Η ζωή μας παιζόταν σ’ ένα θέατρο σκιών. Με φωτισμό χαμηλό να μην αναγνωρίζονται τα πρόσωπά μας που είχαν παραγνωριστεί από τον καιρό. Έτσι είχαμε καταντήσει. Δύο άνθρωποι που κινούνταν στον ίδιο χώρο με χαμηλωμένη την ένταση του φωτισμού για να μην βλέπει ο ένας τον άλλο. Μόνο ανασαίναμε και να αφουγκραζόμασταν τους ήχους μας. Ίσως γιατί μόνο αυτούς απέμεινε να αγαπάμε. Αυτούς που τους ακούμε και με κλειστά μάτια, αυτούς που τους ακούμε μέσα στον ύπνο μας και τους έχουμε αποτυπώσει μέσα στην ψυχή μας. Ένα αποτύπωμα σαν να βρισκόμαστε σε θεραπεία υπνοπαιδείας.

Τι μπορείς να μου κάνεις και ‘σύ; Σε τι μπορεί να φταις; Μήπως ήξερες, μήπως μπορούσες να το φανταστείς; Μαζί ξεκινήσαμε και μαζί φτάσαμε. Έχοντας αφήσει πίσω οτιδήποτε μπορεί να μας έκανε να είμαστε μαζί ακόμη και τώρα. Όχι. Δεν πονάω. Έπαψα πια να πονάω. Όχι. Το δάκρυ δεν είναι πόνου. Μην το βλέπεις έτσι. Δάκρυ απελευθέρωσης είναι. Όχι δικής μου. Δικής σου. Εξάλλου, εσύ δεν ήσουν αυτή που άντεχε;

Η ζωή μας παιζόταν σ’ ένα θέατρο σκιών. Το φως πίσω μας. Όχι μπρος μας. Ένα φως παρελθοντικό. Ένα φως ξέμακρο. Αυτό είδαμε. Το παρελθόν να μην μας ακολουθεί. Και σταθήκαμε μήπως και μας φτάσει. Προσκολληθήκαμε σε μία λανθάνουσα καρτερικότητα. Ώσπου είδαμε ότι όσο κι’ αν προσπαθούμε, το φως παραμένει εκεί, πίσω, μακριά. Και φοβήθηκα. Δεν μπορώ να ζω χωρίς φως, δεν μπορώ να ζω στο σκοτάδι. Και έσπασα. Έφυγα. Για να βρω φως, για να βρω ουρανό.

Μπορεί και να ένοιωσα καλά. Μπορεί και να ένοιωσα άσχημα. Θα δείξει. Όμως δεν θα το μάθεις. Όσο κι’ αν προσπαθείς. Δεν θα σε φέρω ξανά στη ζωή μου. Όχι. Δεν είναι εκδίκηση. Είναι πορεία προς τα μπρος. Πορεία που πρέπει να την κάνω μόνος. Μόνο έτσι θα σωθώ. Μόνο έτσι θα μπορέσω. Λάθος ή σωστό δεν ξέρω. Ξέρω ότι και τα δύο είναι εδώ. Και η κόλαση και ο παράδεισος.

Πρέπει να μου αναγνωρίσεις την εμμονή μου να μένω στο φως. Όλα μπροστά, όλα ειπωμένα, όλα ξεκάθαρα. Μη φοβάσαι για μένα. Έτσι ήμουν, έτσι είμαι και έτσι θα μείνω. Όλα στο φως. Τέρμα το ‘θέατρο σκιών’…

(Το παρόν κείμενο το έγραψα ακούγοντας το τραγούδι ‘Θέατρο Σκιών’ των Άλκη Αλκαίου – Θάνου Μικρούτσικου από την φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου.