Το ξερονήσι μου δεν έχει θάλασσα, ούτε αγέρηδες. Είναι 100 τετραγωνικά με τρία υπνοδωμάτια και ξύλινα πατώματα. Έχει πόρτα ασφαλείας και παράθυρα που βλέπουν στην απέναντι οικοδομή. Σ” αυτό το ξερονήσι δεν υπάρχουν σύντροφοι αλλά ούτε και καταναγκαστικές εργασίες. Δεν με έφερε καράβι εδώ αλλά η επιμονή μου να μην υπογράψω το χαρτί που θα με «έβαζε» στα πράγματα και θα σταματούσε το μυαλό μου να ανάβει πυροτεχνήματα ενάντια στο μαζικό εξευτελισμό του Νεοέλληνα. Η αυτοεξορία μου δεν θα γραφεί ως ιστορικό ντοκουμέντο και ο επαναπατρισμός έχει φύγει για πάντα από τα όνειρά μου. Η χώρα που με γέννησαν η μάνα και ο πατέρας μου ήταν εν τέλει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Είχα το νούμερο του ΑΦΜ, είχα την καταγωγή «αριστερή» και δυστυχώς ακραίο πατριωτικό συναισθηματισμό Εν ολίγοις είχα όλες τις προδιαγραφές για να μπω στον φούρνο. Ειδικά από την στιγμή που δεν στεκόμουν για ρουσφετολογικό συσσίτιο στα γραφεία των κομματικών Γκεστάπο αλλά και όταν αρνήθηκα, ως αξιοπρεπής ύπαρξη, να μην γυαλίσω τις μπότες του τάχα αριστερού καριερίστα ταγματασφαλίτη που όριζε την επαγγελματική μου εξέλιξη. Στο Στρατόπεδο θεωρείς ότι με δημοκρατικές διεργασίες αποφασίζεις εσύ για την λειτουργία του συστήματος. Βλέπεις την ιδεατή ζωή σε οθόνες και όνειρό σου είναι να πρωταγωνιστήσεις μία φορά και εσύ ως πρώτο όνομα σε οθόνες και φυλλάδες. Πληρώνεις ως ηλίθιος το 50% της εργασίας σου που έχει προσδιοριστεί από το σύστημα για το ποια θα είναι και συχνά συντάσεις ομάδες με άλλους ηλίθιους για την ανατροπή του συστήματος ξεχνώντας ότι και η σύσταση ομάδων είναι συνταγματικά νόμιμη από το σύστημα για το σύστημα. Πριν γίνεις σαπούνι αφήνεις στο ταμείο παρακαταθηκών τα παιδιά σου τα οποία μεγαλώνεις με τις προδιαγραφές να λιπαίνουν σωστά την μηχανή του συστήματος. Ως ηλίθιος δοξάζεις τη μοίρα που σε γέννησε σε αυτό τον άγιο τόπο και που έφερες το «Έλληνας» στο διαβατήριο που σε πήγαινε διακοπές με γκρουπ σε άλλα μέρη που τα αναπολείς όταν καταλαβαίνεις (σπάνια) πόσο ηλίθιος είσαι.
Ως ηλίθιος πέρασα από το Στρατόπεδο ως λιπαντής μηχανών αλλά λιποτάκτησα μετά από δεκαετίες. Σκέφθηκα ότι αν ζωή είναι αυτό, τότε η κατάντια ποια είναι; Ένιωσα σαν πέος που μία με «παίζει» το Δεξί χέρι και μία το Αριστερό. Δεν ήμουν τίποτε άλλο από μία εφηβική συνήθεια του Συστήματος να περνάει καλά και μετά να με βάζει στο λερωμένο σώβρακό του. Υπερτίμησα την δική μου ύπαρξη όπως κάθε ηλίθιος σε μία ήδη(από χρόνια) υποτιμημένη χώρα. Και έτσι την έκανα. Βρήκα το ξερονήσι όπως το έφτιαξε ο πατέρας μου, βγαίνω πρωί να εργαστώ για να πληρώνω τους φόρους αυτής της δικτατορικής χώρας μόνο και μόνο για να έχω την ησυχία μου, και στο παιδικό δωμάτιο έχω βγάλει τις κουρτίνες για να δείξω στο παιδί ότι σε αυτή την χώρα ο ήλιος τρυπώνει ακόμη και σε υπόγεια. Ότι μπορεί τα ξερονήσια ,που αρχίζουν να πληθαίνουν από τον Έβρο μέχρι την Γαύδο, σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, να είναι εν τέλει η πατρίδα που φτιάξαμε για να περιφρουρήσουμε το ελληνικό γενετήσιο δικαίωμά μας. Να είμαστε ελεύθεροι….

εγραψε το πιτσιρικι