Η πρόσφατη πολιτική Σαμαρά ακολουθεί πιστά το πιο προχωρημένο νεοφιλελεύθερο δόγμα: Καταστροφή των υποδομών δημοσίου συμφέροντος και ακραία επίθεση σε κάθε δικαίωμα των εργαζομένων του…δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Του Νίκου Μιχαλίτση Εργαζόμενου της ελεύθερης ΕΡΤ

Προϋπόθεση της επιτυχίας του σχεδίου είναι να κατορθώσουν να επιβάλουν στην κοινωνία, μέσω αιφνιδιαστικού σοκ και τρομοκράτησής της, την αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι οι ίδιοι είναι πανίσχυροι, ότι κάθε αντίσταση είναι μάταια και ότι δεν υπάρχει γυρισμός στην προηγούμενη κατάσταση.

Το λουκέτο της ΕΡΤ εντασσόταν στην πολιτική αυτή. Πρωτόγνωρη παγκοσμίως απόφαση, προσπάθεια ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού μετά από συστηματική κατασυκοφάντηση των εργαζομένων της ΕΡΤ και αλαζονική ανακοίνωση με κεντρικό σημείο ότι είναι κάτι οριστικό και τετελεσμένο.

Το βέβαιο σήμερα, είναι ότι το σχέδιο αυτό απέτυχε. Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν λειτούργησε, ενώ ξεσηκώθηκε παγκόσμια κατακραυγή. Πολλοί πιστεύουν ότι η αποτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι η ΕΡΤ ήταν λανθασμένος στόχος, γιατί η ελληνική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη δεν θα μπορούσε να ανεχτεί την έλλειψη κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Μεγάλη πλάνη. Η αντίδραση αυτή θα είχε σβήσει σύντομα αν δεν υπήρχε η άμεση, καίρια και σε σωστή κατεύθυνση αντίσταση των εργαζομένων της ΕΡΤ. Η διατήρηση της ΕΡΤ, ανοιχτής, αυτοδιαχειριζόμενης, ελεύθερης από κάθε λογοκριτική παρέμβαση ή «αυτοδέσμευση», η απόδοση φωνής στην κοινωνία, η αντικειμενική προσέγγιση και σχολιασμός των γεγονότων της επικαιρότητας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια πρωτοφανή έκρηξη της τηλεθέασης και ακρόασης, παρά τις δυσκολίες του μαύρου και της σιγής σε πολλούς συμβατικούς πομπούς της ΕΡΤ. Η στροφή ενός τεράστιου για τα ελληνικά δεδομένα πλήθους τηλεθεατών και ακροατών στη διαδικτυακή παρακολούθηση ή στην ραδιοφωνική ακρόαση από τα μεσαία κύματα, δείχνει τη δίψα της ελληνικής κοινωνίας για αντικειμενική ενημέρωση. Τα πολυπληθή μηνύματα αλληλεγγύης που φθάνουν από την ελληνική επικράτεια αλλά και από την ομογένεια, ζητούν να συνεχιστεί ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ για να μείνει ζωντανή η ελπίδα και να καταδειχτεί ότι η αντίσταση δεν είναι μάταια και ότι οι πολιτικές των μνημονίων δεν είναι ανίκητες. Η προσπάθεια των κινημάτων στην εκπαίδευση, την υγεία και σε άλλους χώρους να εφαρμόσουν το «μοντέλο» της ΕΡΤ -ανεξαρτήτως αν στους συγκεκριμένους χώρους έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο- είναι ενδεικτική της επιτυχίας του πειράματος των εργαζομένων της.

Έτσι, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, που δεν υπέκυψαν στην παγίδα της δίμηνης σύμβασης στο μόρφωμα της ΔΤ και έμειναν όρθιοι στηρίζοντας με αυταπάρνηση την αντίσταση και τη νομιμότητα, είναι ήδη νικητές μετά από τρεισήμισι μήνες αγώνα και μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι και δικαιωμένοι για τη στάση τους. Το διακρίνει κανείς στο, ίσως κουρασμένο, αλλά αποφασιστικό και υπερήφανο βλέμμα τους. Γνωρίζουν ότι έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν χρυσές σελίδες στην ιστορία της αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Αντιθέτως, στο άλλο στρατόπεδο του μορφώματος της ΔΤ και ΔΡ, αντικρίζεις βλέμματα κατηφή ή στην καλύτερη περίπτωση αμήχανα, από ανθρώπους που προσπαθούν να ξορκίσουν κάθε σκέψη ή συζήτηση περί της ορθότητας ή μη της επιλογής τους και που ντρέπονται γι’ αυτήν. Η κατήφεια, η αμηχανία και η ντροπή είναι ιδιαιτέρως έκδηλες σε όσους και όσες εκτίθενται στο γυαλί ή στο μικρόφωνο. Τα άνοστα «αστειάκια» και τα συχνά χαχανητά τους, τονίζουν ακριβώς αυτά τα συναισθήματα που τους διακατέχουν και δεν θα τα ξεπεράσουν ποτέ. Είναι όλοι τους επαγγελματικά πτώματα μετά από μια μοιραία απόφαση.

Ανέκαθεν ένα βέβαιο κριτήριο για την ορθότητα μιας δημόσιας επιλογής σου ήταν να μπορείς να την βροντοφωνάξεις ανοιχτά και να είσαι υπερήφανος γι’ αυτήν. Ποιος απ’ αυτούς μπορεί να το επιχειρήσει, χωρίς να εισπράξει στην καλύτερη περίπτωση το ειρωνικό μειδίαμα του περίγυρου.

Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός δημοσιογράφου, που συμμετείχε στην αρχή στον αγώνα για την ανατροπή της πραξικοπηματικής απόφασης του λουκέτου, όπως η συντριπτική πλειονότητα και μετά υπέγραψε σύμβαση στη ΔΤ.

Πώς να δικαιολογήσεις ότι η ανεξαρτησία από την κυβέρνηση που επικαλούνται οι εκμαυλιστές σου, ο κ. Καψής και ο κ. Κεδίκογλου, προϋποθέτει να είναι ο δημοσιογράφος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών ή ότι τη σύμβαση αυτή θα πρέπει να την υπογράψει ο «δήμιός» σου, ο τελευταίος Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ, ο κ. Μάναλης, που προετοίμασε την απόλυσή σου και μετά ανέλαβε να σε «εκκαθαρίσει» και να σε «διαχειριστεί ειδικώς»; Ότι ενημερώνεις αντικειμενικά και με ανεξαρτησία από την κυβέρνηση, μέσα στα συρματοπλέγματα και υπό την προστασία και τον έλεγχο αστυνομικών δυνάμεων, όταν τέσσερα κόμματα της αντιπολίτευσης σε καταγγέλλουν ως μόρφωμα και είναι απόντα από τις συζητήσεις που συντονίζεις, οι οποίες μονοπωλούνται από υπουργούς, γενικούς γραμματείς και στελέχη των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης;

Πώς να δικαιολογήσεις, εσύ που υποτίθεται ότι θα προωθείς αντικειμενικά τις ειδήσεις για την αντίσταση στην πολιτική κατάργησης κάθε επαγγελματικού δικαιώματος σταθερής εργασίας, ότι πήγες και υπέγραψες μια δίμηνη σύμβαση στο κείμενο της οποίας αναγράφεται η απόφαση της λύσης της (αορίστου χρόνου) σύμβασής σου και εσύ λαμβάνεις γνώση, συμφωνείς και υπογράφεις; Πώς να δικαιολογήσεις –εσύ που δάκρυζες τη μέρα του λουκέτου- ότι αποδέχεσαι την βλαπτική μεταβολή μιας σύμβασης αορίστου χρόνου σε μια δίμηνη, χωρίς αναγραφόμενο ποσό αμοιβής, χωρίς αναφορά σε ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς εργασιακά δικαιώματα;

Πώς να δικαιολογήσεις, τέλος, την υποταγή σου στην άθλια προσπάθεια νομιμοποίησης του πραξικοπήματος στην οποία επιδόθηκε ο μηχανισμός αυτών που επί χρόνια λυμαίνονταν την ΕΡΤ, έπαιρναν εντολές από υπουργικά γραφεία και σήμερα ηγούνται του μορφώματος και σου επιβάλλουν την κυβερνητική παραπληροφόρηση που εκφωνείς;

Ξέρω τι απαντάς ψιθυριστά στις εξομολογητικές σου συζητήσεις. Ότι είχες ανάγκη τα χρήματα, ότι το έκανες για τα παιδιά σου, ότι θα «παλέψεις από μέσα» περιμένοντας μια πολιτική αλλαγή, ότι σου εγγυώνται μια θεσούλα στη ΝΕΡΙΤ και άλλα τέτοια.

Τίποτα από αυτά δεν ισχύει και το ξέρεις. Τα «χρήματα» είναι ελάχιστα περισσότερα από το επίδομα ανεργίας. Τα παιδιά σου δεν έχουν ανάγκη από αυτά τα χρήματα αλλά από το παράδειγμά σου. Ο αγώνας ποτέ δεν έγινε από υποταγμένους ανθρώπους. Τέλος, γνωρίζεις καλά, ότι αυτοί που σου «εγγυώνται» σήμερα είναι αυτοί που σε εξαπάτησαν χθες.

Η μόνη περίπτωση να διασωθείς είναι –έστω και τώρα- να διαχωρίσεις τη θέση σου από το κυβερνητικό μόρφωμα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και είναι καθρέφτης των δύο επιλογών που ακολούθησαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Από τη μία ένα κομμάτι που αγωνίζεται και από την άλλη ένα άλλο που υποκύπτει στα φοβικά διλήμματα που επιβάλλει η κυβέρνηση με την αυταπάτη ότι θα διασωθεί. Στην ΕΡΤ, η πλειονότητα -όσο κι αν παραπληροφόρησε περί αυτού ο κ. Καψής- ακολούθησε τον πρώτο δρόμο (έκαναν αίτηση στο μόρφωμα 1200 από τους 2650) και συνεχίζει. Κι αυτή είναι η παρακαταθήκη που προσφέρουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ στην ελληνική κοινωνία.