ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ρίγη συγκίνησης σκόρπισαν για άλλη μια φορά οι βουλευτές και τα μέλη της χρυσής αυγής σε εκδήλωση στο Ηράκλειο, χαιρετώντας ναζιστικά.

Την αρχή έκανε ο βουλευτής-σχιζοφρενής Αρβανίτης ενθουσιάζοντας τα πλήθη, με το κοινό να σηκώνεται και να χαιρετά επίσης ναζιστικά, φωνάζοντας χάιλ χίτλερ, ζιγκ χάιλ, και άλλους παραδοσιακούς κρητικούς χαιρετισμούς.

Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν ανακοινώθηκε ότι ο υποψήφιος περιφερειάρχης της χρυσής αυγής, θα είναι εν ενεργεία αστυνομικός!
Η εκπληκτική αυτή αποκάλυψη ότι υπάρχουν ναζί μέσα στην Ελληνική αστυνομία, προκάλεσε ρίγη συγκίνησης όχι μόνο στην Ελληνική, αλλά και παγκόσμια κοινή γνώμη.

Ο αρμόδιος υπουργός Ν. Δένδιας δήλωσε πως “έπεσε από τα σύννεφα” όταν έμαθε ότι υπάρχουν ναζιστές μέσα στην ΕΛ.ΑΣ, ενώ ανακοίνωσε νέα έρευνα των εσωτερικών υποθέσεων που θα ρίξει άπλετο φως στο αν υπάρχουν τελικά ναζί στην Αστυνομία.

Η αξιωματική αντιπολίτευση από την μεριά της διευκρίνισε πως θα καταργήσει μεν τα ΜΑΤ, αλλά θα δημιουργήσει νέα υπηρεσία με τους ναζί αστυνομικούς, την ΡΕΝ, με πιο μαλακά ρόπαλα, κίνηση τσεκ-ματ όπως εκτιμούν στην Κουμουνδούρου.

Για τους ναζί στο δικαστικό σώμα ανακοινώθηκε πως θα συζητηθεί το θέμα στο επόμενο αναθεωρητικό συνέδριο του κόμματος, το 2039.

SXY για το Jungle-Report

Η Είδηση:

Αυτος είναι ο υποψήφιος Περιφερειάρχης Κρήτης της Χρυσής Αυγής

- Δεν σεβάστηκε ούτε την ιστορία της Κρήτης ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Μιχάλης Αρβανίτης
- Χαιρέτισε ναζιστικά σε εκδήλωση για την παρουσίαση του υποψήφιου περιφερειάρχη Κρήτης
- Μίλησε για χαιρετισμό «της τιμής, της ανατάσεως και της νίκης»
- Εν ενεργεία αστυνομικός ο υποψήφιος περιφερειάρχης της «Ελληνικής Αυγής» στην Κρήτη

Χαιρετισμό «της τιμής, της ανατάσεως και της νίκης» χαρακτήρισε τον ναζιστικό χαιρετισμό που έκανε σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής στην Κρήτη ο βουλευτής του κόμματος, Μιχάλης Αρβανίτης.

Στο νησί που πολέμησε όσο λίγα τους Ναζί, που έχυσε ποτάμια αίμα στη διάρκεια της αντίστασης, που μνημονεύτηκε όσο λίγα για το σθένος των κατοίκων του, που έγινε παγκοσμίως γνωστό για τη ζημιά που έκανε στα στρατεύματα του Χίτλερ η μάχη της Κρήτης, εκεί, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής ύψωσε το χέρι του και χαιρέτισε ναζιστικά.

Και τον ακολούθησαν όσοι ήταν στο κοινό για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση. Και είχαν το θράσος να ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα, να σηκωθούν όρθιοι και να τον ακολουθήσουν στο ολίσθημά του!

«Ζήτω η Χρυσή Αυγή» φώναξε ο βουλευτής του κόμματος εν μέσω χειροκροτημάτων. Δίπλα του, ο Ηλίας Κασιδιάρης δε… συμμετείχε.

Παρόντες στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου ήταν τόσο ο Ηλίας Κασιδιάρης, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, Ηλίας Παναγιώταρος και η σύζυγος του Νίκου Μιχαλολιάκου, Ελένη Ζαρούλια.

Επικεφαλής του σχήματος, ως υποψήφιος για την Περιφέρεια Κρήτης τέθηκε ο Γιώργος Σπυρόπουλος εν ενεργεία αστυνομικός με καταγωγή από τα Σφακιά.

Υποψήφιοι αντιπεριφερειάρχες είναι για το Ηράκλειο ο εποχικός πυροσβέστης Οδυσσέας Πατεράκης, για τα Χανιά ο γεωπόνος Δημήτρης Σταθάκης, για το Ρέθυμνο η Νομική Σύμβουλος του κόμματος Ελένη Παχουλάκη και για το Λασίθι ο Κωνσταντίνος Βλατάκης.

ΠΗΓΗ:  prismanews.gr

Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τη συντρόφισσα Nadia C. στην Αμερική και το 2007.

Ωστόσο μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά θετικά σημεία κριτικής και σε μια γλώσσα απλή και κατανοητή, χωρίς άσκοπους και βαρετούς political correct βερμπαλισμούς και μια στείρα θεωρητικολογία και τσιτάτα αυτοαναφορικότητας, σε ό,τι αφορά τα κινήματα του «κοινωνικού» αναρχισμού/αριστερού ή όπως αυτοπροσδιορίζονται, αλλά και γενικά, τα οποία σημεία κριτικής βλέπουμε να έχουν πολλές ομοιότητες με τον ελληνικό αναρχικό χώρο τώρα.

Ο προβληματισμός για το πού οδηγείται το «αναρχικό κίνημα» στην Ελλάδα, ποιός τελικά το εκπροσωπεί και τελικά στο πού βαδίζει μετά τη γενικευμένη και πασιφανή σήψη του τα τελευταία 5 χρόνια, οφείλει να προβληματίσει σοβαρά όσους, θέλουν όντως να αλλάξουν κάτι, να ακούσουν, να συνεννοηθούν και να πράξουν.

Κρίνεται επιβεβλημένη πλέον, η οργάνωση μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συνεννόησης; Είναι απαραίτητο; Ποιός έχει δίκιο; Οι «κοινωνιστές»; Οι «μηδενιστές»; Οι «….»; Έχουν σημασία όλα αυτά;

Πόσες αποψάρες, «αναρχόσημα», μικροεγωισμούς της πλάκας, ξεροκέφαλους «αρχηγίσκους» αριστερής προέλευσης πρέπει να καθορίζουν μια δυναμική, που δείχνει να συρρικνώνεται διαρκώς και να μένει καθηλωμένη σε πρακτικές που μάλλον δεν οδηγούν πουθενά;

Το ξέρετε πως είναι αλήθεια. Αν δεν είναι, γιατί όλοι δυσανασχετούν όταν μιλάτε; Γιατί η παρουσία του κόσμου στις θεωρητικές αναρχο-κομμουνιστικές μαζώξεις σας έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά; Γιατί το καταπιεσμένο προλεταριάτο δεν έχει εκλογικευτεί και δεν έχει συνταχθεί μαζί σας στην μάχη για παγκόσμια ελευθερία;

Ίσως γιατί μετά από όλα αυτά τα χρόνια που τους εκπαιδεύετε στην θυματοποίησή τους, έρχεστε και κατηγορείτε τους ίδιους για την κατάστασή τους. Άρα μάλλον θα πρέπει να θέλουν να είναι χώμα κάτω από την μπότα του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Διαφορετικά γιατί δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον στους πολιτικούς σας σκοπούς; Γιατί άραγε, δεν έχουν έρθει μαζί σας να αλυσοδεθούν σε διαμαρτυρίες, να φωνάξουν συνθήματα σε προσεκτικά προσχεδιασμένες και ενορχηστρωμένες διαδηλώσεις και δεν συχνάζουν σε αναρχικά βιβλιοπωλεία; Γιατί δεν έχουν δείξει ενδιαφέρον να μάθουν την «απαραίτητη ορολογία» που χρειάζεται για να κατανοήσεις την πολυπλοκότητα της μαρξιστικής οικονομικής θεωρίας;

Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικές σας είναι γάμησέ τα βαρετές για αυτούς, επειδή είναι εξωπραγματικές και μακριά από την σφαίρα της καθημερινότητας, η οποία και τους αφορά. Ξέρουν απλά πως ο αναχρονιστικός τρόπος διαδήλωσης –οι πορείες, τα πλακάτ και οι συγκεντρώσεις- είναι αδύναμες από μόνες τους να κάνουν κάποια πραγματική αλλαγή, γιατί είναι απόλυτα προβλέψιμο κομμάτι του καθεστώτος. Ξέρουν πως η μετά-μαρξιστική ορολογία είναι απωθητική, μιας και στην ουσία πρόκειται για μια γλώσσα κυρίως για ακαδημαϊκές διενέξεις και όχι ένα όπλο ικανό να υπονομεύσει τα συστήματα ελέγχου. Ξέρουν πως οι εσωτερικές διαμάχες σας, οι αποσχιστικές ομάδες και οι ατελείωτες κόντρες για εφήμερες θεωρίες δεν μπορούν να φέρουν καμία αλλαγή στον πραγματικό κόσμο που ζουν κάθε μέρα. Ξέρουν πως όποιος κι αν είναι στην εξουσία, όποιοι νόμοι και να περάσουν, όποιους “-ισμούς” κι να υποστηρίζουν «διανοούμενοι», πως το περιεχόμενο των ζωών τους θα παραμείνει το ίδιο. Ξέρουν – και ξέρουμε- πως η βαρεμάρα είναι η απόδειξη ότι αυτές οι «πολιτικές» δεν είναι το κλειδί για μια πραγματική μεταμόρφωση της ζωής. Επειδή οι ζωές μας είναι ήδη αρκετά βαρετές!

Και το ξέρετε και εσείς. Για πόσους από εσάς η πολιτική είναι ευθύνη; Κάτι με το οποίο ασχολείστε επειδή αισθάνεστε πως πρέπει, την στιγμή που μέσα στην καρδιά σας υπάρχουν εκατομμύρια πράγματα που θα προτιμούσατε να κάνετε; Η εθελοντική σας εργασία είναι κάτι που απολαμβάνετε ή το κάνετε επειδή έχετε μια αίσθηση υποχρέωσης; Γιατί πιστεύετε πως είναι τόσο δύσκολο να παρακινήσετε και άλλους να συμμετέχουν; Μήπως είναι, πάνω απ’ όλα, το συναίσθημα της ενοχής που σας οδηγεί να πράξετε το «καθήκον» σας, για να θεωρείστε πολιτικά ενεργά άτομα; Ίσως να εμπλουτίζετε την «δράση» σας προσπαθώντας (συνειδητά ή όχι) να έχετε τρεξίματα με τους μπάτσους και τις αρχές, να συλληφθείτε, όχι επειδή θα σας βοηθήσει σε πρακτικό επίπεδο, αλλά επειδή κάνει τα πράγματα πιο «ενδιαφέροντα», για να ανακτήσετε λίγο από το ρομαντισμό ταραγμένων ημερών που έχουν περάσει προ πολλού. Έχετε αισθανθεί ποτέ πως συμμετέχετε σε ένα τελετουργικό, μια μακρά παράδοση περιθωριοποιημένης διαμαρτυρίας, που σκοπός της είναι μόνο να ενδυναμώσει την θέση της κυριάρχης τάσης; Έχετε ποτέ κρυφά επιθυμίσει να ξεφύγετε από την στασιμότητα και την πλήξη των πολιτικών σας «ευθυνών»;

Δεν προκαλεί, λοιπόν, καμία έκπληξη ότι κανείς δε συμμετέχει στις πολιτικές προσπάθειές σας. Ίσως να λέτε στον εαυτό σας πως είναι ένα δύσκολο και άχαρο έργο, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Η απάντηση, λοιπόν, είναι ΌΧΙ.

Στην πραγματικότητα χειροτερεύετε τα πράγματα με την κουραστική και επίπονη πολιτική σας. Γιατί το γεγονός είναι πως, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την πολιτική αυτή καθ’ εαυτήν. ΌΧΙ, φυσικά, η πολιτική της αμερικανικής «δημοκρατίας» και του δικαίου, του ποιός εκλέγεται κρατικός νομοθέτης για να υπογράψει τα ίδια νομοσχέδια και να διαιωνίζει το ίδιο σύστημα. Όχι η πολιτική του «ασχολήθηκα με την ριζοσπαστική αριστερά, επειδή μου αρέσουν οι υπεκφυγές για ασήμαντες λεπτομέρειες και να γράφω ρητορικά για μια άπιαστη ουτοπία» αναρχικού. Δεν είναι η πολιτική του κάθε ηγέτη ή ιδεολογίας που απαιτεί να κάνεις θυσίες για τον «σκοπό». Αλλά είναι οι πολιτικές της καθημερινής μας ζωής.

Όταν διαχωρίζεις την πολιτική από τις άμεσες, καθημερινές εμπειρίες του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, καθίσταται εντελώς άσχετη. Στη ουσία η πολιτική γίνεται αποκλειστικός τομέας των πλούσιων, άνετων διανοούμενων, οι οποίοι μπορούν να απασχολήσουν τον εαυτό τους με τόσο θλιβερά, θεωρητικά πράγματα. Όταν, όμως, αναμειχθείτε με την πολιτική από υποχρέωση, και κάνετε την πολιτική δράση μια ανιαρή ευθύνη και όχι ένα συναρπαστικό παιχνίδι που αξίζει τον κόπο εφ’ εαυτού, τότε είναι που φοβίζετε τους ανθρώπους, των οποίων η ζωή είναι ήδη πάρα πολύ βαρετή. Όταν μετασχηματίζετε την πολιτική σε ένα άψυχο πράγμα, σοβαροφανές, με φοβερές ευθύνες, γίνεται απλώς άλλο ένα βάρος για τον πολύ κόσμο και όχι ένα μέσο για να ελαφρύνει το βάρος από αυτόν. Έτσι καταστρέφετε την έννοια της πολιτικής για τους ανθρώπους για τους οποίους θα πρέπει να είναι η πιο σημαντική. Γιατί ο καθένας έχει μια δική του κοσμοαντίληψη για το τι θέλει από τη ζωή του και πώς μπορεί να το πάρει. Μετατρέψατε την πολιτική σε μια μίζερη, αυτοαναφορική, άσκοπη μεσοαστική αναλυσούλα, με την τάση να μοιάζει με ένα μποέμ «παιχνιδάκι», ένα «παιχνιδάκι» που δεν σχετίζεται με την πραγματική ζωή.

Τι θα πρέπει τελικά να είναι πολιτικό όμως; Αν μας αρέσει αυτό που κάνουμε για να διασφαλίζουμε τις καθημερινές ανάγκες μας. Αν αισθανόμαστε ότι οι καθημερινές αλληλεπιδράσεις μας με τους φίλους μας, τους γείτονες μας και συνεργάτες μας είναι ικανοποιητικές. Αν έχουμε την ευκαιρία να ζούμε την κάθε μέρα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε.
Και η «πολιτική» θα πρέπει να αποτελείται όχι απλώς από συζητήσεις για αυτά τα ζητήματα, αλλά να ενεργεί άμεσα για να βελτιώσει τη ζωή μας στο τώρα. Να ενεργεί με τρόπο που είναι να η ίδια διασκεδαστική, συναρπαστική, χαρούμενη, διότι η πολιτική δράση, η οποία είναι επίπονη, κουραστική και καταπιεστική μπορεί να διαιωνίσει μόνο ανία, κόπωση και να λειτουργεί ως καταπιεστικός μηχανισμός τελικά στη ζωή μας.

Δε θα πρέπει να χαθεί ούτε ένα λεπτό πια σε ανέξοδες συζητήσεις με θέματα που είναι άνευ σημασίας όταν πρέπει να πάμε στη δουλειά και πάλι την επόμενη μέρα. 
Πρέπει να πούμε όχι στις προβλέψιμες/τελετουργικές διαμαρτυρίες, που κράτος και μπάτσοι γνωρίζουν πολύ καλά το πώς να τις αντιμετωπίσουν. Όχι σε περισσότερες βαρετές διαμαρτυρίες, τελετουργικού τύπου που θα γεμίζουν απλά ένα σαββατιάτικο απόγευμα με ιστοριούλες εσωτερικής κατανάλωσης και θα μας μετατρέπουν σε εν δυνάμει εθελοντές. Όλα αυτά προφανώς και δεν οδηγούν πουθενά. Ποτέ ξανά δε θα «θυσιάσουμε τους εαυτούς μας για τον σκοπό». Για μας η ευτυχία στις ζωές μας και τις ζωές των συνανθρώπων μας, πρέπει να είναι ο σκοπός μας και τίποτε άλλο!

Αφού κάνουμε την πολιτική σχετική με την πραγματική ζωή και συναρπαστική, τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους. Αλλά από μία θλιβερή, θεωρητική και τελετουργική πολιτική, τίποτα πολύτιμο δεν μπορεί να ακολουθήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να δείξουμε κανένα ενδιαφέρον για την ευημερία των ανθρώπων, των ζώων ή των οικοσυστημάτων, που δεν επικοινωνούν μαζί μας άμεσα. Αλλά το θεμέλιο της πολιτικής μας πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένο: θα πρέπει να είναι άμεσο, θα πρέπει να είναι προφανές σε όλους, γιατί αξίζει τον κόπο και θα πρέπει να προκαλεί διασκέδαση από μόνο του. Πώς μπορούμε να κάνουμε θετικά πράγματα για τους άλλους, αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε στη δική μας ζωή;

Για να γίνουμε σαφείς, χωρίς πολλά πολλά και με ένα απτό και απλό παράδειγμα: μια ουσιώδης πολιτική πράξη είναι, να πάμε ένα απόγευμα συγκεντρώσουμε τρόφιμα από διάφορες επιχειρήσεις, που θα τα έστελναν στα σκουπίδια και να τα διανέμουμε σε όσους τα έχουν πραγματικά ανάγκη, ακόμα και σε αυτούς που βαρέθηκαν να δουλεύουν απλώς για πηγαίνουν να σπαταλούν το μισθό τους στο σούπερ μάρκετ αγοράζοντας τα αναγκαία τρόφιμα. Αυτή, λοιπόν είναι μια ουσιώδης πολιτική πράξη και μόνο εφόσον επιθυμείς να συμμετέχεις πραγματικά στο τέλος θα σου μείνει η ικανοποίηση πως συνέβαλες. Αν πας με τους φίλους σου, αν κάνεις φίλους κατά τη διάρκεια μιας τέτοια δράσης, αν ερωτευτείς ή απλά περνάς καλά με τους συντρόφους σου ή απλά αν αισθάνεσαι περήφανος που βοήθησες μια γυναίκα ελαφρύνοντας τις πιεστικές οικονομικές της ανάγκες, αυτό είναι μια ουσιώδης πολιτική πράξη.

Αντίθετα, αν κάθεσαι το ίδιο απόγευμα να γράψεις ένα «οργισμένο κείμενο» σε ένα ακόμα βαρετό αριστερό φόρουμ, διαμαρτυρόμενος για τη χρήση του όρου «αναρχοσυνδικαλιστής», απλά πετάς τζάμπα τον χρόνο σου και το ξέρεις. Μήπως ήρθε η ώρα για τη μετανοηματοδότηση της λέξης «πολιτική», μιας και και την έχουμε/έχετε καταντήσει απλά μια βρισιά και τίποτε περισσότερο;

Περισσεύει πλέον άραγε κάποιος, όταν λέμε πως πρέπει μαζί και με βάση την αρχή της συντροφικότητας να δράσουμε στο τώρα για να βελτιώσουμε τις ζωές μας; Και για τον λόγο αυτό σας παρουσιάζουμε τα αιτήματά μας, τα οποία -πλέον- είναι μη διαπραγματεύσιμα και πρέπει να επιτευχθούν στο τώρα, καθότι δε θα ζήσουμε αιώνια.

1. Ας κάνουμε πολιτική, η οποία να σχετίζεται άμεσα με την πραγματικότητα και πάλι. Όσο πιο μακριά βρίσκεται το αντικείμενο της πολιτικής μας προσδοκίας, τόσο λιγότερο εν τέλει μας αφορά και τόσο λιγότερο θα μοιάζει ρεαλιστικό. Ακόμα από ένα σημείο και μετά δε θα μας φαίνεται πιεστικό, έτσι ώστε να το υλοποιήσουμε, αλλά αντ’ αυτού θα μας προκαλεί κόπωση και απογοήτευση.

2. Κάθε πολιτική πράξη από μόνη της οφείλει να είναι συναρπαστική και να προκαλεί ένα αίσθημα χαράς. Είναι αυτονόητο πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την πολιτική μιζέρια που μόνοι μας έχουμε προκαλέσει, επιμένοντας στην τροφοδότηση της ίδιας μιζέριας.

3. Για να επιτευχθούν τα δύο προαναφερθέντα αιτήματα πρέπει να υιοθετήσουμε μια εντελώς νέα και διαφορετική προσέγγιση, με νέες μεθόδους και εργαλεία, τα οποία και πρέπει ΜΌΝΟΙ μας να δημιουργήσουμε. Τα παλιά είναι χιλιοδοκιμασμένα, ξεπερασμένα και μάλλον μη αποτελεσματικά. Ίσως και ποτέ να μην ήταν τόσο καλά εξ αρχής, καθώς αν ήταν αποτελεσματικά, γιατί ο κόσμος να είναι έτσι όπως είναι τώρα;

4. Να περνατε καλα! Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να βαριόμαστε…ή ότι όλο αυτό είναι βαρετό από μόνο του. Ας κάνουμε την «επανάσταση» ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που ως στόχο θα έχει όχι μια θεωρητική και μονίμως ουτοπική ανέξοδη προσδοκία του τίποτε, αλλά ένα παιχνίδι ουσίας και συνάμα χαρούμενο και ανέμελο!
Μετάφραση από F.Z.    Αρχικό κείμενο: “Your Politics Are Boring As Fuck” by Nadia C.    Πηγή: eagainst.com    RAMNOUSIA

Αντιγράφω από τις «Τυπολογίες»: «Σε αναστολή εκτέλεσης νόμου που προβλέπει την είσπραξη εσόδων από τους διοργανωτές των τυχερών παιχνιδιών που μεταδίδονται από την τηλεόραση προέβη η Επιτροπή Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων. Στην  απόφαση που περιγράφει τις γενικές αρχές και κανόνες διεξαγωγής των παιχνιδιών από τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα η Αρχή παρεμβαίνει στο νομοθετικό έργο και αποφασίζει πως οι διατάξεις που αφορούν την καταβολή δικαιωμάτων στο ελληνικό δημόσιο, αναστέλλεται. Επίσης, στον κανονισμό αυτό δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για το ρόλο του ΕΣΡ, που εκ του νόμου έχει υποχρέωση γνωμοδότησης για κάθε τυχερό παιχνίδι που μεταδίδεται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο». Τον ήπιαμε κι αυτόν. Στην υγειά μας.

Ταυτόχρονα η ελληνική κυβέρνηση διαφωνεί με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ για το αν θα χρειαστούν 6 δισ. ή 20 δισ. για να ξανασώσουμε τις τράπεζες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα χρειαστεί να τις σώσουμε πάλι. Πιθανόν να τα βρούμε κάπου στη μέση. Να χρεωθούμε όλοι μας ακόμη 10 – 12 δισ. και να το λήξουμε. Αντί να τα κάνουμε όλα λίμπα, θα ξεκινήσουν πάλι να μαλώνουν μεταξύ τους οι καταθέτες των τραπεζών με τους δανειολήπτες. Οι πρώτοι θα κατηγορούν τους δεύτερους ότι δεν πληρώνουν τις δόσεις τους κι έτσι είναι πιθανόν να χαθούν καταθέσεις ενώ οι δεύτεροι θα λένε ότι δεν πληρώνουν τις δόσεις τους γιατί τους τα πήρε όλα το Δημόσιο για να στηρίξει τις τράπεζες ώστε να μη χαθούν οι καταθέσεις κάποιων. Και κάπου εκεί θα χρεωθούμε 2 -3 μνημόνια ακόμη για να έχει να πορεύεται η μαλακία που μας δέρνει.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΪΔΟΥ (ΙΙ)

Εδώ και καιρό έχω πάψει να μας λυπάμαι πια και πρώτον απ’ όλους εμένα. Δε μπορώ να λυπηθώ μια κοινωνία που καταδέχεται να τη δουλεύει ένας Άδωνις Γεωργιάδης. Έγινε ολόκληρος χαμός πριν λίγο καιρό επειδή ο υπουργός Υγείας ήθελε να περάσει – και το πέρασε – ένα νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι θα έκανε φτηνότερα τα φάρμακα για τους ασφαλισμένους. Ο ΣΥΡΙΖΑ την πάτησε σαν πρωτάρης και έπεσε στην παγίδα του Γεωργιάδη, καθώς ασχολήθηκε με τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία σε περίπτωση μείωσης της τιμής των φαρμάκων, ενώ το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το πόσο θα κοστίζει γενικά ένα φάρμακο αλλά το πόσο θα το πληρώνει συγκεκριμένα ο ασφαλισμένος.

Τα τελευταία 3 χρόνια η συμμετοχή των ασφαλισμένων στην αγορά των φαρμάκων τους αυξήθηκε από το 9% στο 25%. Μετά τη «μείωση» της τιμής των φαρμάκων που πέρασε ο Γεωργιάδης κατάφερε μέσω διάφορων κόλπων και εν μία νυκτί να αυξήσει αυτή τη συμμετοχή των φαρμάκων στο 40%, στο 50% ακόμη και στο 70%.

Το κόλπο ήταν απλό και κάποιοι το φώναζαν από τότε. Κανείς όμως δεν τους άκουγε, οπότε δεν είναι και τόσο παράλογο που σήμερα θα ακούσουμε όλοι το φαρμακοποιό μας να μας λέει ότι χρειάζεται να πληρώσουμε μεγαλύτερη συμμετοχή, διότι:

 Ως γνωστόν ο ΕΟΠΥΥ καλύπτει μόνο το ποσό της τιμής αναφοράς ενός φαρμάκου – τιμή που έχει ορίσει εντελώς αυθαίρετα και δίχως εξήγηση ο ΕΟΠΥΥ -  άσχετα με τη λιανική τιμή του φαρμάκου. Προσφάτως και εντελώς αιφνίδια, λοιπόν, ο ΕΟΠΥΥ απέστειλε καταλόγους στα φαρμακεία με νέες ακόμη χαμηλότερες τιμές αναφοράς, που σημαίνει ότι θα καλύπτει ακόμη μικρότερο ποσοστό της τιμής ενός φαρμάκου, ενώ ολόκληρη τη διαφορά θα την πληρώνει ο ασφαλισμένος.

Αν θυμάστε, όλα τα επιχειρήματα του Γεωργιάδη υπέρ των γενοσήμων εστιάζονταν στο ότι θα ήταν φτηνότερα και θα γλίτωνε χρήματα ο ασφαλισμένος. Οι νέες τιμές αναφοράς όμως που ορίζει τώρα ο ΕΟΠΥΥ είναι σε πολλές περιπτώσεις μικρότερες και από τις τιμές των γενοσήμων. Οπότε πάπαλα το επιχείρημα της αγάπης του κ. Γεωργιάδη προς τα γενόσημα.

Διότι ο κ. Γεωργιάδης είχε φροντίσει να περάσει απαρατήρητη την εξής «λεπτομέρεια»: Αν ο γιατρός γράψει σε ασθενή του ένα γενόσημο φάρμακο το οποίο δεν είναι το φθηνότερο γενόσημο της πιάτσας , τότε ο ασθενής – ασφαλισμένος του ΕΟΠΥΥ καλείται να καλύψει εξ ολοκλήρου τη διαφορά που προκύπτει από τη διαφορά της τιμής του φθηνότερου γενόσημου και του γενόσημου φαρμάκου που του έχει γράψει ο γιατρός του ενώ θα κληθεί να πληρώσει και τη συμμετοχή του.

Συμπερασματικά, ο ασφαλισμένος που θα πάει να αγοράσει το γενόσημό του θα μάθει ότι θα του κοστίζει ακριβότεραεπειδή ο ΕΟΠΥΥ θεώρησε καλό να μειώσει κι άλλο την τιμή που ο Οργανισμός θεωρεί πως πρέπει να καλύψει. Π.χ., αν ένα γενόσημο κόστιζε 10 ευρώ και αυτά τα 10 ευρώ τα κάλυπτε ο ΕΟΠΥΥ τώρα θα καλύπτει μόνο τα 8. Τουτέστιν, ο ασθενής θα πληρώνει το 25% των 8 ευρώ συν τα 2 ευρώ διαφοράς, οπότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι το ποσοστό συμμετοχής εκτινάσσεται. Σε αυτό το ποσό, ας προστεθεί και το 1 ευρώ ανά συνταγή.

Χτες, μπροστά μου, μέσα σε φαρμακείο ασφαλισμένος πλήρωσε ως συμμετοχή 17 ευρώ για φάρμακα και όταν ρώτησα τον φαρμακοποιό «πόσα θα πληρώσει ο ΕΟΠΥΥ για αυτή τη συνταγή» μου απάντησε «10 ευρώ»! Εδώ, λοιπόν έχει καταργηθεί κάθε έννοια «συμμετοχής» του ασφαλισμένου στα φάρμακά του. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι ο ασφαλισμένος πληρώνει τα φάρμακά του και ο ΕΟΠΥΥ απλώς συμμετέχει! Έχει αντιστραφεί εντελώς το πράγμα.

Πρώτα, λοιπόν, γεμίσαμε την αγορά με γενόσημα και τώρα βάζουμε τους ασφαλισμένους να τα πληρώνουν ακριβότερα από όσο πλήρωναν πριν για τα πρωτότυπα. Ξέρω, είναι λιγάκι μπερδεμένο, αλλά δεν πειράζει. Θα σας το ξεμπερδέψει αύριο ο φαρμακοποιός σας. Δεν θα έχει κάνει λάθος στο λογαριασμό. Δε θα φταίει αυτός. Απλώς όσο καιρό εμείς θα πιστεύουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος είναι πιο «καθαρός αριστερός», πιο «αγνός πατριώτης», ποιος είναι «καλύτερος σωτήρας», τα φάρμακα θα φτηναίνουν ακριβαίνοντας, ο Γεωργιάδης θα γελάει μαζί μας, η κυβέρνηση θα πίνει στην υγειά των κορόιδων και τα κορόιδα θα ψοφάμε χωρίς φάρμακα πάνω σε ηλίθιους κομματικούς εγωισμούς.  ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ