ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ομως μερικές φορές πρέπει να σκεφτούμε ανάποδα.
Αν δεν ήμουν τι θα είχε γίνει τότε?

Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που στάθηκε στα πόδια του γιατί του δώσαμε τον ώμο μας? Υπάρχει κάποιος που ένοιωσε ευτυχία κοντά μας? Υπάρχει κάποιος που σταθήκαμε δίπλα του σε μια ατέλειωτη νύχτα? Υπάρχει κάποιος που βάλαμε το σώμα μας στην άκρη του γκρεμού για να μη πέσει? Υπάρχει κάποιος που του δανείσαμε ένα βιβλίο κι άλλαξε γνώμη για το διάβασμα? Κάποιος που φοβόταν και οπλίσαμε το χέρι του να σκοτώσει τα φαντάσματά του. Κάποιος είδε τη ζωή με νέα μάτια γιατί βρεθήκαμε εκεί μέχρι το ξημέρωμα κοντά του μέχρι να περάσει το δύσκολο….

Κι εμείς το ίδιο. Εχουμε πρόσωπα, εικόνες, μνήμες που συνδέονται ο ένας με τον άλλον. Μια ατέλειωτη αλυσίδα που δεν ξέρουμε καν που έχει φτάσει όταν φύγαμε. Μπορεί να έχουμε φτάσει σε άλλους κόσμους, σε άλλους πλανήτες και το νήμα μας να κρέμεται ακόμα σε πράγματα που νομίσαμε πως τέλειωσαν, πως ξεχάστηκαν πως δεν είχαν καμμιά σημασία. Κι αυτά να λειτουργούν ερήμην μας πια. Σαν ένα ρυάκι που σκάψαμε κι έφτασε στο ποτάμι και μετά στη θάλασσα.

Αναρωτιόμαστε τόσες φορές γιατί υπάρχω εδώ, ποιός ο σκοπός μου, κι η απάντηση μπορεί  ήδη να έχει δει και να την γνωρίζει η άλλη μεριά του πλανήτη, κάποιος άνθρωπος που βρίσκεται κάπου κι εμείς αγνοούμε παντελώς πως έφτασε μέχρι εκεί. Αγνοούμε πως εμείς μπορεί να ήμαστα το γεφύρι που πάτησε και πέρασε απέναντι.

Ναι αυτό που βλέπουμε είναι μια ατέλειωτη αλυσίδα που άνθρωποι πληγώνουν ανθρώπους. Ομως συνεχίζουν να επιβιώνουν οι άνθρωποι. Συνεχίζουν να παλεύουν ακόμα και μεσα σε μια έρημο χωρίς νερό, χωρίς φαί, χωρίς αύριο. Ο λόγος που συμβαίνει μπορεί να είναι μια λέξη, μια σκέψη που εκτοξεύθηκε από την άλλη μεριά του ουρανού και  κρατάει δεμένη πάνω τους την ελπίδα.