ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Από νωρίς (παιδικά χρόνια) θέλησα να ρίξω την βάρκα μου στην θάλασσα, να ταξιδέψω, να γεμίσω το σακίδιο μου με πολύτιμα εφόδια που στην συνέχεια θα ήταν χρήσιμα ώστε να ‘στρώσω χαρακτήρα’. Την ίδια στιγμή που των διπλανών μου το σακίδιο περιλάμβανε ένα σνακ και ένα χυμό, το δικό μου περιείχε παρατηρήσεις, γιατί ποτέ δεν ένιωσα το απόλυτο του εαυτού μου με τους διπλανούς μου, δεν θέλησα ποτέ μου να διαφοροποιηθώ, απλώς θέλησα τον εαυτό μου να βρω. Παιχνίδι, χαρά, ξέγνοιαστα χρόνια, τα ζήσαμε όλοι μας έντονα. Στις γειτονιές που τρέχαμε, στους μαχαλάδες (όπως τους λέμε στο χωριό μου), στην φασαρία που ήταν ασταμάτητη από το πρωί έως και αργά το βράδυ, σε όλα αυτά που τώρα νοσταλγώ, γιατί μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια, που οι γρατζουνιές στα γόνατα μου ήταν το μόνο που με πονούσε. Σχημάτιζα όνειρα, πολλές φορές και υπερβολικά, άλλες εφικτά, άλλα τις περισσότερες σιωπηλά. Ως σημαντικότερο όνειρο, ελπίδα, φιλοδοξία, είχα το να μην γίνω κάποιος για να γίνω, άλλα να γίνω κάποιος για μένα και για όλα τα σιωπηλά μου όνειρα, μέσο για όλα αυτά? Η απόκτηση γνώσεων, γενικού επιπέδου, ώστε να είναι τα εφόδια για τον σχηματισμό του χαρακτήρα και μιας άποψης (πρώτα εφηβικά χρόνια). Κάπου μέσα στην πορεία αυτή, ήρθε η αλλαγή, σωματική και ψυχική (εφηβική ηλικία), ένα σώμα να πλάθεται, και ένας χαρακτήρας σε διαρκή ρυθμό προσαρμογής και σχηματισμού. Με βασικό πάντα κέντρο τον άνθρωπο και όλη του την σύνθεση, κύλησαν και τα χρόνια αυτά. Διάβασμα για καθαρά προσωπικό όφελος. Πρόσωπα. Σχέσεις. Σαρκική σύνδεση και διασύνδεση. Σταθεροί και ευμετάβλητοι φίλοι. Παρέες πολλές, άλλες καλές και άλλες λιγότερο. Αντιδράσεις. Συμπεράσματα. Γέλια. Κλάμα. Χωρισμός. Αποχωρισμός (με χειρότερο τον οριστικό). Απαγορευμένα βράδια. Θάλασσα και στεριά, σε μια πορεία, σε έναν δρόμο, σε μια ζωή.. Και μια παράγραφος για όλους όσους με ανέχονται: Σε όλα αυτά τα χρόνια, συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκα στιγμές, προσπάθησα να είμαι εκεί για εκείνους. Με κάποιους μεγάλωσα και μεγαλώνω μαζί, συνοδοιπόρος σε όλο αυτό που ζω. Σε οτιδήποτε κρυφό και αν έχω, σε οτιδήποτε φανερό αλλά και τρελό, μόνιμη -σχεδόν- συγκάτοικος στην τρέλα.. Να’ σαι καλά αγαπημενη μου, σε ευχαριστώ για τα πάντα μέχρι εδώ. Από τότε με την μπλε τσάντα και το κόκκινο αυτοκίνητο πάνω, της έως και τώρα, σε όλο αυτό που ζεις. ΄ Και το επόμενο σε όλους εκείνους που μόλις έχουν κάνει ‘κατάληψη’ στην ζωή μου… ευχή μου να καταφέρω να είμαι σωστός και αντάξιος σε ένα μεγαλείο που ο καθένας κρύβει, γιατί όλοι μας είμαστε όμορφοι αλλά σε διαφορετικά μάτια.. Τρυφερότητα, κουράγιο, γέλια, σμπροξίματα, συζητήσεις, περιπλανήσεις, όμορφη φάση (που λέμε). Σε ότι έρχεται λοιπόν, ευχή (κρυφή), σβήνω τα χρονια που περασαν και Ας φάμε λοιπόν την τουρτα της ζωης (χωρις σοκολατα)…. Κάπου εδώ θα είμαι, να το θυμάστε άνθρωποι μου, σε μια γωνία, σε ένα βλέμμα, σε μα κουβέντα, σε μια αγκαλιά!…

εγραψε το πιτσιρικι