Αύριο που θα ξυπνήσεις την αυγη και πάλι μέσα στο χειρότερο να μην ξεχάσεις αυτά που έζησες μέχρι σήμερα, με τις μικρες μας ζωες και τις ελπιδες μας…Εχουμε λοιπον χρεος να υπαρξουμε σαν ανθρωποι σε εναν απανθρωπο κοσμο. Να ειμαστε ολοι ακτιβιστες, ονειροπολοι, αλληλεγγυοι και δημιουργοι εμπιστοσυνης.. Να μην ξεχάσεις ότι επέζησες μέσα σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο χωρίς όπλα, χωρίς συμμάχους, χωρίς υποστήριξη. Να αντικαταστησουμε την απελπισια μας με μια ουσιαστικη μορφη του »ευ ζειν».. Το να ονειρευτουμε εναν καλυτερο κοσμο δεν ειναι πολυτελεια, ειναι μια ευθυνη… και να ξέρεις κάτι … Αν καμιά φορά δεν ακούς λέξεις από ανθρώπους που τις περιμένεις, δοκίμασε να διαβάσεις τις πράξεις τους… ακόμα κι οι πιο μικρές κρύβουν πολλά λόγια…Στην Ελλάδα και γενικότερα γύρω μας, βιώνουμε την κατάρρευση ένος υλιστικού πολιτισμού, την αποσύνθεση μιας κοινωνίας υποκριτικής ευμάρειας και όση αγωνία, οδύνη και απόγνωση επιφέρει στις ψυχές μας αυτή η πτώση, τόσο θα πρέπει να ενδυναμώσουμε την παραπέουσα ψυχή μας με μια επαναστατική διάθεση, με ιδανικά και πίστη στον νέο κόσμο που εμείς θα κληθούμε να χτίσουμε οχι ομως πάνω στα συντρίμμια του παλιού. Πρόσωπα χαμένα, ταξιδεύουν σε διάφορους κόσμους… Ίσως κάποιοι να σκέφτονται τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, το τι θα κάνουν για να επιβιώσουν αυτοί και οι αγαπημένοι τους… Κάποιοι άλλοι, πιο αισιόδοξοι ίσως, πλάθουν κόσμους τους οποίους θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν με τον πραγματικό. Πρόσωπα δειλά, κατσουφιασμένα, νευρικά, θλιμμένα, μπερδεμένα. Δάχτυλα να τρέμουν, σταυρωμένα, να υπολογίζουν, να σκουπίζουν τον ιδρώτα, τα δάκρυα ή να κρύβουν τον λεκέ στην μπλούζα.. Εχουμε νέες ιδέες». «Στόχος μας είναι να γυρίσουμε ανάποδα την κοινωνική πυραμίδα..Η επανάσταση ξεκίνησε και κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει πλέον. Τώρα όλα τα όπλα είναι στραμμένα πάνω μας. Ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα υπάρχει ένα κομμάτι γης που ανήκει στην ελπιδα.. Ζούμε σε συνθήκες οριακές. Ζούμε στη no man’s land και είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμήσουμε. Γιατί, ξέρετε εδώ δε μιλάμε για έναν πόλεμο τυχαίο. Ένα πόλεμο εθνικό, φυλετικό, διακρατικό, μια αναμέτρηση που μπορεί κάποιος να αποφύγει. Μιλάμε για την πιο ουσιαστική αναμέτρηση της ζωής μας. Τον αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Τον αγώνα για επιβίωση..Για μια μάχη για την ανακατάληψη της ίδιας μας της ζωής.. Οι ανάγκες των πλουσίων αντιμετωπίστηκαν, οι ανάγκες των φτωχών αγνοήθηκαν…

εγραψε το πιτσιρικι

Το γυαλί που καλύπτει την τηλεοπτική δημοκρατία δεν είναι αλεξίσφαιρο αντιθέτως όσο περνάει ο καιρός και όλοι αυτοί, που  κρυβόταν σε τρύπες φοβούμενοι την καθαρή οργή του λαού και τώρα αφήνουν την γλώσσα τους να γίνεται πιο αναιδής από πριν, αυτό το γυαλί γίνεται όλο και πιο εύθραυστο. Όσο κάθονται μπροστά σε κάμερες και εκτοξεύουν δημοκρατικές τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον ενός ανθρώπου που ζει σε ένα σπίτι ψυγείο, που το ψυγείο του είναι άδειο, που το άδειο έχει πάρει την όψη του μέλλοντός του, αυτό το γυαλί που χρόνια τώρα είναι η ασπίδα του κάθε πολιτικού θρασύδειλου θα θρυμματιστεί.
Και εκεί, που ο θεωρών την ζωή του παιχνιδάκι στα χέρια όλων των αριστεροδεξιοκεντρώων πολιτικάντηδων θα νομίζει ότι όλα τελείωσαν για αυτόν, θα διαπεράσει το αόρατο σύνορο μεταξύ αυτού και του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής δημοκρατίας. Θα τον λιώσει ακριβώς όπως ο πρόγονός του έλιωνε την πέτρα με το χέρι και έχτισε τούτο το σπίτι που τώρα καλείται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά γιατί έτσι γουστάρει ο τηλεοπτικός δημοκράτης. Τα υλικά ανοικοδόμησης αυτής της χώρας δεν είναι κοινοτικά κονδύλια, δεν είναι Κυριακές εκλογικής αναμέτρησης, δεν είναι ιδεολογίες, δεν είναι ο αιματοβαμμένος ευρωπαϊκός πολιτισμός που προσκυνάς μπροστά του ξεχνώντας τι σού στέρησε. Τα υλικά ανοικοδόμησης που θα συλλέξεις ένα βράδυ – όπως τα άλλα τα παγερά που ζεις- είναι οι μαριονέτες που κουνάνε τα χεράκια τους μέσα στο τηλεοπτικό κουτί και φέρουν το όνομα «δημοκρατικά εκλεγμένος». Αυτές είναι η λάσπη που θα φτιάξεις και πάλι το σπιτικό που λέγεται Ελευθερία.
Είναι σίγουρο ότι οι εξουσιαστές σου εκεί που την έφθασαν την κατάσταση δεν μπορούν να την γυρίσουν πίσω. Θεωρούν ότι πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής με εσένα ως όχημα να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο χωρίς έλεος και σιγούρεψαν ότι μέχρι εκεί μπορεί να φθάσει ένας οργισμένος, απογοητευμένος, νικημένος πολίτης αυτής της χώρας. Κάθε φορά που εσύ έχανες έδαφος στις μάχες για τα καταπατημένα σου δικαιώματα, άλλοτε με την στρατηγική του συστήματος των πολιτικών αναχωμάτων με την ταμπέλα «Αριστερός» και άλλοτε με την ιδέα ότι είσαι μόνος απέναντι σε μυριάδες, αυτά τα ανθρωπάρια δυνάμωναν, ενώ την ώρα που εσύ σκεφτόσουν να βάλεις τέλος στην ζωή σου, έτριβαν τα χέρια τους όλα μαζί. Όλα μαζί, ανεξαρτήτου πολιτικού χώρου. Κάθε απόγνωση και ένα ποσοστό παραπάνω στις πληρωμένες τους δημοσκοπήσεις. Δεν κονταροχτυπιούνται για σένα αλλά με προστασία εσένα.
Σε πέρασαν από πολλά κρας τεστ και για αυτό με την σιγουριά πλέον ότι μέχρι εδώ ήσουν, παίρνουν πόζα πίσω από την οθόνη και σε δουλεύουν ψιλό γαζί. Σε κάνουν να νιώθεις ένοχος. Ένοχος για την ζωή που έζησες, για τα όνειρα που έκανες, για το σπίτι που έφτιαξες, για τα ταξίδια που έλεγες ότι θα πας, για τις αγωνίες που πέρασες, για τις δημιουργίες σου, για τα ιδρωμένα μεροκάματά σου, ακόμα και για τα παιδιά που γέννησες. Σε βάζουν με τους απάνθρωπους νόμους να απολογείσαι μπροστά στον κάθε γκρίζο δημοσιοϋπαλληλίσκο επειδή ακόμα ζεις και δεν έχεις περάσει θηλιά στο λαιμό σου. Ένοχος που αναπνέεις, ένοχος που αυτοκτόνησες. Ένοχος που ουρλιάζεις, ένοχος που μένεις σιωπηλός.
Όλα όμως θα φθάσουν στο τέλος ακριβώς την στιγμή που αυτοί θα ολοκληρώσουν το σχέδιο που δουλεύουν δεκαετίες και που ο κάθε μη συμβιβασμένος πολίτης θα τα έχει χάσει όλα. Θα είναι η στιγμή που θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι οι απειλές τις οποίες δεχόμασταν από ανθρώπους που για μεροκάματο είχαν το ξέσκισμα της δικής μας ζωής με την κομματική δημοκρατία τους για αντιπερισπασμό, ήταν μόνο μία σαπουνόφουσκα. Άγνωστο γιατί θα πρέπει να φθάσεις στο Ναδίρ των αντοχών σου για να κατανοήσεις ότι τζάμπα τα έχασες όλα, και όσα δημιούργησες αλλά περισσότερο τα πολύτιμά σου χρόνια που πέρασαν σαν ζάρια όχι στα δικά σου χέρια μα στα αδούλευτα χέρια καταστροφέων ζωών. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανίκητο απέναντι, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό είδωλο που νόμιζες ότι είναι άθραυστο και αδιαπέραστο από την οργή σου. Ένα πραγματικό Τίποτα ντυμένο με κουστουμάκι, πληρωμένο με πακέτα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα, ένας άδειος τενεκές που για να υπάρχει θα έπρεπε εσύ να πιστέψεις ότι ήταν τα Πάντα.
Όταν θα διαπεράσει, λοιπόν, το χέρι σου την οθόνη και θα πιάσεις τον λαιμό αυτού που νομίζει ότι νίκησε, όταν θα συνθλίψεις μέσα στην χούφτα σου αυτή την ξύλινη προγραμματισμένη μαριονέτα θα καταλάβεις ότι τα Πάντα σε αυτό το παιχνίδι, ακόμα και τη ζωή αυτής της ξύλινης, άψυχης πολιτικής κούκλας, δεν τα κινούσε κανείς άλλος παρά μόνο Εσύ.

εγραψε το πιτσιρικι

Από νωρίς (παιδικά χρόνια) θέλησα να ρίξω την βάρκα μου στην θάλασσα, να ταξιδέψω, να γεμίσω το σακίδιο μου με πολύτιμα εφόδια που στην συνέχεια θα ήταν χρήσιμα ώστε να ‘στρώσω χαρακτήρα’. Την ίδια στιγμή που των διπλανών μου το σακίδιο περιλάμβανε ένα σνακ και ένα χυμό, το δικό μου περιείχε παρατηρήσεις, γιατί ποτέ δεν ένιωσα το απόλυτο του εαυτού μου με τους διπλανούς μου, δεν θέλησα ποτέ μου να διαφοροποιηθώ, απλώς θέλησα τον εαυτό μου να βρω. Παιχνίδι, χαρά, ξέγνοιαστα χρόνια, τα ζήσαμε όλοι μας έντονα. Στις γειτονιές που τρέχαμε, στους μαχαλάδες (όπως τους λέμε στο χωριό μου), στην φασαρία που ήταν ασταμάτητη από το πρωί έως και αργά το βράδυ, σε όλα αυτά που τώρα νοσταλγώ, γιατί μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια, που οι γρατζουνιές στα γόνατα μου ήταν το μόνο που με πονούσε. Σχημάτιζα όνειρα, πολλές φορές και υπερβολικά, άλλες εφικτά, άλλα τις περισσότερες σιωπηλά. Ως σημαντικότερο όνειρο, ελπίδα, φιλοδοξία, είχα το να μην γίνω κάποιος για να γίνω, άλλα να γίνω κάποιος για μένα και για όλα τα σιωπηλά μου όνειρα, μέσο για όλα αυτά? Η απόκτηση γνώσεων, γενικού επιπέδου, ώστε να είναι τα εφόδια για τον σχηματισμό του χαρακτήρα και μιας άποψης (πρώτα εφηβικά χρόνια). Κάπου μέσα στην πορεία αυτή, ήρθε η αλλαγή, σωματική και ψυχική (εφηβική ηλικία), ένα σώμα να πλάθεται, και ένας χαρακτήρας σε διαρκή ρυθμό προσαρμογής και σχηματισμού. Με βασικό πάντα κέντρο τον άνθρωπο και όλη του την σύνθεση, κύλησαν και τα χρόνια αυτά. Διάβασμα για καθαρά προσωπικό όφελος. Πρόσωπα. Σχέσεις. Σαρκική σύνδεση και διασύνδεση. Σταθεροί και ευμετάβλητοι φίλοι. Παρέες πολλές, άλλες καλές και άλλες λιγότερο. Αντιδράσεις. Συμπεράσματα. Γέλια. Κλάμα. Χωρισμός. Αποχωρισμός (με χειρότερο τον οριστικό). Απαγορευμένα βράδια. Θάλασσα και στεριά, σε μια πορεία, σε έναν δρόμο, σε μια ζωή.. Και μια παράγραφος για όλους όσους με ανέχονται: Σε όλα αυτά τα χρόνια, συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκα στιγμές, προσπάθησα να είμαι εκεί για εκείνους. Με κάποιους μεγάλωσα και μεγαλώνω μαζί, συνοδοιπόρος σε όλο αυτό που ζω. Σε οτιδήποτε κρυφό και αν έχω, σε οτιδήποτε φανερό αλλά και τρελό, μόνιμη -σχεδόν- συγκάτοικος στην τρέλα.. Να’ σαι καλά αγαπημενη μου, σε ευχαριστώ για τα πάντα μέχρι εδώ. Από τότε με την μπλε τσάντα και το κόκκινο αυτοκίνητο πάνω, της έως και τώρα, σε όλο αυτό που ζεις. ΄ Και το επόμενο σε όλους εκείνους που μόλις έχουν κάνει ‘κατάληψη’ στην ζωή μου… ευχή μου να καταφέρω να είμαι σωστός και αντάξιος σε ένα μεγαλείο που ο καθένας κρύβει, γιατί όλοι μας είμαστε όμορφοι αλλά σε διαφορετικά μάτια.. Τρυφερότητα, κουράγιο, γέλια, σμπροξίματα, συζητήσεις, περιπλανήσεις, όμορφη φάση (που λέμε). Σε ότι έρχεται λοιπόν, ευχή (κρυφή), σβήνω τα χρονια που περασαν και Ας φάμε λοιπόν την τουρτα της ζωης (χωρις σοκολατα)…. Κάπου εδώ θα είμαι, να το θυμάστε άνθρωποι μου, σε μια γωνία, σε ένα βλέμμα, σε μα κουβέντα, σε μια αγκαλιά!…

εγραψε το πιτσιρικι