ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Με αφορμή την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς, θέλω να εκφράσω κάποιες μου σκέψεις, δηλαδή αυτό που πράττω συνήθως. Αυτή την φορά δεν θέλω να ασχοληθώ με την επικαιρότητα, εξάλλου ο Ηλίας κάλυψε -και με το παραπάνω- τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών. Θα κάνω μια σύντομη αναφορά στην σημερινή επέτειο και θα συνεχίσω με αυτά που ήθελα να πω.

Το 1882 ο καπιταλισμός γνώρισε άλλη μια από τις κρίσεις που τον ταλανίζουν ανά 10-30 χρόνια περίπου.

Όλα ξεκίνησαν την 1η Μαΐου 1886, όταν χιλιάδες απεργοί βγήκαν στους δρόμους των ΗΠΑ για να απαιτήσουν το οκτάωρο.

Πραγματικά λυπάμαι αυτούς που τη σήμερον ημέρα ειρωνεύονται όποιον ζητάει προκαθορισμένο ωράριο εργασίας, για μέχρι εκεί είναι τα μυαλά τους.

Στα εργοστάσια τότε πέθαιναν άνθρωποι από τα εξαντλητικά μεροκάματα, τραυματιζόντουσαν ανεπανόρθωτα και όλα αυτά για να γυρίσουν στο σπίτι πεινασμένοι και εξαντλημένοι, με μια πενταροδεκάρα στις τσέπες τους.

Όπως έλεγα, κορυφώθηκαν, εκείνο το διάστημα του 1886, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες. Μέχρι τις 3 Μαϊου δεν είχε συμβεί το παραμικρό. Μέχρι που η αστυνομία άνοιξε πυρ στους διαδηλωτές σκοτώνοντας δεκάδες, κανείς δεν ξέρει.

Την επόμενη μέρα τα πράγματα ξέφυγαν ακόμα περισσότερο, επίσημα 8 αστυνομικοί νεκροί από αυτοσχέδια «χειροβομβίδα» και 4 διαδηλωτές νεκροί από τον καταιγισμό πυρών που ακολούθησε, φυσικά τα θύματα ήταν πολύ περισσότερα.

Στη συνέχεια, είχαμε δίκες και εκτελέσεις απεργών και διαδηλωτών, βίαιη καταστολή των όποιων απεργιών, με πρόσχημα το θάνατο των αστυνομικών και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν γινόταν διάλογος. Αλλά ποιος θα τον κάνει αυτό τον διάλογο, ο μεγαλοβιομήχανος που εκμεταλλεύεται κυριολεκτικά μέχρι θανάτου ανθρώπους για να εξάγει κέρδος;

Και από εκεί ξεκινάει άλλη μια… κατάθεση των σκέψεων μου. Είναι πραγματικά αχώνευτο να συνυπάρχεις με τις τεράστιες αυταπάτες που έχουν καλλιεργηθεί στους ανθρώπους.

Το μικρό κείμενο του Ηλία ήταν εξαίσιο, καθώς υπενθυμίζει σε όλους πως δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε.

Δεν έχουμε πάει 100 χρόνια πίσω. Δυστυχώς η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη: δεν πήγαμε ποτέ μπροστά.

Έχουμε κολλήσει στο ίδιο σημείο ως κοινωνία με αυτό που ήμασταν λίγο-πολύ πριν μια ή δυο χιλιετίες.

Η τεράστια τεχνολογική μας πρόοδος είναι σε πλήρη αντιδιαστολή με την λιλιπούτεια κοινωνική πρόοδο.

Εκατομμύρια smartphones πασχίζουν να ανταγωνιστούν την παγκόσμια ηλιθιότητα της πρωτόγονης κοινωνίας μας.

Αναρωτιέμαι. Ποια η διαφορά:

> του σύγχρονου μεγαλοβιομήχανου με τον αριστοκράτη του 14ου αιώνα;
> της Μανωλάδας με τις φυτείες στην Ορλεάνη;
> των πρακτικών του αρχαιοελληνικού στρατού με οποιοδήποτε σημερινό στράτευμα;
> του δόγματος «Πας μη Έλλην βάρβαρος» με τα ιδανικά της Άριας φυλής;
> της Συγκλήτου με τα σύγχρονα κοινοβούλια;
> του ορισμού της τυραννίας -σύμφωνα με τον Αριστοτέλη- με τη σημερινή δημοκρατία («Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά»);
> του Λούκουλου με τα χλιδάτα πάρτι στις βίλες;
> της Eldorado Gold με την East India Company;
> εκείνης της μέρας που πριν 25 αιώνες ενέπνευσε τον Μένανδρο να πει πως «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί» με κάθε μια από τις μέρες που ζούμε;

Δυστυχώς, η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, σαν κακόγουστη φάρσα.

Και έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια, αλλά μυαλό δεν βάζουμε.

Η θεωρία περί της ανθρώπινης εκμετάλλευσης που προκαλεί όλα τα δεινά μας αποτελεί ταμπού για τις μάζες.

Και αυτή μας η αυταπάρνηση έχει διαιωνίσει τα προνόμια μιας μικρής ολιγαρχίας που αποτελείται απ” ό,τι πιο πρωτόγονο έχει να παρουσιάσει η ανθρωπότητα.

Η ολιγαρχία δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Αποτελείται από ένα μάτσο πιθηκάνθρωπους που αναζητούν την ευτυχία μέσα από την καταπίεση και τη δυστυχία της ανθρωπότητας.

Είναι οι πιο επικίνδυνοι εγκληματίες της ιστορίας με ζωώδη ένστικτα που δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνα του λιονταριού.

Σημαδεύουν την περιοχή τους, κυνηγάνε, κανιβαλίζουν, σκοτώνουν. Μιλάνε για υπερπληθυσμό και παγκόσμιο πληθυσμό που δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 500 εκατομμύρια (ωραία κάνε μας τη χάρη και πήδα «κύριε» Τέρνερ, περισσεύεις).

Μας έχουν πείσει κιόλας πως ο μοναδικός δρόμος για την ευτυχία μας είναι ο δικός τους.

Αντί η ανθρωπότητα να προοδεύει μέσα από την επιστήμη και την παγκόσμια ομόνοια, έχει κολλήσει στα καζίνο τους, στα χρέη και στον πυρετό του πλούτου. Λεφτά, λεφτά, λεφτά και τίποτε άλλο.

Με τον ίδιο τρόπο που κυνηγήθηκε ο Γαλιλαίος επειδή τόλμησε να πει πως η γη δεν είναι επίπεδη ή ο Τέσλα που χαρακτήρισε το σταθερό ρεύμα του Έντισον ως πατάτα, με τον ίδιο τρόπο κυνηγιέται σήμερα όποιος κατακρίνει το ευαγγέλιο του καπιταλισμού ή των «σύγχρονων» οικονομικών θεωριών.

Ο χρόνος δεν συγχωρεί τις βλακείες και αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστούν κάποια πράγματα. Αλλά με τι τίμημα;

Μέχρι να ξεπεραστεί η φεουδαρχία ο κόσμος βίωσε την πιο σκοτεινή περίοδο της ανθρωπότητας. Αν εσείς έχετε όρεξη για τέτοια, πείτε μου το να μεταναστεύσω σε άλλο γαλαξία.

Τελικά, αντί να κοιτάμε προς τα άστρα, τσακωνόμαστε κυριολεκτικά για μια ίντσα γης. Σχήμα λόγου να κοιτάμε προς τα άστρα, αυτό που εννοώ είναι να ατενίζουμε το μέλλον και να μην μένουμε στάσιμοι, γιατί στο τέλος θα βαλτώσουμε.

Οι οικονομικές επιτυχίες θα έπρεπε να είναι αδιάφορες, πόσο μάλλον να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Συγκρίνεται η αγορά μιας μεζονέτας με την νίκη της ιατρικής απέναντι στον καρκίνο;

Τι ανάποδος που είναι ο κόσμος μας, αφύσικος και ανώμαλος.

Είναι απίστευτο να παράγουμε περισσότερα από ποτέ και η φτώχεια να παραμένει κυρίαρχη σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.

Ως πότε θα ικετεύουμε να μας πετάξει ένα κοψίδι αυτό το 0,7% που κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου;

Χρειάζονται 230 δις κάθε χρόνο για να έχουν όλοι οι άνθρωποι φαγητό, νερό, μπάνιο και βασική εκπαίδευση, όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι στα 60 τρις, τη ίδια στιγμή που οι 10 δισεκατομμυριούχοι με τα περισσότερα κέρδη για φέτος -ένας είναι ο Ζούκερμπεργκ- έβγαλαν όλοι μαζί περίπου 120 δις, αυξάνοντας ανάλογα την ήδη τεράστια περιουσία τους (450 δισ. και κάτι ψιλών).

Τελειώστε τους, πριν μας τελειώσουν.

Αλλιώς, συνεχίστε να ψάχνετε τη λύση για τη φτώχεια στις Action Aid της κόρης της Μπακογιάννη και σε άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις, που δεν λέω να τις καταργήσουμε, αλλά μάλλον αποτελούν ημίμετρο.

Από τη μια οδηγείς τον άλλον στην πείνα με μεροκάματα των 2 και 3 ευρώ, και από την άλλη του πετάς ένα σάκο ρύζι; Δεν με πείθεις πια.

Πάμε όμως πίσω στους ολιγάρχες.

Σε τι ακριβώς έχουν εξυπηρετήσει την ανθρωπότητα αυτοί οι ελιτιστές;

> Πολέμησαν το ηλεκτρικό αυτοκίνητο και τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και συνεχίζουν να μολύνουν τον αέρα που αναπνέουμε λόγω της εμμονής τους στην καύση των ορυκτών καυσίμων (που κάποτε θα τελειώσουν κιόλας). Γιατί τον ήλιο δεν μπορείς να τον πουλήσεις όπως ένα βαρέλι πετρέλαιο.
> Έχουν εξαθλιώσει με τον τεχνοκρατισμό τους τα 3/4 της ανθρωπότητας.
> Λυμαίνονται με τις εταιρείες τους την πιο πλούσια ήπειρο του πλανήτη υποχρεώνοντας τους κατοίκους της στην απόλυτη φτώχεια. Στην Γκάνα, παράγονται περίπου 2 εκ ουγγιές χρυσού το χρόνο. Μια ουγγιά ισούται με 1,200 δολάρια περίπου. Παρ” όλα αυτά, το 70% του πληθυσμού της ζει με λιγότερα από 3 δολάρια τη μέρα.
> Καταναλώνουν τους γήινους πόρους. Το πλουσιότερο 3% του πληθυσμού των ΗΠΑ καταναλώνει το 20% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων!
> Χρηματοδοτούν τζιχαντιστές, σαουδάραβες βασιλιάδες, Ταλιμπάν δικτάτορες, χουντικούς, χρυσαυγίτες, κυβερνήσεις-μαριονέτες και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
> Βομβαρδίζουν αμάχους και στη συνέχεια τους πνίγουν για να μην φτάσουν στις αυλές τους.
> Αποδέχονται ότι οι πολιτικές που εφαρμόζουν είναι λάθος, αλλά μας υποχρεώνουν να τις ακολουθήσουμε ούτως ή άλλως.
> Απολαμβάνουν φοροασυλίες, κρυφές επιδοτήσεις και τη μερίδα του λέοντος από τις φανερές, τους προσφέρεται ποινικό άσυλο, ειδική μεταχείριση και πλούσιες συμφωνίες.
> Αρνούνται να μοιραστούν τα κέρδη τους με τους υπόλοιπους, όμως στις ζημιές τους μας θέλουν συνεταίρους γιατί τα φάγαμε «μαζί».

Όσον αφορά εμάς, το χειρότερο έγκλημα το διαπράττουμε απέναντι στα παιδιά μας.

Τα λέμε άχρηστα επειδή στον λαχνό τράβηξαν αυτό που λέει «μάγειρας σε φαστ φουντ», τα λέμε ανεπρόκοπα επειδή δεν βγάζουν όσα λεφτά βγάζει το διπλανό παιδί.

Τα λέμε ανεύθυνα επειδή δεν αντέχουν να ακούνε το δάσκαλο να τα απειλεί καθημερινά πως αν δεν διαβάσουν θα φτυαρίζουν σκατά.

Είναι θλιβερό όταν ο γονέας δεν μπορεί να προστατεύσει το παιδί του από έναν παλιόκοσμο όπου η αποτυχία ισοδυναμεί με το θάνατο. Έναν κόσμο όπου υπάρχει η λέξη «αποτυχημένος». Όπου η αποτυχία είναι αποδεκτός κανόνας αλλά η ευτυχία όλων μια ουτοπία. Και δεν ντρεπόμαστε να αποδεχόμαστε έναν τέτοιο κόσμο.

Τι πάει να πει αποτυχημένος; Ούτε τι σημαίνει η λέξη δεν αναρωτιόμαστε. Από τύχη ε; Η τύχη να ορίζει εκατομμύρια ζωές.

Δηλαδή, όλα να αφήνονται στη τύχη και όποιον πάρει ο χάρος. Λες και ένας άλλος, διαφορετικός κόσμος, είναι ανέφικτος. Έτσι είναι η ζωή, μαλάκα (δεν μπόρεσα να βρω καλύτερη λέξη).

20 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα (ενώ το φαγητό είναι άφθονο), έτσι είναι η ζωή, σωστά; Από τύχη.

Μέχρι τα 20-25 να σου βομβαρδίζουν το μυαλό με φιλοδοξίες, για να γίνεις ένας μισθωτός των 500-600 ευρώ, που θα πάρεις μια σύνταξη 450 ευρώ μετά από 40 χρόνια εργασίας.

Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, κάθε μήνα οι ίδιες υποχρεώσεις και καμιά φορά στα μαγαζιά να πάρεις καινούρια τηλεόραση.

70 χρόνια πεταμένα. Και μετά τι; Τι γίνεται αν δεν υπάρχει τίποτα μετά; Που δεν υπάρχει, αλλά, αφού κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά, ας πιστεύει ο καθένας ότι θέλει.

Αν δεν υπάρχει, όμως; Τι σημαίνει αυτό έχεις αναρωτηθεί;

Μήπως σημαίνει ότι ξόδεψες την μια ζωή σου σε βλακείες;

Και όλες αυτές για να πλουτίσουν και άλλο οι βαθύπλουτοι που δεν χορταίνουν με τίποτα. Να και το βαρέλι χωρίς πάτο, στην πιο ανθρώπινη μορφή που θα το βρεις.

Είναι κρίμα οι τύχες δισεκατομμύρια ανθρώπων να είναι στα χέρια αυτών των καθαρμάτων. Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Περιμένουμε από τους μισάνθρωπους να επιδείξουν ανθρωπιά. Σαν να περιμένουμε από ένα λιοντάρι να λυπηθεί τη γαζέλα.

Και παραλίγο να το ξεχάσω, αλλά νοιώθω σαν να του το οφείλω. Διαφωνώ σε πολλά μαζί του, έχουν υπάρξει και φορές που με έχει βγάλει από τα ρούχα μου, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχθώ το ήθος του Βαρουφάκη.

Γουστάρω να κάτσω να μιλήσω με αυτόν τον άνθρωπο και να τον ακούσω και νομίζω πως ήταν παντελώς ηλίθιο αυτό που έγινε στα Εξάρχεια.

Και εγώ είμαι ενάντια στον κοινοβουλευτισμό αλλά δεν θα κάτσω να την πέσω στον άλλον.

Άσε κιόλας που ο Βαρουφάκης αξίζει τον σεβασμό μου και είναι πολυτέλεια για οποιαδήποτε παρέα, πόσο μάλλον για τον πολιτικό θίασο της ελληνικής Βουλής.

Βέβαια, κάποιοι «έξυπνοι» διάλεξαν ως εκπροσώπους του ελληνικού λαού αυτούς τους καραγκιόζηδες, οπότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο κοινοβουλευτισμός σε αυτή τη χώρα.

Γιάνη, φύγε όσο είσαι καθαρός αγόρι μου, μην σε κάνουμε σαν τα μούτρα μας.

Χωρίς ίχνος προσωπολατρείας, παρότι δείχνω το αντίθετο, εσύ και η Ζωή είστε μεγάλα αλάνια.

Και αν κρίνω από τις επιθέσεις που δέχεστε καθημερινά, μάλλον δεν είστε ξεπουλημένοι σαν κάποιους άλλους, όχι τουλάχιστον ακόμα (και μάλλον δύσκολα θα αλλάξει αυτό). Αξιοθαύμαστο, παρότι δεν είστε της αντρικής σχολής όπως ο Αντώνης.

Είδα και μια διαφήμιση αυτές τις μέρες και νομίζω ταιριάζει κουτί για να κλείσω με αναστεναγμό. Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, μπας και πάω φέτος σε μια παραλία με την άλληνε.

Που θα πάω, ο κόσμος να χαλάσει, αλλά ας προσδώσω λίγη αβεβαιότητα, να έχουμε να λέμε.

Με εκτίμηση

Άρης… Πάνου

(Αγαπητέ Άρη, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται πως δεύτερη ζωή δεν έχει. Και καταλήγουν να μην έχουν ούτε πρώτη ζωή. Να είσαι καλά.)

Μήπως ξόδεψες την μια ζωή σου σε βλακείες;