ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κι ας το “ξερα ότι οι ταινίες ήταν το σκηνοθετημένο γύρισμα ενός προδιαγεγραμμένου σεναρίου, εξακολουθούσα να παραδίνομαι στην πλοκή και να κλαίω με συμπάθεια όταν οι άνθρωποι χωρίζονταν άδικα. …Σκεφτόμουν αν ήταν τελικά κατάρα να μην μπορείς να πράξεις το οτιδήποτε με μισή καρδιά… να τα ποντάρεις όλα στα ολόκληρα και να πηγαίνεις πάσο στα ελλειμματικά…να παθιάζεσαι άμετρα με εκείνον που ζωντάνευε κάθε σου κύτταρο… επιλεκτικά, ολότελα και εξουθενωτικά…

Κυριακή στο κέντρο της πόλης. Η Κυριακή ήταν πάντα περίεργη ιστορία. Μέρα νωθρή, άχρονη, κάτι ανάμεσα σε ζωή και μελαγχολία… αλλά πάντα πολλή για έναν. Άφησα να μην ξέρω που βαδίζω, μόνο τα κόκκινα μποτίνια αντηχούσαν στα ερημικά στενά του κέντρου και κάθε τόσο στεκόμουν μπροστά σε μια βιτρίνα. Εξακολουθούσες να λείπεις… Τα πάντα είχαν αλλάξει, εκτός από αυτό. Οι μέρες μου, οι ασφυχτικά γεμάτες, δεν επέτρεπαν φλυρία στη σκέψη, μα τα σαββατοκύριακα.. ελεύθερα από υποχρεώσεις, επέτειναν το άδειο από αγγίγματα, από μια καλημέρα αγουροξυπνημένη, από μια μοιρασμένη κούπα ζεστού καφέ…Οι μέρες μου με επέστρεφαν ξανά και ξανά σε σένα… σα να είχε αφημένες εκκρεμότητες το πεπρωμένο μου μαζί σου…

Σε φανταζόμουν τώρα να παίρνεις τις χαρακτηριστικές σου εκφράσεις… Να χαμογελάς με εκείνη την αφηρημένη έκφραση χαμόγελου, μια μορφή άμυνας της αμηχανίας σου..που καμπυλώνονταν αμυδρά στις άκριες των χειλιών σου… Κι άλλες φορές να χαμογελάς τόσο αλλιώτικα, σπάνια και αληθινά…άλλαζε ολότελα η όψη σου τότε, θυμάμαι… Να με κοιτάς με την άκρη των ματιών σου στο σκοτάδι… Να συνοφρυώνεις τα φρύδια και να γουρλώνεις περισσότερο τα μάτια όταν άκουγες με προσοχή… Να κλείνεις τα μάτια.. και τα ρουθούνια σου να εισπνέουν δυνατά τη στιγμή, λες κι οι αναμνήσεις σου είχαν μυρωδιά… Με ένα δικό σου τρόπο να λες το ναι… Nα κρύβεις ένα παιδί που λαχταρά την αγκαλιά, πίσω απ” το αντρικό σου πρόσωπο, το αρμονικό.

Τράβηξε τώρα λίγο καπνό απ΄ το τσιγάρο σου… Όταν εκπνέεις, άκου την εκπνοή σου που “ναι για δυο… Άφησέ μου λίγο χώρο στη νύχτα σου και το πρωί στάσου απέναντι στον ήλιο και γύρνα να δεις αν η σκιά σου είναι μόνη… Περπάτησε στην πόλη, βρες τα βήματά μου… Και έλα και δώσε μου ένα σωστό φιλί.