Πολλές φορές τραγούδησα «τα τρένα (μου), που φύγαν», καθώς κατέβαινα στους σταθμούς τους ή μου ζητούσε ο ελεγκτής τους το εισιτήριο και το “βλεπε ληγμένο και μου “λεγε «τέλος διαδρομής». Άλλες τόσες, ανάμεσα σε συναισθήματα, αναμνήσεις και στίχους, πίστευα πως θα περνούσε ένα άλλο και θα μ” έπαιρνε και θα με ταξίδευε παραπέρα και έτσι γίνονταν και ένα χέρι μ” έπιανε και με τραβούσε πάνω και το ταξίδι συνέχιζε.

Πώς είναι η ζωή; Ευθεία γραμμή είναι, λένε οι ράγες και των τρένων οι διαδρομές. Πάνε, έρχονται, διασταυρώνονται, διακλαδώνονται, αλλά είναι σε συνεχή κίνηση, λίγο πίσω, πολύ μπροστά, σφυρίγματα, στάσεις, βαγόνια. Πιάνονται τα χέρια, σφιχτά, που και που, μα κάποτε αφήνεις ή σε αφήνουν και μένει λίγη μυρωδιά ιδρώτα να σου θυμίζει το χτες…Μήπως, όμως, δεν είναι έτσι; Τα λιμάνια, τ” αγκιροβόλια, οι μεγάλες θάλασσες, οι φουρτούνες, οι μπουνάτσες, οι φουσκοθαλασσιές… καράβια μοιάζουν οι ζωές και οι ψυχές των ανθρώπων, λένε αυτά. Ρευστή είναι η ζωή, τελικά, αλλάζει η μορφή της.

Δεν γίνεται να περνά το καράβι απ” τις ίδιες θάλασσες και τα ίδια λιμάνια, καθώς το κύμα ρέει, αλλάζει συνεχώς και διαμορφώνει νέες εικόνες στην, φαινομενικά, ίδια γη που συναντάς καμιά φορά. Αλλού την «τρώει», αλλού της βάζει λιγάκι παραπάνω άμμο.
Κι αν θαρρείς πως η άγκυρά σου έδεσε, πως γαντζώθηκε κάπου βαθιά, μαλαματένια είναι και χρυσαφένιοι οι κάβοι σου. Πιάνουν και δένουν, στην ζωή, για λίγο το καράβι…
Άλλαξα γνώμη, πέταγμα είναι η ζωή, σαν των πουλιών, το βρήκα! Κάνεις ή βρίσκεις φωλιά, που ξέρεις, νιώθεις μάλλον, πως θα την αφήσεις, μόλις στο ζητήσει η εποχή. Αλλού θα βρεθείς την Άνοιξη, σ” άλλον τόπο το Φθινόπωρο. Έτσι δεν είναι;

Πετάς, ζητάς τροφή, βρίσκεις, την πας στο σπιτικό, τρέφεσαι, τρέφεις, αλλάζεις φτέρωμα, βλέπεις να μεγαλώνουν, ν” αλλάζουν και οι νεοσσοί μαζί με σένα, ετοιμάζεσαι για άλλο πέταγμα, μετανάστευση το λένε οι άνθρωποι.

Να, αυτό είναι. Οι άνθρωποι, φίλε. Τους μπερδεύει το δικό τους μέτρημα του χρόνου, το κυκλικό και θαρρούν πως έτσι είναι και τριγύρω, στην φύση. Μπερδεύομαι κι εγώ και λέω, συχνά, πως κάπως έτσι είναι. Συγχέει το μυαλό μου το χτες, τον θάνατο που ήρθε δυο χρόνια πριν και το σήμερα, την φετινή γέννηση. Στο ταξίδι της γιαγιάς και του παππού και στο καλωσόρισμα του γιου μου είδα να επαληθεύεται της ζωής ο κύκλος. Έτσι κάνω συχνά, καθώς έτσι είμαι εκπαιδευμένος. Μετράω μέρες, απ” την πρώτη ως την τελευταία του χρόνου, απ” την πρώτη ως την τελευταία κάθε μήνα, μετράω εποχές, μετράω ώρες μέσα σε κάθε μέρα, λεπτά μέσα σε κάθε ώρα, δευτερόλεπτα στα λεπτά.

Κυκλικά μετράω και ζω και χορεύω, σαν τους δερβισάδες, τους μπεκτασήδες ή μεβλεβήδες. Θα διάβασες γι” αυτούς ή θα τους άκουσες σε κανένα τραγούδι και αν όχι κάνε έναν κόπο τώρα, ποτέ δεν είναι αργά. Ρίξε μια ματιά στον Τζελαλεντίν Ρουμί (- Βικιπαίδεια), τον Μεβλανά Τζελαλεντίν του τραγουδιού, που «γυρνούσε και γυρνούσε». Το Ρουμί, στο όνομά του, πάει να πει Ρωμιός, από την χώρα των Ρουμ, την βυζαντινή Μικρά Ασία. Ξέρεις τι γράφει στο μαυσωλείο του, στο Ικόνιο;
» Έλα, έλα όποιος κι αν είσαι, περιπλανώμενος, ειδωλολάτρης, πυρολάτρης.
Έλα, ακόμη κι αν έσπασες χιλιάδες φορές τους όρκους σου.
Έλα και πάλι έλα, τo δικό μας καραβάνι δεν είναι καραβάνι της απόγνωσης. »

Όνειρο είναι η ζωή, φίλε μου και μέσα στ” όνειρο έχει απ” όλα, έχει ευθείες, στροφές, κύκλους, ακαθόριστα σχήματα άλλες φορές. Έχει πετάγματα και σταματήματα, έχει ανέβασμα στον κορμό του δέντρου, μα και κατέβασμα και αυτό δεν είναι κακό. Στις ρίζες οδηγεί! Τώρα, για σένα, που «είχες δει τους λάτρεις», δηλαδή το «sem oldu asik lari» του τραγουδιού, μην τους αφήσεις να σου χαλάσουν το καινούριο όνειρο που μπορεί να σε πάει μακριά, πέρα και ίσως πέραν του πέρατος, στο υπερπέραν..

εγραψε το πιτσιρικι

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1