμία να αποδώσουμε με ακρίβεια το Μεγαλείο του Τρόμου που προκαλούν τα 120 δις ευρώ και πλέον κόκκινα δάνεια. Τα κόκκινα δάνεια τα οποία προκαλούσαν τρόμο στον κ. Σαμαρά πολλούς μήνες μετά την απώλεια της εξουσίας κι ενώ μια νέα εξορία ξεκινούσε για τον Μεσσήνιο πολιτικό που έφτασε τόσο κοντά όσο κανείς να βγάλει τη χώρα από τα Μνημόνια.

Το 2019 είναι το χρονικό ορόσημο στο οποίο τα “κόκκινα” δάνεια θα πρέπει να έχουν υποχωρήσει κατά 41 δισ. ευρώ (ή κατά 40%) από τα σημερινά 108,6 δισ. ευρώ.

Πρόσφατα ο κ. Μιχάλης Σάλλας μιλώντας στο protothema.gr κατέθεσε πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων, η οποία απαλλάσσει τους δανειολήπτες από την άμεση απειλή των πλειστηριασμών. Τον άκουσε άραγε κανείς;

-Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι πλειστηριασμοί κατοικιών οδηγούν σε σοβαρά δυσμενέστερη θέση όλα τα μέρη. Μην ξεχνάμε ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος και η οικονομία της χώρας είναι τραγική. Μέσα σε λίγα χρόνια έπεσε 30% το Εθνικό Προϊόν, προστέθηκαν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και χάθηκε κατά την εκτίμησή μου από την περιουσία των Ελλήνων περισσότερο από ένα τρισ. ευρώ. Την ευθύνη γι’ αυτό την έχουμε όλοι, προπαντός την έχει διαχρονικά το πολιτικό σύστημα της χώρας και χωρίς αμφιβολία τα τελευταία χρόνια και το εσφαλμένο πρόγραμμα της Τρόικας. Θα έπρεπε λοιπόν οι Θεσμοί να αποδεχθούν μία λύση διαφορετικού χαρακτήρα και να δείξουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα μπροστά σε μία τέτοια καταστροφή.
Οι τράπεζες θα μπορούσαν να διαχωρίσουν το κάθε κόκκινο στεγαστικό δάνειο σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος του δανείου που θα αντιστοιχεί π.χ. στο 90% της αξίας του ακινήτου, θα προτείνεται από την Τράπεζα για «sales and lease back», επεκτείνοντας αντίστοιχα την διάρκειά του και μειώνοντας σημαντικά το ύψος της μηνιαίας εξυπηρέτησης σύμφωνα με τις δυνατότητες του δανειολήπτη. Έτσι διασφαλίζεται ότι ο δανειολήπτης δεν πρόκειται να απομακρυνθεί από το σπίτι του ή να χάσει το ακίνητό του. Σε ό,τι αφορά το υπόλοιπο μέρος του δανείου, εφόσον σε μία περίοδο π.χ. 5 ετών δεν αποκαθίστανται οι αξίες των ακινήτων, να διαγράφεται το 50% της διαφοράς ανάμεσα στο συνολικό ύψος του δανείου και του ποσού που έχει μετατραπεί σε sales and lease back. Το υπόλοιπο 50% θα διαγράφεται στην επόμενη 5ετία, εάν και πάλι δεν έχουν μεταβληθεί προς τα πάνω οι αξίες των ακινήτων. Εάν ωστόσο έχει αποπληρωθεί μέρος του δανείου εξυπακούεται ότι αυτό θα συνεκτιμηθεί.
Αυτή η λύση θα ανακούφιζε εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες, θα προστάτευε τις αξίες των ακινήτων και δεν θα διέλυε τους ισολογισμούς των τραπεζών.

Ο Αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Τζον Πόλσον τώρα ο οποίος έχει επενδύσει τόσο στην Τράπεζα Πειραιώς όσο και στην Alpha Bank στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Αλέξη Παπαχελά και την Κυριακάτικη Καθημερινή υπήρξε σαφής:

–Οι διοικήσεις των τραπεζών πρέπει να λάβουν αποφασιστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πρόκλησης των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει επενδύσει μεγάλα ποσά από τα χρήματα των φορολογουμένων στις τράπεζες, συνεπώς ο ελληνικός λαός έχει άμεσο συμφέρον να διασφαλίσει ότι οι επενδύσεις αυτές είναι προστατευμένες και ότι η κρατική βοήθεια θα αποζημιωθεί. Ο διορισμός των καλύτερων managers στις τράπεζες θα έπρεπε να είναι στόχος του ελληνικού κράτους όσο είναι και δικός μας.

– Υπάρχει μία αντίληψη ότι δεν ενδιαφέρεστε να παραμείνει η Πειραιώς σε λειτουργία ως τράπεζα, αλλά ότι ο απώτερός σας στόχος είναι τα περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα όποια επιθυμείτε να απογυμνώσετε και να πουλήσετε. Είναι αλήθεια;

– Ο στόχος μας είναι οι τράπεζες να εισπράξουν τη μέγιστη δυνατή αξία από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Αυτό θα δημιουργούσε τη μεγαλύτερη αξία για τους μετόχους, με αποτέλεσμα να ωφεληθούμε τόσο εμείς όσο και η ελληνική κυβέρνηση. Δεν ενδιαφερόμαστε για την αγορά μη εξυπηρετούμενων δανείων. Οι ίδιες οι τράπεζες μπορούν καλύτερα να τα διαχειριστούν, καθώς έχουν τα κεφάλαια, τη χρηματοδότηση και το προσωπικό για να αντιμετωπίσουν το θέμα.

Τον Ιούλιο του 2016 ο Αγης Βερούτης θα γράψει στο capital.gr μια εξαιρετική ανάλυση για τα Κόκκινα Δάνεια:

Στον τελευταίο 1,5 χρόνο έχουν αυξηθεί κατά 25 δισ., στα περίπου 110 δισεκατομμύρια ευρώ, όταν οι καταθέσεις είναι σήμερα περί τα 120 δισ.

Ένα κόκκινο δάνειο είναι μια οφειλή προς μια τράπεζα που έχει πάψει να εξυπηρετείται, και έτσι έγινε απαιτητή στο σύνολό της, πάλι χωρίς ο δανειολήπτης να ενεργήσει για την εξόφλησή της.

Μέσα σε αυτά είναι τεράστια επιχειρηματικά δάνεια προς επιχειρηματικούς κολοσσούς που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους, δάνεια μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στεγαστικά επιχειρήσεων και ιδιωτών με εμπράγματες εγγυήσεις των ακινήτων, καταναλωτικά με εγγυήσεις (πχ αυτοκίνητα) και χωρίς εγγυήσεις, και πιστωτικών καρτών.

Αυτά τα δάνεια σκοπός είναι να πουληθούν σε μεγάλα πακέτα σε εγχώριους και ξένους επενδυτές funds, με κύριο στόχο να καθαρίσουν οι ισολογισμοί των τραπεζών.

Το καθάρισμα των τραπεζών θα ανοίξει το δρόμο ώστε να μπορέσουν να ξεκινήσουν πάλι να λειτουργούν για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη, εφόσον έχουν περίσσευμα για να δανείσουν, ή μπορέσουν να βγουν στις αγορές να δανειστούν με τη σειρά τους αφού πρώτη η χώρα βγει στις αγορές.

Ήδη οι τράπεζες έχουν κάνει προβλέψεις (παρουσιάζοντας μειωμένη κερδοφορία για χρόνια) βάζοντας στην άκρη το ποσό για να αντιλογίσουν μελλοντικές κεφαλαιακές απώλειες, λόγω δανείων που δεν εξυπηρετούνται.

Το σύνολο των προβλέψεων των ελληνικών τραπεζών είναι 58 δισεκατομμύρια στα 7 χρόνια της κρίσης. Ως τα 110 δισ. υπάρχει έλλειμμα 52 δισ.

Από αυτά τα 52 δισ. που λείπουν, θα καλυφθεί τόσο μερίδιο όσα χρήματα εισπράξουν οι τράπεζες με την πώληση των δανείων αυτών. Στα στεγαστικά μπορεί να τα πουλήσουν για το 50%, στα επιχειρηματικά αναλόγως εξασφαλίσεων περισσότερο ή λιγότερο, στα καταναλωτικά και τις κάρτες λίγα σεντς στο ευρώ, συνολικά ελπίζουν πάντως να πιάσουν ανάμεσα στο 25% και το 30%. Δηλαδή για 110 δισ., περίπου ανάμεσα σε 27,5 δισ. και 33 δισ.

Υπολείπονται περίπου 19 δισ. ευρώ που θα πρέπει από κάπου να βρεθούν. Είτε νέα ανακεφαλαιοποίηση του ΤΧΣ, αν πείσουμε να μας δώσουν χρήματα οι δανειστές μας, είτε με κούρεμα καταθέσεων τον Σεπτέμβρη που θα ονομαστεί κάπως όπως πχ “Εφάπαξ εισφορά υπέρ της εξυγίανσης του Τραπεζικού Συστήματος” δηλαδή bail-in, είτε με νέα χρήματα που θα έρθουν από επενδυτές εγχώριους και ξένους για να αγοράσουν τις ελληνικές τράπεζες για αυτό το ποσόν και οι σημερινοί μέτοχοι να μηδενίσουν, είτε τέλος το πιθανότερο, να απορροφηθεί το ποσόν αυτό στο εθνικό χρέος, και έχει ο Θεός πότε θα το πληρώσουμε, αν το πληρώσουμε ποτέ.

Όπως και να έχει, οι τράπεζες μετά την πώληση των κόκκινων δανείων “με τις νταλίκες”, θα μείνουν με μια μαύρη τρύπα ύψους περίπου 19-24,5 δισ. ευρώ. Έτσι κι αλλιώς.

Όποιος και αν αγοράσει τα κόκκινα δάνεια από αυτές.

Από την μια μεριά, του καταθέτη που δεν χρωστάει ο ίδιος, είναι παράλογο να πληρώσει με τις καταθέσεις του το σπίτι κάποιου άλλου. Το ίδιο ισχύει και για τον συνεπή δανειολήπτη που πληρώνει υπέρογκους τόκους ώστε να δημιουργηθεί το μαξιλάρι των προβλέψεων των 58 δισ. για τις τράπεζες.

Από την άλλη, αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα όπου 7 χρόνια ύφεσης έχουν κατακρεουργήσει τα εισοδήματα των πολιτών, με πτώση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της τάξης του 30% από την αρχή της κρίσης, ανεργία 25% συνολικά ή 60% στους νέους, και κυρίως με capital controls εδώ και ένα χρόνο, και όλα αυτά ενώ το ύψος της υπερφορολόγησης κάνει και τους πιο εύρωστους να ανατριχιάζουν.

Ποιο λοιπόν το κακό να αγοράσουν τα κόκκινα δάνεια κάποιοι επενδυτές funds και να δοκιμάσουν την τύχη τους εκποιώντας τα περιουσιακά των δανειοληπτών.ώσπου να βγάλουν τα λεφτά τους, τα έξοδά τους, και ένα σεβαστό κέρδος για το ρίσκο τους;

Το πρόβλημα είναι στο πλαίσιο λειτουργίας αυτών των “fund-εκκαθαριστών”: δεν υπάρχουν φραγμοί.

Ή μάλλον αυτό που υπάρχει με βάση το ελληνικό ενοχικό δίκαιο τους δίνει μια δυνατότητα να ενεργήσουν ασύδοτα για να καταστρέψουν συθέμελα την κοινωνία. Με υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιος δηλαδή που είχε πάρει ένα δάνειο 100 χιλιάδες για να πάρει ένα σπίτι, και έμεινε χωρίς δουλειά στην αρχή της κρίσης, και πλέον βγάζει ίσα ίσα για να επιβιώνει στο όριο της ακραίας φτώχειας, θα χάσει το σπίτι του, και στη συνέχεια το fund αφού αποσβέσει μέρος της οφειλής μπορεί να συνεχίσει να του κατάσχει ό,τι έχει και δεν έχει, ως τους κληρονόμους του, και τους κληρονόμους αυτών, βάσει του Ελληνικού Δικαίου.

Η πολιτεία δεν έχει μεριμνήσει για να θέσει κανόνες και όρια ως πότε μπορεί κάποιος να συνεχίζει να εκπλειστηριάζει περιουσιακά των δανειοληπτών που έχουν κόκκινα δάνεια.

Στις πολιτισμένες χώρες, η απαίτηση θεωρείται λήξασα με τον πλειστηριασμό της εγγύησης.

Εδώ όχι.

Επίσης δεν υπάρχει κάτι να εμποδίσει κάποιο fund να βγάλει στο σφυρί το σπίτι κάποιου για οφειλή 10 χιλιάδων (μετά τους τόκους υπερημερίας και έξοδα δικαστικής διεκδίκησης, μπορεί να μιλάμε για αρχικό κεφάλαιο 2-3 χιλιάρικα πριν 6-7 χρόνια).

Επίσης δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για κάποιον ιδιώτη ή μικρομεσαίο δανειολήπτη να μπορεί να εξαγοράσει το παλαιό κόκκινο δάνειό του για το ίδιο ποσόν που θα πωληθεί προς το οποιοδήποτε κερδοσκοπικό vulture fund. Επαναλαμβάνω, σε μια οικονομία που έχει υποστεί τον ξυλοδαρμό και την αιμορραγία που έχει υποστεί η Ελληνική Οικονομία, οποιαδήποτε συζήτηση περί “ηθικού κινδύνου” είναι εκ του πονηρού, καθώς κινδυνεύουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, διότι εντός αυτών μπορεί να υπάρχουν κάποιοι μπαταχτσήδες και κάποιοι δόλιοι.

Είναι μεγαλύτερος ο ηθικός κίνδυνος να πετάξουμε στις ύαινες χιλιάδες αδύναμους, από ό,τι να κοροϊδέψει το σύστημα ένας δόλιος απατεωνίσκος επαγγελματίας μπαταχτσής. Αυτό είναι και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου με κρατικές αποφάσεις ένας Έλληνας και Ευρωπαίος Πολίτης αποστερείται το Δικαίωμα της Επιβίωσης.

Και τί θα πρωτοπληρώσει ο αδύναμος; Το δάνειο; Τους φόρους με τεκμήρια; Τον ΕΝΦΙΑ; Τις ασφαλιστικές του εισφορές; Ή το φαϊ των παιδιών του και το ρεύμα της ΔΕΗ για να μην του το κόψουν; Ήδη οι καθυστερημένες οφειλές φόρων προς το κράτος αυξάνονται με ρυθμό πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ κάθε μήνα που περνάει, και ήδη ξεπερνούν τα 85 δισ. συνολικά!

Ξεκινάει η σημερινή μοιραία για τη χώρα κυβέρνηση, μια διαδικασία όπου θα ανοίξει χωρίς προφυλάξεις ένα Κουτί της Πανδώρας, θέτοντας στον μέσο αδύναμο συμπολίτη μας ερωτήματα επιβίωσης. Αν αυτό δεν είναι ηθικός κίνδυνος, τότε τί είναι;

Λύσεις υπάρχουν για να αποφευχθεί αυτό, όμως θα πρέπει να γίνει με νομοθετική ρύθμιση.

Τα βασικά σημεία της τελικής λύσεως των κόκκινων θα πρέπει να περιλαμβάνουν:

1. Δικαίωμα πρώτης προτίμησης πώλησης του δανείου στον δανειολήπτη ή ένα άτομο που εκείνος θα υποδείξει (μοντέλο Κύπρου).

2. Εφόσον το δάνειο πωλείται κουρεμένο θα πρέπει να ορισθεί δικαίωμα είσπραξης στο fund ανάλογο της τιμής που έχει αγοράσει την απαίτηση (πχ διπλάσιο από όσο πλήρωσε στην αγορά).

3. Κατάργηση λόγω καταχρηστικότητας της απεριόριστης προσωπικής εγγυήσεως. Εφόσον κατασχεθεί η εγγύηση, η απαίτηση θεωρείται λήξασα.

4. Επιβολή της αντικειμενικής αξίας ως ελάχιστου τιμήματος που θα αφαιρεθεί από την οφειλή, ανεξαρτήτως τιμής πώλησης στον πλειστηριασμό.

5. Χρονικός περιορισμός της ευθύνης του δανειολήπτη, πχ 3 χρόνια όπως ορίζει η σχετική ευρωπαϊκή οδηγία.

6. Αυστηρότατοι κανόνες δεοντολογίας για τη λειτουργία των εταιριών που θα αγοράσουν τα κόκκινα, με τεράστια πρόστιμα και ποινικές ευθύνες για τους μετόχους και τους διοικούντες, σε περίπτωση καταχρηστικής αντιμετώπισης των αδυνάμων.

7. Ειδικές ρυθμίσεις για αυτούς τους δανειολήπτες που αποδεδειγμένα διαβιούν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας, χωρίς αυτοί να χρειάζεται να κυνηγήσουν δικαστικά να μπουν στον Νόμο Κατσέλη, που εξάλλου εξαιρεί τεράστιο αριθμό πολιτών, και δεν ισχύει πλέον..

Είναι αμφίβολο πως η παρούσα κυβέρνηση είναι σε θέση να αντιμετωπίσει το τεράστιο αυτό κοινωνικό θέμα με οτιδήποτε άλλο από την προχειρότητα που ήδη έχει επειδείξει σε ό,τι έχει καταπιαστεί ως τώρα.

Μέχρι τώρα έχει κοστίσει στη χώρα 100 δισ. ευρώ κατά τον κ. Ρέγκλινγκ του ESM, ή 200.000.000 ευρώ για κάθε μέρα διακυβέρνησής της.

Τώρα με το θέμα των κόκκινων κινδυνεύει να εγγράψει και κόστος σε ανθρώπινες ζωές.

Να μην κοιμάστε ήσυχοι.

Ήταν Δευτέρα πρωί, στις 15 Σεπτεμβρίου 2008 που η ιστορική επενδυτική τράπεζα (είχε ιδρυθεί το 1850) κατέρρευσε κάτω από το βάρος ζημιών 60 δισ. δολαρίων, κυρίως από “τοξικά” προϊόντα. Η Ελλάδα με 120 δις ευρώ κόκκινα δάνεια ως πότε θα μείνει όρθια; Ως πότε οι Ελληνες ολιγάρχες θα καταφέρνουν να γλιτώνουν τις επιχειρήσεις τους από τις κατασχέσεις των δανειστών;

Ουσιαστικά το τι θα συνέβαινε είχε γίνει αντιληπτό, δύο μέρες πριν, στις 13 Σεπτεμβρίου. Η χρεοκοπία της Lehman Brothers, οδήγησε στη χειρότερη χρηματοοικονομική κρίση μετά τη Μεγάλη Ύφεση. Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα με τη σειρά και πως αυτές οι εξελίξεις επηρέασαν τη χώρα μας οδηγώντας τη σε πραγματικό αδιέξοδο με πλείστες προεκτάσεις.

Το 1850 ο Henry Lehman, μετανάστης από τη Γερμανία, ανοίγει ένα μικρό κατάστημα γενικού εμπορίου στην Αλαμπάμα το 1844. Έξι χρόνια αργότερα, μπαίνουν στην εταιρία τα αδέλφια του Emanuel και Mayer και οι τρεις τους ιδρύουν το 1850 την επιχείρηση Lehman Brothers με έδρα στο Μοντγκόμερι. Οκτώ χρόνια μετά το 1858 οι αδελφοί Lehman δέχονται ως πληρωμή από τους ντόπιους αγρότες το «χρυσό» προϊόν για την εποχή, το βαμβάκι. Αγοράζουν βαμβάκι και δίνουν ρευστό ή εμπόρευμα και το 1858 ανοίγουν γραφεία συναλλαγής του προϊόντος στη Νέα Υόρκη, που ήταν το κέντρο συναλλαγών εμπορευμάτων της χώρας. Ο εμφύλιος πόλεμος του 1860-1889 διαταράσσει τις επιχειρήσεις των Lehman και επεκτείνουν τις δραστηριότητές του σε συναλλαγές εμπορικών χρεογράφων. Το 1920-1929 επικεντρώνονται στις ταχύτατα αναπτυσσόμενες καταναλωτικές βιομηχανίες όπως λιανεμπόριο, αεροπορικές επιχειρήσεις κ.ά. Η λήξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργεί πρόσφορη γη για ανάπτυξη τέτοιων βιομηχανιών. Τη δεκαετία 1950-1959 η διεύρυνση επιταχύνεται με το χάραμα της ηλεκτρονικής εποχής. Την τριετία 2004-2007 σημειώνει κέρδη ρεκόρ και το 2008 στις 15 Σεπτεμβρίου έρχεται το απροσδόκητο ναυάγιο μετά τις αποτυχημένες συνομιλίες με την αμερικανική κυβέρνηση η οποία ήταν απρόθυμη να δαπανήσει δημόσιο χρήμα προς εξαγορά της.

Η Lehman Brothers αφέθηκε να καταρρεύσει. Η πτώχευσή της είναι η μεγαλύτερη χρεοκοπία στην ιστορία των ΗΠΑ, με ενεργητικά που ανέρχονται στα 640 δισ. δολάρια. Η ιστορία της εκτυλίσσεται παράλληλα με την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών και την ταχύτατη ανέλιξη προς την ευμάρεια και τη διεθνή κυριαρχία. Τα αίτια πολλά.

Η Lehman Brothers χρησιμοποίησε “παραπλανητικά λογιστικά τεχνάσματα”, ώστε να καλύψει την τραγική εικόνα που παρουσίαζαν τα οικονομικά της.

Οι λογιστές της απέκρυψαν προσωρινά από τα βιβλία της, 50 δισ. δολάρια από “προβληματικά περιουσιακά στοιχεία”. Η τακτική ήταν γνωστή υπό την ονομασία “Repo 105”, κατά την οποία η Lehman φέρεται να χρησιμοποίησε συμφωνίες επαναγοράς με στόχο την μείωση της μόχλευσης στον ισολογισμό της. Η πρώτη φορά, που η τράπεζα εφάρμοσε την συγκεκριμένη τακτική ήταν το 2001, όταν η τράπεζα ήταν υπό τον έλεγχο αρμοδίων υπηρεσιών.

Ο Richard S. Fuld jr, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Lehman Brothers, είχε δώσει εκείνη την περίοδο εντολή για απόκρυψη στοιχείων.

Σύμφωνα με αναλυτές η αμερικανική κυβέρνηση, ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Merrit Paulson μαζί με τον τότε πρόεδρο της αμερικανικής Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (SEC) Charles Cox και ο τότε κεντρικός τραπεζίτης της Νέας Υόρκης, Timothy Franz Geithner, την άφησαν επίτηδες να χρεοκοπήσει.
Την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου ο επικεφαλής της Lehman Richard S. Fuld jr προσπάθησε απεγνωσμένα να την πουλήσει. Μετά το κλείσιμο της Wall Street την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου ο Paulson , που ήταν πεπεισμένος ότι η Lehman δεν θα μπορούσε να συνεχίσει την πορεία της, πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008 η Wall Street ξύπνησε με δύο συνταρακτικές ειδήσεις: την πτώχευση της Lehman Brothers αλλά και τη σωτηρία της Merrill Lynch στο “παρά πέντε”, με την πώλησή της στην Bank of America. Αμέσως μετά την είδηση τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια κατέγραψαν απώλειες, με πρώτο του Λονδίνου που έκλεισε με ποσοστιαία μεταβολή προς τα κάτω της τάξης του 4,08%.

Άμεσα απάντησε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία διοχέτευε 30 δισεκατομμύρια ευρώ στη διατραπεζική αγορά της ευρωζώνης για να στηρίξει τις αγορές.
Παράλληλα, δέκα μεγάλες τράπεζες δημιούργησαν ένα ταμείο 70 δισεκατομμυρίων δολαρίων (αστείο ποσό μπροστά στα 120 δις κόκκινα δάνεια στις ελληνικές τράπεζες) από το οποίο θα μπορούσαν να αντλήσουν αν κινδύνευαν από προβλήματα ρευστότητας. Σ’ αυτό το ταμείο “αντι-πτώχευσης” συμμετέχουν οι αμερικανικές τράπεζες Bank of America, Citibank, Goldman Sachs, JPMorgan Chase, Merrill Lynch, Morgan Stanley, η βρετανική Barclays, η γερμανική Deutsche Bank και οι ελβετικές Credit Suisse και UBS.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers φύτεψε στην ουσία τον σπόρο για την κρίση του κρατικού χρέους, συνέπεια που επηρέασε άμεσα την Ελλάδα οδηγώντας την στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Δίνη η οποία τείνει να «καταπιεί» τις προηγμένες δυτικές κοινωνίες, μετατρεπόμενη σε γάγγραινα που απειλεί συνεχώς και ασταμάτητα τη Δύση. Η «ρουφήχτρα» αυτή παρέσυρε εν συνεχεία Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία.
Σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές η καπιταλιστική οικονομία της Δύσης έσκασε μαζί με την φούσκα της Lehman Brothers. Το φόβο της εξέφρασε η Guardian ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει την μετεμψύχωση της ήδη καταρριφθείσης εταιρείας. Η οικονομική ασθένεια της Ελλάδας, η αδυναμία παραγωγής πλούτου και πλεονάσματος στο ΑΕΠ, ευρισκόμενη συνεχώς και αδιαλείπτως σε ελλειμματική κατάσταση, κατέληξε να αποτελεί τον «οικονομικό καρκίνο» της Ευρωζώνης που δεν λέει να γιατρευτεί. Ο ευπαθής ευρωπαϊκός νότος μολύνθηκε από την «άρρωστη» Ελλάδα και έτσι Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία και Κύπρος επηρεάστηκαν αρνητικά μπαίνοντας στο club των μνημονίων. Ουσιαστικά η Ελλάδα ήδη έχει γίνει Lehman Brothers , καθώς αν και μικρή στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα η επιρροή της ήταν τεράστια. Πρόκειται στην ουσία για ένα διπλό δομικό πρόβλημα από τη μία της φύσης της ελληνικής οικονομίας που ρέπει προς σοβιετικού τύπου παρά ευρωπαϊκού και της αδυναμίας της ευρωζώνης να δημιουργήσει ή να έχει ήδη έτοιμο ένα μηχανισμό αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων στο εσωτερικό της.
Μια ενδιαφέρουσα οπτική του θέματος δίνει ο S. Kumar σε πρόσφατο άρθρο του υποστηρίζει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα εδώ και καιρό έχει γίνει μη αναστρέψιμη. Η επιβολή σκληρότερων μέτρων λιτότητας όχι μόνο θα αποβεί θετική αλλά θα αποδιοργανώσει επιπλέον την οικονομία, δημιουργώντας ασφυξία με ολέθρια αποτελέσματα. Η Ευρώπη πρέπει να κατανοήσει ότι πρέπει να σταματήσει να τιμωρεί την Ελλάδα κάνοντάς την παράδειγμα προς αποφυγή για τις υπόλοιπες χώρες και να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα διότι μια πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας θα επιφέρει σοβαρούς τριγμούς στην Ευρωζώνη. Το μάθημα που έδωσε η Lehman Βrothers παγκοσμίως ήταν ότι η απώλεια της εμπιστοσύνης των αγορών είναι η γενεσιουργός αιτία των κρίσεων. Το ίδιο πράγμα συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδος οδηγώντας σε καταβαράθρωση της πιστοληπτικής της ικανότητας και απότομη άνοδο των επιτοκίων δανεισμού.

Σε άρθρο του στην Washington Post, ο οικονομικός αναλυτής Neil Irwin, τονίζει ότι η πτώση της Lehman ήταν φλέβα χρυσού ύψους 3 δις δολαρίων για δικηγόρους και λογιστές. Στη Νέα Υόρκη, η Lehman Brothers Holdings έχει πληρώσει περισσότερα από 2 δισ. δολ. σε νομικά έξοδα και άλλες δαπάνες όπου συμπεριλαμβάνονται οι αμοιβές των συμβούλων Weil, Gotshal & Manges και των ειδικών επί θεμάτων αναδιάρθρωσης Alvarez & Marsal, σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα. Αν και ειδικοί σε θέματα πτωχεύσεων αναφέρουν ότι οι αμοιβές είναι εντός των φυσιολογικών ορίων για ένα τόσο μεγάλο οργανισμό, το ποσό εξακολουθεί να αυξάνεται. Στη Βρετανία, οι αμοιβές για περιπτώσεις μεγάλων οργανισμών είναι της τάξεως του 4% – 9% της πληρωμής προς τους πιστωτές.
Οι πιστωτές της Lehman εκτιμάται ότι θα λάβουν υψηλότερες πληρωμές από ότι προβλέπουν οι δικηγόροι της. Οι συνολικές επιστροφές της LBHI μπορεί να αγγίξουν τα 26 σεντ στο δολάριο. Οι μη εξασφαλισμένοι πιστωτές πιθανότατα θα πάρουν όλα τα χρήματά τους πίσω, ίσως και με τόκο.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή