Η ολόθυμη απόφαση των Οικολόγων του Πειραιά να στηρίξουν τον Θοδωρή Δρίτσα για το Δήμο είναι πολύ πιο σημαντική απ’ ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά επειδή δήθεν πάλιωσε το Οικολογικό και μοιάζει δευτερεύον μπροστά στο μεγάλο μας πάθημα. Για την ακρίβεια, το οικολογικό στοιχείο στο ψηφοδέλτιο Δρίτσα αποτελεί βαρυσήμαντη εξέλιξη και δώρο Θεού για την πόλη! Όχι για τα κουκιά, όχι. Για τον έμπρακτο συμβολισμό, καθώς και για το περιεχόμενο πολιτικής που σηματοδοτεί και συνεπάγεται στις προτεραιότητες του συνδυασμού που διεκδικεί το Δήμο, όπως επίσης και για την άσκηση πολιτικής που προοιωνίζεται. Διότι, μαζί με την εξίσου απάνθρωπη, επιθετική και ισοπεδωτική ανεργία που μαστίζει τον Πειραιά, άλλο τόσο οξύτατο πρόβλημα είναι εκεί κάτω στο λιμάνι και η άγρια περιφρόνηση του Περιβάλλοντος.
Σε ντουμάνι τον Πειραιά τον συναγωνίζεται μόνο η Πτολεμαΐδα, που έχει αυτή τουλάχιστον τη Δ.Ε.Η. με τον λιγνίτη να θρέψει πέντε στόματα μες τη μαυρίλα. Ενώ σε έλλειψη χώρων Πρασίνου άνετα μπορούν να γίνουν συγκρίσεις με την έρημο Σαχάρα –αν και θα έλεγε κανείς ότι η Σαχάρα βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, καθώς, σε αντίθεση με τον Πειραιά, είχε την τύχη να μην είναι τουλάχιστον επιβαρυμένη από τα τσιμέντα.
Αναιδέστατα περιφρονητικές απέναντι στο Περιβάλλον υπήρξαν, με ελάχιστες, σποραδικές, περιστασιακές κι εντέλει αμελητέες εξαιρέσεις, όλες οι Δημοτικές Αρχές του Πειραιά, από τότε που με θυμάμαι με κοντά παντελονάκια.
Σε όλα τα παιδικά μου χρόνια κυριαρχούσε μέχρι τρέλας μες τ’ αυτιά μου ο ήχος του ακατάπαυστου κομπρεσέρ –θα μου πείτε, υπήρχαν τουλάχιστον δουλειές στην Οικοδομή…
Όταν πια ολοκληρώθηκε το όργιο των πολυκατοικιών, και δεν έμεινε πια άχτιστο ούτε τετραγωνικό χιλιοστό, το αφόρητο κομπρεσέρ αντικατέστησε ο πανζουρλισμός του κυκλοφοριακού. Στριμωγμένα ασφυκτικά μες το φούμο, ούρλιαζαν και γρατζουνίζονταν μεταξύ τους τα αυτοκίνητα δεκάδων χιλιάδων Πειραιωτών μικροαστών, οι οποίοι κατέφθαναν ασθμαίνοντας για τις δουλειές τους από πιο αμόλυντα, πιο ήσυχα και πιο φροντισμένα προάστια, όπου είχαν καταφύγει χάρη σ’ ένα προικώο –αξιοθρήνητης αρχιτεκτονικής αμερικανικού σίριαλ και οικογενειακής ατμόσφαιρας ελληνικού– αμέσως μόλις μπόρεσαν να αποδράσουν άρον-άρον για να γλιτώσουν από του Πειραιά το χάλι το μαύρο κι άραχνο.
Τις καθημερινές το πρωί, λοιπόν, χρόνια τώρα συνωστίζονται αυτοί οι θλιβεροί μέτοικοι πατείς με-πατώ σε στις εισόδους της πόλης, και τις καθημερινές το απόγευμα δραπετεύουν ο ένας πάνω στον άλλον όπου φύγει-φύγει από τις εξόδους της. Ερχόμενοι έχουν το μάτι μισάνοιχτο και τσιμπλιασμένο από τον ύπνο, φεύγοντας έχουν το μυαλό τηγανητό και το νου τους κλειδωμένο για το σπίτι, ενδιαμέσως εργάζονται κλεισμένοι σε τέσσερις άχρωμους τοίχους αποπνικτικών γραφείων, και δεν βλέπουν τίποτε απολύτως από το απλωμένο, καταθλιπτικό κατάντημα γύρω τους. Ίσως και να μην θέλουν να το βλέπουν, ακριβώς για να μην τους πονάει –μην ξεχνάμε ότι, αν κάτι πολύ πικρό μας δίδαξε η κρίση όλα αυτά τα χρόνια, αυτό είναι που σε παραμυθιάζει άσχημα το να καταφέρνεις να γλιτώνεις ο ίδιος για την πάρτη σου… «Από μακριά κι αγαπημένοι», λοιπόν, εύκολα διατρανώνεις ότι τάχα λατρεύεις τον Πειραιά και νοιάζεσαι, μετρώντας ένα και δύο και τρία και τέσσερα τα παιδιά σου, όταν παίζουν αυτά αλλού πάντως… Μέχρι να γίνει κι εκεί η νέα γειτονιά σου Πειραιάς…
Η ψήφος αυτών των δεκάδων χιλιάδων ετεροδημοτών, ωστόσο, βαραίνει αποφασιστικά στο αποτέλεσμα των εκλογών. Φεύγοντας αυτοί, δεν πήραν μαζί τα εκλογικά τους δικαιώματα∙ τ’ άφησαν πίσω τους∙ για συναισθηματικό άλλοθι… Ουσιαστικά ανέγγιχτοι από το σιχαμένο κατάντημα της πόλης, αφού πρώτα καταπιούν αμάσητο ό,τι τους φουρνίσουν εντελώς άσχετα με τα προβλήματα της πόλης τα πουλημένα κανάλια εθνικής εμβέλειας, κατεβαίνουν ανέμελοι στον Πειραιά για να πάρουν και… καλά μια τζούρα θάλασσα, και να ψηφίσουν. Παίρνουν, λοιπόν, τη τζούρα τους, έπειτα βήχουν από το δηλητήριο που εισέπνευσαν, και φεύγουν γι άλλα ευχαριστημένοι. Πίσω αφήνουν την ψήφο και το φλέμα.
Κάπως έτσι είχε εκλεγεί Δήμαρχος Πειραιά ο Παναγιώτης Φασούλας, αν και Θεσσαλονικιός με καταγωγή από τα Γρεβενά. Ήταν, βλέπετε, γνωστός σε όλη την Ελλάδα ως μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού, και όλοι τον ήξεραν από την τηλεόραση. Και τον θαύμαζαν. Αποδείχθηκε τόσο άθλιος Δήμαρχος, που μια ψωριάρικη σκούπα από άχυρα και μισό φαράσι όλα κι όλα άρκεσαν για να κάνουν τις πρώτες μέρες του Μιχαλολιάκου να μοιάζουν με την άφιξη των Ιουδαίων στη Γη της Επαγγελίας. Πουθενά όμως μάνα εξ ουρανού.
Ο Μιχαλολιάκος δεν το αγνοούσε το παλιό «μυστικό» της εκλογικής ιδιαιτερότητας του Πειραιά με τους ετεροδημότες. Στα τελευταία της θητείας του, λοιπόν, πήγε και ξετρύπωσε μέσα από ένα αραχνιασμένο μπαούλο μια φρικ-άουτ μελέτη του 1453 μ.Χ., πλακώθηκε στις μονοδρομήσεις, κι έστειλε τους δημότες στο φρενοκομείο και τ’ αμάξια τους στα φαναρτζίδικα, για να δείξει στους μέτοικους ότι θέλει να διευκολύνει το έμπα-έβγα τους στην πόλη∙ ώστε να νιώθουν ελόγου τους ότι τους λαμβάνει ο Δήμαρχος υπόψη του και να μην τον βλαστημάνε, όταν θα βλέπουνε από το σπίτι τους τα προγούλια του στο γυαλί –η προβολή του στα κανάλια εξασφαλισμένη χάρη στην κομματική του ταυτότητα, φυσικά.
Δεν λογάριασε όμως ο Μιχαλολιάκος ότι θα τον πούλαγε έτσι ξερά ο ψοφοδεής Σαμαράς. Και πού να φαντασθεί ο Μιχαλολιάκος ότι στα καλά καθούμενα ο τελειωμένος Φασούλας θα επιχειρούσε να επιστρέψει στο Δήμο από την πίσω πόρτα! Βέβαια, δεν λέγεται Φασούλας σήμερα ο Φασούλας∙ λέγεται Μώραλης. Έτσι κι αλλιώς, ούτε και τότε λεγόταν Φασούλας∙ Κόκκαλης λεγόταν πάλι. Όπως σήμερα και ο Μώραλης.
Και για να μην παρεκκλίνουμε από το θέμα μας που είναι το… Περιβάλλον, να προσθέσω με την ευκαιρία ότι ο Κόκκαλης εκπροσωπεί και το όλο… «πράσινο» της κατά τα άλλα ερυθρόλευκης υπόθεσης, αν μ’ εννοείτε…
Υπάρχει φυσικά και το Πράσινο όπως το εννοούν γενικά εκεί στο παραμύθι που κυκλοφορεί σαν ολυμπιακό ψηφοδέλτιο: Γενικά έχουν βάλει στο μάτι οι μάγκες ό,τι απέμεινε από οτιδήποτε και απ’ ό,τι σκάσει –κρίση έχουμε, λίγες οι ευκαιρίες ακόμα και για το μεγάλο κεφάλαιο, το αδηφάγο και ακόρεστο –θέλουν, λοιπόν, ως προς το Περιβάλλον απλώς να καρπωθούν και να ξεζουμίσουν το τελευταίο χορταράκι στους αμμόλοφους της Σαχάρας, με πρόσχημα την έννοια «χώροι άθλησης» και προπέτασμα τα χρώματα του Αιώνιου Έφηβου.
Γι αυτό σας είπα ότι η οικολογική διάσταση στο ψηφοδέλτιο Δρίτσα είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση. Άκρως κρίσιμη.
Χρόνια τώρα γίνεται ο Πειραιάς όλο και περισσότερο μια ανάμνηση για νοσταλγούς του πουθενά πια, και μια πόλη για περαστικούς. Λιμάνι, βλέπεις… Βρίσκουν οι επιτήδειοι και υπόσχονται να προσθέσουν κι άλλους περαστικούς, τάχα με τις κρουαζιέρες, και άλλες χάντρες και καθρεφτάκια. Τρέχουν να σαλτάρουν πάλι πάνω στο καράβι οι πικραμένοι από το «ξεμπαρκέισιον», σε μια χώρα βουλιαγμένη πιο βαθειά και από τον Τιτανικό. Μπας και γλείψουν ένα απογυμνωμένo κοκαλάκι που ίσως τους πετάξει ο Μαρινάκης –ο Μαρινάκης όμως το… κοκκαλάκι του δεν το πετάει… Και αν είχε τόση δα, τ ό σ η δ α έγνοια για την ανεργία θα είχε, βρε αδερφέ, έναν, έ σ τ ω έ ν α ν Έλληνα ναυτικό στα πληρώματά του για δείγμα, κι ένα, έ σ τ ω έ ν α καράβι του υπό ελληνική σημαία –αν είναι δικά του τα καράβια… Ο Μιχαλολιάκος έμεινε σύξυλος με το σκουπόξυλο στο χέρι. Συσκουπόξυλος!
Κάθε φορά που σαλπάρει ένα καράβι, πίσω μένουν για λίγο αφρισμένα τ’ απόνερα, και για πολύ καιρό η κηλίδα από το μαζούτ και οι άνθρωποι του λιμανιού. Όσοι απέμειναν από δαύτους –πάντως, άνθρωποι και αυτοί. Μην τους σκοτώνετε άλλο, επειδή νομίζετε ότι κι εσείς είστε Πειραιώτες. Κι εσείς Πειραιώτες, αρνηθείτε ν’ αργοπεθαίνετε μέχρι να βρείτε την ευκαιρία να την κάνετε –κι εσείς, όπως την έχουν κάνει ήδη γι άλλες πολιτείες οι… σωτήρες σας, αφήνοντας για σας τη μαύρη πέτρα που έριξαν πίσω τους και μια ανόητη ψήφο.
Θα επανέλθω. sotosblog
