ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η δήλωση του επιτρόπου Ολι Ρεν περί Ελλάδος υπό επιτήρηση έως τον μακρύ καιρό υπενθύμισε με πικρό τρόπο το Καστελόριζο του Γιώργου Παπανδρέου. Ο τότε πρωθυπουργός για να αναγγείλει την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο είχε επιλέξει το ακριτικό νησί, τη φυσική και συμβολική εσχατιά της επικράτειας. Για να αναγγείλει την έναρξη μιας ιστορικής περιόδου πόνων και δακρύων, αλλά και τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Η χονδροειδής σκηνοθεσία του Καστελόριζου μάλλον δεν ήταν προϊόν αφέλειας· κι αν ήταν, έδειχνε παρ’ όλ’ αυτά ανάγλυφο το μέλλον, για όσους μπορούσαν να το διακρίνουν: η χώρα εφεξής θα λειτουργούσε σαν γραφική καρτ-ποστάλ, σαν ένα πανέμορφο νησί, ξεμοναχιασμένο, διεκδικούμενο, μια γκρίζα ζώνη, με ανυπεράσπιστους κατοίκους και μια κεντρική διοίκηση πολύ μα πολύ μακρινή. Ο Γ. Παπανδρέου, πάντα ρηξικέλευθος και απρόβλεπτος, εσήμανε εξωλεκτικά για την ιστορική μετάβαση όσα δεν μπορούσε να χωρέσει κανένας λόγος: εθνική κυριαρχία και λαϊκή κυριαρχία ετίθεντο υπό περιστολή και επιτήρηση για όσο χρόνο θα κρατούσε η περιπέτεια του χρέους, άγνωστο πόσο.

Ο Ολι Ρεν είπε το προφανές, το αμοιβαία συμφωνημένο, και ψηφισμένο από τη Βουλή των Ελλήνων. Είπε αυτό που είχε αναγγείλει ο τότε πρωθυπουργός, το 2010, και όσα εγνώριζαν οι μετέπειτα πρωθυπουργοί, εκλεγμένοι ή μη. Άλλωστε, η συρρίκνωση του έθνους-κράτους κατά την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ήταν γνωστή, καίτοι μη πλήρως κατανοητή, από την εποχή της Συμφωνίας του Μάαστριχτ και της ένταξης στην ΟΝΕ. Η πρόσφατη απόφαση για επιτήρηση των χωρών υπό μνημόνιο ελήφθη και με την ελληνική ψήφο· και ακολούθως από την επιτηρούμενη χώρα αφαιρέθηκε το δικαίωμα ψήφου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Προφανές λοιπόν. Μια διαφορά: το 2010 το σοκ του καινούργιου ήταν τόσο σφοδρό, που ο καθείς προσπαθούσε καταρχάς να φανταστεί τη ζωή του, πώς θα επιζήσει στους δύσκολους καιρούς που θα έρχονταν. Κατάπληξη, οργή, στρατηγικές επιβίωσης, και κάποιες σπίθες ελπίδας ζωντανές ακόμη για διάσωση· η μεγάλη εικόνα, η ιστορική τροπή, δεν είχε γίνει αντιληπτή. Στα τέλη του 2013, μετά αλλεπάλληλες θυσίες και κύματα οριζόντιου κανιβαλισμού, η κρίσιμη μάζα των μεσοστρωμάτων αντιλαμβάνεται τη διάρκεια και το βάθος της ιστορικής μεταβολής. Και αντιλαμβάνεται την ιστορική μεταβολή σαν καταστροφή εν διαρκή προόδω. Σε αυτό τον αντιληπτικό ορίζοντα, η ατομική και κοινωνική υποβάθμιση αρχίζουν να συνδέονται με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και την περιορισμένη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Ότι αυτά τα φαινόμενα, σε άλλοτε άλλη έκταση, συμβαίνουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπό επιτήρηση ή και χωρίς επιτήρηση, ουδόλως παρηγορεί τον ελληνικό λαό, κατά τον έκτο χρόνο ύφεσης.

Ένας έμπειρος φίλος πρόσφατα βρήκε μια αναλογία της παρούσας εθνικής κατάστασης με την καταστροφή του 1922: τότε επλήγη ο εκτός κρατιδίου μείζων ελληνισμός, τώρα απειλούνται με σαρωτική αλλαγή οι όροι ύπαρξης του ελληνισμού εντός της επικράτειας. Η συνέχιση της παράτολμης αναλογίας ίσως είναι παρηγορητική: οι πληγές του ’22 επουλώθηκαν και οι πρόσφυγες μπόλιασαν ευτυχισμένα τον ισχνό κορμό. Η καταστροφή έδωσε και δημιουργικούς καρπούς, όχι μόνο συντρίμμια. Η γνώση αυτή όμως ήρθε εκ των υστέρων, πολύ αργότερα. Προς το παρόν, η αναλογία μάς βρίσκει στη φάση της εθνικής ταπείνωσης και της κοινωνικής αγωνίας, στη φάση της θραυσμένης ταυτότητας, των συλλογικών διαψεύσεων, της ηττοπάθειας, της σύγχυσης, της μοιρολατρίας, της ετερονομίας. Για διάφορους λόγους, υπερτοπικούς και εγχώριους, οι άνθρωποι χάνουν την πίστη στον εαυτό τους, χάνουν την ικανότητα να αγωνιστούν για να ανατρέψουν τη δυσμενή συνθήκη, και περιμένουν τη σωτηρία από έναν εξωτερικό παράγοντα, έναν Μεσσία. Ηγέτη, προφήτη, σωτήρα, ποιμένα και πατέρα, όλα. Υπό αυτή την έννοια, πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι είδαν στην εξωγενή τρόικα έναν παράγοντα υπέρβασης της εγχώριας παθογένειας, μια δύναμη που θα ξεπερνούσε τους εγχώριους φαύλους ηγέτες και θα έβαζε τη χώρα σε τροχιά νοικοκυρέματος και εξορθολογισμού. Με παρόμοια διάθεση, άλλοι προσέβλεψαν σε μια διακυβέρνηση τεχνοκρατών-σωτήρων, απαλλαγμένων από την μολυσματική πολιτική, αλλά και από την πολιτική νομιμοποίηση.

Όλες αυτές οι προσδοκίες, θεμιτές, αφελείς, ιδιοτελείς, είναι απότοκες της απόγνωσης· γεννιούνται από την αγωνία ενώπιον του άδηλου μέλλοντος, από την σπασμένη ταυτότητα, από την κατάρρευση του πολιτικού, από τη βίαιη απομείωση των δημόσιων αγαθών, τη βίωση του δημόσιου χώρου ως χώρου ανοίκειου και εχθρικού. Η απογοήτευση από την εγκατάλειψη των εταίρων, που μετετράπησαν τώρα σε άκαρδους δανειστές, τείνει να λάβει χαρακτηριστικά ιδεαναγκασμού, μανίας καταδίωξης, ακριβώς διότι δεν πιστεύουμε στις δικές μας δυνάμεις, διότι έχει σβήσει μέσα μας η εικόνα ενός εαυτού αυτεξούσιου και αγωνιστή, αυτόνομου και αυτάρκους, που θα σταθεί όρθιος παρ’ όλες τις αντιξοότητες, όρθιος μαζί με τους άλλους. Μα τέτοιοι είναι οι απαιτητοί χαρακτήρες του ελεύθεροι πολίτη και παραγωγού στη δημοκρατία.

Η ανάκαμψη της Ελλάδας μπορεί να έρθει μόνο με την ψυχική ανάκαμψη των Ελλήνων. Με αναπτέρωση του φρονήματος, ατομικού και συλλογικού. Η διαπίστωση ότι περιεστάλη η εθνική κυριαρχία, ότι απειλείται να μείνει χωρίς περιεχόμενο η λαϊκή κυριαρχία, ότι μεσοπρόθεσμα η χώρα κινδυνεύει να κατοικείται από γέροντες και παρίες, είναι καταλύτες αποφασιστικής σημασίας, είναι αφετηρίες αυτογνωσίας και αυτενέργειας. Σε δέκα χρόνια η χώρα μπορεί να πετάει, μου είπε φίλος οικονομολόγος· το θέμα τι θα κάνουμε εμείς αυτά τα δέκα χρόνια.

Λένε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται… Οι βουλές του Κυρίου άγνωστες… Μπορεί αυτό που ζητάμε, ο Θεός, το σύμπαν, δε ξέρω και γω, ποιος και τι, να μη μας το “δίνει”,  για το χ, ψ λόγο… Για ένα λόγο που εμείς τώρα, μπορεί να μη  γνωρίζουμε, μα στο τέλος θα μάθουμε… Μα θα μάθουμε?

Υπάρχουν γυναίκες, που έχουν στερηθεί, την ευλογία  της μητρότητας, ενώ το πάλεψαν  με νύχια και με δόντια… Υπάρχουν όμως και γυναίκες, “μη-τέρες”… που αυτό το δώρο, ενώ το δέχτηκαν έτσι απλά το πέταξαν ή το κακοποίησαν…

Ανέκαθεν υπήρχαν “Μαρίες”… και ανέκαθεν και οι “μη-τέρες”  τους… άλλες τις πούλησαν, άλλες τις πέταξαν σε κάδους σκουπιδιών, άλλες κάτω από τις ελιές κι άλλες τις κακοποίησαν με διάφορους τρόπους… Αυτά δεν είναι λάθη σου Θέε μου…

Ενώ στην αρχή είχα αποφασίσει, να γράψω για τις “μη-τέρες”, άλλαξα γνώμη, και αποφάσισα να γράψω, για μια γυναίκα που είναι πραγματική μάνα… Για μια γυναίκα, που όχι απλά γέννησε, ένα παιδί, αλλά για μια γύναικα, που χάρισε  για δεύτερη φορά,  ζωή, στο παιδί της, αλλά και για κάθε “μάνα”, που ξέρει απλά να αγαπάει  το παιδί της…

Λέγεται Παναγιώτα Σωτηρόγλου – Κυνηγού… Το παιδί της  γεννήθηκε, με μία συγγενή ανωμαλία, “εξωηπατική ατρησία χοληφόρων”… Η διάγνωση, έγινε όταν η μικρή, ήταν στους επτά, πρώτους, μήνες ζωής… Μετά από τις προκαθορισμένες εξετάσεις, για εξακρίβωση, για το αν δότης είναι συμβατός, μάνα και κόρη αναχώρησαν για τις Βρυξέλλες όπου έγινε και η μεταμόσχευση….

Μπορεί οι πρώτοι έξι μήνες να είχαν κάποιες επιπλοκές, όμως όλα κύλησαν ομαλά… Και ενώ υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες, η μικρή να υποβαλλόταν και σε δεύτερη μεταμόσχευση, μετά τα έξι της χρόνια, αυτή η επέμβαση δε χρειάστηκε ποτέ…  Σήμερα η μικρή είναι 15 ετών και απόλυτα υγιής, χάρη στη μητέρα της, που της χάρισε για δεύτερη φορά τη ζωή…

Αυτή είναι η μητρότητα…”Όταν  η αγάπη αρχίζει και  τελειώνει εκεί”… Από τη στιγμή, της κύησης, το ΕΓΩ σκοτώνεται και γίνεται ανύπαρκτο… Πολλές φορές δε χρειάζεται  να ζήσεις τη διαδικασία της κύησης, φτάνει ΕΣΥ να ξέρεις να αγαπάς… Αυτό μπορεί, και από την πρώτη στιγμή, που ένα παιδί, το κοιτάξεις στα μάτια, και του δώσεις χώρο στην αγκαλιά σου… Θα δεις, το φως μέσα από το βλέμμα του… θα βρει χώρο να φωλιάσει και θα  μαλακώσει τη ψυχή σου, την καρδιά σου…

Θυμάμαι, την εξομολόγηση, ενός κοριτσιού, που η μητέρα της την είχε δώσει για υιοθεσία… Όταν έφτασε η στιγμή, που η κοπέλα θα γινόταν, η ίδια μάνα, θέλησε να γνωρίσει τη βιολογική της μητέρα. Η θετή της μητέρα φοβήθηκε ότι θα  “έχανε” … Τη μέρα του τοκετού, βρέθηκαν και οι δύο στο μαιευτήριο, μα η “νέα μανούλα”, φώναξε, μαμά κράτησε μου, εσύ το χέρι… (εννοώντας τη “θετή”).

“Η μητέρα είναι τα πάντα, η παρηγοριά στη θλίψη μας, η ελπίδα μας στη δυστυχία και η δύναμή μας στην απελπισία. Είναι η πηγή της αγάπης, του ελέους, της συμπόνιας και της συγχώρεσης… “

…”Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία”… “όπου λείπει ο Θεός βρίσκεται ΜΑΝΑ”…

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

http://mignatiou.com/?p=14869#ixzz2iwypGls2