Νίκος Μιχαλολιάκος: Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε / Κάρολος Παπούλιας: Για όνομα του Θεού, μην το λέτε αυτό / Νίκος Μιχαλολιάκος: Έναν τόσο κακό άνθρωπο / Κάρολος Παπούλιας: Δε νομίζω / Νίκος Μιχαλολιάκος: Όχι, όπως τέλος πάντων εικάζουν και λένε / Κάρολος Παπούλιας: Από τη Γούβα και κακός; /  Νίκος Μιχαλολιάκος: Από τη Γούβα ακριβώς. Στα σύνορα Γούβας-Παγκρατίου μάλλον, Δικαιάρχου και Φιλολάου / Κάρολος Παπούλιας: Δικαιάρχου και Φιλολάου...

…να ξέρεις λέει, ότι είμαι μαζί σας λέει και είμαι πολύ στεναχωρημένος λέει γι’ αυτό που κάνω, λέει, αλλά να ξέρεις ότι είμαι αναγκασμένος…

 … Και μένει κόκαλο ο μπάτσος και γυρνάει και με κοιτάει στα μάτια και μου λέει ελπίζω να υπάρχουν άνδρες, λέει σαν κι εσένα οι οποίοι θα με διατάσσουν…

Έγραφα τις προάλλες στο μπλογκ και γράφω τώρα στο καινούριο τεύχος του Unfollow πως δεν το έχουμε με την ολική ρήξη, πως αποδεχόμαστε τα τελευταία χρόνια μια διαρκώς επιδεινούμενη πολιτική, οικονομική, κοινωνική πραγματικότητα επειδή είμαστε πολύ ηχηροί στα λόγια αλλά πολύ κονφορμιστές στις πράξεις. Αν λοιπόν μας σώζει κάτι, είναι πως αυτό κατεξοχήν ισχύει και για την άλλη πλευρά. Δες δηλαδή τον φουκαρά τον χρυσαυγίτη μπάτσο που συλλαμβάνει τον χρυσαυγίτη μη μπάτσο. Είναι πολύ στεναχωρημένος για αυτό που κάνει, αλλά τι να κάνει; Έχει κι αυτός ο ένστολος συμπολίτης μας τα πιστεύω και τις ιδέες του αλλά τα τσαλακώνει και τα καταπνίγει, γιατί φοβάται κι αυτός τη ρήξη και δεν θα διακινδυνεύσει να βρει τον μπελά του για χάρη τους. Κι έτσι όλο αυτό το πράγμα που γινόταν τα τελευταία χρόνια (και που φυσικά δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα το ενδεχόμενο να συνεχίσει να γίνεται και στα προσεχή) είναι πως οι χρυσαυγίτες μπάτσοι έκαναν ό,τι έκαναν γιατί ήξεραν ότι δεν πρόκειται να βρουν τον μπελά τους. Γιατί το γενικό πολιτικό κλίμα στο υπουργείο του απηνούς ως χθες (ή και ως σήμερα, εκτός αν έχει αλλάξει τακτική και ως προς αυτό) διώκτη της Γκάρντιαν Νίκου Δένδια και στην κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά, Βαγγέλη Βενιζέλου και ως πρότινος και Φώτη Κουβέλη, ήταν ακριβώς το ότι μπελά δεν θα βρουν. Γιατί το γενικό μιντιακό κλίμα έθετε έντονο προστατευτικό μανδύα στη σύνδεση Χρυσής Αυγής – Ελληνικής Αστυνομίας, το γενικό μιντιακό κλίμα ήταν πως αυτοί, οι χρυσαυγίτες μπάτσοι, προστάτευαν τη δημοκρατία μας από την παλαβή αριστερά και γενικότερα τις δυνάμεις του χάους της δραχμής.

Και κάπως έτσι, ίσως το ερμηνευτικό κλειδί για όλους όσους είναι έτοιμοι να κάνουν εμφύλιο στο ίντερνετ, αλλά διστάζουν να πληρώσουν το κόστος έξω από αυτό, για όλους όσους είναι έτοιμοι να κάνουν εμφύλιο στα λόγια, αλλά στις πράξεις κοιτάνε τη δουλίτσα τους και τον μισθούλη τους, είναι το ποιός έχει το πάνω χέρι στην εξουσία. Ποιός δίνει τις διαταγές. Το τι είδους διαταγές δίνει έχει λίγη σημασία. Σημασία έχουν οι διαταγές, η ιεραρχία, η κανονικότητα, η διατήρηση του στάτους κβο. Ο χρυσαυγίτης μπάτσος εύχεται να τον διατάζουν μια μέρα άντρες σαν τον χρυσαυγίτη τραμπούκο, τον οποίους κοιτά στα μάτια με βαθύ μπρομαντισμό (ή και πέρα απ’ αυτόν). Λίγες βδομάδες πριν είχαμε φτάσει άλλωστε πάρα πολύ κοντά και σε αυτό το σενάριο των απευθείας διαταγών. Και κυρίως τα τελευταία χρόνια ζούσαμε μια παραλλαγή αυτού του σεναρίου.

Έχουμε λοιπόν ένα «κίνημα» που στα λόγια τραντάζει τη γη, που καλπάζουν τα ποσοστά του, ένα στα λόγια βαθιά αντισυστημικό κόμμα, που του συλλαμβάνουν εν μια νυκτί όλη ανεξαιρέτως την ηγεσία του. Και εσένα ψηφοφόρε που τους δίνεις διψήφιο νούμερο στις δημοσκοπήσεις, σου λένε ότι το κόμμα που ψηφίζεις λειτουργεί ως εγκληματική οργάνωση. Και κατεβαίνετε να διαμαρτυρηθείτε δυόμιση κι ο κούκος και διαμαρτύρεστε πιο κουλ και κυριλέ κι από Ατενίστας. Τόσο πολύ λίγοι είστε; Τόσο πολύ κότες; Τόσο πολύ δεν ξέρετε να βγείτε στο φως και έχετε μάθει να λειτουργείτε μόνο σαν συμμορία; Τόσο πολύ από μπάτσους απαρτίζεστε και δεν σας έπαιρνε πια; Τόσο πολύ δεν ξέρετε να δράτε με άλλον τρόπο πέραν του παρακρατικού; Η πειστικότερη απόδειξη για το ότι δεν είναι κανονικό κόμμα η Χρυσή Αυγή, είναι η μη αντίδραση των ψηφοφόρων της την τελευταία εβδομάδα. Δεν είναι στην ψυχή της ένα πολιτικό κόμμα, αλλά ένα παρακρατικό μόρφωμα που αν δεν του κάνει πλάτες το κράτος λουφάζει στα σπίτια του.

Ο Μπάμπης έλεγε τις παραμονές του φόνου ότι ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή. Ο ναζισμός όμως φαίνεται πως είναι. Χαιρετισμοί με το σώμα, χαιρετισμοί λεκτικοί, χιτλερικό μουσείο στο σπίτι του άλλου, ναζιστικά δακτυλίδια, ναζιστικά τατουάζ, αλλά όχι, εκεί, να το αρνούνται. Γιατί δεν το λένε και με λόγια; Τι σόι ξεφτιλισμένη ηγεσία είναι η χρυσαυγίτικη που δειλιάζει να ονοματίσει αυτό που πρεσβεύει; Πείτε το και με λόγια ρε παιδιά, ζήτω η Αδολφάρα ο Χίτλερ, ζήτω ο Φύρερ μας. Πες το έστω από τις φυλακές, ρε Νικόλα, πες το έξω από αυτές, ρε Ηλία. Χτυπάμε τατού στην καρδιά και στο μυαλό, το μέλλον της πατρίδας είναι ναζιστικό. Δηλαδή δεν το ξέρουν οι ψηφοφόροι σας; Πόσο νομίζετε θα πέσετε από την παραδοχή; Ένα τοις εκατό πιο κάτω, δύο τοις εκατό πιο κάτω; Χαλαλίστε το. Βγείτε από τη ντουλάπα σας, come out, όλος ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, σταματήστε το κρυφό σας καμάρι, καμαρώστε στα ίσια.

Ας πούμε πως οι ψηφοφόροι σας χωρίζονται χοντρικά σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που σας γουστάρουν ιδεολογικά, σε αυτούς που κινούνται εκεί γύρω σας ή ακριβώς μέσα σας. Ό,τι χάσετε θα το χάσετε από αυτήν την κατηγορία. Από εκείνους που γουστάρουν μέχρι Παττακό, από αυτούς που έχουν ταμπού με τον Αδόλφο. Από τη δεύτερη κατηγορία δεν έχετε να χάσετε τίποτα. Πρόκειται άλλωστε για την κατηγορία των ψηφοφόρων σας που πρέπει να την βρήκε με τις συλλήψεις σας. Που το μπάχαλο που γουστάρισε να δει ψηφίζοντάς σας επιτέλους το εισπράττει. Που θα σας ψήφιζαν και θα σας ψηφίσουν, όχι μόνο ναζιστές αν δηλώσετε επίσημα, αλλά και αν βάλετε στην ιδεολογική σας πλατφόρμα τον κανιβαλισμό, την παιδοφιλία και τον χημικό πόλεμο. Που σας ψήφισαν και θα σας ψηφίσουν όχι επειδή είναι νεοναζιστές ή επειδή θα είναι κανίβαλοι. Αλλά επειδή είναι το είδος του ελληνάρα που σας ψηφίζει μηδενιστικά, κυνικά και μπαχαλίστικα, το είδος του ανθρώπου που σε τελική ανάλυση μου μοιάζει ακόμη αποκρουστικότερο από τον ιδεολόγο ναζί.

Κι αν η δημοκρατία του Mega Channel είναι μια ολοκληρωτική δημοκρατία, κι αν η Ελλάδα πάνω στην οποία έχει πέσει το μνημόνιο είναι μια χώρα στραγγαλισμένη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, υπήρχαν εξαρχής δύο ειδών αντιδράσεις τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο η μέρα με τη νύχτα: η αντίδραση η αληθινά λαϊκή και αριστερή και δημοκρατική και η αντίδραση που έκανε τη χώρα μας εκκολαπτήριο νεοναζί, εν μέρει επειδή η ακροδεξιά έχει βαθιές ιστορικές ρίζες στη χώρα και τώρα απενοχοποιήθηκε και εν μέρει επειδή τόσοι πολλοί συμπολίτες μας αποφάσισαν πως η απάντηση είναι το να γίνουμε όσο πιο ζούγκλα γίνεται.

Αλλά το γεγονός ότι η Πολιτεία είδε ξαφνικά φως αληθινό και θυμήθηκε σε δυο εβδομάδες όσα ξεχνούσε δυο δεκαετίες και άφηνε να γιγαντωθούν τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο πως η Χρυσή Αυγή αφέθηκε εσκεμμένα ως τώρα να μεγαλώσει, πως αν είχε μπει εξαρχής απαγορευτικό στο νεοναζισμό, κανείς από τους υπόλοιπους παράγοντες δεν θα είχε τόση σημασία.

Όσο για τον Πρωθυπουργό της χώρας, ξεκίνησε παιδί του Αβέρωφ και υπερπατριώτης, μετά έκανε κόμμα που κήρυττε την υπέρβαση του ξεπερασμένου ιστορικά ιδεολογικού διπόλου δεξιάς – αριστεράς, μετά αφού δεν κατάφερε να φτιάξει κόμμα εξουσίας επέστρεψε στο κόμμα εξουσίας, μετά ήταν βαθιά αντιμνημονιακός, μετά έγινε ακόμα βαθύτερα μνημονιακός, μετά έφτιαξε τη θεωρία των δύο άκρων και στο τελευταίο ως τώρα επεισόδιο, έχοντας τους εμφυλιοπολεμικότερους στενούς συμβούλους που μπορεί να έχει κανείς, φέρεται να δυσανασχετεί που δεν προφυλακίστηκαν όλοι οι νεοναζί.

Και γενικότερα τι άλλο άραγε αποδεικνύουν οι τελευταίες μέρες από το ότι πολιτική, δικαστική, μιντιακή και κάθε λογής εξουσία έχουν ως βασικότερο προσόν τους τη δυνατότητα να αλλάζουν πρόσωπο διαρκώς και κατά πώς τις βολεύει, να το αλλάζουν δίχως σταλιά ντροπής και δίχως σταλιά λογοδοσίας για τα αμέσως προηγούμενά τους;

Αν θες να κυβερνάς ανθρώπους, μάθε να μην ντρέπεσαι, μάθε να θεωρείς ότι το παρελθόν σου δεν σε δεσμεύει σε τίποτα, μάθε πως όχι μόνο σε παίρνει να αλλάζεις πρόσωπα, αλλά και πως δίχως αυτή την διαρκή αλλαγή δεν θα γίνεις ποτέ εξουσιαστής και θα παραμείνεις για πάντα σχολιαστής της εξουσίας.

http://paganeli.wordpress.com/

Η απόφαση ανακριτή κι εισαγγελέα να μην προφυλακίσουν τους τρεις υπόδικους ναζί, η θρασύδειλη συμπεριφορά των ναζήδων  κατά την έξοδο τους από την Ευελπίδων με χειροδικίες κι απειλές κατά δημοσιογράφων έσπασε  ξαφνικά το πανηγυρικό κλίμα που η ηγετική κυβερνητική ομάδα είχε…καλλιεργήσει από το Σάββατο και γι’ αυτό η αμηχανία κυβέρνησης και ΜΜΕ ήταν ενδεικτική.

‘Ακης Τζάρας

Ταυτόχρονα η αποφυλάκιση με όρους ( δεν αθωωθήκατε ηλίθιοι!) κατέδειξε, όχι μόνο τα πολιτικά όρια της αστικής δικαιοσύνης αλλά και το βάθος που φαίνεται να έχει ησύγκρουση που έχει ξεσπάσει στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Μια σύγκρουση που δεν αποκλείει τις προσπάθειες εξεύρεσης συμβιβαστικών λύσεων μιας και τα δύο μέρη αφενός αποτελούν δύο ξεχωριστά σχέδια της αστικής αντεπανάστασης, αφετέρου αλληλοκαλύπτονται και συνυπάρχουν ιδεολογικά και υλικά στα πεδία του βαθέος κράτους και μερίδων της αστικής τάξης.

Η  προφυλάκιση Πατέλη, Παππά και Μιχαλολιάκου εντάσσεται σε αυτή την αντιφατική κίνηση σύγκρουσης και συμβιβασμού κι ισορρόπησε κάπως τις εντυπώσεις, λειτουργώντας ως δικλείδα ασφαλείας  για το κύρος του ίδιου του πρωθυπουργού και του πολιτικού προσωπικού που είναι ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης. Αν αποφυλακιζόντουσαν όλοι οι συλληφθέντες αυτό θα σήμαινε την αρχή εντονότατης πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της κυβέρνησης και θα οδηγούσε πολύ πιθανά  στην ηγεμονία των ναζί στο αστικό μπλοκ που λόγω δομικής κρίσης είναι εγγενώς αντεπαναστατικό.  Όσο κι αν εκνευρίζεται ή απεχθάνεται αισθητικά (λέμε τώρα) το μεγάλο κεφάλαιο τη ναζιστική μαφία, την αναγνωρίζει ως εφεδρεία.

Η αστική τάξη, ακόμα κι αν δεν είναι ενιαία, ως πολιτικά συγκροτημένη τάξη ενοποιείται μέσω του κράτους. Από τη σκοπιά των συμφερόντων της ως τάξη λοιπόν, έχει αντιληφθεί πως η μόνη διέξοδος από την κρίση, είναι η βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκ θεμελίων αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης και ένα νέο νομικό πλαίσιο-μορφή κράτους, έτσι ώστε να πραγματωθεί εκ νέου η αναπαραγωγή του κεφαλαίου όχι μόνο στο πεδίο της παραγωγής, αλλά στο σύνολο του κοινωνικού σχηματισμού, γιατί το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση που συγκροτεί την πραγματικότητα. Αν αυτό το στόχο μπορεί να τον πετύχει ο Σαμαράς και ένα δημοκρατικό κράτος έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ), τότε κι οι ναζί θα πρέπει να υποτάξουν το δικό τους σχέδιο και να πάψουν να αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Ακριβώς όπως επιμέρους μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου ή του μεσαίου-μικρού θα πρέπει να υποταχθούν στο ηγεμονικό τμήμα της αστικής τάξης.

Εξάλλου αν και οι ναζί δεν είναι απλά το παρακράτος ή το μαντρόσκυλο του συστήματος, δεν πρέπει να αγνοείται από κανέναν (κάτι μάλιστα που διαφαίνεται κι από τα στοιχεία της δικογραφίας) πως: δίχως την υλική κι ιδεολογική στήριξη του βαθέος κράτους (αστυνομία-δικαιοσύνη-στρατός),  δίχως τη διαπλοκή κράτους-μαφίας (που είναι κεφάλαιο), δίχως τον κρατικό ρατσισμό και τη στήριξη από μερίδες αστών και των καναλιών τους,  οι ναζί δε θα είχαν ποτέ αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό. Να θυμίσουμε εδώπως ο υπόκοσμος ως μορφή κεφαλαίου αφενός δε χωρίζεται με  τείχη από το νόμιμο κεφάλαιο, πολλές φορές είναι ένα και το αυτό αφετέρου στην κρίση αναδύεται από το περιθώριο και διεκδικεί συμμετοχή στο μπλοκ εξουσίας και πολιτική έκφραση γιατί έχει δύο σημαντικά πλεονεκτήματα: απεριόριστη ρευστότητα και «εργασιακές σχέσεις» όπως αυτές που η αστική τάξη επιθυμεί να εγκαθιδρύσει σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Από την αντιεξέγερση του 2009 και τη στήριξη του όψιμου «αντιφά» Μαρκογιαννάκη που νομιμοποιούσε τα αυγά στον Άγιο Παντελεήμονα, τη στήριξη στο δρόμο από τα ένστολα τάγματα-λόγω ιδεολογικών αλλά κι υλικών σχέσεων, μίζες από λαθρεμπόριο πορνεία-ναρκωτικά κτλ-μέχρι την εθνική αφήγηση για την κρίση ο ναζισμός στήθηκε από τα πάνω, χωρίς αυτό να αθωώνει το «λαό που τον ακολούθησε» κι ως εκ τούτου είναι επιεικώς απλοϊκή η αναγωγή του στην κρίση.

Ο φασισμός κι ο ναζισμός στηρίχτηκαν στην κυρίαρχη συνείδηση που παρήχθηκε ομαλά όλα τα προηγούμενα χρόνια της «ευμάρειας». Στις αξίες ενός λάιφ στάιλ που σχετικοποιούσε τα πάντα, που χλεύαζε κάθε κοινωνική κριτική ως μιζέρια, κάθε έννοια συλλογικότητας κι αλληλεγγύης εκτός φυσικά από τη γαλανόλευκη. Υλικό υπόβαθρο αυτής της σαπίλας εκτός από τα φτηνά δάνεια, τις κάρτες κτλ, θεωρούμε την αλλαγή της ταξικής διάρθρωσης απόρροια της παρουσίας ξένων προλετάριων που εκτός από υψηλά επίπεδα υπεραξίας παρήγαγε και έντονη κοινωνική κινητικότητα σε τμήματα της ντόπιας εργατικής τάξης, αλλά κυρίως παγίωσε μέσω της αναπαραγωγής και της συνήθειας αυτή τη διάσπαση του προλεταριάτου.

Η κρίση επομένως είναι το πλαίσιο δράσης, αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη. Όποιος δεν το κατανοεί αυτό είναι ήδη έτοιμος είτε να δικαιολογήσει τους απελπισμένους κρυπτό-ναζί ψηφοφόρους, είτε να συμπαραταχθεί με τους «δημοκρατικούς φορείς» με αυτούς δηλαδή που όχι απλά άργησαν να χτυπήσουν το κτήνος, όπως τους κατηγορεί στο σύνολο της σχεδόν η αριστερά, αλλά ενεργητικά  δημιούργησαν ένα φαιό alter ego  τους

Αυτές οι οργανικές σχέσεις ανάμεσα στο κράτος και τους ναζί, τα φαντάσματα που κοιμόντουσαν την ανάπτυξη και επανέρχονται στην κρίση και η αναγνώριση από την αστική τάξη των υπηρεσιών των ναζί ίσως να ερμηνεύει την αποφυλάκιση  πρωτοκλασάτων στελεχών των ναζί. Πρακτικά αυτή η αποφυλάκιση βοηθά τις προσπάθειες των φυρερίσκων να συγκρατήσουν τη φυγή των θρασύδειλων οπαδών τους, που από το Σάββατο έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους (τη γη που θα έτρεμε κότες με τα μαύρα;).  Αυτές οι οργανικές σχέσεις εξάλλου φάνηκαν κι από το γεγονός πως η πρώτη αντίδραση της αστυνομίας μετά τη δολοφονία Φύσσα ήταν η πεπατημένη, δηλαδή η ανοχή και η  συγκάλυψη, όπως φαίνεται από την άνεση που είχε ο Ρουπακιάς να μιλά στο τηλέφωνο αν και κρατούμενος (αν και τελικά αυτή η άνεση πρόδωσε και την ηγεσία των αυγών),  από τη μη εξέταση του αυτοκινήτου του από τη σήμανση αλλά κι από τους πρώτους χειρισμούς  των καναλιών. Φυσικά η παρουσία αυτοπτών μαρτύρων, το πιθανό οπτικοακουστικό υλικό εμπόδισε τη συγκάλυψη μιας και η βέβαια αποκάλυψη της στο άμεσο μέλλον σε συνδυασμό με τον υπαρκτό μαχόμενο αντιφασισμό, θα πυροδοτούσε πραγματικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις, καθιστώντας τη δημιουργία αντιφασιστικών πολιτοφυλακών βέβαια σε μια νέα εκδοχή του κινήματος που ακολούθησε την υπόθεση Λαμπράκη. Από αυτή την άποψη η «όσμωση» μπάτσων-αυγών υποτάχθηκε στο γενικότερο αστικό συμφέρον.

Σχηματικά με τα μέχρι τώρα δεδομένα μπορούμε να πούμε πως το κράτος ως σύνολο, αν και δεν αποτελεί ενιαίο μπλοκ, προσπαθεί από τη μια να περιορίσει τους ναζί, αλλά όχι απαραίτητα να τους συντρίψει μιας κι εκτός των άλλων διαθέτουν ακόμα κοινωνική βάση, έστω ως πελατειακούς-παθητικούς ψηφοφόρους, αλλά και παραμένουν εφεδρεία σε περίπτωση ανεξέλεγκτης κατάρρευσης που θα φέρει ένα νέο κύμα παγκόσμιας κρίσης.

Από την άλλη ακριβώς επειδή το κράτος προσπαθεί να εκφράσει τα μακροπρόθεσμα και ολικά συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων φαίνεται να βάζει ένα όριο στο Σαμαρά και τις μερίδες που εκπροσωπεί, (ή τουλάχιστον να οργανώσει με  τρόπο επωφελή την επιχείρηση εξάρθρωσης, για την αστική κυριαρχία στο σύνολο της), αναγνωρίζοντας όμως πως αυτές παραμένουν κυρίαρχες στο μπλοκ εξουσίας.

Ουσιαστικά αν η νέα κοινωνική συμμαχία οικοδομείται όπως έχουμε πει πολλές φορές στη βάση του νόμου και της τάξης, αν το μεγάλο κεφάλαιο απευθύνει ένα κάλεσμα στα απομεινάρια των μικροαστών να συμπαραταχθούν για να τσακίσουν ό,τι περισσεύει ώστε οι ίδιοι να εξαιρεθούν από αυτό, τότε υπάρχουν δύο πολιτικά σχέδια για την υλοποίηση της αντεπανάστασης: Το ΚΕΑ της αστικής δημοκρατίας(και του ευρώ) κι ένα ναζιστικό κράτος προφανώς (;) εκτός ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση αυτό το δίλημμα είναι σχηματικό κι η πραγματικότητα μπορεί να δώσει διάφορα μίγματα αυτών των δύο πλευρών. Κι ο εμφύλιος που μαίνεται ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα των δύο σχεδίων- και ουσιαστικά ανάμεσα σε τμήματα του μπλοκ εξουσίας -αυτό πιστοποιεί. Την πολιτική ευθύνη της αντεπανάστασης θα την έχει ένα υποκείμενο κάθε φορά. Επομένως αν το κεφάλαιο είχε μιλιά θα έλεγε «ανταγωνιστείτε τώρα καλά μου παιδιά, αλλά όχι και να εξολοθρεύσει ο ένας τον άλλον μιας και στο άμεσο μέλλον και οι δύο είστε χρήσιμοι» Ή πιο σωστά ακόμα κι να καούν τα ναζίδια αυτό δεν πρέπει να επηρεάσει επ’ ουδενί το συσχετισμό ανάμεσα στις τάξεις. Και το κυριότερο είναι πως  η επιχείρηση εξάρθρωσης θα αφήσει φυσικά άθικτη την αστυνομία, εμβαπτίζοντας αυτή και τις πρακτικές της (υπόκοσμος, βασανιστήρια) στη δημοκρατική κολυμβήθρα κι επιτρέποντας στο κράτος όχι μόνο να εμφανιστεί ως ουδέτερο αλλά και να επιβεβαιώσει εκ νέου πως όλα τα κοινωνικά ζητήματα sic) ακόμα και της αντιμετώπισης του ναζισμού επιλύονται μόνο θεσμικά κι όποιος σκεφτεί ή δράσει διαφορετικά είναι εκτός νομιμότητας, της νομιμότητας ενός κράτους έκτακτης ανάγκης.

Όσο η κομμουνιστική προοπτική παραμένει ρητορεία μπορεί η πρώην χα να αστικοποιηθεί και σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, μπορεί  η ΝΔ να εγκολπώσει ναζί, δεν είμαστε προφήτες, μιας και ξέρουμε πως αν ο αντιφασισμός αφεθεί στο κράτος έκτακτης ανάγκης ακόμα κι αν δεν είναι συγκυριακός, θα αποτελέσει το καλύτερο πλυντήριο για τον κρατικό αυταρχισμό και την πολιτική κοινωνικής αντεπανάστασης που υλοποιείται απρόσκοπτα τα τελευταία χρόνια.

Παρακολουθούμε με πολλή προσοχή αυτά που συμβαίνουν, δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά ούτε θα το ρίξουμε σε συνωμοσιολογικές ερμηνείες. Ακόμα κι αν οι ναζί δεν είναι ένα με το κράτος και την κυβέρνηση, ακόμα κι αν έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε με την ξεφτίλα των ναζί και να συμμεριζόμαστε την πρόσκαιρη ανακούφιση των μεταναστών, θα ήμασταν  αδαείς αν μέναμε εκεί. Γιατί μόνο η αμείλικτη κριτική, στα ιδεολογήματα περί ουδέτερου κράτους και «κακής κυβέρνησης που άργησε» και στις αυταπάτες για νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που «ανάγκασε την κυβέρνηση να κάνει αυτό που έπρεπε» (απόψεις που αποκρύπτουν ή αθωώνουν τα δομικά χαρακτηριστικά του αστικού κράτους και του φασισμού), αποτελεί προϋπόθεση ώστε ο αντιφασισμός να μη μοιράζεται με κανένα συνταγματικό τόξο, αλλά ούτε να θεωρείται και παρέκκλιση από το μονόδρομο του καθαρού ταξικού αντιμνημονιακού αγώνα. Η συντριβή των ναζί και μαζί με αυτούς, κάθε απόπειρας εθνικής ενότητας μπροστά στην κρίση, είναι μονόδρομος για όσους ούτε χάιδεψαν τις αυταπάτες του «αγνού λαού», ούτε κρυφοθαυμάζουν την αστική δημοκρατία, είναι ο μονόδρομος ενός ανελέητου αγώνα ενάντια στα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό, ενός αγώνα που προφανώς θα εκμεταλλευτεί τις όποιες αντιφάσεις κι αντιθέσεις του αντιπάλου, γιατί το ξέρουμε καλά πως σε αυτή τη σύγκρουση δε χωρά καμία συμβιβαστική λύση.

ΥΓ: Εδώ ας κάνουμε μια επισήμανση για κάθε αγωνιστή ή σκεπτόμενο άνθρωπο που δε θεωρεί πως από το ναζισμό θα τον γλυτώσει η αστική δημοκρατία ενός κράτους έκτακτης ανάγκης.  Η εικόνα των ναζί να αρνούνται τις ιδέες τους κι ο ένας καρφώνει τον άλλον, να επικαλούνται τα νιάτα τους ή την κακιά στιγμή είναι ενδεικτική για τη θρασυδειλία τους. Αν μάλιστα αυτή η στάση συγκριθεί με εκείνη των κομμουνιστών ή των αναρχικών που έχουν υποφέρει εκτελέσεις, βασανιστήρια και διώξεις κι όχι να τους χαϊδεύουν στη ΓΑΔΑ αποκαλύπτει την ποιοτική διαφορά και καταδεικνύει το μέγεθος της ξεφτίλας των ναζί. Επίσης η απουσία των οπαδών, η θλιβερή μάζωξη για το φύρερ τους που οργάνωσαν τα πρωτοπαλίκαρα του δείχνει πως τα πολυθρύλητα και πολυπληθή τάγματα εφόδου για τα οποία οι καθεστωτικοί κι όψιμοι “αντιφασίστες” δημοσιογράφοι μας «ενημέρωναν» συνεχώς για να τρομοκρατήσουν είναι απλά ναζιστικές κότες με τα μαύρα. Αυτά χωρίς καμία πρόθεση εφησυχασμού, απλά για να θυμόμαστε τι σημαίνει ανθρώπινη σκόνη.

http://paganeli.wordpress.com