Αγαπήσου. Αυτή τη λέξη πρέπει τελικά να λέει κανείς καθημερινά στον εαυτό του. Όταν ξυπνάει το πρωί και κοιτάζεται στον καθρέφτη, όταν  του κάνει μια παρατήρηση ο προϊστάμενος, όταν γυρνάει σπίτι πτώμα από τη δουλειά. Κάθε στιγμή της ημέρας. Για να θυμάται πόσο σημαντικός είναι. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Η μοναδικότητα είναι το χαρακτηριστικό του είδους μας, του homo. Αυτή που προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είναι κάτι κακό. Μα, ποιος είπε πως ο διαφορετικός είναι λάθος;

Να αγαπάς λοιπόν τον εαυτό σου… Πόσο δύσκολο όμως… Γιατί ακόμη κι αν εσύ ο ίδιος θες οι περιστάσεις δε στο επιτρέπουν. Για να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρέπει να πιστέψεις σ’ αυτόν. Όταν όμως σου χτυπά την πόρτα μια αποτυχία, όλα αυτά πάνε περίπατο. Η θλίψη σε βρίσκει και φωλιάζει στην καρδιά σου. Μα πιο πολύ στα μάτια σου. Όσο κι αν θες να λες ψέματα στον εαυτό σου, ξέρεις πως οτιδήποτε στραβό συμβεί στη ζωή σου θα σου χαλάσει τη διάθεση. Γιατί ο άνθρωπος δε δέχεται την αποτυχία; Ίσως να φταίει εκείνος ο κωλοομοιοστατικός μηχανισμός… Για τον εγωισμό λέω, ρε. Ένας κύριος σνομπ κι αφ’ υψηλού όλη την ώρα. Που δε σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα χωρίς να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Τι βάσανο κι αυτό. Να ελέγχει κάποιος άλλος το σώμα και το μυαλό σου. Από την άλλη όμως δε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε κι αυτός. Όλοι θα ήμασταν σε μόνιμη κατάθλιψη. Εντάξει η θλίψη παλεύεται. Η κατάθλιψη όμως όχι. Γιατί εκτός των αρνητικών συναισθημάτων έχεις να παλέψεις και με σωματικές επιπλοκές. Ανορεξία ή παχυσαρκία με ό,τι αυτές συνεπάγονται.