ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Τον χειμώνα που πέρασε, θα τον θυμάμαι για πολλά χρόνια. Αυτή την χρονιά, αρρώστησα όσες φορές δεν είχα αρρωστήσει στην προηγούμενη ζωή μου.

Από κει που άρπαζα μια γρίπη κάθε πέντε χρόνια, βρέθηκα να είμαι άρρωστος κάθε πέντε μέρες.

Προσπαθώντας να σκεφτώ λογικά, απέδωσα την φετινή μου αδυναμία στον κακό χειμώνα και, κυρίως, στην έλλειψη ήλιου.

Είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ήλιο, οπότε σκέφτηκα πως είχα πάθει αυτό το σύνδρομο των ανθρώπων που ζουν στις βόρειες χώρες.

Τέλος πάντων, μετά από μερικούς κακούς μήνες, οι ιατρικές μου εξετάσεις βελτιώθηκαν, όλοι οι δείκτες ήταν εντάξει, και είχα την εντύπωση πως είμαι σχεδόν όπως πριν.

Ξεκίνησα πάλι να περπατάω 8 με 10 χιλιόμετρα την ημέρα, και, την περασμένη εβδομάδα, θεώρησα καλό να ξεκινήσω πάλι βάρη, για να επανέλθω στη φυσική κατάσταση που είχα πριν αρρωστήσω.

Βέβαια, ξέχασα πως ήμουν πιο αδύναμος και πιο αδύνατος, με αποτέλεσμα, εκεί που σήκωνα τα βάρη, να ακούσω ένα κρακ στη μέση, και να μου φύγει η μαγκιά.

Ήταν αδύνατο να περπατήσω, τα πόδια μου λύγιζαν, και βρέθηκα ξανά κρεβατωμένος να ψάχνω μια θέση να μην πονάω.

Πριν από μερικές ημέρες, ήμουν στο κρεβάτι, ήμουν μόνος εκείνη την ώρα στο σπίτι, και κοιτούσα με απελπισία το κινητό μου που ήταν ενάμισι μέτρο μακριά μου και δεν μπορούσα να το φτάσω.

Προχτές, σκέφτηκα να προσπαθήσω να πάω μέχρι τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου αλλά τελικά κατάφερα να κάνω μόνο πενήντα μέτρα από το σπίτι μου, και γύρισα πίσω με τα χίλια ζόρια.

Η κατάστασή μου ήταν τραγική αλλά με πιάσανε τα γέλια. Αν δεν μπορείς να γελάς με τα χάλια σου, δεν την παλεύεις την κατάσταση.

Σήμερα θυμήθηκα πως η χειρότερη προηγούμενη τέτοια φάση στη ζωή μου ήταν την παραμονή των Πανελληνίων.

Ενώ ήμουν μια χαρά και πολύ καλά προετοιμασμένος, μια μέρα πριν τις Πανελλήνιες, έκανα 40 πυρετό.

Ο γιατρός που είχε έρθει στο σπίτι είχε πει πως δεν είχα τίποτα και πως ο πυρετός οφειλόταν στο άγχος.
Για το άγχος μου μίλησαν και οι γιατροί που είδα τους προηγούμενους μήνες.

Μου είπαν πως μπορεί να κάνω μια απόλυτα υγιεινή ζωή αλλά το άγχος να με διαλύσει.

Και μου συνέστησαν να μην έχω άγχος.

Αυτό εύκολα το λες -όλοι το λέμε- αλλά κανείς δεν λέει πώς ακριβώς γίνεται αυτό.

Η αλήθεια είναι πως αγχώθηκα τους προηγούμενους μήνες. Όχι τόσο για απόλυτα προσωπικά θέματα αλλά για θέματα που αφορούν τους δικούς μου ανθρώπους.

Αν παρατηρήσεις προσεκτικά όλους τους παράγοντες της σημερινής ζωής των σύγχρονων δυτικών ανθρώπων, θα διαπιστώσεις πως σχεδόν όλοι προκαλούν άγχος και οδηγούν στην κατάθλιψη.

Φυσικά, το σώμα θα ακολουθήσει και θα αρρωστήσει.

Όλα αυτά τα έγραψα, για να προτρέψω τους μαθητές που δίνουν Πανελλήνιες να μην έχουν άγχος.

Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι μια απάτη. Δεν αξίζουν τον κόπο και τον πόνο.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, δεν θα έδινα Πανελλήνιες και δεν θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο.

Θα γινόμουν χίπης στα 17.

Αυτή είναι η ταπεινή συμβουλή μου: να γίνετε χίπηδες.

(Αν έχετε πρόβλημα με τα χρήματα -και οι χίπηδες πρέπει να φάνε-, θα σας πω εγώ το κόλπο, για να βγάζετε περισσότερα χρήματα από τα σπασικλάκια που θα χάσουν τα καλύτερά τους χρόνια, για να πάρουν το πτυχίο με δέκα.)

Άγχος