ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ναι, πρώτη φορά γίνεται διαπραγμάτευση. Είναι αλήθεια. Όμως, η άλλη αλήθεια είναι ότι η διαπραγμάτευση γίνεται με τους διεθνείς τοκογλύφους και όλο το κακό συναπάντημα. Όσο «έντιμος», λοιπόν κι αν είναι ένας συμβιβασμός που θα επέλθει με αυτούς τους «θεσμούς», μόνο έντιμος δεν θα είναι. Θα είναι μία ανήθικη συμφωνία. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.

Ναι, πρώτη φορά ξεγυμνώθηκαν οι προθέσεις των βαρόνων της ευρωζώνης και των ντόπιων τσιρακίων τους. Όμως πόσο ντυμένος νιώθει εκείνος που συζητά μαζί τους, ελπίζοντας στη «βοήθειά» τους; Πόσο ντυμένος νιώθει εκείνος που θεωρεί ότι μπορεί να συζητήσει με τα Ποτάμια και τους Σταύρους Τσουτσουλομύτηδες για το περιεχόμενο της Παιδείας και άλλων τινών;

Ναι, μπορεί να είναι και οι δημοσκοπήσεις ένα άλλοθι για να μετατραπεί η ρήξη σε ρεφορμισμό. Μπορεί να μετατραπεί – όπως και μετατράπηκε – ο χρόνος που περνάει από σύμμαχος σε εχθρό κι έτσι αντί να ασκείς πίεση στους εκτός των τειχών, ασκείς τελικά πίεση στους εντός των τειχών ώστε κάποτε να σου φωνάξουν «Τελείωνε! Πεθαίνουμε» κι έτσι να τελειώσεις – και να τους τελειώσεις – έχοντας υφαρπάξει τη συγκατάθεσή τους.

Ναι, μπορεί να έχεις έναν «προοδευτικό» καθηγητή πανεπιστημίου για υπουργό, όμως ο αυτοπροσδιορισμός είναι δικαίωμα για τον καθένα, όχι υποχρέωση αποδοχής του για τους άλλους. Καλός υπουργός ο Πανούσης, ναι, αλλά για μία δεξιά κυβέρνηση, άντε το πολύ για μια σοσιαλδημοκρατική και μάλιστα την πλέον μετριοπαθή. Το να διαπιστώνει ένας υπουργός ότι οι παιδοκτόνοι δολοφονούνται στις φυλακές, τα ΜΑΤ χτυπάνε ατιμώρητα, οι πολίτες ενοχλούνται από τους… ταραξίες, τον κάνει πιότερο φίλο του Άδωνη Γεωργιάδη παρά δημοκράτη υπουργό. Και για τον περιφερόμενο Μάρδα των «30-40 χιλιάδες ευρώ» και για τον απερίγραπτο Κουρουμπλή που υπόσχεται χιλιάδες προσλήψεις στα νοσοκομεία την ώρα που δεν έχει χρήματα να ξεπληρώσει τις εφημερίες των περασμένων 6 μηνών στους γιατρούς και για άλλους υπουργούς τα ίδια ισχύουν.

Ναι, έχουν περάσει μόνο 3 μήνες από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση και ναι, είχε να αντιμετωπίσει έναν εφιάλτη. Όμως δεν έμεινε ούτε μια μέρα δίχως εμάς. Οι πολίτες συσπειρώνονταν κάθε μέρα και περισσότερο γύρω του. Κάποια βασικά θέματα, όμως, όπως η Υγεία, η Διαφθορά, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τα Δικαιώματα των Εργαζομένων και η Στήριξη των Ανέργων, η Αριστερά από καιρό τα έχει λύσει. Δε χρειάζεται χρόνος. Έχει τις πάγιες απόψεις της, δεν περιμένει να τις διαμορφώσει από τις συνθήκες. Δεν περιμένει να δει αν οι συνθήκες τής το επιτρέπουν πολύ, λίγο ή καθόλου να εφαρμόσει τις πάγιες θέσεις της.

Ναι, δεν υπάρχουν χρήματα. Όμως για κάποια από αυτά δεν υπάρχει ανάγκη χρημάτων. Για να αυστηροποιήσεις τους νόμους για τα φακελάκια στα δημόσια νοσοκομεία και να τους εφαρμόσεις, δε χρειάζονται χρήματα. Για να ελέγξεις καταγγελίες, δε χρειάζεται φαντασία. Για να επιβάλεις ποινές δε χρειάζεται συμφωνία με τους «εταίρους». Για να αρνηθείς τη νομιμοποίηση των καναλαρχών – μεγαλοργολάβων μέσω της απουσίας σου από τις προβοκατόρικες εκπομπές τους, δε χρειάζεται χρόνος. Για κάποια βασικά θέματα, οι 3 μήνες δεν είναι λίγοι. Είναι πολλοί. Τόσο πολλοί που αρχίζουν να μοιάζουν με απουσία διάθεσης αλλαγών.

Ναι, για πρώτη φορά ο πρωθυπουργός πηγαίνει στη Βουλή τόσο συχνά. Όμως το θέμα είναι ότι η κατάσταση δεν αλλάζει ούτε με ενέσεις αισιοδοξίας στο λαό, ούτε με προεκλογικά λόγια και ενθουσιασμούς, ούτε με συμβολικές υποδοχές καθαριστριών στο Μαξίμου. Δεν αλλάζει με υπονοούμενα περί εκλογών, ούτε παρουσιάζοντας τα δημοψηφίσματα ως εκβιασμό. Η Αριστερά και τα δημοψηφίσματα είναι ταυτισμένα. Δεν είναι οι δημοσκοπήσεις οδηγός μιας αριστερής κυβέρνησης. Είναι η αντίληψη της πραγματικότητας και της θέλησης του λαού ΚΑΙ μέσω δημοψηφισμάτων. Είναι αδιανόητο για μία Αριστερή κυβέρνηση να μετατρέπει σε μπαμπούλα το δημοψήφισμα.

Ναι, για «πρώτη φορά» έγιναν αρκετά πράγματα, όχι όμως «αριστερά». Ναι, έγιναν καλύτερα από τους προηγούμενους, όμως αυτό δεν τα κάνει αριστερά, αλλά λιγότερο φασιστικά και άδικα. Αυτή η κρίση με βοήθησε να μάθω πολλά. Ένα από τα κυριότερα, να μη σκοτώνω εύκολα την ελπίδα. Θα περιμένω. Θα ελπίζω ότι κάποτε τα βήματα θα γίνουν μεγαλύτερα και πιο σταθερά. Ότι η Αριστερά θα βρει τον αριστερό εαυτό της. Όμως αποκλείεται να βαφτίσω γιορτή την απογοήτευση. Αποκλείεται να βαφτίσω νίκη την ήττα. Στην Αριστερά δε χωράνε Πάσχοι, Μουρούτηδες και πρωκτοσάλτες.

Όμως επίσης στην Αριστερά δε χωράνε ενοχές για τη διακυβέρνηση. Δεν χωράνε διάφοροι επαναστατημένοι της οκνηρής οργής που τάχα μου δε μπορούν να συμβιβαστούν με την Εξουσία, την ίδια ώρα που ανέντιμα συμμετέχουν σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς που τη διεκδικούν μέσω εξουσιαστικών πρακτικών και κανόνων. Είναι θλιβεροί, κουραστικοί και παράγουν μιζέρια.

Την Εξουσία δεν την άρπαξε η Αριστερά. Της την παραχώρησε ο λαός και ο λαός θα την κρίνει για το πώς τη χειρίστηκε. Τα ζόρια μου τα παλεύω, τους φλύαρους της αφ υψηλού κριτικής με τίποτα! Το να «χτυπάς» την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με δήθεν αντεξουσιαστικά επιχειρήματα ελπίζοντας να κερδίσει την εξουσία ή μερτικό της, ένας άλλος πολιτικός φορέας, δεν σε κάνει αντεξουσιαστή. Μαλάκα σε κάνει.

Μπερδεμένος είμαι κι εγώ. Μαζί με αρκετούς άλλους. Γι’ αυτό και αποφεύγω να γράψω. Ο καθένας ας αποφασίζει σύμφωνα με όσα ζει και με ό,τι αντιλαμβάνεται. Οι καιροί για τρίτες γνώμες είναι πονηροί. Μυρίζουν καθοδήγηση.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ