Για τον Νοέμβριο του 1973 έχουν γραφτεί πολλά. Η 17η μας στοιχειώνει ακόμα, ως Έθνος, ως λαό, ως κοινωνία. Παλιότερα, οι μνήμες εκείνης της εποχής ένωναν, για λάθος λόγο ίσως, όσους ζήσαμε τα γεγονότα…

Σήμερα, οι μύθοι εκείνης της εποχής διχάζουν, με λάθος τρόπο, όσους ήταν τότε αγέννητοι… Μια εγκληματική οργάνωση κακούργων ξεφτίλισε το όνομα της μέρας… Οι αναρχικοί ξευτιλίζουν κάθε χρόνο το γεγονός, την επέτειο και το χώρο… Και η «πρώτη φορά Αριστερά» ξευτίλισε πια όλο το «αφήγημα» και τα ψέματα που ειπώθηκαν έκτοτε, για το τι συνέβη τότε… Παρ” όλη αυτή την ξευτίλα, εξακολουθεί και μας στοιχειώνει…

Μήπως να κάνουμε κάνα «τρισάγιο» για να ξορκίσουμε τα φαντάσματα; Ή μήπως να ψάξουμε μέσα μας για να βρούμε γιατί όσοι ζήσαμε τις στιγμές εκείνες δεν θέλουμε πια να τις θυμόμαστε κι όσοι δεν τις έζησαν, σιχαίνονται να τα ακούν;

Γιατί απλούστατα ακόμα δεν τολμήσαμε να θάψουμε τα πτώματα που κουβαλάμε. Παντού γύρω, όλα φωνάζουν πως χρόνια τώρα προσκυνούσαμε ένα ψέμα! Και κάτι μέσα μας ψιθυρίζει πως πίσω από το ψέμα κρύβεται μια αλήθεια που δεν τολμάμε να αντικρίσουμε.

Δύσκολο να παραδεχθούμε το ψέμα που αποτέλεσε τον καθεστωτικό μύθο της Δημοκρατίας μας. Κι ακόμα δυσκολότερο να δούμε σήμερα την αλήθεια που αρνιόμασταν να δούμε, χρόνια τώρα. Πως για ό,τι μας συμβαίνει υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. 44 χρόνια μας χωρίζουν από τότε. Κι έχουν αλλάξει τα πάντα. Σχεδόν έχουν αντιστραφεί τα πάντα.

Τότε ζούσαμε το έρεβος μιας Τυραννίας – της χούντας! Τώρα ζούμε το λυκόφως μιας Δυστοπίας: της «Μεταπολίτευσης» στη φάση της κατάρρευσής της. Που όμως είναι εξ ίσου εφιαλτική. Αν όχι χειρότερη.

Τότε ονειρευόμασταν τη Δημοκρατία, που δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Τώρα διαπιστώνουμε πως η Δημοκρατία μας, έχει πεθάνει! Εμείς την αφήσαμε να πεθάνει. Ίσως και μόνοι μας τη σκοτώσαμε. Τόσο διαφορετικές οι δύο εποχές: τότε και τώρα. Κι όμως, μοιάζουν…

Τότε τελείωνε κάτι. Κι άρχιζε κάτι άλλο. Τώρα τελειώνει δραματικά, ό,τι άρχιζε τότε επικά! Οι ομοιότητες δεν είναι συμπτωματικές. Είναι συγκλονιστικές. Για την ακρίβεια δεν είναι απολύτως «όμοια» η τότε συγκυρία με την τωρινή. Η μία είναι το «αντεστραμμένο είδωλο» της άλλης.

–Τότε, άρχιζε το τέλος του μετεμφυλιακού κράτους. Που αγωνίστηκε να σώσει την Ελευθερία μας (από τους Κομμουνιστές) και τελικώς την… κατέλυσε!

–Τώρα τελειώνει η «Μεταπολίτευση»! Που θεμελίωσε τη δημοκρατίας μας, για να την… εξευτελίσει!

–Τότε είχαμε το τελικό ξέσπασμα της «Εθνικοφροσύνης». Που τελικώς οδήγησε σε εσωτερική κατάρρευση και εθνική καταστροφή.

–Σήμερα τελειώνει η ηγεμονία των αριστερών ιδεοληψιών και του κρατισμού. Που οδήγησε σε χρεοκοπία της χώρας, σε κινδύνους αλλοίωσης της εθνικής της ταυτότητας και καθολικό διασυρμό της ίδιας της Αριστεράς.

–Επί 26 χρόνια πριν το 1973 οι αριστεροί φοβούνταν και διώκονταν…

–Επί 44 χρόνια μετά, οι δεξιοί ντρέπονταν και περιθωριοποιούνταν…

–Επί δυόμιση δεκαετίες μετά το 1949, το μετεμφυλιακό κράτος ανέδειξε μια νέα μεσαία τάξη – κι έτσι έστησε ξανά τη χώρα στα πόδια της. Αλλά δεν κατάφερε να ενσωματώσει πολιτικά τη μεσαία τάξη.

–Επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά το 1974, η μεταπολίτευση κρατικοποίησε τη μεσαία τάξη για την «ενσωματώσει». Τελικά όμως, οδηγήθηκε στη χρεοκοπία και συνέτριψε τη μεσαία τάξη!

–Το 1974 είχαμε δραματικό έλλειμμα δημοκρατίας. Ξέραμε τότε ποιοί ήταν οι «κακοί»: οι χουντικοί! Που οδήγησαν στην Καταστροφή της Κύπρου. Και ξέραμε τι θέλαμε: εγκαθίδρυση δημοκρατίας.

–Σήμερα έχουμε: περίσσευμα ασυδοσίας και πλήρη έλλειψη εθνικού στόχου. Σήμερα, «κακός» είναι ο διπλανός μας. Ή μάλλον ο ίδιος ο εαυτός μας!

«Κακά» είναι τα κόμματα που εμείς οι ίδιοι ψηφίζουμε.

«Κακοί» είναι αυτοί που μας κορόιδεψαν γιατί μας έταζαν αυτά που εμείς οι ίδιοι θέλαμε να ακούσουμε.

«Κακοί» είναι αυτοί που μας χρεοκόπησαν γιατί μοίραζαν αυτά που εμείς οι ίδιοι ζητούσαμε.

«Κακό» είναι το κράτος που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε και εμείς δεν θέλουμε – και δεν αφήνουμε – ν” αλλάξει.

«Κακός» είναι ο πολιτικός όταν διορίζει (τα παιδιά των άλλων). Αλλά «κακός» είναι και ο πολιτικός όταν δεν διορίζει (τα δικά μας παιδιά).

«Κακός» είναι ο γραφειοκράτης που μας ταλαιπωρεί. Αλλά «κακοί» είναι κι όσοι θέλουν να τον στείλουν σπίτι του. Ή έστω να τον αξιολογούν και να τον ελέγχουν.

Φωνάζουμε για τα αυθαίρετα! Αλλά δεν θέλουμε το κράτος να γκρεμίσει κανένα αυθαίρετο.

Θέλουμε ασφάλεια. Αλλά δεν θέλουμε την αστυνομία να επιβάλει την τάξη.

Γελοιοποιούμε και καταγγέλλουμε τους φρουρούς του Πενταγώνου που άφησαν τους «Ρουβίκωνες» να περάσουν. Αλλά, αν χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους για να τους σταματήσουν, θα τους σταυρώναμε! Έτσι;

Οι κάτοικοι της Λέσβου πανηγύριζαν πρόπερσι, όταν άρχισαν να έρχονται οι καραβιές με τους «πρόσφυγες» που ήταν τελικά λαθρομετανάστες! Νόμιζαν ότι θα «κονομήσουν» από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Ήθελαν και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης – τρομάρα τους! Ψήφισαν δύο φορές σε ένα χρόνο αυτούς που τους έφεραν τη συμφορά. Καταψήφισαν δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο αυτούς που ως τότε κρατούσαν τα σύνορα κλειστά και τους λαθρομετανάστες απ” έξω… Τώρα βουλιάζουν στην απελπισία της ανομίας και της εγκατάλειψης.

«Κακό» είναι πια κάθε τι που συμβαίνει. Αλλά και το ακριβώς… αντίθετο!

«Κακοί» είναι όλοι οι γύρω μας. Τελικά βρεθήκαμε απέναντι στον καθρέφτη της μιζέριας που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε.

«Υπέρτατο κακό» είναι αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη. Ο ίδιος ο εαυτός μας!

Το 1974, «κακοί» ήταν κάποιοι «άλλοι», έξω από μας. Κι όταν το «κακό» είναι «αλλού», εύκολα πολεμιέται.

Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με το «υπέρτατο κακό»: με το χειρότερο εαυτό μας!

Κι αυτό δεν πολεμιέται εύκολα.

Όλοι θέλουμε να αλλάξουν όλα! Εκτός από εμάς τους ίδιους.

Για την ακρίβεια, θέλουμε να αλλάξουν όλα, ώστε να μην αλλάξουμε καθόλου εμείς – ο καθένας μας ξεχωριστά. Κι έτσι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε! Κι όλα γίνονται, συνεχώς, πολύ χειρότερα.

Έτσι διαλύθηκε η πολιτική συνοχή της κοινωνίας. Δεν υπάρχει «κοινός εχθρός», δεν υπάρχει «κοινό αίτημα», ο «εχθρός» είναι παντού, είναι ανάμεσά μας – είναι μέσα μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό αντιπροσωπεύει κι αυτό επέφερε: Είναι η ύστατη προσπάθεια της «Μεταπολίτευσης», να εμποδίσει κάθε αλλαγή. Να μην αλλάξει τίποτε! Έτσι εκτοξεύθηκε το τσούρμο του Τσίπρα, από το 4% στο 36%…

Βγήκε ως το «καινούργιο», για να διασώσει το παλιό, το χρεοκοπημένο, το πεθαμένο. Βγήκε ως «δύναμη ανατροπής», για να μην αφήσει να αλλάξει τίποτε. Αναγκάστηκε να υπογράψει τα πάντα! Αλλά δεν μπορεί – και δεν θέλει – να εφαρμόσει απολύτως τίποτε. Εκτός από αυτά που διαλύουν ό,τι είχε απομείνει ακόμα όρθιο. Και – κυρίως – διαλύει την κοινωνική συνοχή.

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι καταστρέφουν τις μεταρρυθμίσεις που είχαν ξεκινήσει από την κυβέρνηση Σαμαρά.

Υπογράφουν, εκόντες-άκοντες, άλλες μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν τις εφαρμόζουν. Όμως, την δραστική περαιτέρω μείωση των συντάξεων την εφαρμόζουν! Φτωχοποιούν τους πάντες, δεν πληρώνουν κανένα κι ύστερα μοιράζουν…»μπουναμάδες» από τα αναδρομικά που τους χρωστάνε! Κι αυτό το ονομάζουν «κοινωνική πολιτική».

Διώχνουν επενδύσεις (που είχαν ξεκινήσει από πριν), διώχνουν θέσεις εργασίας, και τις υποκαθιστούν με μερική απασχόληση, «εκ περιτροπής εργασία» και δίμηνα προγράμματος «μαθητείας». Κι αυτό το ονομάζουν… «μείωση ανεργίας»!

Η Μεταπολίτευση ανέδειξε και συμβολίζει πια τον χειρότερο εαυτό μας ως κοινωνία! Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε για να αναβιώσει την πεθαμένη «μεταπολίτευση». Και τώρα προσπαθεί να ταριχεύσει το πτώμα της! Το χειρότερο εαυτό μας! Που άρχισε ήδη να σαπίζει. Και να βρωμάει. Και πρέπει να το ενταφιάσουμε. Επειγόντως.

Η πολιτική τάξη μετά το ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένη να αλλάξει. Πολύ περισσότερο απ” όσο φαντάζεται ίσως. Τη διετία 2012-14 είχε αρχίσει να αλλάζει δραστικά. Στα χειρότερά της, στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις και στο «δημοψήφισμα-παρωδία» του 2015, κράτησε ένα 40% του εκλογικού σώματος.

Σήμερα η «δεξαμενή» των πολιτών που θέλει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αληθινά πλειοψηφικό ρεύμα! Η διαχείρισή του δεν είναι εύκολη. Αλλά η «συσσώρευση δυναμικού» που γίνεται είναι πραγματικά χωρίς προηγούμενο!

Το πρόβλημα είναι πως για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση μετά την επερχόμενη κατάρρευση δεν αρκούν κάποιες εφ” άπαξ θεσμικές μεταβολές, όπως το 1974-75.

Εδώ χρειάζεται μια μακροχρόνια μεταρρυθμιστική στρατηγική και μια σταθερή και ισχυρή διακυβέρνηση για να την επιβάλει. Με αξιοπιστία: μέσα κι έξω από τη χώρα.

Όντως, η πολιτική τάξη χρειάζεται να αλλάξει πολύ πιο δραματικά απ” ό,τι υποπτεύεται η ίδια, για να μπορέσει να διαχειριστεί τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή.

Υπάρχει και μια άλλη μεγάλη ομοιότητα του «τότε» με το «τώρα». Μια «ομοιότητα» που είναι επίσης το «αντεστραμμένο είδωλο» της τότε εικόνας: Τότε είχε αρχίσει η μεταστροφή των – ευρωπαϊκών κοινωνικών προς τα αριστερά.

Μετά το «Μάϊο του 1968″ και το «φθινόπωρο του 1969″, η Αριστερά στη Δύση είχε αρχίσει να ανεβαίνει – κυρίως, όμως στην Ευρώπη, αλλά και στον Τρίτο Κόσμο.

Η Ελλάδα προσαρμόστηκε σε αυτή την «αριστερή στροφή» με λίγα χρόνια καθυστέρηση – το 1974 σε πρώτη φάση και το 1981 σε δεύτερη φάση.

Τώρα, όμως παρατηρείται αντίστοιχο φαινόμενο, αλλά ακριβώς αντίστροφης φοράς. Διεθνώς υπάρχει μετακίνηση των κοινωνιών προς τα δεξιά. Στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο – ακόμα και στην… Κίνα (όπου το κυβερνών Κόμμα καταργεί τον Κομμουνιστικό αυτοπροσδιορισμό του!).

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα καταρρέουν ή αποσυντίθενται παντού! Τα φιλελεύθερα και τα ακροδεξιά ανεβαίνουν παντού. Τα κομμουνιστικά απλώς έχουν πάψει να υπάρχουν. Και τα «νεοπαγή» που εμφανίζονται ως «κεντρώα» (Μακρόν στη Γαλλία και Γκουανταγιάμος στην Ισπανία) έχουν έντονες «πινελιές» αντικρατισμού και εθνοκεντρισμού.

Η Ελλάδα θα προσαρμοστεί, αναπόφευκτα, σε αυτή τη διεθνή τάση. Το θέμα είναι τι είδους κρίση θα την «ευθυγραμμίσει». Και πόσο ακριβά θα την πληρώσουμε.

Κι ακόμα κάτι: Αυτά που θα συμβούν σε παγκόσμιο αλλά και σε εθνικό επίπεδο ΔΕΝ είναι ορατά αυτή τη στιγμή!

Όπως το 1974 και μέχρι το 1981 ακόμα, η Σοβιετική Ένωση φαινόταν «παντοδύναμη» και η Αμερική να καταρρέει. Στα χρόνια που ακολούθησαν ωστόσο, παντού ήλθαν τα πάνω-κάτω. Σήμερα αυτό που «κυριαρχεί» διεθνώς, δεν μοιάζει «παντοδύναμο».

Η «διεθνής τάξη» είναι πια διεθνής αταξία. Οι εξελίξεις τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Στην Ελλάδα θα έχουμε ανατροπές, όταν έξω δεν θα υπάρχουν και πολλές «σταθερές» για να κρατηθούμε. Κι αυτό είναι το πιο επίφοβο σήμερα.

Γι” αυτό μας χρειάζεται ηγεσία που θα έχει πολύ καθαρό μάτι, πείρα και αποφασιστικότητα. Πέρα από τα «μυωπικά γυαλιά» της συμβατικής «πολιτικής ορθότητας». Που, έτσι κι αλλιώς, φθίνει πια και ηττάται διεθνώς. Παντού…

Χρειάζεται επειγόντως να θάψουμε τα πτώματα!

Πτώμα που πρέπει να θάψουμε είναι οι αριστερές ιδεοληψίες.

Πτώμα είναι η ιδεολογική δυσανεξία και η ενοχικότητα του συντηρητικού χώρου.

Πτώμα και ο κρατισμός, που σαν βρυκόλακας πια μέσα από την υπερφορολόγηση, ρουφάει το αίμα κάθε παραγωγικής ικμάδας της οικονομίας μας.

Πτώμα και ο δικαιωματισμός που υποτάσσει τις διαχρονικές αξίες της κοινωνίας στις προτεραιότητες του «περιθώριου». Κι αντί να «ενσωματώνει» τις μειοψηφίες, περιθωριοποιεί ολόκληρη της κοινωνία!

Πτώμα είναι και η «δημοκρατία» των «συντεχνιών και των ημετέρων» που οδήγησαν στην χρεοκοπία, στην γενικευμένη ανομία και στην πλήρη απαξίωση του πολιτεύματος.

Πτώμα είναι και ο μύθος της «ανάπτυξης με δανεικά».

Πτώμα είναι και όλοι οι καθεστωτικοί μύθοι μιας μεταπολίτευσης που σαπίζει. Και κυρίως, ο κορυφαίος ιδρυτικός μύθος της: το «Πολυτεχνείο»!

Πτώματα είναι όλα αυτά που συνηθίσαμε, πιστέψαμε και μας βολεύουν τον καθένα ξεχωριστά – αλλά μας βουλιάζουν όλους μαζί ως κοινωνία!

Και πάνω απ” όλα:

Αν θέλουμε να λυτρωθούμε, καιρός να αρχίσουμε να θάβουμε τα πτώματα που μας πνίγουν. Όχι να τα ξορκίζουμε! Να τα θάψουμε οριστικά.

Πρώτα μέσα μας.

Να τελειώνουμε με τη «μεταπολίτευση».

Να θάψουμε το χειρότερο εαυτό μας!

Για να απελευθερώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Για να λυτρωθούμε εμείς οι ίδιοι.

(Και για να αποφύγουμε τα χειρότερα που έρχονται…).

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

πηγη