Μια παγιδευμένη, αγανακτισμένη ποιήτρια που ξεσπούσε στο γράψιμο για να μην εκραγεί και να ελαφρύνει τον πόνο της για την σκατοκοινωνία… Ήρθε στη ζωή 1 Ιουνίου του 1940 και χάθηκε από αυτή στις 3 Οκτωβρίου του 1993. Η Κατερίνα Γώγου μαζί με τον Νικόλα Άσιμο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο αποτελούσαν τις επαναστατικές μορφές των Εξαρχείων.

Η Κατερίνα για πολλούς αποτελεί την γλυκιά και αφελή κοπέλα των ελληνικών ταινιών, που με τις ατάκες της προκαλούσε γέλιο στους θεατές. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες της Φίνος Φίλμς ποτέ ως πρωταγωνίστρια(«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο-1959», «Άπονη ζωή-1964», «Δεσποινίς Διευθυντής-1964», «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα-1965»). Πήρε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τον ρόλο της στο «Το βαρύ πεπόνι». Η υποκριτική όμως δεν την γέμιζε, στην πραγματικότητα ήταν μία μυστήρια και παράξενη ψυχή, της οποίας μόνη παρηγοριά ήταν τα ποιήματα της. Δεν έγραφε για να ζήσει, αλλά ζούσε για να γράφει.

Σε μία συνέντευξη της στην Ελευθεροτυπία είχε εξομολογηθεί «για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στυλό. Τόσο πάθος είχα γι” αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα». Ο πρώην υπουργός Τηλέμαχος Χυτήρης την αποκάλεσε O «Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων».

Όπως έγραφε σε ένα ποίημα της:
«Δέντρο ήμουνα κι έσπασα.
Μου σπάσαν όλα τα κλαδιά
γιατί εκεί τρέχανε τα ξεστρατισμένα παιδιά
να παίξουνε τους κρεμασμένους.
Μπορεί δίκαια…
Προκάλεσα με πάθος τη ζωή.
Ασέβησα δυο φορές γιατί τους ήξερα τους Νόμους.
άσκησα την όραση για μακριά
κι έχασα τα κοντινά μου».

Ο τρόπος που άγγιζε τις λέξεις ήταν ολοδικός της, δεν έγραφε με κανόνες παρά μόνο με πάθος και οργή. Προσέγγιζε τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους αγώνες με τρόπο λυρικό, ευαίσθητο και συνάμα διαχρονικό. Κατάφερε και ένωσε δύο γενιές σαν να ήταν μία…

Το 1978 κυκλοφόρησε η έκδοση «τρία κλικ αριστερά» που ξεπούλησε μέχρι και στην Αμερική:
“Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ” το περίστροφο
οι γυναίκες απ” το φύλο τους
ή δικαιοσύνη απ” τούς νόμους
οι οργανώσεις απ” τις φράξιες
οι γιατροί απ” τα ηλεκτροσόκ.
Ναι. Να πάμε στο “Ίλιον το βράδυ.
Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
και πάντα νικάνε στο τέλος.”

“Ησύχασε. Με λίγη ρέγουλα θα τη σκαπουλάρουμε.
Ή τάξη πού θα ‘φερνε την αλλαγή αποκοιμήθηκε.
Μπορούμε και μείς να παίξουμε την ηγεσία.
Κοιμήσου… τώρα είναι ήσυχα. Ή εποχή μας.
Νάνι φαί και πήδημα.
Οι τραμπούκοι προσεύχονται στο μαξιλάρι μας
κι οι δολοφόνοι δουλεύουν για μας.”

Εκτός από ποιήτρια η Κατερίνα πάνω απ” όλα ήταν άνθρωπος. Ήταν μέλος στον αντιεξουσιαστικό χώρο των Εξαρχείων και είχε ενεργή αντισυμβατική δράση. Όταν ήταν φυλακισμένοι ο αναρχικός Κυριάκος Μαζοκόπος και ο Γιάννης Πετρόπουλος, εξέφρασε δημοσίως την συμπαράσταση της. Η αστυνομία και η Κατερίνα βρίσκονταν συνεχώς σε σύγκρουση, καθώς είχε συλληφθεί επανειλημμένες φορές για να λογοδοτήσει για τις συμμετοχές της σε αντισυμβατικές οργανώσεις. Τον Ιανουάριο του 1980, η «17 Νοέμβρη» σκότωσε στο Παγκράτι δύο αστυνομικούς, η Γώγου συνελήφθη σαν ύποπτη, μετά από καταγγελία ενός μάρτυρα, που υποστήριξε ότι είδε μια γυναίκα να βρίσκεται στο σημείο της δολοφονίας. Αποδείξεις όμως δεν υπήρχαν και η Κατερίνα αφέθηκε ελεύθερη.

Την Τετάρτη το απόγευμα, στις 6 Οκτωβρίου του 1993 σε ηλικία 53 ετών έβαλε τέλος στην ζωή της κατακλύζοντας η είδηση αυτή ραδιόφωνα, τηλεόραση, εφημερίδες και περιοδικά. Μία μικροκαμωμένη φυσιογνωμία γεμάτη επανάσταση και αγωνία απεγκλωβίστηκε από τα »πρέπει», αφήνοντας μας παρακαταθήκη ποιήματα βγαλμένα από την καρδιά της!

Η ζωή μας είναι σουγιάδες
Σε βρώμικα αδιέξοδα
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…
Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξεφτίλα – μοναξιά – απελπισία.