Έτσι έλεγε η γιαγιά μου. Όταν έβλεπε κάτι ωραίο, το έφτυνε για να μην το ματιάσει. Και μου έμεινε η συνήθεια. Γι’ αυτό και φτύνω στα μούτρα αυτόν τον υπέροχο θίασο που προέκυψε από τον ανασκολοπισμό της λογικής.
Ένας κυνικός μπούλης της καρπαζιάς σε συσκευασία Χριστοδουλάκη αναλαμβάνει υπουργός Οικονομικών. Ένας σοβαροφανής φασίστας και ρατσιστής που του αρέσει να μιλάει μπάσα αναλαμβάνει το υπουργείο Υγείας. Ένας επικίνδυνα ηλίθιος νάρκισσος που έφτιαξε μέχρι και δικό του κόμμα για να εκβιάσει μία υπουργική θέση ανέλαβε το Παιδείας. Και μία εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ δοξασμένης Ερμού που όποτε της δίνεται η ευκαιρία κάνει την Κωνσταντοπούλου να μοιάζει λιγομίλητη, ανέλαβε κυβερνητική εκπρόσωπος.
Είχα γράψει ότι σε αυτή τη χώρα ό,τι κι αν ψηφίσεις βγαίνει ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο έγινε και τώρα. Ψηφίσαμε στις ευρωεκλογές, ο πρωθυπουργός είπε ότι διάβασε το μήνυμα της κάλπης και αυτό που κατάλαβε ήταν ότι οι ψηφοφόροι ζήτησαν μία κυβέρνηση Σημιτικού ΠΑΣΟΚ με φασιστική προοπτική και νεοφιλελεύθερη πολιτική. Τόσο ξέρει να διαβάζει. Είναι πολιτικά αγράμματος ο Σαμαράς, δε θα το μάθουμε τώρα. Όμως πόση σημασία έχει τι είναι ο Σαμαράς; Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι έχει τεράστια.
Το σημερινό καθεστώς λειτουργεί πάνω σε ένα πλαίσιο που θυμίζει τον IRA. Έχει, δηλαδή, στρατιωτικό και πολιτικό σκέλος. Τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει το στρατιωτικό που στη δική μας περίπτωση είναι οι τραπεζίτες. Αυτοί χρειάζονται πολιτικά αγράμματους, μωροφιλόδοξους, γραφικούς και αμετανόητους φασίστες για να επανδρώσουν το πολιτικό τμήμα που θα τους νομιμοποιεί και θα διαδίδει ότι έχουμε Δημοκρατία.
Το ίδιο συνέβη και αυτή τη φορά. Έκαναν ένα φρεσκάρισμα στο πολιτικό τους τμήμα, διότι τόσο αντέχουν οι προσωπικότητες που επιλέγουν. Μέσα στο 12μηνο λήγουν. Τρελαίνονται και αποκαλύπτονται. Όποιος πιστεύει ότι είναι για παραπάνω, ας μου πει ειλικρινά πόσο ακόμη πίστευε ότι θα άντεχε ο Γεωργιάδης να διασκεδάζει το κοινό; Ήδη είχε κουράσει. Για τόσο είναι. Όλοι τους.
Κι ο Σαμαράς για τόσο είναι. Αν λειτουργούσε ως ένας φυσιολογικός πρωθυπουργός, δηλαδή εμφανιζόταν στη Βουλή, δε ζούσε στο αποστειρωμένο περιβάλλον του Μαξίμου και δεν τον προστάτευαν οι μπράβοι με τα μούσια που έχει γύρω του, θα είχε γίνει σκόνη. Θα γέμιζε μούχλα. Χαλάνε, γι’ αυτό τους αλλάζουν τόσο γρήγορα.
Ναι, θα γελάσουμε και με τον νέο θίασο. Όμως λιγότερο, γιατί πλέον ξέρουμε το έργο. Όμως αυτό που στην ουσία δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι κι αυτοί γελάνε μαζί μας. Πιάνουν τις κοιλιές τους από τα γέλια οι τραπεζίτες. Τελικά ίσως κι εμείς να έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας, να έχουμε αποδεχτεί την ξευτίλα μας και να γελάμε με τα χάλια μας, όχι με τα χάλια τους. Γιατί όπως και να το κάνουμε, τα δικά μας χάλια είναι χειρότερα από του κάθε Σαμαρά. Φτου και σε μας, λοιπόν, να μην αβασκαθούμε για την ανοχή και το προσκύνημα.
Υγ: Και για όποιον έχει αντιρρήσεις, αυτήν έχεις υπουργό και το ανέχεσαι!
