ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις για νίκες του εργατικού κινήματος κι επαναστατικά υποκείμενα, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι από στ’ αρχίδια του έως πλήρως εκφασισμένο. Δεν αμφισβητεί ηθικές αξίες, ούτε κοινωνικά πρότυπα του κατεστημένου. Δεν ονειρεύεται την πτώση του καπιταλισμού και την ανακατανομή του πλούτου. Δεν γουστάρει μετανάστες, αδελφές και μαλλιάδες. Και δεν γνωρίζει καν ποια ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ούτε γιατί το τραγικό τέλος της θα έπρεπε να μας αφορά όσο ποτέ. Το διακύβευμα έχει πλέον να κάνει με την επιβίωση μας απέναντι στη θηριωδία του ναζισμού. Που μόλις φτάσει την κρίσιμη μάζα της -σιωπηλής έστω- ανοχής από την πλειοψηφία, δεν θα διστάσει να κάνει τη χούντα των συνταγματαρχών να φαίνεται σαν παιδική χαρά. Κι αν αυτό σου φαίνεται τραβηγμένο, θυμήσου πόσο σε σόκαρε κάποτε το γεγονός ότι ο Καρατζαφέρης κατάφερε να μπει στη Βουλή κι ο Άδωνις στα τηλεοπτικά στούντιο. Για κοίτα γύρω σου πού είμαστε τώρα…Το να επιμένουμε στο ψέμα της αριστερής στροφής της κοινωνίας είναι αυτοκτονικό, όταν γίνεται ολοένα και πιο προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Κι αυτό που είναι ντιπ για ντιπ ηλίθιο είναι να επιμένουμε ότι ούτε η ρητορική μας ούτε η στρατηγική μας έχει λάθος, κι απλά είναι θέμα χρόνου ο μέσος λοβοτομημένος Ελληνάρας να γυρίσει την πλάτη στον εθνικισμό, την ορθοδοξία, τη λαμογιά και τη μπάλα, και να γίνει συνειδητοποιημένος αντικαπιταλιστής που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα του Πακιστανού… Ζήσε όσο θέλεις στην άρνηση, αλλά έχε υπόψη σου ότι κρατάς ομήρους όλους εκείνους που θα μπορούσαν να αγωνιστούν πλάι σου, αν δεν ήσουν τόσο ανυπόφορα ξερόλας, κολλημένος και ανθρωποδιώχτης.

Αυτα για την ωρα..