Εμείς δεν θα πεθάνουμε. Δεν θα έχουμε την μίζερη συνήθεια των θνητών να μπούμε σε ξύλινο φέρετρο. Την τελευταία στιγμή θα έχουμε την ευλογία να αναπνεύσουμε τον αέρα που φέρνουν τα δέντρα της χώρας στα πνευμόνια μας. Θα πατάμε την ώρα εκείνη στο χώμα που μάθαμε να σηκωνόμαστε και εκεί θα πέσουμε… όρθιοι. Η επανάσταση μπορεί να κατατροπώθηκε, αλλά τα ιδανικά της παρέμειναν ζωντανά.. Πουλήστε τους εαυτούς σας και όλα σας τα προϊόντα, όσα μπορείτε να τα παράγετε, και αν δεν διαθέτετε τα αναγκαία μέσα και έχετε μόνο τα χέρια σας, πουλήστε αυτά, πουλήστε την παραγωγική σας δύναμη στην μέγιστη δυνατή τιμή, το κράτος δεν θα παρέμβει. Εργολάβοι, ανταγωνιστείτε μεταξύ σας! Δεν θα υπάρξει καμία χάρη σε κανέναν, ο νόμος της φυσικής επιλογής θα αναλάβει να σκοτώσει όλους όσους δεν συμβαδίζουν με την πρόοδο της βιομηχανίας, και θα επιβραβεύσει εκείνους που οδηγούν την κούρσα.. Αυτοί που έζησαν με το καρδιοχτύπι της ψυχή τους και όχι με την λιποψυχία της καρδιά τους δεν έχουν την ευλογία να τους ανάβουν κερί. Δεν είχαν την κατάρα άλλωστε να χωρέσουν σε αριθμούς φορολογικού μητρώου αλλά ούτε και την ευκολία να αποδεχθούν την παράδοση και την οπισθοχώρηση όταν τα κύματα των «εθνικών» βαρβάρων κατέβαιναν κατασπαράζοντας τα Ιερά μας. Μας κοστολογούν τις μνήμες μας, τα κειμήλιά μας, το όσια και ιερά μας, για να πλουτίσουν αδιάντροπα, επάνω στα ερείπια ζωών και υπάρξεων, όσων από ανάγκη, καταφεύγουν απελπισμένοι σε «κόρακες», και αντί «πινακίου φακής», καταθέτουν, δαχτυλίδια, βέρες, εικονίσματα, τιμαλφή ανεκτίμητης συναισθηματικής και ψυχικής αξίας, χρυσές οδοντοστοιχίες, όλα διατιμημένα από τους αργυραμοιβούς της ανθρώπινης ανημποριάς και απελπισίας.
Ιστορίες και αφηγήματα καθημερινού πόνου και οδύνης, όπως εξελίσσονται στα παραμάγαζα δίχως βιτρίνα, των «νόμιμα φορολογούμενων» τοκογλύφων, που σαν ύαινες πέφτουν επάνω σε κουφάρια ψυχών και σωμάτων και τυμβωρυχούν ανερυθρίαστα.. Γέμισε «κόρακες» και «ύαινες» η κοινωνία μας, που κατασπαράζουν τα αβοήθητα θύματά τους, οδηγώντας τα στον ψυχοσωματικό αφανισμό ή ακόμη και στον ίδιο τον θάνατο..Ένας χορός Πυρρίχιος θα είναι η τελευταία μας μάχη. Ο ένας δεμένος στις φλέβες του άλλου και τα μάτια καρφωμένα στον Ελληνικό Ουρανό που άντεξε να κοιτά τον κατ” εξακολούθηση βιασμό της Γης που μας γέννησε..Η τελευταία μας μεταλαβιά θα είναι το βλέμμα του συντρόφου μας που μέσα σε ένα δάκρυ χωράει όλους τους ωκεανούς της πίστης προς το Δίκαιο. Αυτό θα μεταλάβουμε και με αυτό θα πορευτούμε ήσυχοι αφού χώρεσε το στόμα μας τόσο μεγάλο όγκο Δικαιοσύνης…Σε συνθήκες «απόλυτης εχεμύθειας», οι μαυραγορίτες της διπλανής πόρτας ανταλλάσσουν τις αναμνήσεις και τα πολύτιμα αντικείμενα μας, με ζεστό χρήμα κοστολογημένης απόγνωσης..Είναι όλοι εκείνοι που συχνάζουν στις αίθουσες των πλειστηριασμών, κινητών και ακινήτων υλικών αγαθών, όπου με το μάτι πεινασμένο και τη ψυχή μαύρη, ψυχρή και άδεια, βάζουν στο «χέρι» περιουσίες, ακίνητα, αυτοκίνητα και τιμαλφή ανθρώπων που ξαφνικά κύλησαν στα κάτω στρώματα της κοινωνίας και χάθηκαν στις δαιδαλώδεις άγνωστες διαδρομές της.. Γι’ αυτό εμείς δεν θα πεθάνουμε. Δεν χώρεσε η ήσυχη ύπαρξή μας στα χαρτοφυλάκια τους. Δεν θα χωρέσει, λοιπόν, ούτε η ηχηρή απουσία μας…………..

εγραψε το πιτσιρικι

ο καιρος επεμενε να στολιζει με φω μπιζου βροχουλες …τη λιακαδα της τελευταιας εαρινης ημερας…δινοντας φολκλορικες πινελιες στη μουντη ηλιοφορια…στα απομερα του τελους της αττικης που συνορευαν με εναν αλλο νομο… το σημειωματαριο γεματο σταγονες απο τον ουρανο…αναζητησε απαγκιο στο αυτοκινητο πλαι στο ακροθαλασσι…μπερδευτηκε με ματωμενες σταλες που αναζητουσαν…το ακατορθωτο…το κοσμημα…που διεπρεπε σε αλλο κοσμο…αφαντο… κρυψε με…ακουσα τη φωνη μου να αντηχει παραξενα χαμενη…σαν μωρο.. στην αγκαλια της σταθερης παρουσιας…που σηματοδοτηθηκε απο παλια σαν …προστασια, απο τη βροχουλα;…ερωτηθηκα αντικρυζοντας ενα εκπληκτο βλεμμα σιμα μου…εσυ περπατας στην… ανθοφορια της..μουσκευεσαι ως το κοκκαλο…τι επαθες;; κρυψε με…-ηθελα να φωναξω-απο εμενα…απο τα απεριοριστα ορια μου…απο αυτο…αυτο…που τρυπαει ασυλλογιστα τα φυλοκαρδια μου…απο την απεραντη εκταση του…τσακιζει την γαληνη αδιακοπα…αιμορραγει ακατασχετα.. αιωνες τωρα…απο αυτο..αυτο…το ανιατο της ψυχης…χειροτερο απο τον σωματικο πονο καθε υπουλης ασθενειας…και ειμα σε θεση να το γνωριζω…να το φορτωνομαι απο τη δυσβαστακτη μοιρα…απο ενα πεπρωμενο που αντιμαχομαι σαν δαυιδ σωπαινα ομως…σωπαινα ν ακουσω να χαιδευουν ηδονικα.. την ακοη μου τα πουλια… σε ενα ρεσιταλ…απο τα πιο σπανια ….που εδιναν…καρφωμενα… στα βρεγμενα δεντρα…ενα χρωμα ηχων…απαλλαγμενων απο γηινα κοιτασματα…τελειωνει η ανοιξη…μα δεν ληγει τιποτ αλλο…τελευει η ανοιξη…μια ανοιξη που εζησα…βασανιστηκα…γελασα…φλερταρα…κοπηκα στα δυο…ξαπλωσα σε τρομαγμενες καμαρες…αποθεωσα τον πονο μεγαλειωδως…προσπερασα..αδιαφορησα…διασκεδασα…αγρυπνησα….περιφρονησα…εγινα ολοκαυτωμα…πεθανα… γεννηθηκα …σε ανταμωσα κρυφα…φυλαγωντας βαθια τα μυστικα μας…με βολες που ειχαν στοχο…δυο μαυρα ματια με καφε κηλιδες…υποσχεθηκα να τα υπομεινω ολα…καθε προσβολη καθε χλευασμο…καθε ευτελεια..κοντρα στο περηφανο βαθος μου…η αποσταση θεριευε την επιθυμια..τωρα..τελειωνε θριαμβικα το εαρ…ενω καρποφορουσα στην σκεψη σου…φεγγαροπατουσα στην ψυχη σου…σαν ερωτας…ταλαιπωρησα την υπαρξη σου…τις αντοχες.σου…το μπλε σου βλεμμα…τις νυχτες σου…τις μοναξιας τις ωρες…τα χρονια σου που σημτοδοτουσαν…ακομα τη νεοτητα…με ονειροκλεψες…με τροπο ακαταλυπτο…την επομενη ανοιξη που θα ειμαστε; πως;στη γη;…στο συμπαν…; ακομα θα αφεντευω εντος σου εκπροσωπωντας το παρανομο;..το κοινωνικα απαγορευμενο;.. το μη αποδεκτο;..αυτο που δεν ξεστομιζεται;..και με χιλιες δολοπλοκιες το κραταμε ενταφιασμενο…σε ενα θρηνο…που αδακρυτος ειναι…; θα ειμαι ακομα εντος σου;..θα αφεντευω τα ονειρα σου..τις φαντασιωσεις σου; η θα κυριαρχω στις νεφελες του νου σου…θαμπη μορφη…; η θα με λουζει θαμπος ιερο…θρονιασμενη σαν στοιχειο θαυματουργο;.. αν ειναι ετσι οι ανοιξες… αν ειναι ετσι τα ματια σου…μ αυτη την εκφραση…ζεστη…καθαρια…ηλιολουστη…με γλυκεια ταραχη στα συντομα περασματα σου απο το καταφυγιο…της ψυχης μου…αν περπατω ακομα στα ονειρα σου… ας λειψω την αλλη ανοιξη…ας χαθω στο γυρισμα καποιας εποχης…στις φτερουγες του τελους…στην ασταφτερη ρομφαια…της απολογιας μου…την ωρα της αποκαλυψης…

εγραψε το πιτσιρικι

Και ξεμακραινει η σκια στο σκοτεινο σοκακι και στο φευγιο της γιομιζει φως η πλατεια… Σαμπως αυτη να κρυβε τον ηλιο, αυτον που τοσο αναγκη ειχαν τα παιδια για το παιχνιδι τους, τη ζωη.. Αυτον που τοσο καιρο βασταζα στους ωμους κι’αποκαμωθηκα… Τα παιδια… μοναχα αυτα απομειναν να κοιτουν τον ηλιο καταματα ακουραστα. κι’αυτος να τους κλεβει φως , ολοι οι αλλοι χαθηκαν… σκιες ανειδωτες..Τ” αρχινισμένο σύνθημα πάντα θα μένει.. Σα να “ταν ψεμα πως μαθαμε τη ζωη απο μιά αταφη ερημο που απλωνει ως περα στη σμιξη τ” ουρανου με τη μοιρα εναν Ερωτα ανικητο σαν το Θανατο που κινα η Σιωπη…Την πιο ανελπιστη τιμωρια μου εδωσες Να μη σ” εχω ποτε μου. μοναχα αυτο εχω απο σενα την πιο μιση σου ματιά να θελει ολη τη Ψυχη μου.. Ολα μες τα Ματια σου στερουνται την Αληθεια της Μηδενικης Πραγματικοτητας..Ολα στο Προσωπο σου χρειζουν αποτοξινωσης του Θειου. Τιποτα δεν θυμιζει Θανατο. Μοναχα Ζωη…Παντα θα βαζω χρωμα στον ασπρομαυρο κοσμο που μισεις. Κι οταν εχω καταφερει να παψεις να το κανεις, η συνήθειά σου παραμενει μια υποσυνειδητη ανιατη ασθενεια,
κι αρχιζεις να μισεις τα δικα μου πολυχρωμα ονειρα….» Άκου. Για μένα η ζωή μετράει πια διαφορετικά. Ο χρόνος μετράει αλλιώς. Όσο υπάρχει αυτό μέσα μου ο χρόνος είναι σταματημένος…Πριν χρόνια ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Τώρα θέλω να τον ξαναβάλω μπροστά. Δεν ξέρω αν πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω ή να τον συγχωρήσω. Δεν με νοιάζει αν η οργή μου θα εκτονωθεί ή θα σβήσει. Θέλω μόνο να φύγει από πάνω μου. Θέλω μόνο να φύγει από μέσα μου…..

εγραψε το πιτσιρικι