ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η φράση του Καζαντζάκη είναι χιλιωειπωμένη. Πολλοί τη κατάλαβαν αλλά πόσοι την έζησαν στο πετσί τους? Ε λοιπόν ήρθε η Ελλάδα του success story και του περιφερόμενου στα δελτία πρωτογενούς πλεονάσματος να βρει επί τέλους αυτή η συγκλονιστική φράση «δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος» το προορισμό της. Οχι πια σαν σκέψη, όχι σαν αφορμή για συζήτηση αλλά στο πετσί μας.

Ελευθερία ή κατάθλιψη. Ελευθερία ή αυτοκτονία. Ελευθερία ή μετραποπή σε τέρας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι καλούνται στον βωμό της οικονομικής τρέλας να αποφασίσουν αν θα είναι θύματα ή ελεύθεροι. Ποτέ πριν, δεν υπήρξε ιδανικότερη ευκαιρία να αποδείξει κάποιος τις αντοχές του. Το μέσα του. Τη πάστα του. Πόσα πράγματα από όσα έχει μπορούν να λείψουν και να επιβιώσει. Πόσες αντοχές έχει διδάξει στα παιδιά του για να μπορέσουν να αντέξουν. Πόσα κότσια έχει ακόμα ένα ηλικιωμένο κορμί για να αντισταθεί μέχρι τέλους.

Ενας ολόκληρος λαός (εκτός από το γνωστό μπουλούκι αχυρανθρώπων που κρατάνε καλά, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν ούτε γιατί ζουν, ούτε γιατί θα πεθάνουν) οι υπόλοιποι πρέπει να αποφασίσουν τώρα για πρώτη φορά όχι τι κόμμα θα ψηφίσουν, όχι τι χάρες θα ζητήσουν από το σύστημα, όχι πόσο καλά μπορούν να δικτυωθούν και να χορτάσουν τις κοιλιές τους και τους εθισμούς τους,

ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ.

Η ελευθερία στα μυαλά των ανθρώπων είναι κάτι σε συνάρτηση με κάτι άλλο. Εχουν συνηθίσει να εννοούν ελευθερία αυτό που ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ. Εχουν συνηθίσει να θεωρούν πως είναι ελεύθεροι ανάλογα με την αγοραστική τους δύναμη, τη διαφύλαξη των αγαθών, την ησυχία πως δεν θα υπάρξουν φασαρίες. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στα αυτιά των περισσότερων ανθρώπων είναι το ΒΟΛΕΜΑ. Η ΗΣΥΧΙΑ. Η ΤΑΞΗ.

Η ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ.

Κι όμως μέσα σ΄αυτό το χάος, σ΄αυτό το αίσχος που έχουμε κληθεί όλοι να δηλώσουμε παρόντες και υπάκουοι, αρχίζει αμυδρά και φαίνεται η αληθινή έννοια της ελευθερίας. Αυτή που έρχεται μετά την οργή, μετά το μίσος, μετά τα ανόητα σκαμπίλια, τις ανόητες κραυγές, την ανόητη επιθυμία να πληγωθεί κάποιος και να πληγώσει. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι να παραδώσουν όλα εκείνα που τους κρατάνε εγκλωβισμένους, χειραγωγημένους, υπάκοους πίσω από τα καλούδια του συστήματος. Η μεγάλη πλειοψηφία μέχρι τελευταία στιγμή βρίσκεται γραπωμένη, με αγωνία, με τρόμο πάνω  στα παιχνιδάκια της που τρέμει μη τυχόν και τα χάσει.

Αυτό που συμβαίνει όμως στη πατρίδα μας δεν αφήνει περιθώρια. Συνήθειες, πράγματα, σχέδια, όνειρα αρπάζονται βίαια χωρίς κανένα έλεος από πάνω μας. Μια μάζα από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αφαιρείται από πάνω της ότι ήξερε, ότι την έκανε να νοιώθει ασφαλής, ότι την έκανε να νοιώθει εντός των επιτρεπτών ορίων.

Ο ελληνικός λαός, βγαίνει στο περιθώριο. Χωρίς δουλειά, αύριο χωρίς σπίτι, κόβεται η πολυτέλεια της θέρμανσης, η πολυτέλεια του φαγητού της προκοπής, κόβεται κάθε είδους μπιχλιμπίδι που διασκέδαζε τη μιζέρια των ημερών, κόβονται όλα. Χιλιάδες άνθρωποι υγιείς ή όχι, νέοι ή γέροι, δυνατοί ή αδύνατοι, μοναχικοί ή οικογενειάρχες πετιούνται σαν στιμένες λεμονόκουπες από μια γενικευμενη πάράνοια που ονομάζεται διάσωση.

Πολλοί ρωτάνε. Και τι κάνουμε λοιπόν. Απαιτούν μια έτοιμη λύση στο πιάτο. Απαιτούν να τους προτείνει κάποιος ένα νέο σωτήρα. Ζητάνε επιτακτικά «τι έχεις να πεις, τι λύση δίνεις». Κατανοούν τα πάντα. Βλέπουν με τρόμο αυτό που έρχεται κι αυτό που είναι ήδη εδώ αλλά ζητάνε λύση. Μη μπορώντας να κατανοήσουν το πρώτο βήμα αυτής της περίφημης λύσης.

ΖΗΣΕ. Πετώντας πρώτ΄από όλα τους φόβους από το παράθυρο. Μάθε πως η ζωή σου ΑΛΛΑΞΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ. Μην τη παρακαλάς να γίνει αυτό που ήταν και που  τελικά σε έφερε σ΄αυτό που είσαι. Η ζωή σου ζητάει ν΄αλλάξεις. Να επιλέξεις αν θα είσαι θύμα ή θηρίο. Δεν θα έχεις να φας. Να μάθεις να βρεις τροφή με όποιο τρόπο. Σε πετάνε από το σπίτι. Να μάθεις να ζεις χωρίς σπίτι. Να μάθεις και τα παιδιά σου. Δεν έχεις να πληρώσεις και θα σε αποκλείσουν από παντού. Να μάθεις να ζεις αποκλεισμένος και να μάθεις και τα παιδιά σου.

Οχι δεν αυτή η τελική λύση. Αυτή είναι η αρχή. Πρέπει να κάνεις ένα βήμα πέρα από τη φθορά όπως λέει ο ποιητής. Ενα πήδημα τίγρης και να μάθεις να αγνοείς τις απειλές, τη τρομοκρατία, να δαμάσεις τους φόβους, την απόγνωση, τη φρίκη και να ΒΡΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ χωρίς αυτά που σου επιβάλλουν πως χρειάζεσαι για να το καταφέρεις.

Το ποτάμι της ζωής σου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Μπορεί όλοι μαζί να βρούμε στην άκρη του το παράδεισο, αλλά μέχρι εκεί ο καθένας πρέπει, επιβάλλεται να κολυμπήσει σε βράχια, σε αγκάθια, να πνίγεται και να βγαίνει μέχρι να καταφέρει να επιβιώσει και να κουβαλήσει στη πλάτη και τα παιδιά και τους γέρους και τους ανήμπορους, χωρίς να σκεφτεί ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Μου ζητάς λύση? Στη δίνω. ΖΗΣΕ και αγνόησέ τους. Με κάθε τρόπο. Δεν μπορείς να αυτοκτονήσεις γιατί δεν έχεις να πληρώσεις. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ. Τελεία και παύλα.  Δεν μπορείς να χαπακώνεσαι και να ζεις σ΄ενα τούνελ συνέχεια γιατί δεν βλέπεις  τίποτα μποστά σου. Πήγαινε σ΄ενα τοίχο μπροστά και γράψε. Εγώ θα ζήσω παλιοκερατάδες. Χάραξε μια πόρτα και μπες μέσα. Με το μυαλό σου. Φτιάξε το όνειρό σου μόνος σου.

Δεν έχω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος. Καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει. Δεν μπορεί κανείς να τρομοκρατήσει έναν άνθρωπο που χαράζει το δικό του δρόμο με θάρρος και θράσος. Δεν μπορεί κανείς να τρομοκρατήσει έναν άνθρωπο που τα έχει χάσει όλα.

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ.

Πριν βρούμε λοιπόν τι θα κάνουμε συνολικά, πριν ανακαλύψουμε το τρόπο να βγούμε όλοι μαζί από αυτό το βάλτο, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΑΛΛΕΙ όλα αυτά που τον έκαναν να μπει σ΄αυτό το λάκκο. Να μετρήσει τι ακριβώς είναι αυτό που τον κρατάει σκλάβο σε εντολές και υποδείξεις. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙ για να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Αν δεν είσαι. Αν δεν μπορείς. Αν δεν υπάρχεις χωρίς όλα αυτά που σε κρατάνε δέσμιο…

τότε απλά σώπα. Και υπόμεινε. Μέχρι το τέλος.

εγραψε το πιτσιρικι