ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η υπόθεση θέτει αρκετά ερωτήματα για το πως άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι είναι το Κουλούρι και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κοιτάξουν την πρώτη του σελίδα, δηλώνουν ικανοί να επικοινωνήσουν με τη νέα γενιά και να της μεταφέρουν τη γνώση.

Υπάρχει όμως και ένα ακόμη βαθύτερο πρόβλημα. Πόσοι από εμάς δεν μεγαλώσαμε ακούγοντας ακόμη και από δασκάλους μας ότι τα λαμπρότερα μυαλά της NASA και άλλων σημαντικών ερευνητικών κέντρων του πλανήτη στελεχώνονται από Έλληνες;

Στις ακραίες περιπτώσεις «μαθαίναμε» ότι χωρίς του Έλληνες η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θα κατέρρεε το επόμενο πρωί ενώ οι πιο «μετριοπαθείς» εκδοχές, που κυριαρχούσαν στην τηλεόραση και τις εφημερίδες, άφηναν να εννοηθεί ότι το «ελληνικό DNA» θριαμβεύει λόγω κάποιας άγνωστης υπερφυσικής ιδιότητάς του.

Το να βγάζεις εβδομαδιαίο ένθετο σε ελληνική εφημερίδα και να μην έχεις δυο τρεις Έλληνες που θριαμβεύουν σε κάποιο κωλοχώρι του Περού ισοδυναμούσε με εθνική προδοσία. Οι δημοσιογράφοι που ταξιδεύαμε σε αποστολές σε όλο τον κόσμο δυσκολευόμαστε να πουλήσουμε έστω και ένα θέμα αν δεν βρίσκαμε τον «Έλληνα» κάθε περιοχής.

Υπάρχει φυσικά ένα ψήγμα αλήθειας στο ότι Έλληνες φοιτητές υπερεκροσωπούνταν σε ορισμένους τομείς ξένων πανεπιστημίων αλλά φυσικά κανείς δεν ήθελε να συνδέσει αυτό το γεγονός με την πορεία του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου – το οποίο με όλα τα προβλήματά του αποτελούσε την μεγαλύτερη επένδυση που είχε γίνει από δημιουργίας του ελληνικού κράτους.

Η συγκεκριμένη οπτική έπρεπε να αποσιωπηθεί και στη θέση της να τοποθετηθεί το μαγικό DNA του Έλληνα – μια προσέγγιση που βόλευε ταυτόχρονα τους νεο-φιλελεύθερους, τους νεο-ορθόδοξους, τους νεο-ναζιστές και ότι άλλο «νέο» παρήγαγε αυτή η χώρα στα χρόνια της φαινομενικής της ευημερίας.

Ένας συνδυασμός εθνικιστικού παροξυσμού και μικροαστικού μανταμ-σουσουδισμού κυριαρχούσε σε κάθε πτυχή του δημοσίου λόγου και συνοψιζόταν στη φράση: Οι Έλληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν γιατί είναι βιολογικά ανώτεροι αλλά στο εσωτερικό χάνονται γιατί είμαστε η τελευταία σοβιετική δημοκρατία.

Κανένας επίσης από αυτούς που απέδιδαν την επιτυχία στο ελληνικό DNA δεν σχολίαζε ότι μετά την εφαρμογή του μνημονίου η κολοσσιαία αυτή επένδυση, για την οποία πλήρωναν γενιές φορολογούμενων, εξαφανίστηκε μέσα σε τέσσερα χρόνια καθώς οι μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί φοιτητές αναγκάζονταν να εγκαταλείπουν τη χώρα με ρυθμούς που είχαν να παρατηρηθούν στον πλανήτη από την κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ και του «ανατολικού μπλοκ».
Ας μην απορούμε λοιπόν γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι «τσίμπησαν» με την «είδηση» από το κουλούρι. Η σαϊτα του μαθητή είναι το αποκορύφωμα της εθνικής αφήγησης που μας πλάσαραν εδώ και δεκαετίες.