Ζήσε μαζί μας αυτή τη ζωή, μείνε κοντά μας ως το πρωί, μάθε να λες παντού «σ’αγαπώ» κάθισε, κλάψε για ένα φτωχό. Σφίξε ένα χέρι, δώσε ένα χάδι πες του δυο λέξεις, ειρήνη και  αγάπη, σκέψου και αυτούς στου πολέμου τη μπόρα χάθηκαν..Φεγγάρια μου παλιά καινούρια μου πουλιά διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ” το βουνό για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό. Δεν ζούμε απλώς υπήρχουμε. Είναι ένα θαύμα το ότι ξυπνάμε το πρωί και τις νύχτες, όταν ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε, αναρωτιόμσστε μήπως ήταν καλύτερα να κλείσουμε τα μάτια μας για πάντα, πεπεισμένοι πως τα έχουμε πια δει όλα και πως δεν αξίζει τον κόπο να χρονοτριβούμε περισσότερο. Οι μέρες μας μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, δεν μας φέρνουν ποτέ τίποτα και φεύγοντας, το μόνο που κάνουν είναι να παίρνουν μαζί τους τις λιγοστές μας ψευδαισθήσεις που κρέμονται μπροστά στα μάτια μας σαν τα καρότα που κάνουν τα γομάρια να προχωρούν. Αν θες φίλε μου να κάνεις τη ζωή σου έναν κρίκο στην αλυσίδα της αιωνιότητας και να διατηρήσεις τη διαύγειά σου ακόμα και στο πιο μεγάλο παραλήρημα, αγάπα…Αγάπα με όλες σου τις δυνάμεις, αγάπα σαν να είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρεις να κάνεις, αγάπα μέχρι να κάνεις τους πρίγκιπες και τους θεούς να ζηλέψουν…διότς μέσα από την αγάπη κάθε είδους ασχήμια ανακαλύπτει πως έχει ομορφιά..Εσυ δεν μπορείς να καταλάβεις όμως είσαι δικός μας, αλλά ζεις σαν αυτούς. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι σκέψεις μπλέκονται με το τώρα, με το χθες με το ποτέ και το πάντα. Περίεργο που το μυαλό και η ψυχή γυρίζει πίσω, σε αυτά που έχουμε σφραγίσει με βουλοκέρι ώστε να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Μα και το βουλοκέρι δεν ανοίγει; Δεν μπορεί να σπάσει; Τι κι αν παραβιάσουμε το περιεχόμενό του; Δικό μας δεν είναι; Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε η ομορφιά της ζωής; Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ” όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν,χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι…..

έγραψε το πιτσιρικι

Ήταν μία απ’ τις μέρες που η κυρία ζωή φαινόταν και πάλι να μην έχει διάθεση να της χαμογελάσει. Φαινόταν να είχε κλειδώσει πεισμωμένα σ’ ένα συρτάρι κάθε είδος καλής διάθεσης, κάθε φωτεινή αχτίδα ελπίδας, κάθε τελευταίο απόθεμα κουράγιου και υπομονής. Το κλειδί το είχε ρίξει στον ωκεανό των σπασμένων και κατακρεουργημένων ονείρων της, των συσσωρευμένων απογοητεύσεων που είχε υποστεί και μιας καμμένης ζωντανής αυτοπεποίθησης..Πάντα μεγάλα για παιχνίδια είχα. Ήταν και οι καιροί αλλιώς, δεν ήταν καμωμένοι για πράγματα μικρά.Τα θεωρούσαν κάπως…Και το ποδήλατο που έμαθα μεγάλο ήτανε κι αυτό. Κορμί γυρτό έξω απ’ τα όρια, πόδια πλεγμένες πεταλιές και χέρια ίσα ν’ αγγίζουν το τιμόνι. Η κούνια, μεγάλη κι αυτή. Τριχιά χοντρή στον πλάτανο και ξύλο
κωλοκάτσι, ο πάτος απ’ τη σκάφη που ζύμωνε η μάνα. Εκεί χανόμουνα για ώρες μόλις η νύχτα έπεφτε. Ζάλη γλυκιά, γλυκιά σαν μέθη λογισμού. Θυμάμαι τα μάτια μου υγρά, όπως η πάχνη που σκέπαζε τα φύλλα, όταν αντάμωνε η ματιά το φως μέσ’ απ’ τ’ αστέρια. Ουρλιαζει μέσα μου ο λύκος. Τ’ αστέρια δεν είναι επιθυμητά πλέον: σβήστε τα όλα. Μαζέψτε το φεγγάρι και διπλωστε τον ήλιο. Αδειάστε τον ωκεανό και σαρώστε τα δάση. Γιατί τίποτε τώρα πια δεν μπορεί να ωφελήσει σε κάτι. Τίποτα δεν μπορεί να χωρέσει το όνειρο.. Μάζεψε τα φτερά σου και γυρνά πίσω..Μια ανάγκη δίχως όνομα, δίχως αιτία, με πρόσταξε απόψε να μείνω μέσα. Να θυμηθώ… Θυμήθηκα τότε που δεν ήξερα τι σημαίνουν οι λέξεις και τις χρησιμοποιούσα σε προτάσεις για να κατανοήσω το νόημα τους. Θυμήθηκα τότε που δεν γνώριζα τα συναισθήματα και τα αντιστοίχιζα με τους ανθρώπους για να συνειδητοποιήσω την ουσία τους. Θυμήθηκα πολλά γιατί λατρεύω να θυμάμαι. Να αναπολώ. Να σκέφτομαι τα περασμένα, τα όμορφα. Εσένα σου αρέσει να θυμάσαι ή σε βολεύει να ξεχνάς; Εδώ δεν απαντάς με λόγια αλλά με σκέψεις..Υπάρχουν ξυράφια που φοβούνται το αίμα , καράβια αλλεργικά στο νερό, παιδιά που σιχαίνονται τα παιχνίδια, μπαλαρίνες που μισούν το χορό, υπάρχουν εραστές που αρνιούνται το θάνατο, υπάρχω κι εγώ..αντίστροφες ερωτήσεις και αναπόφευκτες απαντήσεις. Και Tώρα που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει γυρνώ στο ξεκίνημα … στην απέραντη γλυκιά σιωπή σαν τον άνεμο της ερήμου … δεν έχει τίποτα παρά μόνο την άμμο.. και όμως πόσα υπέροχα σχέδια φτιάχνει; Η ζωή Εδώ Είναι μια αστραπή, μια φευγαλέα ματιά στο άπειρο,…

εγραψε το πιτσιρικι

Αυτός ο άνθρωπος αυτός που περπατάει πάντα σκυφτός και δε μιλάει σε κανένα. Αυτός ο άνθρωπος αυτός που ειναι τόσο δυνατός. Ο άνθρωπος αυτός ο άγνωστος, Εχει χέρια που μπορει να σηκώσει μια τεράστια ατμομηχανή χωρίς να βάλει δύναμη. Εχει φτερά που μπορούν να σηκώνουν ψηλά, πάνω από τα σύννεφα, πιο ψηλά από εκεί που πετούν τα πουλιά. Εχει τη δύναμη να κολυμπά πάνω στο νερό και στο βυθό της θάλασσας καλύτερα από κάθε ψάρι..Είναι τόσο δυνατός που μπορεί να διασχίζει τα βουνά και να σταματά το πιο ορμητικό ποτάμι.. Υπαρχει και ο αλλος άνθρωπος αυτός που Στέκεται αγέρωχος, καμαρωτός και οραματιστής για να καμαρώσει τα νιάτα που κυβερνάει στην παρέλαση. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνηγορεί στην παραπαιδεία και επιμένει στην πολιτική που στέλνει στην ανεργία όλους τους νέους. Κάνει δηλώσεις μετά το πέρας της παρέλασης, για το μήνυμα της επετείου, για τους αγώνες του έθνους, για την ελευθερία. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που εγκρίνει την επίθεση των ΜΑΤ σε συνταξιούχους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, γενικώς σε όποιον του χαλάει τη σούπα..Σταματάτε να μας περνάτε για ηλίθιους. Η λιτότητα, η πτωχοποίηση των νοικοκυριών, το δημόσιο χρέος, οι ιδιωτικοποιήσεις, τα κουρέματα των μισθών αλλά και των καταθέσεων, η ευέλικτη εργασία και η ανεργία, όλα είναι εντολές μιας δράκας πλανητικών ολιγαρχών που ελέγχουν τις πλανητικές τράπεζες.. Στην Ελλάδα τα διάφορα ευρωπαϊκά πακέτα στήριζαν το πελατειακό σύστημα των κομμάτων εξουσίας επί τρεις δεκαετίες, τώρα τα προγράμματα αντιμετώπισης της εξαθλίωσης θα είναι ο νέος τρόπος αναπαραγωγής του ίδιου συστήματος, που σημαίνει τη διαφθορά της πολιτικής και τη μετάλλαξη του πολίτη σε πελάτη.. Μέχρι τώρα,αυτό που αποζητούσα, ήταν ένας άνθρωπος να μιλήσω λίγο μαζί του, για να νιώσω άνθρωπος και όχι σκουπίδι. Μιλάω με τον Θεό, προσεύχομαι, γαλήνεψα, δεν κρατώ κακία σε κανέναν, ο μόνος αίτιος είμαι εγώ και η αδικαιολόγητη απληστία μου, έπρεπε να μάθω..»Όλα όσα λέμε, όλα όσα φτιάχνουμε, όλα όσα νιώθουμε, είναι η προσπάθεια να επιδιορθώσουμε μια πατριδα να κολλήσουμε τα κομμάτια της, να τσιμεντώσουμε το κενό της ψυχής της να μην το νιώθουμε, να μη φοβόμαστε ότι μια μέρα θα μας καταπιεί..Ίσως τελικά οι άνθρωποι που συναντούμε να γίνονται μέρος ενός συμβιβασμένου φόβου για τη ζωή. Αυτού του φόβου που εκμεταλλεύεται και το κάθε σύστημα, ώστε να πάψεις να νιώθεις και να σκέφτεσαι.. Ένα είναι το σίγουρο. Ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος, ότι και να κάνουν, έχει ψυχή και δεν πεθαίνει, μόνο λαβώνεται….

εγραψε το πιτσιρικι