Παλιά, θυμάμαι, είχα τα πάντα σε τάξη μέσα στο μυαλό μου. Οργανωμένα, τακτοποιημένα, όλα μια χαρά. Τι στην ευχή μου συμβαίνει τώρα και παλεύω σαν ένας άλλος Θησέας να ξεδιαλύνω τον μίτο της Αριάδνης που έχει καταλάβει κάθε νευρώνα του εγκεφάλου μου;

Αρχίζω, που λέτε, να γράφω για την τεράστια καταστροφή που προξένησε ο εκπρόσωπος της εφοπλιστικής τάξης, της αγαπημένης τάξης κάθε εξουσίας διαχρονικά στη χώρα, στην αυλή μου. Και πάνω που γράφω τις πρώτες δυο τρεις σειρές, μπουκάρουν στη σκέψη μου ξαφνικά οι χρυσοθήρες και το μυαλό μου φεύγει ευθύς αμέσως από τα νερά του Σαρωνικού κι ανηφορίζει βόρεια, στη Χαλκιδική και στον ανελέητο βιασμό της φύσης και του μέλλοντος μιας ολόκληρης κοινωνίας στο βωμό του κέρδους μιας πολυεθνικής και των εδώ εκπροσώπων της.

Κι εκεί που οι εικόνες ενός πανέμορφου, αρχέγονου δάσους δίνουν τη θέση τους στην ξεραΐλα και τα δηλητήρια που αφειδώς μοιράζει η El Dorado, σχηματίζεται στο μυαλό μου η εικόνα της Μάγδας Φύσσα κι αμέσως μπαίνει σε πρώτο πλάνο στη σκέψη μου… Η εικόνα της μάνας που έχασε το παιδιά της από χέρι φασίστα, το καθάριο, γεμάτο αποφασιστικότητα αλλά και πόνο ανείπωτο, βλέμμα της, που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το προκλητικό βλέμμα των κουστουμαρισμένων δολοφόνων χρυσαυγιτών που απολαμβάνουν την ασυλία ενός συστήματος σάπιου και διεφθαρμένου…

Πάνω λοιπόν που δακρύζω για τον Παύλο κι αποφασίζω να γράψω για την ατιμωρησία των χρυσαυγιτών και τις σιχαμερές τους ιδέες, στεγνώνει το στόμα μου και πηγαίνω στη βρύση να πιω μια γουλιά νερό. Έλα όμως που το μυαλό μου ησυχία δεν έχει κι αποφασίζει να με ταξιδέψει σ” ένα μέλλον ζοφερό και μαύρο, όπου το νερό θα είναι ιδιοκτησία κάποιας πολυεθνικής. Άντε μετά να κατέβει έστω και μια γουλιά νερό…

Οργίζομαι για ακόμα μια φορά, παίρνω τα τσιγάρα μου κι ετοιμάζομαι να βγω στους δρόμους να ουρλιάξω ν” αφήσουν ήσυχο το νερό! Έλα όμως που εκεί που αρχίζω να φωνάζω σαν τον τρελό μέσα στη νύχτα πως το νερό είναι δημόσιο αγαθό κι ανήκει στην κοινωνία ολόκληρη, χάνω τα λόγια μου, μπερδεύομαι, κι αρχίζω να φωνάζω ταυτόχρονα για το σταμάτημα των πλειστηριασμών και τα κοράκια που περιμένουν στη γωνιά για να ξεσκίσουν ότι απέμεινε από τις σάρκες ενός λαού που για μια ακόμα φορά στην ιστορία πιάστηκε κορόιδο…

Έρχεται τότε στη στιγμή σα ζωγραφιά στο μυαλό μου η εικόνα ενός πρόσφυγα μέσα σε μια σάπια βάρκα που παλεύει μεσοπέλαγα να σώσει τη ζωή του και μονομιάς όλη η οργή που ένιωθα μεταλλάσσεται σε ντροπή, φρίκη και τρόμο. Ντροπή που ακόμα επιτρέπω το έγκλημα αυτό, φρίκη για όλα εκείνα που γίνονται στο όνομα των θρησκειών και του κέρδους. τρόμο για το αύριο των παιδιών μας…

Σας μιλάω ειλικρινά, δεν αντέχω άλλο! Κοντεύω ν” αρχίσω να χάνω τα λογικά μου με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Νιώθω όπως ένας πυγμάχος που έχει στριμωχτεί στα σχοινιά και δέχεται ανελέητα χτυπήματα από τον αντίπαλο του, γνωρίζοντας πως δεν έχει καμία τύχη στον αγώνα.
Σα να βρίσκομαι στο έτος μηδέν και απλά πέθανε η ελπίδα γύρω μου. Λες και είμαι ένας καταδικασμένος σε θάνατο που απλά περιμένει να του ανακοινωθεί η ημερομηνία της εκτέλεσης του…

Κοιτάζω γύρω μου και το μόνο που αντικρίζω πια είναι πρόσωπα ανέκφραστα, βλέμματα υποταγμένα. Τα μάτια μου διασταυρώνονται με μάτια που είναι άδεια, κενά, άχρωμα. Παντού γύρω μου κορμιά σκυμμένα, κορμιά που λες και κουβαλάνε τόνους ολόκληρους στις πλάτες τους, κορμιά που είναι έτοιμα να λυγίσουν, να γονατίσουν, να παραδοθούν…

Λέτε να τελειώνουν τελικά όλα εδώ; Λέτε να ηττηθήκαμε στον αγώνα που δώσαμε, όσοι από εμάς τον δώσαμε; Λέτε να μην υπάρχει αύριο;
Με συγχωρείτε αλλά αδυνατώ να το πιστέψω αυτό… Προτιμώ χίλιες φορές να καταντήσω ένας ακόμα γραφικός τρελός παρά να δεχτώ κάτι τέτοιο…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1