Daily Archives: Οκτωβρίου 4, 2014

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ…

Οκτωβρίου 04, 2014   pitsiriki1
nd

«Καλησπέρα κυρίες και κύριοι!» κραυγάζει ο αστείος κύριος με το ψηλό καπέλο και τα έντονα φρύδια, το αστείο κουστουμάκι και τα άσπρα γάντια. «Καλωσήρθατε κι απόψε στο τσίρκο μας!» Κοιτάζει το κοινό του, μέσοι άνθρωποι που θέλουν να ξεσκάσουν. Παίρνει βαθιά ανάσα. Συνεχίζει. «Τίποτα δεν μένει το ίδιο στο σόου μας! Κάθε φορά, έχετε την ευκαιρία να βλέπετε κάτι διαφορετικό, κάτι μακριά από την στεγνή σας καθημερινότητα. Ό,τι θελήσετε εδώ θα το βρείτε!» Ένα πλατύ χαμόγελο απλώνεται σε όλο το κοινό. Ναι! Άξιζε το εισητήριο που πλήρωσαν! «Ηλίθιοι!» σκέφτεται ο αστείος κύριος και συνεχίζει να μιλά. «Ό,τι έχετε ονειρευτεί θα το βρείτε εδώ! Όποια διαστροφή έχετε ποθήσει θα την βρείτε εδώ! Ό,τι κρύβεται βαθιά μέσα σας θα εκδηλωθεί εδώ! Το τσίρκο μας δεν θα σας απογοητεύσει! Μπείτε στη σειρά και όλοι θα πάρετε!» Και το πιο περίεργο είναι ότι όλοι αμέσως σχηματίζουν μια ατέλειωτη ουρά και περιμένουν υπομονετικά ώσπου να έρθει η σειρά τους για να πάρουν και αυτοί το λιγοστό κομμάτι ικανοποίησης που τους αναλογεί.  Η ουρά καταλήγει σε έναν μακρύ διάδρομο με αμέτρητες πόρτες. Η κάθε πόρτα κρύβει κάτι διαφορετικό. Όλοι τρέχουν σαν τρελοί. Ανοίγουν την μία πόρτα μετά την άλλη μέχρι να βρουν αυτό που ονειρεύτηκαν, αυτό που γέννησε η αρρωστημένη φαντασία τους. Και ο αστείος κύριος έχει φορέσει πλέον το σαρκαστικό του χαμόγελο και αφήνει ακάλυπτα όλα τα μυτερά του δόντια. Έτσι όπως είναι τώρα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του και τα φρύδια του σηκωμένα απειλητικά, έτσι δεν είναι πια αστείος. Είναι μια φιγούρα βγαλμένη κατευθείαν από εκείνον τον εφιάλτη που βλέπεις κάθε βράδυ. Ναι, τον βλέπεις συχνά αυτόν τον εφιάλτη. Πόρτες παντού, πεινασμένος κόσμος παντού, κλειδαριές μα χωρίς κλειδιά και τον αστείο κύριο να σου χαμογελά με ένα χαμόγελο που μένει στα χείλη και δεν φτάνει εως τα μάτια. Το χειρότερο απ’όλα είναι όταν ξυπνάς. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν επρόκειτο για εφιάλτη αλλά για μία ωμή έκδοση της πραγματικότητάς σου. Ευτυχώς για σένα, η καθημερινότητα είναι πιο ωραιοποιημένη!

εγραψε το πιτσιρικι
Read More

Η μοναξιά του ονειροπόλου

Οκτωβρίου 04, 2014   pitsiriki1
nd

Μπροστά στα μάτια του απλωνόταν η θάλασσα, ένα κενό, μία άβυσσος. Μπροστά στα μάτια του, τα άγουρα και παιδικά αυτά μάτια, παρέλαυναν όλες του οι στιγμές. Ένα χαμόγελο πικρίας ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο που τόσο είχε ταλαιπωρηθεί. Στα χείλη ανέβαινε ένα τραγούδι που του τραγούδαγαν τα βράδια για να κοιμηθεί. Σιγομουρμούριζε τον σκοπό όμως δεν τολμούσε να συλλαβίσει τα λόγια. Δεν είχε όρεξη να υμνήσει τον ήλιο και την αγάπη. Αυτή η στιγμή ήταν μόνο γι’αυτόν και την απεραντότητα της θάλασσας. Η θάλασσα…γλυκιά ερωμένη! Ποτέ δεν μιλούσε, μόνο άκουγε. Άλλωτε γαλήνια, άλλωτε φουρτουνιασμένη. Ήταν η αφέντρα της ψυχής του, η αγαπημένη που έβλεπε στα όνειρα του. Γεμάτες κατάνυξη ήταν αυτές οι επισκέψεις του στις παραλίες. Δεν μιλούσε, μόνο σκεφτόταν. Άφηνε το αεράκι να τον τυλίξει και την αλμύρα να διαπεράσει το δέρμα του και να φωλιάσει μέσα του. Ώρες ώρες ένιωθε ότι θα τον πέθαινε αυτή η υγρασία αλλά με τον καιρό συνήθισε και τώρα την αποζητούσε. Τα κύματα χτυπούσαν στα βράχια, τα έτρωγαν, τα έσκαβαν. Ξέσπαγαν πάνω τους όλους τους καημούς και τις λύπες που έκρυβε μέσα του ο βυθός. Κάποιος του είχε πει κάποτε ότι η θάλασσα φτιάχτηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους. Τα δάκρυα είναι το νερό, η λύπη είναι η αλμύρα, τα κύματα είναι οι στεναγμοί και η ηρεμία είναι η ισορροπία. Χρόνια πέρασαν από τότε που το πρωτοάκουσε αυτό. Ήταν παιδί τότε. Τώρα είχε μεγαλώσει, είχε σκοτεινιάσει, είχε χάσει την όρεξη για τραγούδι. Κοίταξε νευρικά το ρολόι του. Γιατί το έπαιρνε μαζί του; Δεν χρησίμευε σε τίποτα, μόνο στο να του υπενθυμίζει ότι ήταν αιώνιος δούλος του χρόνου. Βράδιαζε…ο ήλιος έπεφτε…και αυτός έπρεπε να γυρίσει σπίτι…πίσω σε ό,τι πετάχτηκε μπροστά του, σε ό,τι ξεπήδησε από βωμούς κολάσεως και ρίζωσε μια για πάντα δίπλα του… Βράδια σαν κι αυτά νοσταλγούσε τότε που ήταν μικρός και η θάλασσα φάνταζε ακόμα πιο απέραντη. Τότε την κοίταγε με φόβο. Τώρα την κοίταζε απλά από συνήθεια…και το παιδί που έκρυβε μέσα του συνέχιζε ατάραχο τον αιώνιό του ύπνο…

εγραψε το πιτσιρικι
Read More

τύψεις και ενοχές ..

Οκτωβρίου 04, 2014   pitsiriki1
nd

Τα παιδιά αυτής της πόλης τυλίγονται το βράδυ στην κουβέρτα της μοναξιάς. Την κρατάνε σφιχτά, την διπλώνουν γύρω από τα πόδια τους, σχεδόν δένονται μαζί της γιατί στην ουσία είναι το μόνο πράγμα που έχουν. Όταν δεν έχεις τίποτα δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. Όταν το μόνο που έχεις είναι η μοναξιά τότε ό,τι κι αν χάσεις δεν θα αφήσει μεγάλο κενό. Αυτά τα παιδιά είναι τα ίδια παιδιά που το πρωί θα σηκωθούν με ένα αγκυλωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο, θα φάνε ανόρεχτα το πρωινό τους, θα τρέξουν να προλάβουν το κουδούνι του σχολείου, θα κλειστούν σε μια αίθουσα και θα παρακολουθήσουν άλλη μια μέρα από την ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους σε αργή κίνηση ενώ αυτά παραμένουν θεατές. Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον όμως κουβαλούν μέσα τους όλες τις τύψεις και τις ενοχές του παρελθόντος… Αυτά τα παιδιά…αυτά τα παιδιά…αυτά τα παιδιά θα κοιμηθούν και απόψε συντροφιά με την μοναξιά τους….αύριο θα ξυπνήσουν πάλι και θα κάνουν πάλι ό,τι κάνουν κάθε μέρα…αύριο θα ξανακοιτάξουν την ζωή μέσα από το παράθυρο του σκοτεινού δωματίου…εξάλλου έτσι έχουν μάθει…

εγραψε το πιτσιρικι

 

Read More
« Older posts
  • iSquare iPad Like

  • Το blog μου

  • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

  • ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

  • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΡΕΠΟΡΤΑΖ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  • ΚΟΣΜΟΣ

  • πολιτικη

  • ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

  • ΒΙΝΤΕΟ

  • ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

  • Δημοφιλή

  • ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

    Οκτωβρίου 2014
    Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
    « Σεπ    
     12345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    2728293031