ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Για «αμφιβόλου ποιότητας» φίλτρα αιμοκάθαρσης τα οποία χρησιμοποιούν τα περισσότερα ελληνικά νοσοκομεία, έκανε λόγο ο Γιώργος Καστρινάκης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νεφροπαθών (ΠΟΝ). Όπως τόνισε ο κ. Καστρινάκης υπάρχει μία «κραυγή αγωνίας» από τους 9.850 νεφροπαθείς, καθώς οι περισσότεροι «φοβούνται για τη ζωή τους από συνεδρία σε συνεδρία», καθώς, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Νεφρολογικής Εταιρίας, καθηγητή Δημήτρη Γούμενο, δεκάδες αναφορές (λευκές κάρτες) έχουν αποσταλεί από νοσοκομεία προς τον ΕΟΦ για τις παρενέργειες που προκαλούν τα κακής ποιότητας φίλτρα.

«Τα νοσοκομεία της Ελλάδας γεμίζουν από φίλτρα no name, αμφίβολης προέλευσης και χωρίς καμία δυνατότητα ελέγχου. Φίλτρα που προέρχονται από την Αίγυπτο, την Κίνα, τη Βουλγαρία και την Τουρκία κυκλοφορούν το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των ασθενών», ανέφερε ο κ. Καστρινάκης.

Σ.Σ. Αυτά τα βλέπει ο Υπουργός Υγείας, ο οποίος προχθές με θράσος δήλωσε πως δεν έχει πάρει καμία απόφαση για την οποία θα πρέπει να ντρέπεται; Προφανώς και τα βλέπει και τα ξέρει, όπως και άλλα πολλά προβλήματα του συστήματος, αλλά απλά… δεν τον ενδιαφέρει.

Από τα φίλτρα Αιγύπτου, που χρησιμοποιούνται στα περισσότερα ελληνικά νοσοκομεία, έχουν κινδυνεύσει άμεσα 19 ασθενείς, με τελευταίο καταγεγραμμένο περιστατικό, όπως κατήγγελλε ο κ. Γούμενος, νεφροπαθή στο νοσοκομείο του Πύργου, του οποίου η ζωή κινδύνευσε από ρήξη φίλτρου. Δεκάδες άλλοι παρουσιάζουν σοβαρές παρενέργειες όπως αλλεργίες στα φίλτρα, δερματίτιδες, κεφαλαλγίες, θρομβώσεις, μουδιάσματα κ.ά., που τελικά οδηγούν σε συνολική επιδείνωση των παραμέτρων που ελέγχουν την επάρκεια της αιμοκάθαρσης και μειώνουν δραματικά τον χρόνο επιβίωσης των νεφροπαθών.

Υπάρχουν περιπτώσεις, ανέφεραν οι εκπρόσωποι των νεφροπαθών, που έχουν χρησιμοποιηθεί παιδικά φίλτρα σε ενήλικες, αλλά και φίλτρα που «καθαρίζουν» το αίμα των νεφροπαθών ακόμα και από τις βιταμίνες, με αποτέλεσμα μετά να χρειάζονται ενέσεις με θρεπτικά συστατικά για να σταθούν στα πόδια τους.

Οι ασθενείς ζητούν από την Επιτροπή Προμηθειών Υγείας (ΕΠΥ), να κάνει με σωστές προδιαγραφές τις νέες προμήθειες, καθώς «στην αιμοκάθαρση οδεύουμε προς Ασία και Αφρική», ενώ χαρακτήρισαν «ανεξήγητη επιστημονικά και κοινωνικά την επιμονή (του προέδρου της ΕΠΥ) στην προμήθεια των φίλτρων αιμοκάθαρσης στα δημόσια νοσοκομεία χωρίς προδιαγραφές».

Υποστήριξαν, μάλιστα, ότι από την εισαγωγή τους, το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο δεν εξοικονομεί χρήματα, αλλά επιβαρύνεται με περαιτέρω κόστος ο προϋπολογισμός των νοσοκομείων και του ΕΟΠΥΥ, αφού χρησιμοποιούνται δύο και τρία τέτοια φίλτρα ανά συνεδρία, αλλά και από τις επαναλαμβανόμενες εξετάσεις ή νοσηλείες για την «ρύθμιση» των ασθενών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νεφροπαθών, η ετήσια δαπάνη για φίλτρα είναι περίπου 17,5 εκατ. ευρώ και η εξοικονόμηση που επιτυγχάνεται με την προμήθεια των ανώνυμων φίλτρων είναι περίπου 40.000 ευρώ.  http://www.hellasforce.com/

Μια χαρακτηριστική ματιά στον τρόπο που γνωρίζονται, βγαίνουν ραντεβού, ερωτεύονται και παντρεύονται οι βορειοκορεάτες προσφέρει το άρθρο του Χι Μιν Κανγκ, ενός βορειοκορεάτη που τελικά άφησε την Πιονγιάνγκ, στην εφημερίδα Guardian.
«Όσον αφορά στις σχέσεις, το μέλημα της Πιονγιάνγκ είναι να δώσει έμφαση στην “αγάπη προς τους συντρόφους” και όχι στον ρομαντισμό. Ο λαός, ωστόσο, δεν φαίνεται να συμφωνεί.

Όταν ζούσα στην Πιονγιάνγκ τα ταξίδια ανά τη χώρα απαγορεύονταν και δεν υπήρχε καμία ελευθερία έκφρασης. Παρόλο όμως που η κυβέρνηση πέτυχε να ξεφορτωθεί αυτά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, δεν κατάφερε να αποτρέπει τους ανθρώπους από το να ερωτεύονται, αναφέρει η Guardian.com

Από τη δεκαετία του 1920 η Βόρεια Κορέα έχει υποστεί δραματικές αλλαγές. Εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών οι οποίες διαδέχτηκαν την ανέχεια, τα σύνορα της χώρας γίνονταν όλο και πιο πορώδη και η δυτική κουλτούρα άρχιζε σιγά σιγά να εισβάλει. Σε αυτό το περιβάλλον, οι νέοι δεν έμεναν κολλημένοι στις υπέρ-συντηρητικές συνήθειες του παρελθόντος σε ό,τι αφορά στο φλερτ, παρόλο που η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά χαρούμενη ήταν γι” αυτό.
Αν και η κυβέρνηση της Β. Κορέας ήθελε οι πολίτες της χώρας να βλέπουν τους αγαπημένους τους τους ως «συνεπαναστάτες συντρόφους» και ότι ως «εραστές», η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τα κατάφερε σε αυτό. Προσποιούμασταν ότι το νιώθαμε, μόνο και μόνο επειδή ήμασταν αναγκασμένοι να το κάνουμε. Έτσι, η παραδοσιακή και συντηρητική συμπεριφορά της Β. Κορέας απέναντι στην αγάπη και το σεξ για καιρό βασιζόταν πάνω σε εντελώς διαφορετικές βάσεις σε σχέση με τη συντηρητική κουλτούρα επάνω στις σχέσεις που ίσως συναντάς στις αυστηρά χριστιανικές κοινωνίες. Και επειδή υπάρχουν αξίες που δεν μπορούσαμε ούτε να ορίσουμε ούτε να κατανοήσουμε, τις δεχόμασταν μόνο και μόνο επειδή ήμασταν υποχρεωμένοι.

Πώς όμως βρίσκεις σύντροφο στη Β. Κορέα; Εξαρτάται κατά πολύ από την ηλικία στην οποία αρχίζεις να ψάχνεις.

Θυμάμαι έντονα την εφηβεία μου, ειλικρινά δεν θέλω ποτέ να την ξεχάσω. Αν και από τότε έχω γίνει εξόχως ατομιστής, κάποτε ήμουν τόσο αθώος που ήμουν πρόθυμος να θυσιάσω τα πάντα και να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στην πρώτη μου αγάπη.
Ήταν ένα κορίτσι με το οποίο πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, μικρότερη από μένα. Οι γονείς της ήταν καλοί άνθρωποι, στενοί φίλοι με τους δικούς μου. Εκείνη ήταν φίλη με τη μικρότερη αδελφή μου. Αλλά, παρά την καλή μας σχέση, όλα τελείωσαν όταν εκείνη εντάχθηκε στο στρατό κι εγώ έμεινα πίσω.

Τη δεύτερη κοπέλα μου τη γνώρισα μέσω ενός κοινού φίλου και, προς μεγάλη μου έκπληξη, ήταν εκείνη που μου ζήτησε να βγούμε. Αναπολώντας εκείνες τις ημέρες δεν έχω μετανιώσει καθόλου που την αγάπησα τόσο πολύ.

Στα χρόνια του γυμνασίου, όταν ακόμη ήμουν πολύ συναισθηματικός, εγώ και οι συμμαθητές μου πηγαίναμε για ραντεβού στο πάρκο μόνο όταν όλα σκοτείνιαζαν εντελώς. Οι μαθητές γυμνασίου δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορούν ελεύθερα με κοπέλες έξω. Σε αυτό το περιβάλλον, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να βλεπόμαστε στα κρυφά, πίσω από δέντρα ή στα υπόγεια πολυκατοικιών αργά το βράδυ – ή με πολύ κόσμο τριγύρω σε μαζικές εκδηλώσεις όπως τα πάρτι γενεθλίων.

Όταν όμως τελειώσεις το σχολείο, δεν χρειάζεται να είσαι τόσο μυστικοπαθής. Σε αυτήν την ηλικία, τα ζευγάρια περνούν περισσότερο χρόνο μαζί χωρίς να νοιάζονται για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Τότε μπορείς να βγαίνεις ραντεβού σε κινηματογράφους, πάρκα, ακόμη και στα παγκάκια στην πλατεία Κιμ Ιλ Σουνγκ!
Όταν ζούσα στην Πιονγιάνγκ, το καλύτερο μέρος για να συναντήσεις κορίτσια ήταν το «κοινωνικό κλαμπ». Στη Β. Κορέα τα «κοινωνικά κλαμπ» οργανώνονταν για τις μάζες, οι νέοι πήγαιναν σε αυτά διακοπές. Μεγάλες συναντήσεις και χορευτικά πάρτι λάμβαναν χώρα σε διάφορα σημεία, ακόμη και στην πλατεία Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τα αγόρια φορούσαμε τα καλά μας για να πάμε σε αυτά τα πάρτι, για τα οποία ήμασταν πάντα ενθουσιασμένοι και ανυπόμονοι. Και, όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν εκεί που μπορούσαν να γνωριστούν αγόρια και κορίτσια.

Τότε, όταν ένα αγόρι έβλεπε ένα κορίτσι που του άρεσε, της ζητούσε να χορέψουν μαζί. Και αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, δεν ξεχνούσε να της ζητήσει το τηλέφωνό της ή να μάθει πού εργάζεται. Αν και το κορίτσι συμμεριζόταν τα ίδια αισθήματα, έδινε το τηλέφωνό της.

Ωστόσο, ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα των ανδρών στη Β. Κορέα είναι η εξαιρετικά μεγάλη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας. Για τους περισσότερους άνδρες είναι αδύνατο να κάνουν σχέσεις μέχρι και 10 χρόνια μετά την αποφοίτηση από το σχολείο, λόγω της μακράς περιόδου παραμονής στο στρατό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχουν ελάχιστες πιθανότητες να βγαίνουν με γυναίκες. Έτσι, μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων, για πολλούς άνδρες το παιχνίδι των σχέσεων ξεκινά μόλις λίγο πριν τα 30 τους χρόνια.

Μερικές φορές οι συγγενείς είναι εκείνοι που κανονίζουν τα ραντεβού των παιδιών τους με γνωστούς τους. Και όταν οι βορειοκορεάτες βγαίνουν ραντεβού στα κρυφά, πρέπει να το πάρουν σοβαρά. Επομένως, μετά τη στρατιωτική θητεία, πολλοί άνδρες καταλήγουν να παντρευτούν γυναίκες που τους έχουν βρει οι γονείς τους. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί σύζυγοι στη Β. Κορέα έχουν την τάση να είναι απόμακροι και να μην δίνουν καθόλου προσοχή στις συζύγους τους.

Όταν βλέπεις από κάποια απόσταση την πραγματικότητα της κοινωνίας της Βόρειας Κορέας, διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι εκεί ζουν ακριβώς όπως και στον υπόλοιπο κόσμο. Ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά. Σέβονται τους γονείς τους και εντάσσονται στις τοπικές κοινωνίες τους.

Ωστόσο το παράθυρο από όπου μπορεί κανείς να κοιτάξει στη Β. Κορέα είναι μικρό και περιορισμένο. Θυμηθείτε όμως: ο τρόπος ζωής στη Β. Κορέα δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό σας. Η μόνη διαφορά εκεί είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα.

H γιατρός Κυριακή Μυστακίδου, καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και υπεύθυνη της Μονάδας Ανακουφιστικής Αγωγής, εξηγεί στο People πώς ξεκίνησε όλη αυτή η προσπάθεια, πηγαίνοντας το χρόνο πίσω στο 1992.

«Δεν είχε πολύ καιρό που είχα ξεκινήσει στο Αρεταίειο το Ιατρείο Ανακουφιστικής Αγωγής, όταν ανέλαβα την Τζένη (Καρέζη) στο τελευταίο πεντάμηνο της ζωής της. Εκείνη την περίοδο ανακουφίστηκε από τα συμπτώματα της νόσου» θυμάται. «Η Τζένη πέθανε στα χέρια μου» λέει συγκινημένη. Οι αναμνήσεις της από τη μεγάλη ηθοποιό είναι πολύ ζωντανές. «Ήταν άνθρωπος που συζητούσε για την ασθένειά της, ήταν πολύ ντόμπρα. Στην αρχή έλεγε «αν θα γίνω καλά». Προς το τέλος έλεγε «αν θα σταθώ στα πόδια μου για να παίξω». Δεν μιλούσε για ίαση.

Δυστυχώς, η Τζένη είχε μια δύσκολη μορφή καρκίνου. Νομίζω, όμως, ότι βοηθήθηκε αρκετά. Γι’ αυτό έλεγε ότι πρέπει να δημιουργηθούν και άλλες τέτοιες μονάδες». Για να στηρίξει αυτήν ακριβώς την προσπάθεια, δημιουργήθηκε και το Ίδρυμα Τζένη Καρέζη. «Μετά το θάνατό της, αποφασίσαμε με το σύζυγό της, Κώστα Καζάκο, να δημιουργηθεί το Ίδρυμα που φέρει το όνομά της, με σκοπό τη στήριξη της μονάδας» λέει η κα Μυστακίδου. Έτσι, σύντομα το Ιατρείο Ανακουφιστικής Αγωγής έγινε Μονάδα Ανακουφιστικής Αγωγής, ενώ πλέον φιλοξενείται στο Ίδρυμα Τζένη Καρέζη, στο νούμερο 27 της οδού Κορινθίας στους Αμπελόκηπους.

Μια εξειδικευμένη πολυεπιστημονική ομάδα ανθρώπων, με όραμα, ψυχή και αγάπη για το συνάνθρωπο, στοχεύει στην ολοκληρωμένη φροντίδα του χρονίως πάσχοντα. «Το δικό μας έργο είναι η ανακούφιση όλων των σωματικών συμπτωμάτων που μπορεί να έχει ο ασθενής και η ψυχολογική υποστήριξη του ίδιου, αλλά και της οικογένειάς του. Μπορούν να επικοινωνούν μαζί μας σε 24ωρη βάση, για να μη δημιουργείται ανασφάλεια στους ασθενείς» εξηγεί η κα Μυστακίδου. Με βασικό στοιχείο τον ψυχολογικό παράγοντα, το ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό της μονάδας παρέχει μια ολιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων που μπορεί να έχουν ασθενείς με πολύ σοβαρές ασθένειες, κάποιοι εκ των οποίων γνωρίζουν πως οι ασθένειές τους είναι καταληκτικές. Πηγή People