ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φίλε Πιτσιρίκο,
Ποτέ δεν το πιστέψαμε, ποτέ δεν το περιμέναμε και ίσως το ξέραμε από τα πριν ότι ο συμβιβασμός –έντιμος ή άτιμος ανάλογα με το πολιτικό πρόσημο του καθενός– θα ήταν ο επίλογος στο παραμύθι αυτό που είχε μέσα του και την πρώτη φορά, στην ιστορία του τόπου, «αριστερή» κυβέρνηση.

Είναι επίσης αλήθεια ότι για λίγο η διψασμένη μας ψυχή φτερούγισε. «Βρε μπας και …».

Τελικά, τίποτα δεν έγινε και πιθανά ούτε θα γίνει, αν δεν βγάλουμε τα απαραίτητα για το μέλλον συμπεράσματα. Αν δεν μάθουμε τα μαθήματα που μας πρόσφερε απλόχερα η χρεοκοπία της
χώρας.

Και πρώτα από όλα να σταματήσουμε το αυτομαστίγωμα αλά «opus dei». Δεν είμαστε οι χειρότεροι σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν πολύ πιο παραδομένοι λαοί από τον δικό μας.

Απλά μαλακώσαμε πολύ κατά την διάρκεια της χρυσής εποχής της ρεμούλας και της τάχα μου αέναης φούσκας κι αμέσως μετά φάγαμε ξύλο πολύ και είδαμε τον ουρανό σφοντύλι. Ήμασταν και είμαστε ζαλισμένοι.

Ο Ελληνικός λαός άργησε λοιπόν να αντιδράσει. Έχασε την ευκαιρία του 2012, όπως πολύ συχνά μας αρέσει να λέμε μεταξύ μας.

Όμως, αλήθεια τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι υπήρξε στα αλήθεια κάποια ευκαιρία που χάθηκε με τις εκλογές του 2012.

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει σήμερα; Μήπως ο λαός θα αντιμετώπιζε διαφορετικά τις καταστάσεις τότε από ότι σήμερα;

Πολύ θα ήθελα να το πιστέψω αλλά, βλέποντας και ξαναβλέποντας την ηγετική του ομάδα καθώς και την ανυπαρξία της οργάνωσης του στην βάση, αντιλαμβάνομαι ότι η προσδοκία της ρήξης με το τωρινό καθεστώς της αποικιοκρατίας, υπό την ηγεσία αυτών των ανθρώπων, ήταν φρούδα και μάταια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά» θα ωριμάσει και θα σαπίσει μέσα σε χρόνο dt και σύντομα – πολύ σύντομα – θα καταρρεύσει φέρνοντας μαζί την διάψευση μιας ακόμα μεγάλης αυταπάτης.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την αδυναμία τους να διαχειριστούν την άθλια κατάσταση της οικονομίας, το πραγματικό πρόβλημα της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων αφεντικών της, είναι πολιτικό.

Εγκλωβισμένοι στις ιδεοληψίες που έχουν και αδύναμοι να μεταβάλουν τις τακτικές τους, λόγω της τεράστιας αδράνειας που φέρνει η πολύχρονη εφαρμογή του νέο-φιλελεύθερου δόγματος, δεν
αντιλαμβάνονται ότι πολύ σύντομα θα υποστούν μια άνευ προηγουμένου στρατηγική ήττα.

Φαίνεται πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αναλύοντας το πρόβλημα από γεωπολιτική σκοπιά, έβγαλε το συμπέρασμα –ορθά εκ πρώτης όψεως– ότι οι «εταίροι» θα δουν στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ έναν δυνητικό σύμμαχο που θα μπορούσε να σταθεροποιήσει την υψηλής στρατηγικής σημασίας αυτή γωνιά της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης.

Γνωρίζοντας λοιπόν καλά πως το κόμμα τους αποτελεί μια από τις τελευταίες –αν όχι και
την τελευταία– εφεδρείες για την σταθεροποίηση της κατάστασης στο εσωτερικό της Ελλάδας, θεώρησαν ότι η νέα κυβέρνηση θα λάβει κάποια «δώρα» από τους αφέντες.

Δώρα που θα τις επέτρεπαν να «σκίσει» τα μνημόνια, να παραμείνει εντός της ευρωζώνης διατηρώντας όμως μια λιγότερο σφικτή πολιτική λιτότητας.

Ίσως κάποιοι που είχαν την «εμπειρία» της πρότερης συμμετοχής τους στα ηγετικά κλιμάκια είτε του ΚΚΕ είτε του ΠΑΣΟΚ να είδαν την ευκαιρία δημιουργίας μια λιγότερο φαντεζί αλλά πάντως πιστής σε αυτούς κομματικής-κρατικής γραφειοκρατίας, και, μέσω αυτής, την γέννηση μιας νέας μετά-μεταπολιτευτικής δυναστείας.

Αποδείχτηκε φυσικά πως έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις τους αυτές και τώρα θα υποχρεωθούν να κάνουν ότι και οι προηγούμενοι και φυσικά να απαξιωθούν στην συνείδηση του κόσμου
όπως και οι προηγούμενοι. Ίσως μάλιστα και γρηγορότερα από αυτούς.

Η μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή ίσως να είναι η πραγματική ευκαιρία για τον Ελληνικό λαό. Το 2012, οι μισοί πίστευαν ότι το «μνημόνιο σώζει» και οι άλλοι μισοί πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Τώρα όλοι πια φοβούνται γιατί γνωρίζουν ότι είτε έτσι είτε αλλιώς το μέλλον προβλέπεται σκοτεινό.

Η ύφεση δεν είναι πια μια διετή η ολιγοετή παρένθεση στα μάτια του Ελληνικού λαού. Η ομάδα φαίνεται πως έχει πέσει κατηγορία και τα επόμενα πολλά χρόνια θα αγωνίζεται στα χωράφια
των Βαλκανίων.

Ο ελληνικός λαός έμαθε ότι τα καλόπαιδα της ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ήταν μια ηγεσία ανάξια των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Μέσα σε μια 3ετία, ένα περιθωριακό κόμμα του 4% έγινε κυβέρνηση παρά τον πρωτοφανή ακόμα και για την θλιβερή ιστορία του νέο-Ελληνικού κράτουςεναντίωση ΟΛΩΝ των ΜΜΕ.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμφίβολα σημαντική και μοναδική στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα.

Κι αν η ελπίδα φούντωσε και ο κόσμος εξακολουθεί να δείχνει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει στιγμή να ξεχνά πως αυτό συμβαίνει επειδή η ελπίδα – όπως λένε – είναι αυτή που πεθαίνει τελευταία.

Για το τι ακριβώς συμβαίνει όταν πεθάνει μπορούν να ρωτήσουν τον πρώην σύντροφο τους, τον Φώτη Κουβέλη. Γνωρίζει καλά.

Νομίζω λοιπόν ότι το κρίσιμο σημείο, η μεγάλη ευκαιρία, βρίσκεται μπροστά μας. Δεν απέχει παρά μερικούς μήνες.

Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να προβλέψω το τι ακριβώς θα συμβεί, ξέρω όμως ότι όποιο κι αν
είναι αυτό θα καθορίσει τις επόμενες δεκαετίες.

Αντικειμενικά μιλώντας, δεν φαίνεται κάτι που να γεννά νέες ελπίδες μπροστά μας. Όμως ποτέ το καινούργιο δεν φαινότανε στην ιστορία πριν από την τελευταία στροφή.

Παρά τα χιλιάδες ανάποδα και στραβά του, ελπίζω ακόμα στον ελληνικό λαό. Ζώντας σε ένα νέο περιβάλλον είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ότι μπορεί τον Έλληνα να τον εκπαιδεύουν για το πώς θα συμπεριφέρεται σαν ραγιάς στην ζωή του, εδώ όμως κατασκευάζουν μαζικά ευνούχους.

Γνωρίζοντας φυσικά ότι ο ευνούχος είναι λιγότερο επικίνδυνος κι από τον πλέον ταπεινωμένο ραγιά. Κι αυτοί ξέρουν.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Στον θίασο αυτό της παρακμής βγαίνουν πρώτα οι γραφικοί προσκυνητές πότε «θαυματουργούν» κώλων και πότε «θαυματουργών» λειψάνων. Μετά ακολουθούν οι «Ροβεσπιέροι» που θέλουν να γκρεμίσουν και να συντρίψουν κάθε τι παλιό. Από το χρώμα και τις αντιλήψεις αυτών εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η ποιότητα και η αρχιτεκτονική των νέων κτιρίων που θα κτιστούν την επομένη ημέρα. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Άλλωστε, τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν αρχίσει πρώτα. Η εποχή της φωτιάς –δημιουργικής ή καταστροφικής– είναι μπροστά. Σύντομα.

(Αγαπητέ Ηλία, να λύσω μια παρεξήγηση: Όταν γράφω πως η ευκαιρία χάθηκε το 2012, δεν εννοώ μόνο πως έπρεπε τότε να γίνουν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Κυρίως, εννοώ, και το έχω γράψει πάρα πολλές φορές, πως με το να ψηφίσουν οι Έλληνες το 2012 την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ -και να τους κάνουν πάλι κυβέρνηση- νομιμοποίησαν τα δυο κόμματα που ξέσκισαν την χώρα και την οδήγησαν στην χρεοκοπία. Οι Έλληνες ήξεραν τα πάντα το 2012 αλλά έκαναν ξανά κυβέρνηση τους απατεώνες. Κι έγιναν απατεώνες και οι ίδιοι. Και βρόμισαν τα χέρια τους και τις ψυχές τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το κίνημα ξεφούσκωσε αμέσως μετά τις εκλογές του 2012. Όσοι ήταν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων -με στόχο να αλλάξει η χώρα μας και να υπάρξει ισοτιμία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια- ή έφυγαν στο εξωτερικό ή παραιτήθηκαν. Αυτό εννοώ όταν γράφω πως η ευκαιρία χάθηκε στις εκλογές του 2012. Εννοώ ότι οι Έλληνες προσκύνησαν και ηττήθηκαν. Κι από αυτό δεν μπορεί να σε σώσει κανένας ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή ήταν η χαμένη ευκαιρία των εκλογών του 2012. Φαντάζομαι πως δεν διαφωνείς μαζί μου. Συμφωνώ μαζί σου πως η εποχή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η μεγάλη ευκαιρία για τον ελληνικό λαό. Τον Ιούνιο του 2012, πριν τις εκλογές, έγραφα: «Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα καταφέρει, οι εξελίξεις θα είναι πολύ θετικές. Για την ακρίβεια, το καλύτερο για τη χώρα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να μην τα καταφέρει. Σε αυτήν την περίπτωση, οι Έλληνες θα αναγκαστούν να γίνουν συνειδητοί πολίτες και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους αντί να παρακολουθούν κόμματα και πολιτικούς να δρουν ανεξέλεγκτα και αυτοί να αρκούνται στα βρισίδια, τις μούντζες και τις κατάρες.». Βέβαια, σήμερα το πιστεύω λιγότερο από όσο το 2012. Δεν ξέρω αν οι Έλληνες θα αρπάξουν αυτή την ευκαιρία ή θα την πετάξουν κι αυτή στα σκουπίδια. Γιατί, εν τω μεταξύ, είδα πολλούς από τους ανθρώπους που εκτιμούσα -και ήταν αυτοί που μπορούσαν να αλλάξουν την κατάσταση- να φεύγουν στο εξωτερικό ή να σωπαίνουν. Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Θα σώπαινα κι εγώ. Ουσιαστικά, έχω σωπάσει. Ο μόνος λόγος που γράφω πια στο μπλογκ μου είναι για να επιβιώσω οικονομικά. Μακάρι οι Έλληνες να μπορέσουν να αλλάξουν. Εγώ δεν αισθάνομαι και πολύ Έλληνας πια. Να είσαι καλά.)

Τίποτα δεν χάθηκε, αφού τίποτα δεν άρχισε ακόμα