Ζήσε μαζί μας αυτή τη ζωή, μείνε κοντά μας ως το πρωί, μάθε να λες παντού «σ’αγαπώ» κάθισε, κλάψε για ένα
φτωχό. Σφίξε ένα χέρι, δώσε ένα χάδι πες του δυο λέξεις, ειρήνη και  αγάπη, σκέψου και αυτούς στου πολέμου τη μπόρα χάθηκαν..Φεγγάρια μου παλιά καινούρια μου πουλιά διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ” το βουνό για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό. Δεν ζούμε απλώς υπήρχουμε. Είναι ένα θαύμα το ότι ξυπνάμε το πρωί και τις νύχτες, όταν ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε, αναρωτιόμσστε μήπως ήταν καλύτερα να κλείσουμε τα μάτια μας για πάντα, πεπεισμένοι πως τα έχουμε πια δει όλα και πως δεν αξίζει τον κόπο να χρονοτριβούμε περισσότερο. Οι μέρες μας μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, δεν μας φέρνουν ποτέ τίποτα και φεύγοντας, το μόνο που κάνουν είναι να παίρνουν μαζί τους τις λιγοστές μας ψευδαισθήσεις που κρέμονται μπροστά στα μάτια μας σαν τα καρότα που κάνουν τα γομάρια να προχωρούν. Αν θες φίλε μου να κάνεις τη ζωή σου έναν κρίκο στην αλυσίδα της αιωνιότητας και να διατηρήσεις τη διαύγειά σου ακόμα και στο πιο μεγάλο παραλήρημα, αγάπα…Αγάπα με όλες σου τις δυνάμεις, αγάπα σαν να είναι το μοναδικό πράγμα που ξέρεις να κάνεις, αγάπα μέχρι να κάνεις τους πρίγκιπες και τους θεούς να ζηλέψουν…διότς μέσα από την αγάπη κάθε είδους ασχήμια ανακαλύπτει πως έχει ομορφιά..Εσυ δεν μπορείς να καταλάβεις όμως είσαι δικός μας, αλλά ζεις σαν αυτούς. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι σκέψεις μπλέκονται με το τώρα, με το χθες με το ποτέ και το πάντα. Περίεργο που το μυαλό και η ψυχή γυρίζει πίσω, σε αυτά που έχουμε σφραγίσει με βουλοκέρι ώστε να μην ανοίξουν ποτέ ξανά. Μα και το βουλοκέρι δεν ανοίγει; Δεν μπορεί να σπάσει; Τι κι αν παραβιάσουμε το περιεχόμενό του; Δικό μας δεν είναι; Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε η ομορφιά της ζωής; Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ” όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν,χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι…..

έγραψε το πιτσιρικι