Πάω, έρχομαι, ξαναγυρνώ. Σκέψεις με τυλίγουν σαν ζεστά ρούχα στο φευγιό μου. Πιάνω τον εαυτό μου στον αυτόματο να μιλά, να χαμογελά, να περπατά. Στον αυτόματο να αγαπά και να ερωτεύεται. Στον αυτόματο να ζει. Οι νότες έγιναν κονσέρβες και οι εικόνες οθόνες. Τα λόγια έγιναν χτυπήματα στο μαύρο πληκτρολόγιο και τα συναισθήματα γκροτέσκο σχεδιάκια με χαμόγελα. Βουβές σκιές προχωρούν δίπλα μου. Πόσο θόρυβο σηκώνει αυτή η μοναξιά; Πόση ερημιά αγκαλιάζει τα λόγια τους; Τίποτα που να μυρίζει ανθρωπιά και στοργή. Τίποτα που να θυμίζει τα παλιά μας, αναλογικά καλοκαίρια. Τίποτα αδερφέ, τίποτα φίλε των αγνών πρώτων χρόνων μου. Τίποτα…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1