ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η παράξενη χώρα είναι η πατρίδα μου. Τους περισσότερους μήνες λούζεται στο φως και οι χειμώνες είναι μικροί και ήπιοι. Βρέχεται από τη θάλασσα και η Ιστορία τη φίλησε νωρίς για να σφραγίσει τη μοίρα της. Η γλώσσα που μιλάνε στη χώρα μου είναι μια παράξενη γλώσσα, φορτωμένη με νοήματα. Σ’ αυτή τη γλώσσα έγραψε ο Θουκυδίδης και σ’ αυτή τη γλώσσα καθιερώθηκαν οι έννοιες ως κληρονομιά της ανθρωπότητας. Αυτή η γλώσσα όμως με βαραίνει, γιατί δεν είναι εύκολο να κουβαλάς στην πλάτη σου τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Σοφοκλή. Κι έτσι πολλές φορές θέλω να ξεφύγω, σαν το ατάλαντο παιδί που κληρονόμησε μεγάλο όνομα από τους γονείς. Κι άλλες φορές, αναίτια μέσα στην ανεπάρκειά μου, τους επικαλούμαι για να δηλώσω μια ταυτότητα που την έχω χάσει.

Όμως η γλώσσα είναι παρούσα και κάνει τη χώρα μου ακόμα πιο παράξενη. Και τώρα έχουμε μια κυβέρνηση που οι πρόγονοί της ήταν άτακτοι ορεσίβειοι και εισέβαλαν σαν τους βαρβάρους του Καβάφη για να δώσουν πνοή στο τέρας που ψυχορραγούσε. Γρήγορα μπήκαν στα σαλόνια και φέρονται σαν να είχαν γαλλικά και πιάνο στο σπίτι τους, ελπίζοντας πως με τους καλούς τρόπους τους θα εξανθρωπίσουν τα τέρατα. Είμαι μαζί τους, γιατί πάντα ήθελα να αλλάξουν τα πράγματα, μόνο που δεν το πίστευα και κοίταζα την πάρτη μου. Αν δεν τα καταφέρουν, θα ξαναγυρίσουν όλοι στο καβούκι τους και τότε έναν-έναν τα τέρατα θα μας πετσοκόψουν και η Ιστορία θα αποστρέψει το βλέμμα της από τη χώρα που της έκλεψε το πρώτο φιλί.

«Φιλοσοφούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας», σύντροφοι.

http://redwire.gr/