ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Τα τελευταία χρόνια, μετά την χρεοκοπία της χώρας, υπήρξε και υπάρχει μεγάλη ένταση στον δημόσιο διάλογο. Ουσιαστικά, δημιουργήθηκαν δυο στρατόπεδα -μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί- και η μεγάλη ατυχία είναι να μην ανήκεις καθαρά σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα.

Εκτοξεύτηκαν απίστευτες προσωπικές βρισιές τα τελευταία χρόνια.

Βρισιές από αυτές που δεν μαζεύονται εύκολα αλλά οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες έχουν αποδείξει πως την έχουν χεσμένη την αξιοπρέπειά τους, οπότε θα τα ξαναβρούν.

Ειδικά, αν παίζουν χρήματα στη μέση, θα τα ξαναβρούν οπωσδήποτε.

Τις τελευταίες ημέρες, έχω νιώσει μια μεγάλη έκπληξη.

Λαμβάνω πολλά μέιλ από υποψήφιους για τις εκλογές. Τους περισσότερους υποψήφιους δεν τους γνωρίζω αλλά υπάρχουν δυο που τους γνωρίζω.

Δεν τους γνωρίζω προσωπικά αλλά είναι δυο άνθρωποι που με έχουν τρελάνει στο βρίσιμο τα τελευταία χρόνια.

Δεν ξέρω τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι μαζί μου γιατί εγώ δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους. Δεν έγραψα ποτέ για αυτούς. Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Ούτε μια φορά.

Για να ασχοληθώ με κάποιον πρέπει να έχει εξουσία. Οι άλλοι δεν με αφορούν. Τα βρίσκω κατινίστικα και χάσιμο χρόνου αυτά τα πεσίματα μεταξύ πολιτών. Λες και εχθρός μας είναι ο συνάνθρωπος και όχι η εξουσία.

Αυτοί οι δυο άνθρωποι με έβριζαν για τις απόψεις μου. Δεν τους άρεσαν οι απόψεις μου, οπότε ή με έβριζαν με φοβερή άνεση, ή διαστρέβλωναν αυτά που έγραφα, για να με βρίσουν και πάλι.

Επίσης, δεν υπήρχε αρνητικό δημοσίευμα για μένα στο Διαδίκτυο που να μην είναι από κάτω, στα σχόλια, αυτοί οι δυο, και να με βρίζουν λες και έχω καμιά θέση εξουσίας, κάποια θέση σε καθεστωτικό ΜΜΕ, ή λες και είμαι υπεύθυνος εγώ για την χρεοκοπία και την κατάντια της χώρας.

Λες και δεν είμαι ένας πολίτης που γράφει από το σπίτι του. Λες και είμαι ο Μπόμπολας. Τουλάχιστον.

Αν και τον Μπόμπολα δεν τον βρίζει κανείς από αυτούς. Ο μπλόγκερ τους φταίει. Γιατί ο Μπόμπολας δαγκώνει. Δαγκώνει και ταΐζει.

Και τώρα, αυτοί οι δυο άνθρωποι με βομβαρδίζουν με μέιλ που αφορούν την υποψηφιότητά τους και την προβολή της υποψηφιότητάς τους.

Και θέλουν να τους προβάλω στο μπλογκ μου.

Μάλιστα, ο ένας από τους δυο ξεκινάει τα μέιλ του με την φράση «Αγαπητέ Πιτσιρίκο, …».

Δεν ξέρω τι να πω. Νιώθω μια αηδία.

Καταλαβαίνω πως, σε μια εποχή που κάποιοι δολοφονούν σκιτσογράφους -μα σκιτσογράφους ρε γαμώτο;-, μάλλον δεν έχουμε καμία ελπίδα στις κοινωνίες μας, αλλά, από την άλλη, πώς γίνεται να βρίζεις χυδαιότατα κάποιον που δεν ξέρεις και μετά να του ζητάς να αναδείξει την υποψηφιότητά σου;

Ειλικρινά, απορώ.

Δεν είναι οικονομικό το πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα είναι πως οι άνθρωποι δεν έμαθαν να φέρονται σαν άνθρωποι. Κι αυτά τα μαθαίνεις μικρός. Στο σπίτι σου.

Πάντως, εγώ δεν την έχω χεσμένη την αξιοπρέπειά μου.

Και δεν είμαι χριστιανός, για να βαφτίζω την αλητεία και την πουστιά, «μετάνοια» και «συγχώρεση».

Βρε, βρε, βρε… http://pitsirikos.net