ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είθισται, οι πρώτες εκατό ημέρες μίας κυβέρνησης, και όχι μόνο στη χώρα μας, να κυλούν λίγο πιο χαλαρά μέχρι οι νέοι να μάθουν «τη δουλειά». Στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, όχι μόνο τέτοια περίοδος δεν υπήρξε, αλλά αυτές οι μέρες ίσως αποδειχθούν πιο κρίσιμες από τις επόμενες. Σε κάθε περίπτωση, εάν οφείλουμε μία αποτίμηση του κυβερνητικού έργου στις πρώτες αυτές ημέρες, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ακόμα μία. Σημαντικότερη. Την αποτίμηση του δικού μας «έργου».

Ο χρόνος για τα μνημόνια, τη λιτότητα, τους υποστηρικτές της και όσους άλλους πλουτίζουν με αυτή την πολιτική σταμάτησε στις 25 Ιανουαρίου.

Η τρόικα έπαψε να λέγεται τρόικα. Το μνημόνιο δεν σκίστηκε αλλά αποσχίστηκε από τη δανειακή σύμβαση. Οι ΑΝΕΛΛ έγιναν υπεύθυνη δύναμη του τόπου.

Τι άλλο άλλαξε όμως για μας από το τέλος Γενάρη;

Τα ποσοστά υποστήριξης αυτής της κυβέρνησης που παρουσιάζονται στις δημοσκοπήσεις δεν είναι πρωτοφανή. Τα ίδια είχε και ο ΓΑΠ λίγο πριν το Καστελόριζο. Όμως εκείνος δεν είχε στο υπουργικό του συμβούλιο τον Λαφαζάνη και τον Τσακαλώτο. Είχε τον Παμπούκη και τον Παπακωνσταντίνου. Και αντιπρόεδρο τον Πάγκαλο.

Τις πρώτες εκατό ημέρες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ οι ευρωπαίοι εταίροι μας φρόντισαν να μας δώσουν να καταλάβουμε πως δημοκρατικά αποφασίζουμε, δημοκρατικά ψηφίζουμε και δημοκρατικά είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τις επιταγές τους. Αυτό είναι ίσως ένα μάθημα που μέχρι τον Γενάρη γνώριζαν μόνο «κάτι γραφικοί τύποι, κάτι ευρωσκεπτικιστές και μερικοί φασίστες».

Για τους υπόλοιπους, ήμασταν μία ωραία οικογένεια. Ευρωπαϊκή.

Σήμερα όλοι γνωρίζουν πως εταίροι και έτεροι δεν επιτρέπουν καμία αμφισβήτηση στα σχέδια τους. Ακόμα κι εάν αυτή βασίζεται σε μία εθνική πλειοψηφία.

Ακόμη, δεν υπάρχει ούτε ένας σήμερα που να αμφιβάλλει πως η χώρα, σαν απόρροια της παραπάνω αμφισβήτησης που προέταξε στη λιτότητα και τις περικοπές, υφίσταται έναν πρωτόγνωρο οικονομικό στραγγαλισμό και πολιτικό εκβιασμό.

Μέχρι χτες ο πολύς ο κόσμος αρκούνταν στα μπινελίκια στην κακιά Μέρκελ, στον ναζί Σόιμπλε και τον μέθυσο Γιούνκερ.

Τώρα πια ο περιπτεράς της γειτονιάς μου είναι σε θέση να σου εξηγήσει γιατί οι Γερμανοί και οι λοιποί Βόρειοι χαμογελούν όσο το ευρώ υποτιμάται και ανεβάζει την παραγωγή τους. Ο συνταξιούχος στην ουρά σε κάποιο ΑΤΜ έχει άποψη για το σχέδιο της ΕΚΤ για την αντιμετώπιση του αποπληθωρισμού και η κομμώτρια της παραπάνω γειτονιάς έχει άποψη για τις φωτιές που άναψε στο Γιούρογκρουπ ο Βαρουφάκης και η θεωρία του.

Γενικότερα, τρεις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε όλοι πιο μορφωμένοι γύρω από τα πράγματα.

Υπάρχει κανείς σήμερα που να μην έχει άποψη για τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Μέγκα, του Αντένα, του Σκάι, συγκεκριμένων ξένων μέσων, του Ντάισεμπλουμ, του Ντράγκι, του Ραχόι και όλων των υπόλοιπων «θεσμών» και παραθεσμικών της συντήρησης και της λιτότητας;

Όλοι γνωρίζουμε.

Η διαπραγμάτευση έχει ήδη κουράσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Μάλιστα, υπάρχει κόσμος που έχει απηυδήσει τόσο πολύ που λες «αυτός δεν μπορεί, έχει λάβει μέρος στις διαπραγματεύσεις και έχει πια κουραστεί». Και δεν είναι υπερβολή.

Η υπερπληροφόρηση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία, αλλά και το σύνολο του πλανήτη, έχει αναγάγει την κρίση της Ελλάδας και του ευρώ σε σόου.

Έχω ξαναγράψει πως το ευρώ είναι το πρώτο νόμισμα-ριάλιτι σε μία οικονομία-καζίνο.

Το θέμα είναι πως το παιχνίδι, σχεδόν αναπάντεχα, φτάνει στο τέλος του.

Είτε η πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να παίξει μια χοντρή παρτίδα πόκερ, είτε μια δυνατή παρτίδα σκάκι. Σήμερα, οι αντίπαλοι παίκτες Ε.Ε. και ΔΝΤ, εμφανίζονται εντελώς διασπασμένοι. Άλλες κινήσεις θέλει να κάνει ο ένας, άλλες ο άλλος.

Το παιχνίδι έχει αρχίσει να μοιάζει πλέον περισσότερο με μία παρτίδα τάβλι που από πάνω έχουν μαζευτεί δεκάδες περίεργοι τύπου που ψιθυρίζουν στους παίκτες πως έπρεπε να κάνουν την μία ή την άλλη κίνηση, παρά με οτιδήποτε άλλο.

Μόνο που όλο και περισσότερο φαίνεται πως αυτή την παρτίδα δεν θα την έπαιζε μέχρι τέλους ούτε φυλακισμένος.

Οι πρώτες εκατό ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ έμελλε να αποτελέσουν για τον ΣΥΡΙΖΑ το πιο δύσκολο στοίχημα, σε μία σειρά από στοιχήματα που βρίσκονται καθοδόν.

Οι πρώτες εκατό ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ όμως για την ίδια την κοινωνία θα πρέπει να κρίνουν και την ίδια την κοινωνία. Κι αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τα πεπραγμένα της. Με την ίδια να παίρνει θέση δια ζώσης. Και όχι μέσα από δημοσκοπήσεις του κώλου.

Συνεπώς, δεν είναι ώρα μόνο του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει εάν μετά από τρεις μήνες ωρίμασε. Το ζήτημα είναι να δείξουμε κι εμείς εάν μετά από τόση «πραγματικότητα» και τόση «αλήθεια» γίναμε σοφότεροι, και κυρίως, πιο υπεύθυνοι.

Ή εάν ακόμα ζητάμε να βρούμε εκείνο τον «φωτισμένο» που θα αναλάβει να τα κάνει όλα κι εμείς από κάτω να ζητωκραυγάζουμε προτού βγάλουμε ξανά τις κρεμάλες.

Άλλωστε, εμείς έχουμε περάσει πέντε χρόνια στην πίεση και όχι μόνο τρεις μήνες.

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/05/05/