ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Καλησπέρα Νεκτάριε! Καλησπέρα Πιτσιρίκο! Εμένα μου φαίνεται λίγο παλιό το δίλημμα. ΣΥΡΙΖΑ ή αποχή; Καραμανλής ή Τάνκς; Παπάγος ή Πλαστήρας; Εν τέλει, το ερώτημα διατυπώνεται ως εξής: Πρέπει κανείς να διαλέγει ανάμεσα στο λιγότερο και στο μεγαλύτερο κακό, ιδίως όταν δεν έχει να πιστέψει κάπου αλλού, δηλαδή σε εκείνο που ο ίδιος θεωρεί ως την καλύτερη λύση; Η πιο εύκολη απάντηση είναι και η λιγότερο ξεκάθαρη. Εξαρτάται θα σου έλεγε κάποιος. Εγώ θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω εκείνο που θεωρώ σωστό κι εκείνο που θεωρώ λάθος.

Κατά αρχήν, δεν πιστεύω παλαιότερες (δυστυχώς και τωρινές) υπεραπλουστεύσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ. Το περίφημο «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» έχει την ίδια αξία και βαρύτητα που έχουν και τα ερωτήματα αυτού του τύπου. Καμία.

Κι αυτό γιατί υπάρχουν μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους.

Υπάρχουν διαφορές στο επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας, της ανεκτικότητας στον πλησίον που διαφέρει – ή επιλέγει να διαφέρει – από τους υπόλοιπους (πχ όσο αφορά τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών), στον σεβασμό των όποιων συμμετοχικών θεσμών υπάρχουν, στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις διαμαρτυρίες των πολιτών, κλπ, κλπ.

Όμως, στο επίπεδο οικονομικής τους πολιτικής, οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες, και στην πραγματικότητα οι διαφορές αυτές εκμηδενίζονται, αφού οδηγούν τελικά στα ίδια αδιέξοδα.

Αν ο κύριος Τσίπρας καταφέρει να περπατήσει πάνω στο νερό -και πολύ περισσότερο αν καταφέρει να χορτάσει τα εκατομμύρια των πεινασμένων με τους πέντε άρτους και τα πέντε ψάρια που θα μας (ξανά) δανείσουν οι κύριοι Σόιμπλε και Ντράγκι-, εγώ θα τον πιστέψω.

Αλλά δεν θα τα καταφέρει. Και δεν θα τα καταφέρει γιατί δεν γίνονται θαύματα.

Έτσι υπόσχεται στον λαό ένα θαύμα, αντί να του μιλήσει με ειλικρίνεια, περιγράφοντας τις δύσκολες επιλογές που έχει να κάνει η χώρα, να μιλήσει στον λαό για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν, προσδιορίζοντας όμως ξεκάθαρα τους στόχους.

Να κάνει τον λαό συμμέτοχο στον αγώνα για την επίλυση του προβλήματος και για την δημιουργία μια κοινωνίας πιο δίκαιης τώρα, και πιο εύρωστης αύριο.

Δεν γίνεται στην χώρα αυτή η Αριστερά να φοράει μονάχα τον μπερέ του Γκεβάρα αλλά να αρνείται να κολυμπήσει ανάμεσα στο πόπολο, να αρνείται να συγχρωτιστεί με τους «χαχόλους», να μην κάνει τίποτα το ουσιαστικό προκειμένου να εξυψώσει τους «χαχόλους».

Τον σημερινό Έλληνα «χαχόλο» μπορείς να τον μετατρέψεις σιγά-σιγά σε πολίτη, μονάχα αν τον βάλεις να αποφασίζει για τα σημαντικά πράγματα – καθημερινά και μη – που αφορούν την ζωή του και το μέλλον του παιδιών του.

Δεν μπορείς να τον παραμυθιάζεις ότι θα σωθεί η πατρίδα και η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ, αναγκάζοντας τους Γερμανούς να αλλάξουν ολόκληρο τον πυρήνα της πολιτικής τους που τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, η μακροπρόθεσμη επιβίωση της Ελλάδας περνάει μέσα από την απομάκρυνση από το ευρώ και (άμα συμβεί αυτό) κατά ανάγκη και από την Ε.Ε.

Είναι φυσικά μια πολύ δύσκολη απόφαση και δεν μπορεί να την πάρει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κανένα άλλο κόμμα.

Πρέπει να την πάρει η κοινωνία, γνωρίζοντας και υπολογίζοντας τις συνέπειες. Έτσι, όπως καταλαβαίνεις, ούτε κι εγώ θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ αν ερχόμουν στην Ελλάδα για τις επερχόμενες εκλογές.

Η αποχή, από την άλλη μεριά, δεν είναι κάτι καλό, όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να είναι τόσο πολύ κατακριτέο.

Κι αναρωτιέμαι αλήθεια για ποιο λόγο ο μακροχρόνια άνεργος θα έπρεπε να κατέβει στην κάλπη σήμερα.

Ποιος ασχολήθηκε μαζί του όλο αυτό το διάστημα;

Έχει κανείς σχέδιο για την ανάπτυξη της οικονομίας, για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης, για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Κανείς.

Θα μου πεις, βέβαια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται αύξηση του βασικού μισθού ξανά στα 700 ευρώ, προγράμματα κοινωνικής στήριξης και προστασίας, κλπ. Όλα αυτά καλά, όμως προσωπικά πιστεύω ότι ο καθένας που θα περίμενε στον προθάλαμο της εξουσίας τα ίδια θα έλεγε.

Μετά τις εκλογές βέβαια θα έβρισκε έκπληκτος – όπως πάντα – άδεια τα ταμεία του κράτους. Τελικά, εκείνο που καθιστά αναξιόπιστο το κοινωνικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι η χρηματοδότηση του βασίζεται στα … λεφτά των δανειστών (ΕΣΠΑ, ΤΧΣ, κλπ) και στην «πάταξη της φοροδιαφυγής». Χέσε ψηλά κι αγνάντευε!

Έτσι, για να το κλείσω, διατυπώνοντας την άποψη μου όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ.

Αν ζούσα στην Ελλάδα κι απέναντι μου είχα ένα συνειδητοποιημένο άτομο, δεν θα του έλεγα απολύτως τίποτα.

Αν αποφάσιζε πως η αποχή θα ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει, θα συμφωνούσα μαζί του χωρίς να προσπαθήσω να του αλλάξω την γνώμη.

Αν είχα κάποιον Αριστερό – όχι ΠΑΣΟΚ – ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ θα του έλεγα όλες μου τις αντιρρήσεις για την αδιέξοδη πολιτική που ακολουθεί το κόμμα του και θα προσπαθούσα να τον πείσω να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αν είχα απέναντι μου έναν ψηφοφόρο του ΚΚΕ θα προσπαθούσα να του μιλήσω για το παρελθόν του κόμματος και θα τον παρακαλούσα να συγκρίνει το τότε με το σήμερα.

Αν δεν υπήρχε καμία αντίδραση (εννοώ άλλη εκτός από το μπινελίκι) από την πλευρά του, θα τον άφηνα ήσυχο να λιβανίζει την αυτιστική πολιτική της ΚΕ του κόμματος.

Αν είχα απέναντι μου έναν εν δυνάμει ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ θα τον έκανα να αναρωτηθεί ποιόν λόγο έχει να τους ψηφίσει ξανά και θα προσπαθούσα να τον πείσω να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ με το απόλυτο (για αυτούς τους τύπους) επιχείρημα, «και γιατί να μην δοκιμάσουμε κι αυτούς».

Αν ήμουν στην Ελλάδα και έμπαινα μέσα στο παραβάν, θα έριχνα στην κάλπη «λευκό».

Ίσως πάλι, αν ξύπναγαν μέσα μου οι παλιές τύψεις για την χαμένη ψήφο να το έριχνα στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σίγουρα πάντως αν υπήρχε ένας πιο ευρύς συνασπισμός εξωκοινοβουλευτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Plan-B, Πράττω, ΕΠΑΜ, κλπ) να τον ψήφιζα πιο εύκολα και με μεγαλύτερα ελπίδα.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Να σημειώσω πάντως κι εγώ με το σειρά μου, αυτό που έγραψε ο Πιτσιρίκος. Κάτσε να έχουμε εκλογές πρώτα. Μπορεί το βράδυ πριν την τρίτη ψηφοφορία για τον «πρόεδρο» της «δημοκρατίας» να εμφανιστεί στο ύπνο κανενός ψεκασμένου η Παναγία, και να του ζητήσει να βάλει πλάτη προκειμένου να σωθεί η περιούσια χώρα. Μπορεί πάλι να βγουν ξανά τα φίδια μέσα στην Βουλή και να ψηφίσουν ότι θα ψήφιζε κι ο Μαρινάκης αν ήτανε εκεί. Ο διάολος άλλωστε έχει μακριά ποδάρια και κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες των συμφωνιών που υπογράφονται κάτω από το τραπέζι. Άλλωστε, η παράταση του βίου της σημερινής κυβέρνησης βολεύει από μια άποψη όλους. Οι Σαμαρο-Βενιζέλοι κλειδώνουν την ατιμωρησία των εγκλημάτων τους. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει την δεξιά στροφή στο πιο χαλαρό. Η τρόικα (με το νέο μνημόνιο) δημιουργεί τετελεσμένα κι αφήνει τους νεκρούς να περάσουν τα νέα επώδυνα μέτρα. Οι ανεξάρτητοι βουλευτές αυξάνουν τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Οι Χρυσαυγίτες διαπραγματεύονται το πουπουλένιο πάπλωμα πάνω στο οποίο θα τους ρίξει η ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη. Το σύστημα, μετά τον ενταφιασμό της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, παίρνει χρόνο για την δημιουργία του νέου «κεντρο-δεξιού» κόμματος που θα πάρει θέση μετά τις εκλογές του 2016 απέναντι στον «κεντρο-αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ. Σεναριολογία; Θα δείξει. Άλλωστε, η Αγκάθα Κρίστι έγραφε το γνωστό “follow the money” κάθε φορά που ψάχνεις για να εξιχνιάσεις ένα έγκλημα.

(Αγαπητέ Ηλία, τι ωραία που τα γράφεις. Ηλία, μέρος του αδιεξόδου είναι και το ότι πολλοί Έλληνες πιστεύουν πια πως οι εκλογές δεν έχουν καμία σημασία. Πολύ επικίνδυνο αυτό αλλά και δικαιολογημένο από μια μεριά. Η ταπεινή μου γνώμη -και την έχω γράψει πολλές φορές- είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε γίνει κυβέρνηση το 2012· θα ήταν μια κάποια απόδοση δικαιοσύνης να καταψηφιστούν τα δυο κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, αφού η χρεοκοπία αντιμετωπίστηκε σαν φυσικό φαινόμενο -σαν σεισμός- και κανείς υπεύθυνος δεν πήγε στο δικαστήριο. Τότε, οι Έλληνες φοβήθηκαν και δεν τόλμησαν. Τώρα η χώρα έχει δεθεί από παντού. Η ευκαιρία πέταξε. Οι Έλληνες δεν έχουν να κατηγορήσουν κάποιον άλλον πέρα από τους εαυτούς τους. Όποιος φοβάται, δεν μπορεί να έχει και μεγάλες απαιτήσεις. Όταν, πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, βλέπω να την κυβερνούν ακόμα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος -παρέα με τον Άδωνι και τον Βορίδη-, σκέφτομαι πως οι Έλληνες είναι εντελώς για τα μπάζα. Οπότε, Ηλία μου, το σημαντικό είναι να έρθει το καλοκαίρι γιατί αυτός ο φετινός χειμώνας -σε αντίθεση με τους προηγούμενους- μας έκλεψε τον ήλιο και μας τάραξε στις βροχές. Βέβαια, εσύ, εκεί που είσαι, μόνο βροχές βλέπεις. Από την βροχερή Αθήνα, την αγάπη μου.)    Και αποχή, και ΣΥΡΙΖΑ!     http://pitsirikos.net

(Νεκτάριε, δεν μπορείς να πεις, ο Ηλίας απάντησε σε όλα τα ερωτήματά σου.)