ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η Μαρία σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι της. Κουρασμένη και σχεδόν πάντα με κακή διάθεση. Τα τελευταία δύο χρόνια άνεργη. Με ένα παιδί κι έναν σύζυγο που ψιλοεργάζεται κάπου, δεν θυμάται πού.

Πότε πληρώνεται, πότε όχι. Δεν γνωρίζει πια τις λεπτομέρειες.

Αποφεύγουν να κουβεντιάζουν πια τις λεπτομέρειες των πραγμάτων. Κάθε λεπτομέρεια στην ζωή τους πια είναι δυσάρεστη και επώδυνη. Δεν υπάρχει άλλη δύναμη. Κοιτάει τον τοίχο. Ύστερα μια φωτογραφία του γάμου τους. Βουρκώνει. Συχνά τελευταία βουρκώνει. Και κλαίει.

«Δεν γαμιέται», σκέφτεται και ανάβει τον βραστήρα.

Απότομα θυμάται το παιδί. Σχεδόν ουρλιάζει! «Ελενίτσα!». Κανείς. Την λούζει κρύος ιδρώτας από την αγωνία. Το παιδί; Μα λίγα δεύτερα μετά ηρεμεί. Θυμάται. Η μικρή της κορούλα είχε μείνει στην ξαδερφούλα της από προχθές. Η αδερφή του Κώστα – του άντρα της – θα την πήγαινε στο σχολείο και το μεσημέρι θα την έφερνε πίσω στο σπίτι.

Κάτι πρέπει να βρει να μαγειρέψει. «Ο πολυμήχανος Οδυσσέας της κουζίνας» σκέφτεται και χαμογελά πικρά. Και απέξω οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, η Καλυψώ και η Κίρκη.

«Δεν έχει φαγητό και για εσάς κορίτσια απόψε» ψιθυρίζει και γελά αυτήν την φορά δυνατά καταπίνοντας την πρώτη γουλιά του πρωινού της καφέ.

Δεν ελπίζει πια πουθενά και σε τίποτα. Και το ξέρει.

Τον τελευταίο μήνα, της καίει το μυαλό η ερώτηση που της έκανε η Ελενίτσα. Ζητούσε –σαν παιδί που είναι– ένα παιχνίδι και η αντιμετώπιση κι αυτή την φορά η ίδια. Δεν μπορούμε να το πάρουμε τώρα, υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, κλπ, κλπ.

Η Ελενίτσα , ως συνήθως, δεν κλαίει, δεν ουρλιάζει, καταλαβαίνει. Όμως, αυτή την φορά ρωτάει: «Γιατί να μην έχουμε;». Και η Μαρία κλαίει. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κλαίει. Δεν έχει ένα «διότι» να δώσει στο παιδί της.

«Παρατήστε τα» της λέω. «Ελάτε εδώ». Στην αρχή θα είναι ίσως δύσκολα αλλά μετά θα στρώσει.

Άλλωστε, πόσο πιο δύσκολα μπορεί να είναι, την ρωτάω. «Δεν γίνεται» μου λέει. «Ο Κώστας δεν θέλει κι εγώ πια δεν μπορώ».

Η παραπάνω μικρή ιστορία, υπάρχει για να δώσει μια ακόμα – μια αληθινή – «κόκκινη γραμμή» για την «πρώτη φόρα αριστερά» κυβέρνηση της χώρας.

Δεν υπάρχει «έντιμος» συμβιβασμός που να ενταφιάζει την ελπίδα. Δεν υπάρχει νέος άνθρωπος στην χώρα – εξαιρουμένων των τότε και τώρα χορτάτων – που να σας ζητά την «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ και στο σημερινό καθεστώς της αποικιοκρατίας.

Δεν γίνεται να αδειάσει ο τόπος από τους ανθρώπους του και να μεταβληθούν εκείνοι που μένουν πίσω σε ζόμπι, για να σωθούν οι θεσμοί και τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά» ιδεώδη.

Αφήστε λοιπόν τις 41 «κόκκινες» γραμμές και χαράξτε μονάχα μία:

Την ανεξαρτησία, την επιβίωση και άνθιση αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.

Την υποχρέωση που έχετε –που έχουμε– απέναντι σε όσους δεν έχουν ακόμα γεννηθεί και στην ιστορία μας.

Την «κόκκινη» γραμμή που περνά από τις καρδιές των ανθρώπων δεν πρέπει να την περάσετε. Όχι (και) εσείς!.

Πείτε «όχι» και εξηγήστε στο κόσμο την απόφαση σας. Θα καταλάβουν όλοι.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία, Ηλίας

Υ.Γ. Φίλε Πιτσιρίκο, δεν υποτιμώ την αξία και την εντιμότητα του Διονύση Τσακνή. Δεν είναι άλλωστε χθεσινός. Φοβάμαι, όμως, ότι θα τον χρησιμοποιήσουν ως «γλάστρα» στην νέα ΕΡΤ. Παρήγορο αυτό που γράφεις –εσύ που τον γνωρίζεις και προσωπικά– ότι θα έχει στην τσέπη του παντελονιού του έτοιμο το χαρτί της παραίτησης.

(Αγαπητέ Ηλία, εγώ αυτό που κατάλαβα αυτά τα πέντε χρόνια μετά την χρεοκοπία είναι πως, αν είσαι διατεθειμένος να ξεπουληθείς, βγάζεις πολλά λεφτά και θεωρείσαι και γαμάτος. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να ξεπουληθείς, την έβαψες. Για την Ελλάδα μιλάω. Δεν ξέρω τι θα κάνει η κυβέρνηση, δεν ξέρω τι θα κάνουν οι Έλληνες, και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει και πολύ. Πια. Με ένοιαζε πιο πριν. Αλλά υπάρχει και ένα όριο. Είμαι πια πεπεισμένος πως, ως πολίτες, λαμβάνουμε αυτό που ζητήσαμε και αυτό που αξίζουμε. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται επί δεκαετίες, παύει να είναι σύμπτωση. Αν η κυβέρνηση «πουλήσει» τους ψηφοφόρους της, θα με παρηγορεί πως δεν είμαι ένας από αυτούς. Αν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα με κερδίσει. Αν η κυβέρνηση είναι για τους πολίτες, ελπίζω και οι πολίτες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Πάντως, έχω δει μερικά πολύ ανησυχητικά σημάδια, τα οποία ελπίζω να οφείλονται στην απειρία. Να είσαι καλά.)