ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η Ροζα απόψε τραγουδάει στους εραστές της. Ξάφνου σηκώνεται και πετάει την καπνισμένη γόπα στους αφρούς της θάλασσας και πάντα πίσω από το σάπιο καράβι. Στο καραβι που αφησε τα ονειρα τηs να αιωρούνται κλωστή στην κοπαστη.. Ξεχασε τα ψηλοτάκουνα και τον καρώ ποδόγυρο, και με ελαφρά γερμένο το κεφάλι βρέθηκε στον βυθό.. Είσαι γυναίκα, λέει, εκ γενετής φτιαγμένη να περιμένεις το μεγάλο. Να περιμένεις εκεί στον μαύρο κύκλο φτιαγμένο με βερνικι..  Πάντα με βαμβάκι και μετάξι στην χάντρινη, μεγάλη, ταλαιπωρημένη τσάντα μην τυχόν και ανοίξει η μύτη του παιδιού.. Η ροζα των εραστων αέρινα τυλιγμένη, ολόγιομα καμμένη, κακώς ψαλιδισμένα στις άκρες φιγούρα κοριτσίστικου παλαιού σπάνιου περιοδικού. Η Ροζα έχει μαύρα μαλλιά, βραχνή ανταριασμενη, καπνισμένη φωνή και πολλά λιμάνια στο μυαλό της. Ανάμεσα στα πόδια της έχει αιματώματα, μολυβιες, σημάδια χαμένων βραδιών. Και στις άκρες των δαχτύλων της σκλήθρες από ένα μεγάλο μαύρο πιάνο. Και γελάει, πως γελάει στον μικρό ήχο της ανάσας τους. Εκείνοι, οι κύριοι του λιμανιού πως θαρρούν κάθε φορά πως την έχουν χαράξει στο ξύλο του στήθους τους. Μεθυσμένη Ροζα. Σώσε μόνο τους ποιητές και τους πεζογραφους που σου τάξανε αθανασία και τους άλλους. Τάισέ τους στους εραστές σου. Εκείνους που ζωγραφίζουν την φύση σου κι ύστερα σωπαίνουν στο τραγούδι το ψευδό σου. Σωπαινουν μπροστά στο άρωμα σου. Ύστερα έλα, σε περιμένω στον μαύρο μεγάλο κύκλο φτιαγμένο από βερνικι …

έγραψε το πιτσιρικι