«Ξεχάσαμε να πολεμάμε»

pitsirikos-logo
Εγραψε:    Φίλε πιτσιρίκο, τώρα κατάλαβα. Ξεχάσαμε να πολεμάμε φίλε. Εσύ κολλημένος στο πληκτρολόγιο, εγώ να σ’ έχω καρφιτσωμένο στους σελιδοδείκτες και καθημερινώς να σε διαβάζω, οι παρέες να κάνουν επαναστάσεις μεταξύ τυρού και αχλαδιού, οι παππούδες να περιμένουν τους νέους, οι νέοι να έχουν άλλες προτεραιότητες κ.ο.κ. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.

Ένα είναι το θέμα. Ξεχάσαμε φίλε να πολεμάμε. Οι πρόγονοί μας, από πολύ παλιά μας έχουν διδάξει τι σημαίνει να πολεμάς. Να πολεμάς, όχι μαλακίες. Και το παίζουμε και διαβαστεροί. Υπάρχει η λύση στα βιβλία.

«Γι” αυτό σου λεω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας, ρε.»

Μεγάλος Λόφος

(Κύριε τέτοιε, αν σας δίνω την εντύπωση πως είμαι κολλημένος στο πληκτρολόγιο -ενώ κάνω για τέταρτο μήνα τον γύρο των νησιών, κάνω τα μπάνια μου και kitesurf, και δεν περνάω στον υπολογιστή ούτε μια ώρα την ημέρα-, είμαι πολύ χαρούμενος. Λέτε πως ξεχάσαμε να πολεμάμε. Συγγνώμη, πότε πολεμήσαμε; Ποιοι είναι οι πρόγονοί μας που πολέμησαν; Τον Μεγαλέξανδρο εννοείτε; Ή τους αγωνιστές του ’21; Ή την γενιά του ’40; Δηλαδή, να πολεμήσουμε τους Πέρσες, τους Τούρκους ή τους Ιταλούς; Όσο για το απόσπασμα από το ποίημα της αείμνηστης Κατερίνας Γώγου που μας προτρέπει να μην την κοπανήσουμε, να σας θυμίσω πως η Κατερίνα Γώγου αυτοκτόνησε. Δηλαδή, κατά μια έννοια, την κοπάνησε. Και μετά την λάτρεψαν τα παιδιά του «χώρου» που πρέπει να πεθάνεις πρώτα -με τραγικό τρόπο- για να σε αγαπήσουν. Εγώ λέω να μην την κοπανήσουμε, αλλά να ζήσουμε. Και να σκεφτόμαστε. Και καλό θα ήταν να μην γράφουμε κλισέ του στιλ «ξεχάσαμε να πολεμάμε». Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στα προηγούμενα μέιλ που μου είχατε στείλει -είναι πολλά και από τα πιο υβριστικά που έχω λάβει- και στη συνέχεια πηγαίνετε να σας κοιτάξει ένας γιατρός. Από τις ύβρεις και τους ύμνους στους νεοναζιστές, περάσατε στα «φίλε πιτσιρίκο». Και με διαβάζετε και καθημερινά. Να είστε καλά. Και περαστικά.)

pitsirikos-logo