ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Υπάρχουν μέρες που γυρίζω από το γέλιο απότομα στο δάκρυ και το αντίστροφο… Υπάρχουν μέρες που πιστεύω πως έχω ελπίδα κι άλλες που πιστεύω ότι έχω χάσει πριν ακόμα ξεκινήσει η παρτίδα…Παλεύω κάτι που με ξεπερνά… Κι αντί να το βάζω στα πόδια έχω την ίδια σκέψη όπως πάντα ,την ίδια ιδέα και αντιμετώπιση προς τη ζωή, ότι χάνουμε μόνο όταν τα παρατάμε… Όχι πιο πριν…Μακάρι να ήμουνα τόσο σίγουρος  τελικά… Ότι δεν έχω ήδη χάσει… Ξορκίζω τους φόβους και τα λάθη μου. Το πληκτρολόγιο γίνεται μάρτυρας των σκέψεων μου.  Αυτών που ποτέ δεν θα σου πω και είναι καλύτερα έτσι. Είναι καλύτερα να μην ξέρεις. Ποιος ο λόγος;  Και τι να σου πω και τι να απαντήσεις;  Δεν ξέρω τι θα απαντήσεις;  Μένω εδώ και υπάρχω όπως μπορώ… Ως εκεί που μπορώ. Επιμένω μέχρι εκεί που μπορώ.. Βυθίζομαι και πάλι αναδύομαι… Κλαίω και πάλι γελάω…Απογοητεύομαι και πάλι ονειρεύομαι…Χάνομαι και πάλι γυρίζω…
Και η ζωή συνεχίζει…Κυκλικά…Έτσι είμαι εγώ…  Ρίχνομαι κατά μέτωπο στη φωτιά κι ας ξέρω ότι θα με κάψει… Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… Λάθος ή σωστό, δεν με πειράζει… Βροχή έξω από το παράθυρό μου…Βροχή μέσα..Συναισθημάτων,χαράς, θλίψης, απελπισίας, ελπίδας,πόνου,γέλιου,απογοήτευσης. Ένα μείγμα.  Σιωπή… Οι λέξεις διστάζουν. Δεν έχει νόημα. Τι να ειπωθεί που δεν έχει ήδη ειπωθεί…Τι θα άλλαζε;  Κοιτάζω την καταιγίδα. Μέσα μου μια άλλη καταιγίδα. Όσα νιώθω και κρατάω μέσα μου.  Δεν έχει και τόση σημασία τελικά. Σημασία έχει που ένιωσα. Που μπόρεσα να αξιώθω να νιώθω… Πάγωσαν οι λέξεις μου πάνω στο γραφείο.Τις μαζεύω μια-μια,τις συναρμολογώ..Οι σκέψεις μου δεν μαζεύονται. Κουβάρι. Δεν μπαίνουν στη σειρά. Ανακατεμένες.  Κι οι λέξεις μου εξακολουθούν να διστάζουν… Κι η σκέψη μου εξακολουθεί να στριφογυρίζει και να μπλέκεται…Κι εγω εξακολουθώ να μπερδεύομαι…Κι οι σιωπές εξακολουθούν να με πληγώνουν…

εγραψε το πιτσιρικι