Η ψυχή μου βαδίζει στα ακροδάχτυλά της προσπαθεί να σε αγγίξει εκεί ψηλά. Νιφάδες λευκές τη ντύνουν μοναξιά και τριγυρίζει σπουργίτι χαμένο στο χιόνι. Ψυχές παγωμένες με βλέμματα άδεια καρδιές που πονάνε και προχωρούν σε ατέλειωτους λαβύρινθους. Σιωπή του χειμώνα μέσα μου χωρίς ήχους αγάπης. Χορεύω, στροβιλίζομαι,πέφτω στη λευκή αγκαλιά. Καυτό πάγωμα του χιονιού…θανατηφόρο… Σαν το δικό σου. Κοιμάται με κατάλευκο πάπλωμα από νιφάδες η φύση και το φεγγάρι μισοκρυμμένο σε πέπλα ομίχλης. Δέντρα γυμνά πλανεμένα από τις μικρές λευκές νεράιδες που θα λιώσουν στα χάδια του ήλιου. Ελιξίριο αγνότητας το χιονι κρατάει την αθωότητα της γης για λιγοστό καιρό. Είναι ήσυχα απόψε και η λογική πλανιέται στο ξεχασμένο παιδικό μυστήριο του έρωτα της πλάσης με το λευκό αυτοκράτορα..Κινήσεις γρήγορα παράλογες, φρενιασμένος τροχός τύχης η ζωή. Σπόροι ευτυχίας που δεν προλαβαίνουν να ανθίσουν, ψήγματα χρυσού στα αζήτητα τα χαμόγελα αφετηρίας. Ροδόπεπλη δύση καλύπτει τα όνειρα της στιγμής, αυγές αισιοδοξίας σταματούν με το άνοιγμα των ματιών. Δεν προλαβαίνω να ζήσω τη στιγμή, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ πως υπάρχω, δεν προλαβαίνεις να θυμηθείς πως κάπου υπήρξαμε μαζί.
Μια αιωνιότητα πριν. Ίσως ήταν χθές, μα ήδη ζούμε το ίδιο απαράλλαχτο αύριο… Εκσταση της νύχτας!  Αγριοι σπασμοί απόλαυσης, με όπλα τα κορμιά σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο. Υποστάσεις που μπερδεύονται φύλα που ενώνονται σε θεϊκό Ένα φιλιά που εκρήγνυνται άγρια. Σώματα και ψυχές φλέγονται. Κομήτες χάδια, αστέρια αγγίγματα. Γαλαξίες ανοίγεις στη μοίρα μου. Η ιερή μανία του έρωτα μας δείχνει το δρόμο να βυθίσουμε μαζί τον ουρανό…Ο ήλιος να χύνεται σε ρυάκια από χρυσάφι. Θόλος από χρυσοκόκκινα φύλλα. Γέλια σαν τον παφλασμό κυμάτων, Αναστεναγμοί σαν φτερά κύκνων. Λέξεις λευκές άκακες, γλάροι ταξιδιάρικοι. Σκέψεις παιχνίδια στις ανίσκιες στάσεις του νου.. Αυτή τη μέρα θέλω να φτιάξω πιτσιρικι μου.. αυτη μου ανηκει.. ειναι για μενα.. δεν την πουλαω με θαμπα ονειρα…..

εγραψε το πιτσιρικι

Και τώρα τι κάνουμε; Τίποτε. Έχουμε παγώσει όλοι και παρακολουθούμε όλα να γκρεμίζονται τριγύρω μας. Ισοπεδωμένα όνειρα, πρώην υψηλοί στόχοι και το κεραμίδι που είχαμε βάλει πάνω από το κεφάλι μας έχει αρχίσει την κάθοδο και αργά ή γρήγορα θα μας συνθλίψει. Δεν υπάρχουν οικονομικές αναλύσεις, ούτε πολιτικές διεξόδου. Πάνε αυτές οι μέρες. Έφυγαν ανεπιστρεπτί. Όσο για κείνα τα χρόνια που τα βάλαμε ενέχυρο σε μία χώρα, που από πείσμα πιστέψαμε, δεν αγοράζονται πλέον ούτε για μία τρύπια δεκάρα. Όλοι ξέρουμε ποιοι φταίνε αλλά πια δεν έχουμε τα κουράγια να τους στήσουμε στον τοίχο διότι ακόμη και ο τοίχος των εκτελέσεων των εκτελεστών μας, δόθηκε αντιπαροχή. Μας τον πήραν και αυτόν για να μην έχουμε ούτε καν την ελπίδα της τελικής δικαίωσης. Να πούμε ότι χάσαμε αλλά κάποιοι θα πληρώσουν την πληρωμένη ήττα μας. Και τώρα τι κάνουμε λοιπόν; Το μαύρο χρήμα καλά κυλάει στις τσέπες όπως κυλούσε πάντα. Οι θυρίδες των πολιτικών και των λαμογιών δεν θα ανοίξουν ποτέ. Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο τελικά κόστισαν σε τρεις γενιές Ελλήνων τα κουστούμια και τα γούστα του χειρότερου συρφετού πολιτικών και εμπλεκομένων παγκοσμίως. Πάντως σίγουρα πιο ακριβά από τα γούστα του κάθε μονάρχη που πέρασε από αυτή την χώρα και από οποιαδήποτε άλλη. Πήραμε με ευκολία το χάπι με το όνομα «Δημοκρατία» ξεχνώντας ότι για να μπορεί αυτή να επιβιώσει θα έπρεπε τα κελιά των φυλακών να είναι μεσοτοιχία με τα έδρανα των βουλευτών. Έτσι ορίζεται η Δημοκρατία: Το λάθος πληρώνεται. Αντί όμως κελιών βάλαμε πλάτη για να χτιστούν κομματικά γραφεία και πουλήσαμε την συνείδηση για μία νύχτα στα μπουζούκια. Το σπίτι που φτιάξαμε έστεκε χρόνια πάνω σε ρέμα. Ένα υπόγειο ποτάμι κυλούσε όσο κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε ότι την επόμενη μέρα ίσως εμείς να ορίζαμε τις ζωές των διπλανών μας, όπως το κωλόπαιδο που έγινε ξαφνικά και από το πουθενά υπουργός. Πέφτει πλέον το σπίτι και έξω δε μπορείς να βγεις. Είναι σαν να σε περικλείει ωκεανός. Ίσως κουτσά- στραβά να την βγάλεις και φέτος. Λίγο λαμογιά, λίγο πονηριά, λίγο κανένας γνωστός….κάτι θα βρεις να κάνεις. Αλλά τα όνειρα για το μέλλον και για αυτά που σκόπευες να εισπράξεις, έχοντας δώσει το μερίδιο σου χρόνια τώρα, ξέχασέ τα. Γενικώς πρέπει να ξεχάσεις ότι είσαι πολίτης μιας χώρας γιατί αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, ένας ραγιάς ήσουν πάντα και ως ραγιάς θα πεθάνεις.
Τίποτε ποτέ δεν ήταν δικό σου. Νοίκιαζες ένα κομμάτι δήθεν εθνικής συνείδησης και το έκανες και σημαιάκι ανεβαίνοντας 5 εκατοστά από το έδαφος σε φαμφάρες και εθνικές εορτές, σαν να ήταν δική σου αυτή η γη. Δεν ήταν όμως. Νοικιασμένη την είχες εσύ και δυστυχώς, από ό,τι δείχνει η κρυμένη αλλά πραγματική ιστορία, νοικιασμένη την είχαν και οι αναλώσιμοι πρόγονοί σου…

εγραψε το πιτσιρικι