Τα μάτια του συναντήθηκαν με τα δικά μου. Ήταν νομίζω περίπου 11 χρονών. Η μαμά του με τα σπαστά αγγλικά της μου είπε ότι τον έλεγαν Ομάρ…
Φόβος… Πόσο φόβο έκρυβαν εκείνα τα μικρά ματάκια. Και φρίκη. Και πόνο. Και κάτι ακόμα πολύ παράξενο. Μίσος! Ναι ο Ομάρ μισούσε. Όχι τα πάντα. Μόνο τους ανθρώπους…

Η μητέρα του μας είπε ότι έφυγαν νύχτα από εκεί, μέσα σε μια πλαστική βάρκα όπως χιλιάδες άλλοι, για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου. Δεν τους είχε μείνει τίποτα εκεί. Το σπίτι τους χάθηκε σε βομβαρδισμό και μαζί και η ζωή του πατέρα του Ομάρ. Μάζεψε λοιπόν τα κομμάτια της και τα 3 παιδιά της και πέρασε στην Ελλάδα μέσα σε μια βάρκα. Βρέθηκε ξαφνικά ξεριζωμένη, πικραμένη, φοβισμένη, με τρία παιδιά στην αγκαλιά της σε μια άγνωστη χώρα να προσπαθεί απεγνωσμένα να σωθεί και να περάσει τα σύνορα για να φτάσει στη Γερμανία. Όμως τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και τώρα έμεινε κολλημένη στην Ελλάδα να προσπαθεί να βρει τρόπο να φύγει και να ελπίζει κάθε μέρα πως σήμερα θα προλάβει να περάσει τα σύνορα και να συνεχίσει το ταξίδι του ξεριζωμού. Το χειρότερο από όλα βέβαια είναι πως προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του Ομάρ μιας και η ηλικία του του επέτρεπε να καταλάβει περισσότερα από τα τρίχρονα αδέρφια του. Πόσο μίσος κουβαλούσαν αυτά τα μάτια θεέ μου… Και πώς αλήθεια να εξηγήσεις σε αυτό το παιδί πως κάποιος απλά έδωσε μια εντολή εξολόθρευσης και ξαφνικά του ανέτρεψε όλη του τη ζωή;

Του πήραν τον πατέρα του, το σπίτι του, την πατρίδα του. Του στέρησαν το δικαίωμα στην ειρήνη και στην αξιοπρέπεια. Τον έβαλαν να ζήσει σε μια ξένη χώρα. Να παρακαλά κάθε βράδυ να ήταν ένας εφιάλτης όλο αυτό και μόλις ξυπνήσει το πρωί να έχει τελειώσει και η μαμά του να του φωνάζει να κάνει γρήγορα γιατί θα αργήσει στο σχολείο. Πόσα συντρίμμια άφησε εκείνη η ψυχή μαζί με του σπιτιού του; Ποιος θα του δώσει πίσω την παιδικότητα που τόσο γρήγορα και τόσο άδικα του στέρησαν; Και ποιος στο καλό πια έχει εκείνο το κουμπί που το πατάς και όλα γίνονται όπως πριν;
Πλέον θα ζήσει μέσα στο φόβο. Θα ζήσει και άλλη βία, και άλλη τρομοκρατία. Ρατσισμό και άθλιες συνθήκες. Και πώς θα ξέρουμε αν θα τα αντέξει; Ποιος ήταν αυτός που έδωσε την εντολή θανάτου; Ποιος ξερίζωσε μια ολόκληρη χώρα και γιατί;
Δεν μπορείς να τα εξηγήσεις όλα αυτά. Και τι να εξηγήσεις δηλαδή. Μόνο να προσεύχεσαι μπορείς να αντέξει η ψυχή του. Και να απαλύνεις τον πόνο του όσο περισσότερο μπορείς. Να προσφέρεις σε αυτόν όσα μπορείς. Σε κάθε Ομάρ εντεκάχρονο ή όχι.

Όσα του πήρε ο πόλεμος δεν μπορείς να του τα δώσεις πίσω. Ίσως αν σκεφτόσουν εσύ κύριε που το παίζεις μάστορας αυτού του πλανήτη, ίσως αν είχες λίγη ανθρωπιά μέσα σου να πάταγες εσύ εκείνο το κουμπί που σβήνει όσα παίρνει ο πόλεμος…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1