ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, Είμαι ο χρήστος..,!Έπαψα πια να είμαι Χρηστακης Εδώ και χρόνια. Ναι. Αλήθεια σου λέω. Και ως Χρηστος είπα, σε συνεννόηση με τον εαυτό μου, να σου γράψω ένα γράμμα. Θα μου πεις τώρα, και με το δίκιο σου βέβαια, τι δουλειά έχω εγώ ως Χρηστος να σου γράφω γράμμα και να ζητάω δώρα. Σωστή παρατήρηση
Άγιε μου. Ξέρεις, την ερώτησή σου την σκέφτηκα και ‘γώ. Και προσπάθησα να δώσω μία απάντηση που, αν μη τι άλλο, να στέκει λογικά. Και άκου τώρα απάντηση που σκέφτηκα και στην λέω: ‘Όλοι μέσα μας κουβαλάμε το παιδί που μένει πάντα στην σκιά του μεγάλου μας εαυτού. Εγώ αποφάσισα φέτος αυτό το παιδί να το βγάλω από την σκιά. Να το φέρω στο φως. Να του δώσω τα κλειδιά του εαυτού μου για λίγες μέρες και να ζήσω τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά μέσα από τα μάτια του παιδιού μέσα μου’. Πως σου φάνηκε; Δεν είναι πειστικότατη η σκέψη μου και δεν δικαιολογεί στο έπακρο την πράξη μου; Ευχαριστώ. Λοιπόν, αρκετά μακρηγόρησα. Εξάλλου ένα παιδί δεν
μακρηγορεί. Λέει με σταράτα και λιτά λόγια αυτό που θέλει. Η σκέψη του είναι ξεκάθαρη και αυθεντική. Έτσι και ‘γώ πράττω τώρα. Ξεκινάω να απαριθμώ τα δώρα που θέλω να μου φέρεις. Διάβασε προσεκτικά και ξεκίνα να φορτώνεις τον σάκο σου. Ευλογώντας τα γένια μου, που μεταξύ μας εγώ δεν έχω, έχεις όμως εσύ, θα ξεκινήσω από τον εαυτό
μου. Μην το παίρνεις σαν εγωισμό από μέρους μου, εγωιστής δεν είμαι. Αν και στις μέρες μας εμφανίζεται μία παράλλαξη του εγωισμού στους ανθρώπους. Ονομάζεται ‘για πάρτη μου όλα’. Την ξέρεις, έ; Το περίμενα. Πάλι μακρηγορώ όμως. Που είχαμε μείνει; Α, στο δώρο μου. Άκουσα προχθές μία συνέντευξη του του φίλου μου και αειμνηστου Δημήτρη Μητροπάνου και τον άκουσα να λέει ότι πια ‘έχει πιο πολύ παρελθόν και πιο λίγο μέλλον’. Μεγάλες κουβέντες. Σωστές και πονάνε. Πονάνε και δίνουν ιδέες. Ιδέες για στάση ζωής, ιδέες για ουσία, ιδέες για ουσιαστικά δώρα. Και έτσι προέκυψε και το δώρο μου, η επιθυμία μου. Θέλω να μου χαρίσεις χρόνο και μέλλον. Ή τουλάχιστον να μου δώσεις τον χρόνο και το μέλλον που αναίτια μου κλέβουν. Τον χρόνο και το μέλλον που ξοδεύεται σε καταστάσεις που προκύπτουν από τον ‘εγωισμό’ των άλλων (αυτό που ανέφερα παραπάνω, ξέρεις εσύ). Τον χρόνο και το μέλλον που ξοδεύεται από την αντιμετώπιση των ενοχών που κουβαλάνε οι δικοί μας άνθρωποι
και τις μετατοπίζουν σε ‘μας και ‘μείς σε άλλους με την σειρά μας. Πικρόχολος ακούγομαι. Και ζητάω συγνώμη. Όσο κι αν θέλω να βγάλω το παιδί από μέσα μου, άλλο τόσο θέλω να διαφυλάξω το παιδί αυτό από τα όσα τόσα χρόνια περνάει. Τελείωσα με μένα. Έτσι απλά. Και περνάω στους υπόλοιπους. Στους δικούς μου ανθρώπους. Σε κείνους
που ζουν με μένα, κοντά μου, δίπλα μου. Και πρώτα από όλους σε ‘κείνο το πλάσμα που κοιμάται δίπλα μου τα βράδια, ακούει την ανάσα μου, ακούω την ανάσα της. Εκείνο το πλάσμα που πιανόμαστε χέρι-χέρι και περπατάμε. Δεν θα ζητήσω για ‘κείνη κάτι το εξωφρενικό. Υγεία θα ζητήσω. Υγεία και υπομονή. Και δύναμη. Να αντέχει και να ανέχεται
μαζί μου. Και λήθη. Ξέρει αυτή γιατί το ζητάω. Ξέρω ότι θα με κοιτάξει παράξενα όταν διαβάσει το γράμμα μου και φτάσει σ’ αυτή την γραμμή. Αλλά έτσι νοιώθω. Αυτό πιστεύω ότι της χρειάζεται. Λήθη για να μπορέσει να μπει λίθος. Ξέρει αυτή. Για τους γονείς μου και των δυό μας, τους δικούς μου και τους δικούς της, θέλω να τους χαρίσεις ένα
ραβδί. Μαγικό. Την μία να μετατρέπει την κούραση σε αντοχή και την άλλη να μετατρέπει τον πόνο σε δύναμη. Βέβαια, μάλλον θα τους το έχεις χαρίσει εδώ και χρόνια μιας και αυτό που ζητάω συμβαίνει, αλλά καλό θα είναι να τους ανανεώσεις το μοντέλο αφού και τα χρόνια έχουν περάσει και οι αντοχές και οι δυνάμεις τους είναι πια σε
μικρότερα επίπεδα. Α, και κάτι άλλο. Βοήθησέ τους να καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο προσφορά αλλά και ζήτηση. Σε όλους και από όλους. Για τα αδέρφια μου, μόνο ένα πράγμα. Μυαλό. Δύσκολο, το ξέρω. Αλλά Άγιε μου Βασίλη το θέλω πολύ. Μυαλό για να ορίσουν την ζωή τους με κέντρο τον εαυτό τους και όχι τα πρότυπα άλλων. Τέλος, στα μικρά μου ανίψια, τις λαχτάρες μου. Θα ήθελα να τους φέρεις ένα κομμάτι από αυτό που σου ζήτησα και ‘γώ. Μέλλον και Χρόνο. Δικό τους. Ολόδικό τους. Να τα ορίζουν αυτά. Και προοπτική για μία ζωή καλύτερη από των γονιών τους. Σε κούρασα αγαπημένε παιδικέ μου άγιε. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά είχα ανάγκη να σου γράψω αυτό το γράμμα φέτος. Δεν ξέρω. Μάλλον απώλεσα το παιδί μέσα μου και κάπου έπρεπε να το ξαναβρώ. Και μόνο μέσα από την άχλη των παιδικών μου ονείρων θα μου προέκυπτε. Σ’ ευχαριστώ που με διάβασες και άκουσες τις επιθυμίες μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να μου ‘φέρεις’ τα δώρα που σου ζήτησα, ξέρω όμως ότι θα προσπαθήσεις.
Και για μένα μετράει η προσπάθεια. Να είσαι πάντα καλά και να με αφήνεις κάπου-κάπου να σου γράφω κανά γράμμα. Με αγάπη, χρηστος …

έγραψε το πιτσιρικι