ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Την συγνώμη οι Γερμανοί να την πάρουν και να την βάλουν εκεί που ξέρουν. Βρήκαν ώρα και στιγμή να στείλουν τον Πρόεδρο τους, Γιόαχιμ Γκάουκ για να δείξουν την μεταμέλεια τους για την σφαγή που έκαναν οι πατεράδες και οι παππούδες τους το ’40. Είναι τόσο μεταμελημένοι οι Γερμανοί που εδώ και τρία χρόνια κάνουν τις νέες θηριωδίες στην Ελλάδα,αποτελειώνοντας αυτό που…είχαν ξεκινήσει 70 χρόνια πριν. Μεγάλη μεταμέλεια!

Του Γιάννη Λαζάρου

Θα πέσει το δάκρυ το Γκάουκ για να ξεπλύνει το αίμα των αθώων και των αγωνιστών που χύθηκε από την ξιφολόγχη του πατέρα του, αλλά από την άλλη θα φάει και πιει εις την υγεία του διαλυμένου Έλληνα που δέχεται μια νέα θηριωδία για να γεμίζει τα σεντούκια της η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της πατρίδας του Γκάουκ.

Έρχεται το σύμβολο της Γερμανικής Δημοκρατίας να συναντήσει το σύμβολο της Ελληνογερμανικής Δημοκρατίας και όλα μέλι-γάλα. Βαράτε ύμνους εθνικούς, σηκώστε πρώτα την σημαία της ΕΕ, μετά την γερμανική και μετά αν υπάρχει την ελληνική πάνω από τα μνημεία των πεσόντων. Ύστερα να περιμένετε να σας χειροκροτήσουν οι απόγονοι των σφαγιασθέντων. Το θράσος σας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Εκεί που σφάξατε πάτε και γλεντοκοπάτε.

Την διπλωματία κάθε υποτακτικού την καταλαβαίνουμε, εκείνο που δεν μπορούμε να καταπιούμε είναι η χρονική στιγμή που θα πατήσει ξανά την μπότα του ο κατακτητής Γκάουκ στην Ελλάδα. Διότι πολύ απλά η διπλωματική συγνώμη θα οδηγήσει μαθηματικά και στην εξάλειψη τέτοιων μνημείων θύμησης. Σας σφάξαμε, το αποδεχόμαστε, το θέμα θεωρείται λήξαν. Τι τα θέλετε τα μνημεία σε όλα τα κωλοχώρια της Ελλάδας, τώρα είσαστε Ευρωπαίοι.

Είναι απορίας άξιο πώς ο “αγωνιστής της εθνικής αντίστασης” πρόεδρος Παπούλιας έκρυβε τόση αγνωμοσύνη για τους σφαγμένους, από τους ναζιστές, Έλληνες. Αγκαζέ να πηγαίνει στα Μνημεία τον εκπρόσωπο των μακελάρηδων και να δέχεται τις συγνώμες της αλητείας. Διότι μόνο αλήτης μπορείς να είσαι όταν εκπροσωπείς έναν λαό που δεν έχει κάνει νύξη εδώ και 70 χρόνια στις θηριωδίες της Βέρμαχτ και όταν ακούει γενοκτονία το κεφάλι το στρέφει προς τα εκεί που έχει πάρε-δώσε (βλέπε Ισραήλ). Άλλο να είσαι Εβραίος κι άλλο άνθρωπος.

Οι φίλοι μας οι Γερμανοί μάς θυμήθηκαν ξαφνικά την ώρα που ο υπουργός Εξωτερικών Βενιζέλος την γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για τις αποζημιώσεις και τα κατοχικά δάνεια θέλει να την περάσει ως πρόταση για να μπει προς συζήτηση όποτε γουστάρει η Γερμανία και όχι να παραμείνει γνωμοδότηση που σημαίνει ΑΠΑΙΤΩ.

Με μία συγνώμη θα ξεμπερδέψουμε και θα παν στην ευχή την παλιά. Και καλύτερα να πάνε στην ευχή και να μην ξαναγυρίσουν, αφού μάς έπιασε ξαφνικά η αγωνία την ώρα που καίγεται το τομάρι μας, ο μισθός και το σπιτάκι μας να θυμηθούμε ότι εδώ οι σημερινοί εταίροι και σύμμαχοι Γερμανοί δεν άφησαν μαϊντανό όρθιο κατά την διάρκεια της ναζιστικής αυτοκρατορίας τους. Πήρε φωτιά ο κώλος μας για τα ασήμαντα και θυμηθήκαμε την φωτιά που έκαιγε ανθρώπους, χωριά και πόλεις. Άρχισε ο στομάχι μας να γουργουρίζει και ξαφνικά θυμηθήκαμε τα νεκρά παιδιά της Αθήνας από τον λιμό των χειμώνα του ’41.

Έφθασε ένα “αριστερό” κόμμα να κάνει πόλεμο επιστολών για τις γερμανικές αποζημιώσεις βάζοντας τον Μανώλη Γλέζο μπροστά και από την άλλη ο πρόεδρος της “αριστερής” αντιπολίτευσης Τσίπρας θέλει τον θρόνο της Κονομισιόν για να συζητήσει την μείωση του χρέους της χώρας και να αλλάξει την όψη της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Δεν γίνεται να είσαι με το ένα πόδι στο δίκαιο και με το άλλο στην κονόμα. Εκτός αν είσαι καθαρός απόγονος των Παπανδρέϊδων και Καραμανλήδων. Λόγια, λόγια, λόγια και από την πίσω πόρτα να παραδίδεις χώρα, ηθική δικαίωση και ανεξαρτησία.

Θα έρθει ο Γκάουκ και θα στρώσουμε χαλιά στο χρώμα του αίματος για να πατήσει. Θα ξεχυθούν οι λιμουζίνες και τα σώματα ασφαλείας να φυλάνε μη και αυθόρμητα βρίσει κανένας τον πατέρα και τη μάνα του νεοναζιστή. Μη και κανένας αντί για προσκύνημα στον Πρόεδρο εναποθέσει στα πόδια του καμιά φωτογραφία νεκρού που θα αποδεικνύει ότι εκεί που πατάει το βρωμοπάπουτσό του πάταγε κεφάλια η αρβύλα του πατέρα του.

Ναι, είμαστε μνησίκακοι εμείς οι Έλληνες. Θέλουμε να παίρνουμε τα χάκια μας και πολύ γουστάρουμε που Έλληνες αντάρτες έκοψαν το κεφάλι ενός αξιωματικού της 1ης επίλεκτης ορεινής Μεραρχίας Εντελβάις την νύχτα της 1ης Οκτωβρίου του 1943 κάπου εκεί στην Ήπειρο. Όσο και να θέλουν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι μέσα από τα αρθράκια τους χθες, σήμερα και μέχρι την 5η Μαρτίου, που θα πατήσει το καθίκι Γκάουκ το πόδι του στον τόπο σφαγής, να θέλουν να ρίξουν το φταίξιμο των σφαγών στις πράξεις των ανταρτών, δεν μπορούν να αφαιρέσουν από την ιστορία ότι οι Έλληνες έσφαζαν καθίκια εισβολείς και οι Γερμανοί έσφαζαν αθώους άμαχους. Μέχρι εκεί ήταν η μαγκιά τους και η αντρειοσύνη τους. Να τα βάζουν με γέρους και παιδιά, με έγκυες και έμβρυα. Ακριβώς όπως συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα. Να σφάζουν έναν λαό απεγνωσμένο, διαλυμένο, άμαχο βγάζοντας τις τοκογλυφικές ξιφολόγχες τους αφού απέδειξαν ότι τις άλλες δεν ήταν ικανοί να τις κρατήσουν ως άνδρες, γιατί τους τις έχωσαν στον Ναζιστογερμανικό κώλο οι δικοί μας πατεράδες.

Η μοναδική συγνώμη που πρέπει να ειπωθεί στα αμέτρητα μνημεία των πεσόντων, είναι η δική μας, αφού την σκυτάλη (ξιφολόγχη) που μας παρέδωσαν τη βάλαμε ενέχυρο για τη μίζερη, δουλική και άσκοπη ζωούλα μας.-

Το αντίο στον… “μάγκα” του Μαχαιρίτσα, η τελευταία συνέντευξη και η αξιοπρέπεια της συντρόφου του, Αλεξάνδρας Ούστα.

Μια χαρά είμαι. Πολεμάω πάρα πολύ, όχι μόνο με χημειοθεραπείες αλλά και άλλα πολλά. Υποτίθεται ότι θα κάνω κάποια λιγότερα πράγματα, έχουν πρόθεση να με προστατέψουν. Γουστάρω όμως…που δουλεύω εδώ. Σε μια δύσκολη φάση που περνούσα πήρα ένα αισιόδοξο μήνυμα και μου έδινε τη δυνατότητα, αφού είχα την δύναμη να έλθω εδώ με φίλους, να κάνουμε πλάκα, να τραγουδήσουμε» … Ο Σάκης Μπουλάς στην τελευταία του συνέντευξη στα «Νέα», έδινε ένα μάθημα ζωής. Δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν αφέθηκε, έμεινε όρθιος να παλεύει.

«Στο χέρι μας είναι όλα να τα ανατρέψουμε με πίστη, δύναμη, με κουράγιο και θέληση. Αυτό λέω από τη δική μου εμπειρία. Νιώθω δυνατός, γυμνάζομαι και κάνω ρέικι τέσσερις φορές την εβδομάδα, τα βράδια. Παίρνω επίσης πολλά συμπληρώματα διατροφής και, όπως μου λέει ο γιατρός μου, τον έχω εκπλήξει ευχάριστα γιατί το δικό μου πρόβλημα είναι σύνθετο. Ξέρω πως ο αγώνας είναι μακρύς αλλά είμαι γεννημένος αγωνιστής», απαντούσε με αυτοπεποίθηση. Το μοιραίο είναι πάντα αναπόφευκτο, αλλά αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι ο τρόπος με τον οποίο «μάχεσαι». Με περηφάνια και με αξιοπρέπεια, με όνειρα και φιλοδοξίες. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν χημικοθεραπείες, εκείνος έβλεπε μουσική, αντάμωμα φίλων και «Ακτή Πειραιώς».

Διαβάζοντας το ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε το νοσοκομείο «Υγεία» δύο λέξεις σου μένουν… «O Aθανάσιος Μπουλάς απεβίωσε σήμερα Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014 στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ μετά από πολύμηνη μάχη με τον κακρίνο. Ο χαρισματικός καλλιτέχνης καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του επέδειξε γενναιότητα και αξιοπρέπεια».

«Γενναιότητα και αξιοπρέπεια». Το να γράφεις το πόσο γαμάτος είναι ο Μπουλάς, τη στιγμή που ετοιμάζεται για το τελευταίο του ταξίδι, δεν έχει και πολύ νόημα. Για κάποιους είναι τα νιάτα μας, οι γυμνασιακές πλάκες, οι πρώτες γκόμενες, τα 30 μας… Ήταν τα τραγούδια του, οι ρόλοι του, αυτό που επικοινωνούσε και τον έκανε συνειδησιακά κολλητό μας.

«Ο φίλος μας, μάγκας ήρθε, μάγκας έμεινε, μάγκας έφυγε», γράφει στο Twitter ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.

«Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις
Σκέψου την ώρα, τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις
Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει
κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει»

Τον τραγούδησε, άλλωστε… Τους στίχους του. «Κι ένα παιδί που μοναχό το δρόμο του γυρεύει», έγραφε στο «Φλασάκι». Αυτός είχε την τύχη να έχει φίλους. Ή οι φίλοι του είχαν την τύχη να έχουν εκείνον.

Ανάμεσα στις επιλογές του, ήταν και η τελευταία του σύντροφος. Η Αλεξάνδρα Ούστα, που δίπλα του έδωσε κι εκείνη τη δική της μάχη. «Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του. Αυτό που κάνω εγώ, το κάνω για να είμαι κι εγώ καλά. Είμαι καλά με αυτό που κάνω και γουστάρω πολύ», δήλωνε πριν από μερικές ημέρες και συνέχισε… «Ο καθένας από εμάς έχει στην οικογένειά του, στον περίγυρό του, στο φιλικό του περιβάλλον κάποιον άνθρωπο που έχει κάποιο πρόβλημα. Είτε αυτό είναι ψυχολογικό, είτε αυτό είναι σωματικό. η ζωή στα φέρνει έτσι που βρίσκεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις».   provocateur

Η ΓΑΔΑ και οι Μπαλούρδοι της όταν ζητούν «ανοιχτή γραμμή» με τους διευθυντές σχολείων (και σε κάποιες περιπτώσεις βρίσκουν πρόθυμους καταδότες), όταν σέρνουν εφήβους σε ανακρίσεις προσπαθώντας να τους τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί και όταν ζητούν να μάθουν τα…πολιτικά φρονήματα των γονέων, φυσικά και δεν ανακαλύπτουν την πυρίτιδα. Οι χωροφύλακες της Επταετίας, που χρησιμοποίησε κατά κόρον η Χούντα των Συνταγματαρχών, ήταν οι πρώτοι διδάξαντες –  και έως σήμερα μάλλον αξεπέραστοι σε φαντασία και μεθόδους, υπηρετώντας τον απόλυτο παραλογισμό των εργοδοτών τους, που είχαν ως στόχο την κατατρομοκράτηση των μαθητών.

Του Θωμά Σίδερη

Ο δάσκαλος – χωροφύλακας

Κάπνισμα, άσεμνες πράξεις και χειρονομίες, ζωγραφική στους τοίχους των αφοδευτηρίων, ακατάλληλα έργα στο σινεμά, είσοδος σε καφενεία και σφαιριστήρια, πονηρά πειράγματα σε διερχόμενες μαθήτριες, επισκέψεις σε οίκους ανοχής. Κάπως έτσι σκιαγραφεί το Απριλιανό καθεστώς την παραβατική συμπεριφορά ενός μαθητή της δεκαετίας του εξήντα, μέσα από εξωφρενικούς δεκαλόγους, τυπικά δείγματα της παράνοιας που διακατείχε τους θεωρητικούς της Χούντας και όσους την υπηρέτησαν.

Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. Ε.Π. 294 διαταγή της Νομαρχίας Αργολίδας που εκδόθηκε στις 2 Απριλίου 1968 και κοινοποιήθηκε σε όλα τα σχολεία της περιοχής, γνωστοποιείται ότι: «Διά την αποδοτικωτέραν άσκησιν της αμέσου αγωγής ή της καλουμένης σχολικής Κυβερνητικής εκτός της αιθούσης διδασκαλίας θα εποπτεύωνται οι μαθηταί μετά της προσηκούσης προσοχής κατά τα διαλείμματα υπό του εφημερεύοντος διδ/λου εις τα 2θεσια και πολυθέσια Σχολεία προς πρόληψιν παντός είδους παρεκτροπών και την τήρησιν της οφειλούμενης τάξεως και πειθαρχίας».

Εκείνη την εποχή καθιερώνεται ο ρόλος του δασκάλου-χωροφύλακα εκτός σχολείου και ωραρίου εργασίας: «Και επειδή το υπό του Σχολείου επιτελούμενον τοιούτον έργον εδραιούται μονιμότερον εις τας συνειδήσεις των μαθητών μόνο διά της εφαρμογής των αυτών κανόνων ηθικής συμπεριφοράς και εκτός του χώρου του Σχολείου, καθίσταται απαραίτητος η επιτήρησις αυτών υπό του ιδίου διδ/λου και μετά την λήξιν των μαθημάτων εις τα χωρία και τας κωμοπόλεις, πλην των εχόντων μεγάλην διασποράν των οικιών συνοικισμών».

Το ανήθικο και εγκληματικό θέαμα της μεγάλης οθόνης

Η Χούντα ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο θεωρητικό πλαίσιο για την επίδραση του κινηματογράφου στις εφηβικές ψυχές: «Απαγορεύομεν αυστηρώς την είσοδον των μαθητών εις κινηματογράφους, εφ’ όσον τα εν αυτοίς προβαλλόμενα έργα δεν κριθώσιν υφ’ υμών κατάλληλα. Διά ταύτα είναι απαραίτητος η συνεργασία σας μετά των ιδιοκτητών των κινηματογραφικών επιχειρήσεων και των κατά τόπους αστυνομικών αρχών. Την απαγόρευσιν θα κοινοποιήσετε εις τους μαθητάς διά σχετικής προφορικής ανακοινώσεως εις κοινήν συγκέντρωσιν, και δη εις τους γονείς των εις ειδικήν τοιαύτην. Εφιστώμεν την προσοχήν υμών επί του μεγίστης σημασίας προληπτικού αυτού μέτρου προς προστασίαν της μαθητιώσης νεολαίας της δικαιοδοσίας μας από την φθοροποιόν και κακοποιόν επίδρασιν του ανηθίκου και εγκληματικού θεάματος της οθόνης.

Δυο χρόνια νωρίτερα, το 1965, τα θεάματα της οθόνης δεν απορρίπτονταν συλλήβδην και εν πάση περιπτώσει δεν θεωρούνταν κατ’ ανάγκη καταστροφικά για την ορθή διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων. Η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας προτρέπει τους μαθητές να βλέπουν κινηματογραφικές ταινίες, με προκαθορισμένο όμως περιεχόμενο. Μαγεμένες τίγρεις, περιπέτειες με κροκοδείλους, κυνήγι λεόντων και αιχμαλωσία ουρακοτάγκων είναι μερικές από τις προτάσεις του συντάκτη της εγκυκλίου και με εμφανή προσανατολισμό στην άγρια φύση και σε πρωτόγονα ένστικτα.

«Το Σον Υπουργείον Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, δι’ εγκυκλίων διαταγών του, γνωρίζει ότι, τα κάτωθι θεατρικά και κινηματογραφικά έργα εχαρακτηρίσθησαν κατάλληλα διά τους μαθητάς και δύνανται ούτοι να παρακολουθήσωσι ταύτα: Ο θησαυρός του Σπανκν (κωμωδία), Η περιοδεία της Βασιλίσσης της Αγγλίας στις Ινδίες, Τα μαθητικά συσσίτια στην Ελλάδα, Μίκυ Μάους, Κερκ Ντάγκλας στην Ελλάδα και επιδείξεις υποβρυχίων και ελικοπτέρων, Το Προσκοπικόν Τζάμπορυ (Μαραθώνος), Πύραυλοι στη σελήνη, Διάφοροι κωμωδίαι (Σαρλώ, Χονδρός – Λιγνός, Άμποτ – Καστέλλο. (…) Τας παραστάσεις του θιάσου Δ. Χιώνη: Αδούλωτα Ελληνόπουλα, Μαθηταί για κλάματα, Ο μικρός αόμματος, Με το σταυρό και το τουφέκι. Ως και τας παραστάσεις των κάτωθι ταινιών: Μπάσκετ μπωλ, Ολυμπιακοί αγώνες, Περιπέτειαι με κροκοδείλους, Κυνήγι λεόντων, Αιχμαλωσία ουρακοτάγκων, Υποβρύχια σπορ, Επιδείξεις κολυμβήσεως, Μαγεμέναι τίγρεις, Ο άνθρωπος στο διάστημα, Η κηδεία του βασιλέως Παύλου, Άγιοι Τόποι, Οι γάμοι της Σοφίας και του Κάρλου, Η Ζωή στα χιόνια και στη θάλασσα, Οι Βατραχάνθρωποι».

Ρίξε μια ζαριά καλή

Παρότι το καφενείο ήταν το σήμα κατατεθέν της ελληνικής επαρχίας, αποτελεί ωστόσο άβατο για τη μαθητιώσα νεολαία. Στη 294/2-4-1968 διαταγή αναφέρονται χαρακτηριστικά τα εξής: «Απαγορεύομεν την διαμονήν των μαθητών εις τα καφενεία και εις οιανδήποτε ώραν, πλην των περιπτώσεων καθ’ ας συνοδεύονται υπό των γονέων των. Και περί της απαγορεύσεως αυτής θα συνεργασθήτε μετά των γονέων, των τοπικών και αστυνομικών αρχών. Διά του μέτρου αυτού, ως εικός προστατεύονται οι μαθηταί πολλαπλώς (από απόψεως υγείας σωματικής και από απόψεως ηθικής διαφθοράς) και παρέχεται, επί πλέον, η απαιτούμενη άνεσις χρόνου διά την κατ’ οίκον μελέτην και η ευχέρεια της επί μακρότερον χρόνον παραμονής των εις το οικογενειακόν περιβάλλον υπό την άμεσον επίβλεψιν των γονέων των. Εάν περιέλθη εις γνώσιν υμών, ότι μαθηταί τινες κρυφίως επιδίδονται εις χαρτοπαίγνιον ή κάμουν χρήσιν σιγαρέττων ή παρενοχλούν μαθητρίας, ή υβρίζουν ή δημιουργούν σκηνάς κατ’ οίκον εις βάρος της οικογενειακής γαλήνης ή ρυπαίνουν κατά σύστημα τα αφοδευτήρια με ασέμνους παραστάσεις, οφείλετε να λάβητε άνευ χρονοτριβής παν αναγκαίον παιδονομικόν μέτρον προς συμμόρφωσίν των, εν συνεργασία πάντοτε μετά των γονέων των.

Κατήχηση κι άγιος ο θεός

Κάπου εδώ η εγκύκλιος επανέρχεται στον κύριο στόχο της που δεν είναι άλλος από την εξύψωση του φρονήματος της μαθητιώσας νεολαίας και την αποδοχή του φρονηματισμού που επιβάλλεται σε μια ολόκληρη κοινωνία. Γιατί καλός και άγιος ο «σινεμάς», αλλά χωρίς κατήχηση πώς θα δέσει ο «γύψος»; Οι εθνικοί χοροί και τα εμβατήρια, ο προσκοπισμός, οι εθνικοπατριωτικές ομιλίες, το κατηχητικό και ο κλασικός αθλητισμός συνθέτουν τις προτεραιότητες της εθνικοπατριωτικής κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή τα παιδικά γόνατα μάτωναν στις αλάνες και στους χωματόδρομους, ενώ οι εφηβικές ονειρώξεις μούσκευαν τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια της μαμάς.

«Να διδάσκωνται οι εθνικοί χοροί και τα διάφορα πατριωτικά εμβατήρια, διότι η καλλιέργεια της εθνικής συνειδήσεως των μαθητών είναι ο κυριώτερος σκοπός της όλης σχολικής εργασίας. Να προγραμματισθούν αμέσως συγκεντρώσεις γονέων και να γίνωνται προς αυτούς ομιλίαι πατριωτικού περιεχομένου, με τα κάτωθι θέματα:
α. Αίτια και σκοποί της επαναστάσεως της 21-4-1967
β. Ο Κομμουνισμός και αι επιδιώξεις του εις την Ελλάδα από το 1920 και εντεύθεν
γ. Το Ελληνοχρισταινικόν ιδεώδες
δ. Το παιδομάζωμα και αι συνέπειαί του
ε. Ο Έλλην πολεμιστής ανά τους αιώνες
Τοιαύται ομιλίαι δέον να πραγματοποιηθούν μέχρι τέλους του διδακτικού έτους από όλους τους διδ/λους εκάστου Σχολείου, αντίγραφα δε τούτων, εις διπλούν, θα υποβληθώσιν ημίν, μερίμνη των Δ/ντών των Σχολείων, μέχρι 10ης Ιουνίου ε.ε. Οι μαθηταί θα επιδίδωνται τας ελευθέρας ώρας εις τον κλασσικόν αθλητισμόν και τας αθλοπαιδιάς, πάντοτε τη βοηθεία των διδ/λων των. Οι μαθηταί εις ουδεμίαν οργάνωσιν θα ανήκουν πλην του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Νεότητος και της φοιτήσεως εις τα Κατηχητικά Σχολεία. Επειδή διεπιστώσαμεν ότι, οι μαθηταί μας και δη των ανωτέρων τάξεων, δεν γνωρίζουν τα ονόματα των Βασιλέων Μας, του Διαδόχου, του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Παιδείας, του Νομάρχου και αυτού ακόμη του διδασκάλου των, παρακαλούμεν όπως γίνη η σχετική διδασκαλία, καθ’ όσον υποχρέωσις και καθήκον ιερόν είναι διά κάθε Έλληνα να γνωρίζη, αν όχι τι άλλο, τουλάχιστον τους κυβερνώντας αυτόν».

σημείωση: Ολόκληρη η εγκύκλιος, όπως και άλλες εγκύκλιοι που εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια της Επταετίας, βρίσκονται στο βιβλίο μου, “ΤΟ ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”, εκδόσεις Μ. Γκιούρδας.